Rozdział 256

Nadszedł dzień meczu. Od tego zależało, na którym miejscu będą Ślizgoni, mimo że nie grali. Jeśli wygrają Gryfoni przewagą co najmniej stu punktów, Slytherin będzie na drugim miejscu, co raczej jest mało prawdopodobne, bo Ron jest naprawdę kiepskim obrońcą. Nie chciałam mu tego mówić, ale nie oszukujmy się. Za to jeśli wygrają Krukoni… cóż, będziemy na trzecim miejscu. Jeszcze nigdy Slytherin tak nisko nie upadł. I to w czasie mojego dowództwa nad drużyną. Nie, żebym się tym jakoś przejęła czy coś, ale Ślizgoni mnie raczej znienawidzą, że w tym roku tak słabo wypadliśmy. No ale przecież jestem usprawiedliwiona, są ważniejsze rzeczy, niż quidditch. Poza tym, ja nawet nie lubiłam latać na miotle. Wydawało mi się to takie… sztuczne. Wolałam latać naturalnie, bez kawałka kija, tkwiącego między nogami.

Emocje tego dnia były ogromne. Ludzie zachowywali się bardzo dziwnie, niektórzy byli podnieceni i radośni, niektórzy warczeli na wszystkich, inni latali jak nakręceni po korytarzach… eh, dziecinada. Lord Voldemort opanowuje świat, a oni przejmują się takimi głupotami jak szkolne eliminacje quidditcha.
Zeszłam ze Spirydionem na błonia (Ashley musiała dłużej zostać w łazience, bo włosy nie chciały jej się wyprostować). Słońce świeciło mocno, pogoda była idealna na grę, chociaż może trochę za gorąca. Poszliśmy na stadion, żeby zająć sobie w trybunach dobre miejsce do siedzenia. Już chyba połowa uczniów tam siedziała, rozmawiając ze swoimi sąsiadami, podekscytowani.

Kiedy przyszli już wszyscy, pani Hooch kazała podać sobie dłonie kapitanom, rozległ się ostry gwizdek, a czternastu graczy poderwało się w powietrze. Grała Ginny kontra Cho Chang. Cóż, dużo nie było mi wiadomo na temat związku Harry’ego z tą Krukonką, ale w końcu się chyba rozstali. Nic dziwnego. Z tak nadętą dziewczyną nawet Ashley by się nie chciała przyjaźnić. Wcale taka ładna nie była, chociaż rzeczywiście, jest Japonką, więc robi furorę. Jak każdy obcokrajowiec. Albo raczej jak obcokrajowiec innej rasy.


Już po dziesięciu minutach Ginny wbiła sześć goli, co bardzo poprawiło mi humor, dlatego pogrążyłam się w konwersacji z bratem. Ashley tylko przysłuchiwała się temu z mało rozumną miną; wątpię, by pojmowała, że rozmawialiśmy o transmutacji zwierząt. Udało mu się zmienić swoją sowę jedynie w piórnik, chociaż sam, jak to powiedział, nie miał pojęcia, jak to zrobił. Ja Glorii nigdy w nic nie zamieniałam. Jest przecież żywym stworzeniem, nie wiem, w co pogrywają nauczyciele, każąc tak maltretować zwierzęta.

W końcu rozległ się donośny dźwięk gwizdka pani Hooch i wszyscy gracze wylądowali na boisku. Wytężyłam słuch, żeby się dowiedzieć, kto wygrał. Prawie w ogóle nie oglądałam meczu. Rozmowy ze Spirydionem były ciekawsze.
Rozległ się ryk Gryfonów, co oznaczało, że zdobyli puchar. Pani Hooch podała Ronowi trofeum, a reszta członków jego drużyny uniosła go na ramiona. Powinni raczej nieść Ginny, to ona złapała znicza.

