Rozdział 223

Zamrugałam szybko. Przez chwilę myślałam, że się przesłyszałam, więc poprosiłam, żeby powtórzył.
- Chcesz wrócić, a ja się zgadzam – rzekł.
Zmrużyłam oczy i przyjrzałam się mu dokładnie.
- Ty coś brałeś, profesorze? – spytałam szeptem.
Dumbledore parsknął śmiechem, nie spuszczając ze mnie wzroku swoich niebieskich oczu. Nozdrze zadrgało mi impulsywnie.
- Zabawna jesteś – stwierdził. - Ale zgadzam się, żebyś wróciła do Zakonu. Jesteś przydatna, poza tym, jakoś nieswojo nam bez ciebie. Jesteś cząstką jego historii, jak Voldemort jest cząstką tego chaosu, który się tutaj dzieje.
Zaśmiałam się drwiąco. Głupi starzec. Już nawet nie potrafię zliczyć, ile razy zdradzałam Zakon i powracałam do niego.
- A co z tym?
Podwinęłam lewy rękaw szaty, odsłaniając szary, mało widoczny już Mroczny Znak. Dumbledore zerknął na niego.
- Nie zrobisz krzywdy ani nam, ani Śmierciożercom – odpowiedział wymijająco. – W Zakonie jest twoja rodzina, Syriusz, za to po tej „złej” stronie jest twój wuj, z którym jesteś związana, mężczyzna, którego bardzo kochasz…
Spłonęłam rumieńcem, jednak udałam, że nie usłyszałam tego ostatniego.

Cholera. Skąd on wie to wszystko? Wygląda to tak, jakby on i Voldemort zawarli jakieś tajne porozumienie, żeby chronić mnie, mimo że oni i ich ludzie byli w śmiertelnym konflikcie. Ale to przecież nie możliwe. Wyobrażasz sobie Czarnego Pana i profesora Dumbledore’a, spotykającego się co jakiś czas na kawie, żeby omówić moją przyszłość albo ewentualnie swoje plany? Bo ja nie.

Odetchnęłam głęboko kilka razy.
- Masz rację – odparłam, wstając. – Sądzę, że możemy zakończyć naszą rozmowę.
Dumbledore uprzejmie skinął głową, zgadzając się ze mną. Zasunęłam za sobą krzesła i opuściłam okrągły gabinet.
Postanowiłam pójść do Hagrida. Czułam do niego sympatię, sądzę, że on również, mimo że nie zawsze się zgadzaliśmy. No i ja uczęszczałam na jego lekcje, a Harry i spółka nie.

Zbiegłam schodami do holu, podeszłam do drzwi, pchnęłam je i… nic. Kurde. Wytężyłam całą swoją siłę, i normalną, i wampirzą. Nadal nic. Kopnęłam w nie ze złości. Zamknięte. Głupi Filch. Jeśli trzeba, to tych drzwi nie zamknie, a jak nie potrzeba, to na złość zrobi.

Przeklinając niekompetentnego woźnego, różdżką otworzyłam sobie drzwi. Uderzyło mnie okrutne zimno i płatki śniegu. Znów się rozpadało. Cholera.
Brnąc przez śnieg, sięgający mi niemal do kolan, dotarłam do chatki Hagrida. Stanęłam na schodkach i zapukałam.
Usłyszałam ciężkie kroki pół-olbrzyma, a drzwi rozwarły się przede mną. Uśmiech z twarzy Rubeusa znacznie zbladł, lecz ten cofnął się, żeby wpuścić mnie do środka. Usiadłam na jednym z wielkich krzeseł, a on nalał do przypominającego garnek kubka herbatę.
- Jeśli wolisz krew, to nistety ni mam – odezwał się chłodno.
- Nie, może być – odparłam, nieco zdziwiona jego słowami.
Upiłam trochę. Musiałam uważać, żeby nie poparzyć sobie warg.
- A więc – zaczęłam. – Wróciłam do Zakonu, wyjaśniliśmy sobie wszystko z Dumbledore’m.
Hagrid uniósł lekko brwi.
- Po co mi to mówisz? – zapytał.
- Cóż – odpowiedziałam. – Jesteś jedną z ważniejszych osób w Zakonie Feniksa, tak sądzi Dumbledore, ja tak sądzę… wierzę, że inni członkowie też.
Twarz pół-olbrzyma rozluźniła się trochę.
- Naprawdę? – zdziwił się.
Pokiwałam głową.
- Po co to? – spytałam, żeby zejść z nieprzyjemnego tematu.
Wskazałam na miednicę wielkich, tłustych i obrzydliwych robaków. Rubeus zaśmiał się pod nosem, kiedy i on na nie spojrzał.
- To dla Aragoga – odrzekł. – Jest chory.
- Aragog to ten wielki pająk, tak? Ta akromantula.
Hagrid skinął włochatą głową, aż broda się mu zatrzęsła.
- A mogłabym go… odwiedzić? – zaproponowałam.
Olbrzym zgodził się bez proszenia. Stwierdził, że Aragogowi przyda się inne towarzystwo, a wierzy, że ja poradzę sobie z gromadką jego dzieci. Gromadką. Aha, tak, malusieńką. Co najwyżej czworaczki.

