Rozdział 33

Dzień Trzeciego Zadania był ciepły i słoneczny. Poszłam do Wielkiej Sali na śniadanie, świadoma, że jeszcze egzamin pisemny z historii magii i święty spokój na cały tydzień.
Gdy usiadłam przy stole Ślizgonów, rozległ się nagle ogłuszający ryk ; to Harry pojawił się w sali. Pomachałam mu ręką i zajęłam się swoim tostem.

-Jeszcze jeden egzamin – powiedziała z lubością Sapphire – I tydzień wolnego. Cały cudowny tydzień do momentu, aż dowiemy się, jak źle nam poszło.

-Mnie nękają jeszcze dodatkowe nerwy o Harry’ego. A jeśli sobie nie poradzi? Wydaje mi się, że nie nauczyłam go wszystkich zaklęć. Proponowałam Zaklęcia Niewybaczalne, ale Miona protestowała…

-Sophie! – przerwała mi Sapphire. – A mówią, że to ja jestem pesymistką. Harry świetnie da sobie radę. Przecież mówiłaś, że to zadanie powinno mu pasować, tak ci powiedział Moody. A on przecież się nigdy nie myli.

Pokiwałam głową, ale nic już więcej nie zjadłam. Po 10 minutach, 4-klasiści opuścili Wielką Salę, aby udać się do klasy profesora Binnsa na egzamin. Przez całą godzinę bardzo się denerwowałam. Harry przeszedł przez te zadania bardzo gładko, to bardzo podejrzane. Coś na pewno musi się wydarzyć niewygodnego dla mnie i Czarnego Pana. Oczywiście Harry nie interesuje mnie od momentu dotarcia na cmentarz…

-Jeszcze 5 minut – oznajmił sennym głosem profesor Binns. Drgnęłam. Przeczytałam uważnie odpowiedzi na wszystkie pytania i stwierdziłam, że są w miarę poprawne. Rozbrzmiał dzwonek. Jako pierwsza opuściłam klasę i udałam się do Wielkiej Sali. Na myśl o zakończonych egzaminach nie zrobiło mi się wcale lekko na sercu. Spostrzegłam Snape’a , zmierzającego korytarzem. Zamknij drogę do swojego umysłu…, pomyślałam.

-Mamo, co ty tu robisz? – usłyszałam obok siebie głos Victora. Podniosłam głowę i zobaczyłam Bes, Spajka, Ripa, Sonyę i Tonię. Jakby trochę mi ulżyło na widok znajomych twarzy.

-Przybyliśmy kibicować Harry’emu – odpowiedziała Bes – Molly też tu jest, właśnie rozmawia z Harrym.

-A gdzie tata? – spytał Vipi.

-Nie mógł przyjechać, ma… eee… ważniejsze sprawy na głowie – odpowiedziała Bes. Obie wymieniłyśmy znaczące spojrzenia. Uścisnęłam matkę i razem weszłyśmy do Wielkiej Sali.

-Ale gdzie jest tata? – dopytywał się Rip.

-Mówiłam ci w domu – powiedziała Bes nieco groźnym tonem – To nie są sprawy, o których można rozmawiać z dziećmi.

-Ale…

-Jak dorośniesz – przerwała Spajkowi. Usiadłam przy stole Ślizgonów, Bes i dzieci zrobiły to samo. Draco otwierał już usta, żeby wyrazić swoją opinię, ale posłałam mu niezbyt przyjemne spojrzenie, więc natychmiast je zamknął.

