Rozdział 216

Leżałam na łóżku, wpatrując się tępo w sufit. Nudziło mi się. Myślałam o tym, co zrobiłam wczoraj po pijaku. Z piwnicy wyniósł mnie Barty, to pewne. Tylko co on tam robił? Pewnie poszedł po jakieś wino dla swojej nowej dziewczyny. Już mniejsza o nią, bo samo myślenie o Sharpey doprowadza mnie do złości, a śniadanie niebezpiecznie podchodzi mi do gardła.
Co ja w ogóle wyczyniałam na oczach Croucha? I na oczach tyj całej „widowni”, którą przyciągnęło moje śpiewanie? Nie widziałam od tamtego wydarzenia ani Barty’ego, ani żadnego innego Śmierciożercy. I dobrze.

Ktoś zapukał do drzwi. Odpowiedziałam dopiero po długiej chwili:
- Wejść.
Drzwi się otworzyły, skrzypnęły cicho, a w progu stanął Barty. Jego wizyty od czasu naszego rozstania nie sprawiały mi przyjemności, wręcz przeciwnie.
- Siadaj jak chcesz – mruknęłam. – A jak nie, to stój.
Crouch jednak usiadł na brzegu łóżka. Jego odsłonięta szyja i doskonale widoczna sina żyła prowokowały mnie jak nigdy. Na łowach nie byłam dwie noce, przez co czułam się strasznie wysuszona. Żyły wprost paliły, jakby pochłaniane przez żarłocznego psa.

- Bardzo tu zimno – zauważył Barty. – Nie czujesz tego?
- Nie.
Okno było co prawda otwarte, a cały parapet i podłogę pod nim pokrywał śnieg. Ja nie odczuwałam jednak zimna. Od braku krwi tak się dzieje. Im mniej jej wypiję, tym jestem zimniejsza, a co za tym idzie, mniej czuję chłód.
- Przyszedłeś w jakimś konkretnym celu, czy po prostu nie masz co ze sobą zrobić, kiedy twoja dziewczyna prostuje włosy? – spytałam.
Crouch odwrócił głowę tak, że widziałam cała jego twarz w pełnym świetle. Na lewym policzku miał głębokie zadrapania, o wiele mocniejsze i głębsze, niż gdyby zrobił to zwykły kot.
- Co ci się stało? – zapytałam, wskazując na dość świeżą jeszcze ranę.
- To ty – odparł. – Uderzyłaś mnie w twarz, kiedy śpiewałaś ten kawałek po francusku.
Zarumieniłam się. Czego jeszcze się dowiem? Nic dziwnego, że Bartemiusz mnie unikał. Też bym się bała zbliżać do osoby, która nie panuje nad sobą. - Wybacz, nie wiedziałam, co robię – mruknęłam. – Nie mówmy o tym. Dlaczego sobie tego nie zlikwidujesz?
- Pamiętasz tą ranę, którą zadałaś Belli? – zapytał. – Ta moja działa na podobnej zasadzie.
- Jak chcesz, to ci ją zlikwiduję – odrzekłam. – Połóż się, nie chcę stracić za dużo krwi, od kilku dni nie byłam na łowach.
Barty zrobił, co kazałam, choć był dość zmieszany zaistniałą sytuacją i moją bliskością. Pochyliłam się nad jego podrapanym policzkiem. Teraz doskonale widziałam głębokie, czerwone rowki, usiłujące rozpaczliwie się zagoić. Nie z wampirem jednak te numery.
Przegryzłam język i otworzyłam usta. Czerwone kropelki gęsto zmoczyły szramę, która zaczęła się szybko zrastać.