Pożegnałam się z nim, wyszłam na zewnątrz i aż zadrżałam z zimna. Ale to nic. W Lesie będzie cieplej.
Pobiegłam ile sił w nogach w stronę drzew. Byłam przy nich po sekundzie. Zaczęłam się przedzierać przez zarośla. Bez wątpienia zrobiło mi się cieplej, usiłując uniknąć podstępnych korzeni czerwonych brzóz, usiłujących owinąć się dookoła mojej kostki i spowodować upadek. Nie ze mną te numery.

Doskonale pamiętałam, gdzie znajduje się siedlisko akromantul. W ogóle znałam jako tako Zakazany Las. Byłam w nim już tyle razy… Doszłam więc do gniazda wielkich pająków po upływie jakiegoś kwadransa.

Najpierw zajrzałam do nory. Grobowa ciemność oczywiście. Zapaliłam różdżkę i weszłam do środka. Znów kilka minut drogi, potknęłam się jakieś dwa, trzy razy o wystający korzeń. Pajęczyna zewsząd oplatała ziemiste ściany.

Przejście robiło się coraz to szersze, aż w końcu doszłam do dużej komnaty. Czułam się jak w kokonie, zrobionym z kleistej pajęczyny.
I wtedy go zobaczyłam…
Wielki na kilka metrów pająk z czarnymi, paciorkowatymi oczami, pokrytymi bielmem, siedział po środku komnaty, długie nogi z brązowymi włoskami wyciągnięte miał po obu stronach boków, tłuste cielsko pokryte było gęsto równie brązowymi, aksamitnymi włoskami, gdzieniegdzie przyprószonymi siwizną.

- Kto tam jest? – zapytał donośnym, głębokim głosem. – Słyszę osobę, lecz nie czuję jej zapachu.
Pająki, o wiele mniejsze od swojego ojca, zaczęły mu odpowiadać, klekocząc głośno. Nie mogłam nic z tego zrozumieć.
- Jestem znajomą Hagrida – odpowiedziałam. – Sophie Serpens. Przyszłam zobaczyć, jak się czujesz.
Usłyszałam jakby śmiech pająka.
- Jesteś miła – odparł. – Ale niepotrzebnie tutaj się fatygowałaś. Przyszłaś tylko na śmierć.
Dzieci Aragoga zaczęły się do mnie zbliżać, a ich oczy błyskały groźnie w świetle mojej różdżki.
- Nie sądzę – powiedziałam krótko.
Wyciągnęłam rękę przed siebie, a pająk, który był najbliżej mnie, odskoczył oparzony. Pozostałe zawahały się. W końcu zaczęły się powoli wycofywać. Z uśmiechem opuściłam rękę.
- Nie przyszłam ci zaszkodzić – dodałam. – Wręcz przeciwnie. Może w czymś pomogę.
Aragog zachichotał znowu. O ile pająki mogą się śmiać. Usiadłam na twardej, zimnej ziemi, z oczami utkwionymi w akromantuli.
- Nic nie poradzisz na moją chorobę – odrzekł. – Hagrid wciąż ma nadzieję, jednak ja już wiem. Nie jestem chory, lecz stary. Oto moja choroba.
Westchnął ciężko i zamilkł.
Jakie to smutne. Zaczęłam lubić tego potwora, mimo że ostatnim razem, kiedy go widziałam, chciał pożreć mnie, Harry’ego i Rona. Co do pozostałych dwóch, nawet bym się ucieszyła, gdyby tak się stało.