-Nie waż się nawet odzywać – syknęłam do niego, gdy upewniłam się, że Bes jest pochłonięta rozmową z Sapphire, a Spajk i Rip patrzą w inną stronę. Malfoy wzruszył ramionami, ale nic nie powiedział. Przyleciały sowy z „Prorokiem Codziennym”. Szara sowa wylądowała na moim ramieniu, rzucając mi na podołek gazetę. Zapłaciłam jej knuta i rozłożyłam gazetę. Wielki nagłówek na pierwszej stronie gazety głosił:

„HARRY POTTER „W STANIE SZOKU I GROŹNY DLA OTOCZENIA”

Nawet nie przeczytałam artykułu, tylko podarłam gazetę na drobne kawałeczki. Przez myśl przemknęła mi twarz Rity. Doigrała się. Przez cały rok naskakiwała na bliskie mi osoby, dość tych ceregieli. Jeszcze dziś, zaraz po zakończeniu Turnieju Trójmagicznego pójdę do Konta i doniosę na tą żałosną reporterkę…
Kupujesz te bzdury? – spytała Sapphire – Ja tego nie biorę do ręki.

-Muszę być na bieżąco z tymi pierdołami Rity. Nigdy nie wiadomo, może pewnego dnia napisze coś o mnie, zapewne nie byłoby to coś miłego… a wtedy muszę się odgryźć, no nie? – odpowiedziałam. Zauważyłam, jak Malfoy, Crabbe i Goyle patrzą w stronę Harry’ego, pukając się w czoło i robiąc idiotyczne miny. Moją twarz pokrył szkarłatny rumieniec.

-Nie wierzę, że się z nim spotykałam – mruknęłam do Sapphire. – Przecież on jest na poziomie Ripa i Spajka…

Po obiedzie poszłam z Bes, Sapphire, Vipim i dziećmi na długi spacer po błoniach zamku.

-A jak wam poszedł test? – zagadnęła Bes.

-Ja nie mogłem sobie przypomnieć tych wszystkich dat – odpowiedział Victor. Bes zmierzyła go surowym spojrzeniem.

-Ten egzamin to była pestka – odpowiedziałam – I Victor na pewno dobrze sobie z nim poradził.

Rzuciłam Victorowi groźne spojrzenie i zmieniłam temat.


Na kolację podano więcej dań, niż zwykle. Szybko zajęłam się swoją porcją ziemniaków. Przez całą kolację obserwowałam różne osobistości, które raczyły zagościć na ostatnim zadaniu Turnieju. Madame Maxime, z wyraźnie nadąsaną miną, utkwiła wzrok w swoim talerzu, Dumbledore, całkowicie rozluźniony, prowadził ożywioną rozmowę z Hagridem, Knot obracał w rękach swój cytrynowo zielony melonik, a Bagman rozglądał się z zaciekawieniem po sali.
Po kilku minutach, talerze zalśniły złotem, a Dumbledore powstał.

-Panie i panowie, za 5 minut poproszę was, abyście udali się na stadion quidditcha, gdzie odbędzie się Trzecie Zadanie. Reprezentantów i ochronę proszę, aby już teraz udali się tam z panem Bagmanem. Poderwałam się z miejsca i wyszłam z Wielkiej Sali za Krumem. Ku mojemu zdziwieniu, dogonił nas także Moody, McGonagall, Flitwick i Hagrid.

-Myślałam, że mam krążyć nad labiryntem w pojedynkę – powiedziałam trochę niespokojnie. W towarzystwie McGonagall na pewno nie będzie mi łatwo przenieść się na cmentarz.

-Bo masz – odrzekł Hagrid – Ale Dumbledore chce mieć pewność, że nic się nie wydarzy złego. To Trzecie Zadanie ma być bardzo trudne, cholibka.

Uśmiechnęłam się do niego i utkwiłam wzrok w swoich butach.
Dotarliśmy na boisko. Żywopłot, z którego składał się labirynt, był ogromny. Miał gdzieś z 5 metrów wysokości. Szczęka mi opadła.
Po pięciu minutach, trybuny zaczęły się zapełniać. Niebo było teraz ciemnoniebieskie, zaczęły pojawiać się gwiazdy. McGonagall podała mi wielką, czerwoną gwiazdę, którą przypięłam sobie z tyłu do szaty. Minerva, Flitwick, Moody i Hagrid mieli takie same, tyle że przypięte do kapeluszy.

-Będziemy krążyć wokół labiryntu – oznajmiła McGonagall reprezentantom – Jeśli wpadniecie w kłopoty, wystrzelcie czerwone iskry z różdżki, ktoś z nas wyciągnie was z labiryntu. Zrozumieliście?