Zeszliśmy ze Spirydionem i Ashley na dół, żeby minąć triumfalnie uśmiechających się Gryfonów. Chyba bym nie przeżyła, gdyby ktoś rzucił w moją stronę jakąś obelgę. Albo nie. Ta osoba by nie przeżyła. I osoby stojące w jej towarzystwie.
Udało nam się przemknąć przez stadion. Nad drzwiami do szatni wisiała teraz tablica z wynikami:

1 - Gryffindor

2 - Slytherin

3 - Ravenclaw

4 - Hufflepuff

A więc Ślizgoni mają srebro. Dobre i to. W przyszłym roku ich rozgnieciemy. Och, oczywiście nie tylko w quidditchu. W normalnym życiu rozwali ich Lord Voldemort. Ja mogę tak to zapieczętować.

Kiedy mnie nie bardzo ruszyło zwycięstwo Gryfonów, Ślizgoni przejęli się okropnie. Kiedy tylko weszłam do salonu, drużyna obskoczyła mnie ze wszystkich stron, tak że nie miałam jak ich wyminąć.
- Gdybyśmy trenowali częściej – odezwał się Crabbe. – Nie musielibyśmy zadowalać się srebrem.
Reszta drużyny mruknęła buntowniczo.
- Ciesz się, Crabbe – warknęłam, zaciskając palce na różdżce, którą trzymałam w kieszeni bluzy. – Że mamy to drugie miejsce. Trzeba było tak nie opuszczać meczy – tu spojrzałam znacząco na Dracona – albo nie wymigiwać się od treningów – teraz moje spojrzenie padło na Goyle’a.
Drużyna znów zaczęła wydawać obrażone pomruki i burczeć, jak stado niezadowolonych szerszeni. Wyciągnęłam różdżkę.
- Lepiej mnie przepuśćcie, w przeciwnym razie zmiotnę was zaklęciem – dodałam.
Małe zbiorowisko powoli się rozstąpiło, a ja poszłam natychmiast do sypialni dziewczyn. Tylko tam mogłam liczyć na chwilę spokoju. W Slytherinie dziewczyny tak bardzo nie pasjonują się quidditchem. Są zbyt zajęte byciem wrednymi zołzami. Przynajmniej większość.

*

Następnego dnia, kiedy przybyłam na śniadanie do Wielkiej Sali, dobiegła mnie dziwna plotka.
- Harry Potter i Ginny Weasley chodzą ze sobą? – powtórzyłam, kiedy przybiegła do mnie z tymi wieściami Pansy.
Ona pokiwała gorliwie głową; twarz promieniała jej od podłego uśmiechu.
- No, widziałam, jak trzymali się za ręce, kiedy wczoraj przechodziłam korytarzem koło ich dormitorium – odpowiedziała. – Wyobrażasz sobie? Potter mógł mieć każdą, skoro teraz jest tym „Wybrańcem” – zrobiła głupią minę – ale wybrał Weasley. Ani to ładne, ani mądre…
- No, czyli byłybyście idealnymi przyjaciółkami, nie? – przerwałam jej z drwiącym uśmiechem i usiadłam obok Ashley, która była zdecydowanie lepiej poinformowana. To takie dziwne, że nie potrafiła zapamiętać prostej definicji z transmutacji, a do takich głupot jak szkolne plotki miała wręcz znakomitą pamięć.
- Słuchaj – odezwałam się do niej. – To prawda, że Potter i Weasley są ze sobą?
Pail parsknęła głupim śmiechem.
- Są? Chyba raczej chodzą, jak to się robi w przedszkolu – zadrwiła. – Ale tak, ponoć Potter pocałował ją po meczu. Biedna dziewczyna.
Pokiwałam głową. Cóż. Skoro Harry znalazł dziewczynę, nie musi być taki odpychający. Chociaż z drugiej strony, Ginny nie jest dziewczyną z dobrym gustem, przynajmniej jeśli chodzi o dobór chłopaków.
I znów okazałam kompletną ignorancję na zachodzące zmiany. Gryffindor zaczął chyba swoją dobrą passę, wszyscy naokoło się zmieniają, tylko nie ja. Ja nadal tkwię w swojej dawnej epoce. Żeby nie powiedzieć „dekadenckiej”.