Niemniej jednak, nie chciałam, żeby Aragog umierał.
- Jestem zmęczony – powiedział. – Zostaw mnie samego. Dziś pozwolę ci odejść, lecz nie przychodź tu już więcej.
Zgodziłam się. Skoro taka była jego wola, postanowiłam ją uszanować. Mimo że był tylko pająkiem, nie widziałam przeszkód, żeby się mu sprzeciwić.
Ruszyłam w stronę wyjścia. Aragog jeszcze raz zaklekotał nerwowo.
- Poczekaj – odezwał się. – Mam prośbę. Przyjdź na mój pogrzeb.
Zaskoczona jego propozycją, zgodziłam się bez zastanowienia. Pożegnałam się i odeszłam.

Idąc w stronę światła, co jakiś czas potykając się o coś, myślałam o tej rozmowie z wielkim pająkiem. Rzeczywiście, nic nie mogłam poradzić na jego powolną śmierć. Gdyby umierał z powodu choroby, wyleczyłabym go. Gdyby umierał przez jakiś uraz, naprawiłabym to. Ale ze starości? Nie mam pojęcia, jak wskrzesza się zwierzęta. A nawet, gdybym wiedziała, to nie ma pewności, że wszystko się powiedzie. To, że Syriusz żyje, jest tylko kwestią szczęścia…

Wyszłam już na powierzchnię. Nagle zobaczyłam coś złotoczerwonego. Wystraszyłam się okropnie, ale okazało się, że to tylko Flagro. W dziobie trzymał kawałek zwiniętego pergaminu, który od niego wzięłam. Rozwinęłam go…

Spójrz za siebie.

Odwróciłam się gwałtownie, zaskoczona treścią liściku. Zobaczyłam postać, ubraną w czarną szatę, z kapturem na głowie.
- Barty! – wydałam z siebie zduszony okrzyk, kiedy osoba zdjęła kaptur.
Pozwoliłam mu się objąć i pocałować w policzek.
- Co tu robisz? – spytałam.
- Tęskniłem za tobą – wyznał. – Poza tym, chciałem ci powiedzieć, że Czarny Pan chce się z tobą widzieć tak szybko, jak to tylko możliwe.
- Dlaczego sam mnie nie wezwie?
- Cóż, nie wiem – odparł. – Co ty właściwie robiłaś w tym gnieździe akromantul?
- Skąd wiesz, że to gniazdo?
- Nie tylko ty uczyłaś się w Hogwarcie i odwiedzałaś Zakazany Las – brzmiała odpowiedź.

Opowiedziałam mu o mojej rozmowie z Dumbledore’em, o tym, jak oficjalnie powróciłam do Zakonu, o reakcji Hagrida na moją wizytę w jego chatce, w końcu o Aragogu i jego powolnej śmierci ze starości.
- Słodki z niego pająk – zakończyłam. – Zrobiłabym coś, ale nie wiem, co.
- Najlepiej chodź teraz ze mną do Czarnego Pana – odpowiedział.
Westchnęłam. Zawahałam się, ale w końcu się zgodziłam. Czyżby i on stęsknił się za mną i nie mógł znieść beze mnie jednego choćby dnia?

Już miałam się teleportować, kiedy Barty chwycił rękaw mojej szaty, żeby mnie powstrzymać.
- Słuchaj – zaczął. – Myślałem nad tym długo, ale bałem się ciebie o to zapytać. Jaki jest Armand?
Uśmiechnęłam się.
- Ale w jakim sensie? – spytałam.
Chyba już wiedziałam, o co chce mnie zapytać. Ach, te kompleksy…
- Spałaś z nim – odpowiedział. – Jaki jest w łóżku.

~*~

Sądziłam, że dziś nie uda mi się po prostu dodać tego rozdziału, bo miałam dzisiaj dużo na głowie. Zostałam szabloniarką w Szablonowym-Mieście, musiałam przepisać rozdział na Czwórkę i jeszcze chciałam oglądnąć „Jeńca” w TV. Ale jakoś się wyrobiłam. Idę teraz oglądać, a dedykacja dla alice. :*