Reprezentanci pokiwali głowami.

-Więc na stanowiska! – zawołał dziarsko Bagman do zawodników.

-Sophie pójdzie ze mną – powiedział natychmiast Moody. McGonagall przekrzywiła lekko głowę, ale odeszła bez słowa. Szalonooki ruszył obok jednej ze ścian labiryntu. Pobiegłam za nim.

-Ratujesz mi skórę, McGonagall chyba chciała mieć mnie obok siebie – powiedziałam cicho. Głos Dumbledore’a niósł się echem po boisku i błoniach Hogwartu.

-Potter jest już w środku – odezwał się Moody, przenikając swoim magicznym okiem przez żywopłot. – Muszę odnaleźć Kruma…

Jego oko miotało się w oczodole we wszystkie strony, aż nagle zawirowało, a jego właściciel uniósł różdżkę.

-Imperio – mruknął.

-Chyba nie zabijesz reszty, co? – spytałam cicho, zerkając za ramię, aby upewnić się, że nikt za nami nie idzie.

-Nie, oszołomię tylko Fleur i Cedrika. Potter będzie miał wolną drogę do pucharu – odpowiedział Moody. Wyszczerzyłam do niego zęby.

-To będzie koniec władzy Dumbledore’a – powiedziałam. Ta myśl dodała mi otuchy.

-Tak, chciałbym patrzyć na jego śmierć – odpowiedział Moody. Szliśmy do przodu przez jakieś pół godziny w milczeniu, a Szalonooki raz po raz szeptał jakieś zaklęcia. Nagle na atramentowym niebie rozbłysły czerwone iskry, znacząc miejsce.

-No to pannę Delacour mamy już z głowy – odezwał się Moody. Uśmiechnęłam się i wzbiłam się w powietrze. Zanurkowałam w labiryncie. Fleur leżała na ziemi z szeroko otwartymi oczami. Zbadałam jej puls i podniosłam ją pod ramiona. Wzbiłam się z Fleur w powietrze, po czym wylądowałam przed namiotem pani Pomfrey.

-Jest tylko oszołomiona – powiedziałam i wzbiłam się w powietrze. Wylądowałam tuż obok Moody’ego. Teraz żądałam dokładnych relacji z tego, co robi Harry. Około 22:00, twarz Szalonookiego rozjaśnił uśmiech.

-Przeszedł obok sfinksa. To najkrótsza droga – powiedział.

-A Cedrik? Nie słyszałam wrzasku, czy czegoś podobnego – mruknęłam.

-Krum na pewno go załatwił, niech chłopak leży tan, gdzie jest – odpowiedział, ponownie unosząc różdżkę. Będzie problem, jeśli zamiast Pottera, Diggory dorwie się do Pucharu. W końcu jest całkiem dobry w magii, przynajmniej o wiele lepszy, niż Harry…
-Shit – zaklął Moody – Obaj dotknęli Puchar.
Dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów.

-C-co? – zdziwiłam się.

-Potter i Diggory dotknęli świstoklik – powtórzył Barty. – Oboje przenieśli się na cmentarz.

-I ty mówisz mi to TERAZ?! – Zawołałam. Strzeliłam palcami i moja szkolna szata zamieniła się w szatę Śmierciożercy. Obróciłam się dookoła siebie i zniknęłam. Zmaterializowałam się na starym, nieco zaniedbanym cmentarzu w Albanii. Było bardzo ciemno. Jedynym źródłem światła był Puchar Trójmagiczny, porzucony kilka metrów dalej od wielkiego grobowca, do którego przywiązana była jakaś postać. Drugi człowiek najprawdopodobniej sprawdzał więzy. Jeszcze nigdy nie ucieszyłam się tak na widok Glizdogona.


~*~



Jak obiecałam, notka całkiem udana. A następna będzie jeszcze lepsza i co najmniej o połowę dłuższa. Muszę bardzo dokładnie opisać ten powrót xD