Kiedy skończyłam śniadanie, wstałam od stołu i wyszłam z Wielkiej Sali. Chciałam odnaleźć Pottera i z nim porozmawiać. Nie interesował mnie jego związek z Ginny, szybko się zaczął, więc i szybko się skończy.
Wyczułam jego zapach niedaleko biblioteki, więc tam poszłam. Rzeczywiście, Harry szedł w towarzystwie Rona w zupełnie przeciwnym kierunku, niż biblioteka. Widać, że bardzo się przejmują nauką. A może po prostu Hermiona nie dała im odpisać zadania domowego?
- Hej, Potter! – krzyknęłam za nim.
On i Ron odwrócili się jednocześnie. Twarz Harry’ego wyrażała jedynie głębokie zdumienie, więc mogę uznać, że raczył ze mną porozmawiać.
- Moglibyśmy… porozmawiać? – zapytałam, zawieszając głos i patrząc podejrzliwie na Rona. – Ale bez świadków.
Weasley nie ruszył się z miejsca, więc dodałam:
- Nie zamierzam cię zabić, chcę tylko coś sprostować.
Harry skinął głową i dał znak przyjacielowi, żeby sobie poszedł. Kiedy odchodził, co chwilę zerkał przez ramię, jakby chciał się upewnić, że nie mam różdżki w ręce.

Kiedy Weasley zniknął za zakrętem, odetchnęłam kilkakrotnie, bijąc się z myślami.
- Wiem, że my kłócimy się i godzimy co jakiś czas – odezwałam się w końcu. – Nie ma to sensu, chociaż… jestem już ci w stanie wybaczyć ten atak na Malfoya.
- Wiesz, że zrobiłem to nieumyślnie – powiedział cicho Harry. – Gdybym wiedział, jak działa to zaklęcie, nie użyłbym go nawet przeciwko Malfoyowi.
- Ale przeciwko Voldemortowi już tak.
Potter zmieszał się i utkwił wzrok w swoich stopach. Ja też milczałam, obserwując go. Czekałam, aż coś powie, ciekawa byłam, czy tak bardzo mu zależy na pokonaniu Czarnego Pana, że uciekłby się do tak żałosnych sztuczek, jak atakowaniem kogoś, kiedy jest on odwrócony do niego plecami.

- Słuchaj, nie chcę o tym rozmawiać – odpowiedział w końcu. – Teraz, kiedy się już godzimy, nie musimy wywlekać tych spraw.
- Masz rację.
Przez chwilę znów staliśmy w milczeniu. Poczułam, że zgoda znów zapanowała między nami, więc powiedziałam tylko:
- Słyszałam, że Ginny jest twoją dziewczyną. Dobry wybór.
Mrugnęłam do niego i choć nie myślałam, że Ginny to ten „dobry wybór”, nie musiałam się z nim tym dzielić. Jeśli chce chodzić ze zdrajczynią, jego wybór. Trafił swój na swego. Ciekawa jestem, jak Voldemort zareaguje na tą wiadomość. Niby nic, taka błahostka, ale sądzę, że jemu bardzo się przyda.

~*~

Miałam dzisiaj rozdziału nie dawać, ale stwierdziłam, że w sumie czemu nie. W piątek jeszcze dodam, ale w niedzielę już nie. Muszę się uczyć. No i dodać rozdział na Czwórkę. Zmieniłam szablon na ten, który chyba nie bardzo Wam się spodobał, ale czas powrócić do czegoś starszego. Idę się uczyć z angielskiego, bo jutro piszę poprawę z doktora. Dedykacja dla Eles. :*