Wróciłam na swoje miejsce u wezgłowia łóżka, zanim ten podniósł się na łokciu.
- Chciałeś coś jeszcze? – spytałam.
Miałam cichą nadzieję, ze powie „nie” i pójdzie już sobie. Ten jednak nie ruszył się z miejsca.
- Nie spodobało mi się bardzo, że nazwałaś Sharpey „głupią dziwką” – powiedział.
- A co, skarżyła ci się?
- No, sam to przecież słyszałem – mruknął.
Parsknęłam drwiącym śmiechem.
- Wiesz, tobie się to może nie podobać – warknęłam. – Zdaje się, że nie masz tu nic do gadania, w każdej chwili mogę ciebie i twoją kochankę po prostu wyrzucić na bruk. To mój dom.
Barty pokiwał głową.
- Możesz, oczywiście – przyznał. – Ale nie zrobisz tego. Masz zbyt wiele godności w sobie. No i oczywiście jest jeszcze kwestia twojego wuja. Jestem mu bardzo potrzebny.
Wzruszyłam ramionami. Miałam to gdzieś. Nie chciałam już tego słuchać. Jeszcze mnie Czarnym Panem straszyć będzie… Niedoczekanie twoje…
- Nie będę nawet próbował cię przekonywać, żebyś ją przeprosiła, bo i tak tego nie zrobisz – dodał.
Znów zaśmiałam się z wyższością.
- Oczywiście, masz rację.
Głupia rozmowa. Po co ją w ogóle dalej ciągnął? Gdyby nie ciekawość, dawno bym ją już skończyła. - Słuchaj mnie, z tej pierwszej piosenki wywnioskowałem, że była ona jakby zgodą na mój i Sharpey związek – rzekł. – Pragnę waszej miłości, waszej zemsty… czy jakoś tak.
- W takim razie źle mnie zrozumiałeś. Wyjdź, jeśli mamy o tym rozmawiać.
- Dlaczego tak unikasz tego tematu? – spytał z pretensją.
- A czemu ty tak nalegasz, żeby o tym pogadać? Sharpey nie chce, czy może po prostu nie ma z nią o czym rozmawiać?
- Daj jej już do cholery spokój! – zawołał.
- A ty przestań zwracać się do mnie takim tonem! – podniosłam głos jeszcze bardziej niż on. W tym też muszę być od wszystkich lepsza, nie da rady. – Jeśli nadal będziesz traktować mnie jak dziecko, skończysz w lochu jak Ollivander!
Umilkłam, dysząc ciężko. Barty nie odwrócił wzroku, jak przystało na kogoś zmieszanego. A powinien. Nie spodobało mi się to. Zrobił się tak bezczelny, bo pozwoliłam mu na zbyt wiele.
- Nie jesteś już tym samym Bartym, którego znałam wcześniej – dodałam z goryczą. – Zmieniłeś się w bezdusznego potwora, maszynę do zabijania, dyktatorskiego arystokratę, zupełnie jak Malfoyowie czy moi rodzice. Myślałam, że jesteś inny, ale widać, że i tobie woda sodowa uderzyła do głowy.
Wyszłam z pokoju, choć prostszą drogą mogłam Croucha po prostu stamtąd wywalić. Ubrałam płaszcz i poszłam na spacer. Chciałam nawiązać jakiś kontakt z Zakonem, ale bardzo się bałam, jak zareagują na powrót „córki marnotrawnej”.

W końcu zrezygnowałam z powrotu do Zakonu Feniksa. Któregoś dnia, kiedy będę w lepszym humorze, zapytam Bes, czy dałoby się coś zrobić w przypadku mojego ewentualnego powrotu. Teraz moje życie było nudne w porównaniu do tego, które wiodłam rok temu i wcześniej. Brakowało tego dreszczyku emocji, który odczuwałąm, zdradzając to wuja, to Zakon.

*

Wieczorem, kiedy się już ściemniło, postanowiłam wybrać się na kolację. Złożonej z ciepłej, gęstej krwi śmiertelnika oczywiście.
Przyszedł Armand.
- Gotowa? – zapytał, zaglądając do mojego pokoju.
Siedziałam z podwiniętymi nogami na podłodze, opierając się o posąg Buddy i czytałam podręcznik do numerologii. - Dziś chciałabym pójść sama – odparłam. – Czekałam tylko na ciebie, żeby ci powiedzieć.
Wstałam, ubrałam skórzaną kurtkę i wyszłam do holu.
- Oczywiście – zgodził się wampir, również przygotowując się do wyjścia.
- Ale mnie chodzi o takie prawdziwe, samotne łowy – wyjaśniłam. – Jeśli nie dam rady zabić ofiary jako wampir, cóż… zrobię to jak człowiek. Wiem,  jak skręcić kart. Nie idź za mną.
Minęłam go, zbiegłam po schodach i wyszłam na zewnątrz. W twarz uderzył mnie wiatr i mróz. Wsunęłam ręce do kieszeni i ruszyłam w drogę.


Mało ludzi było w taką pogodę w mieście. Jeśli już, to robili zakupy w zatłoczonych sklepach i galeriach. A ja nie chciałam zwracać na siebie uwagi.
Długo szukałam ofiary. W końcu przez zawieruchę dostrzegłam wpatrującego się we mnie mężczyznę. Cóż, nie jest to jakiś zamarzający złoczyńca, ale niech już będzie. Trochę mnie przeraziło, że patrzy mi prosto w oczy, jakby mnie znał i czekał tu na mnie. Czekał jednak tylko na śmierć, więc i patrzył śmierci w oczy.

Ledwo zbliżyłam się do niego na kilka metrów, usłyszałam strzał, poczułam coś boleśnie przebijające mi na wylot ramię i rozrywającą tkanki… Krew trysnęła na biały śnieg i zalśniła boską czerwienią. Później była tylko ciemność…

~*~

Krótkawo i nieciekawie. Ale jakoś tak wypadłam z rytmu pisania, dużo nauki, mnóstwo sprawdzianów… Z wielką ulgą przyjmę przerwę świąteczną. Dedykacja dla Eles :*