Rozdział 224

Otworzyłam usta, ale żaden dźwięk się z nich nie wydobył. Zamrugałam szybko. Nie powiem, zaskoczyło mnie to pytani. Barty i kompleksy? Gdyby mi to ktoś powiedział, nigdy bym nie uwierzyła.
- W jakim sensie? – powtórzyłam. – Nie mogę ciebie z nim porównywać. Armand jest wampirem, nie potrafię tego ocenić. Zawsze myślałam, że to bez znaczenia. Wampiry się nie rozmnażają, chyba że przez przekazanie krwi. Jeśli masz do mnie żal… nie wiem, co mogę zrobić. Nie chciałam tego, co się stało, sądzę, że Armand jest… nie znam na to słowa… Jest inny.
Widząc nie rozumiejącą minę Barty’ego dodałam jeszcze:
- Ale to nie tak, że jesteś w moich oczach gorszy, bo nie jesteś wampirem, nie.
Uśmiech powoli zgasł na moich ustach. Kurde. Zawaliłam sprawę. Chciałam odpowiedzieć mu tak, żeby nie poczuła się zraniony, a uzyskałam zupełnie przeciwny efekt. Tak mi się zdawało przynajmniej, bo Crouch nic nie mówił, tylko mi się przypatrywał.

Odezwał się dopiero po długiej chwili:
- Dobrze wiem, że jest inaczej. Przecież chcesz, żebym przyjął od ciebie krew. Nie przekonasz mnie.
Jego słowa były wypowiedziane tak stanowczo, że ta resztka nadziei, która we mnie pozostała, zniknęła bezpowrotnie. Spuściłam wzrok, do oczu podeszły mi łzy.
- Nie chcę patrzeć jak się starzejesz i w końcu jak umierasz – powiedziałam i pociągnęłam głośno nosem.
- Póki co nie umieram – próbował mnie jakoś pocieszyć. – Chodź, Czarny Pan mówił, że to ponoć coś ważnego.
- Eee… a co do twojego pytania… - zaczęłam, zanim się jeszcze zdążył ze mną teleportować. – Sypiam z tobą, bo cię kocham. A z Armandem…
- Nie kończ – przerwał mi. – Nie wracajmy już do tego tematu.
Z ulgą przystałam na jego propozycję i pozwoliłam, żeby użył teleportacji łącznej. Nie lubiłam tego. Wolałam się sama teleportować. Wkurzało mnie, kiedy ktoś wisiał na moim ramieniu.

Wylądowaliśmy przed samymi drzwiami komnaty Voldemorta. Kurde. Niezłego ma cela. Ja zwykle, kiedy się teleportowałam, latałam po całym domu. Raz teleportowałam się tak, że wpadłam przez przypadek do basenu, kiedyś wylądowałam w łazience, raz w lochu… Różnie to bywało.
Powiedziałam to Barty’emu. On się tylko zaśmiał i odpowiedział, że teleportuję się zbyt chaotycznie.
- Powiem szczerze, nie lubię, kiedy ty się ze mną teleportujesz – dodał. – Dochodzę do siebie kilka godzin.
- Jaki delikatny się znalazł – zadrwiłam i weszłam bez pukania do pokoju.

Voldemort siedział na swoim tronie, jak zwykle nic nie robiąc. Nagini rozłożyła się na moim kamiennym fotelu, a jej pan gładził ją długim, białym palcem po łbie. Niedoczekanie jego. I jej też.
- Widzę, że się przepracowujesz – rzuciłam na powitanie.
Czarny Pan podniósł głowę. Twarz natychmiast mu stężała, wąskie brwi zmarszczyły się groźnie, a Nagini kazał się wynosić. Wskazał mi mój tron.
Opadłam na niego z ciężkim westchnieniem.
- Czy ja naprawdę nie mogę spędzić choćby dnia w Hogwarcie? – zapytałam. – Nie mogłeś mi wysłać sowy?
- Nie, bo to ważne – odparł.
Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął jakiś mięty kawałek pergaminu. Wręczył mi go i kazał przeczytać. Cóż, zaczęłam czytać na głos:

Miło jest mi Ciebie poinformować, że Sophie powróciła do Zakonu. Nie jestem pewien, czy będzie łaskawa Cię o tym poinformować, więc wysyłam Flagro z tą wiadomością.

Nie było podpisu, ale w sekundę poznałam to cienkie, pochyłe pismo, pełne zawijasów, nakreślone zielonym atramentem.
- Dumbledore! – zawołałam. – Korespondujesz z nim!
- Tylko czasami – rzekł. – To dla twojego dobra. Ale nie wezwałem cię, żeby o nim rozmawiać. Powiedz mi, dlaczego wróciłaś do Zakonu Feniksa?
- Brakuje mi ich – odparłam. – Syriusza, Ghostów… nawet Pottera. Tamto życie, kiedy jeszcze byłam w Zakonie było prostsze.
Voldemort wziął ode mnie list i wrzucił w ogień.
- Myślałem, że robisz to, żeby nam pomóc – mruknął. – Mamy duży problem. Chyba niedługo będziemy musieli się stąd wyprowadzić i poszukać innej kryjówki.
Otworzyłam usta ze zdziwienia. Jak to wyprowadzić się? Były gorsze dla nas czasy, i jakoś nikt nic nie musiał robić z tym mieszkaniem. Po prostu stało i nic więcej. Żaden z członków Zakonu nie wie, gdzie mieszkamy. Wszyscy są przekonani, że we Francji, i tam też nas szukają.

- Tak na zawsze? – zapytałam. – Dokąd? Oni wszyscy myślą, że mieszkasz we Francji. Nie będą nas szukać w Krakowie.
- Niestety, nie do końca – odpowiedział. – Są na naszym tropie. Ale to pozostaw już mnie.
Umilkł na chwilę, po czym podjął na nowo.
- Wróciłaś do Zakonu, nie mogę ci tego zabronić – rzekł. – Ale pamiętaj, że naprawdę do nas należysz.
- Nie należę do nikogo! – krzyknęłam, wkurzona jego nagłą hipotezą. – Jak śmiesz traktować mnie jak przedmiot i przypisywać do jednego miejsca!
Wstałam, jeszcze bardziej wściekła, niż sekundę temu.
- Nie podnoś na mnie głosu! – wrzasnął Voldemort, również zrywając się z miejsca. – Robię wszystko co mogę, żebyś miała wszystko, czego tylko chcesz, przymykam oko na to, że flirtujesz z moim najlepszym Śmierciożercą, a ty jak mi się odpłacasz!
- Możesz sobie przymykać, co tylko chcesz! – zawołałam, dotknięta jego słowami. – A ja i tak zrobię, co będę chciała bez twojej wiedzy i zgody!
Chciałam odejść, ale poczułam jego rękę na przegubie. Zatrzymałam się. Nie znosiłam, kiedy ktoś mnie tak chwytał. Spojrzałam najpierw na jego palce, z całych sił boleśnie ściskające moją rękę, a później na jego wykrzywioną w podłym grymasie złości twarz.

- Puść – rozkazałam.
Voldemort zaśmiał się szyderczo.
- Nie puszczę – odpowiedział z radosnym błyskiem w oczach. – I nawet zrobię jeszcze tak.
Uczepił się moich długich, czarnych włosów. Otworzyłam szeroko oczy z poirytowania.
- Puszczaj! – zaczęłam wierzgać nogami w powietrzu, bo Czarny Pan podniósł mnie z podłogi za włosy. Nie czułam bólu, ale byłam tak wkurzona, że myślałam, że za chwilę wydrapię mu oczy.

Udało mi się dosięgnąć zębami jego ręki. Wbiłam w nią kły, aż krew trysnęła na podłogę.
Voldemort oczywiście natychmiast mnie puścił, z wściekłością wymalowaną na twarzy. Ruszył za mną szybkim krokiem, ale ja nie byłam taka głupia, żeby zostać w miejscu. Rzuciłam się od razu do drzwi, rycząc ze śmiechu i krzycząc:
- Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?

~*~

Dziś trochę krócej, bo tak się zagadałam z Eles., że nagle brat wchodzi i mówi, że muszę mu dawać kompa. A, właśnie, dedykacja dla niej xD I cytat: Volsemort kojarzy mi się z różowym papierem toaletowym xD

Zmieniłam też szablon, bo ten już jest za długo. A teraz ja idę wykonać bardzo ważną misję. Kupić długopis do szkoły.