Rozdział 201

Podszedł do mnie Victor. Na jego twarzy malowało się zdziwienie i strach.
- Co ty wyprawiasz? – zapytał. – Ujawniasz się. Spójrz na tamtych.
Wskazał palcem na grupkę dziewczyn, wytrzeszczającą na mnie oczy. Pokazałam im środkowy palec i odwróciłam się z powrotem do brata.
- Przecież nie będę udawać, że nie znam Sanguini’ego – odpowiedziałam. – Wychowywał mnie przez krótki czas po odejściu Armanda.

Po dłuższym rozpoznaniu stwierdziłam, że była to dość sztywna impreza. Slughorn zaprosił całe mnóstwo sławnych czarodziejów i myśli, że błyszczy. Nic, tylko gadali, jedli i znów gadali. Co to w ogóle jest za bal?
Usiadłam na brzegu stołu, Victor zrobił to samo.
- Nudno – stwierdził.
- Potwierdzam.
Westchnęłam ciężko. To była tragedia. Dlaczego w ogóle ci wszyscy uczniowie tak chcieli się tu dostać?
Podszedł Sanguini. Uśmiechnęłam się szeroko.
- Za niedługo wychodzę, przyszedłem się pożegnać – rzekł.
Mój uśmiech nieco zbladł.
- Gdzie teraz lecisz? – spytałam. – Do Francji?
Pokręcił przecząco głową.
- Jeszcze kilka dni zostanę tutaj – odparł. – Wyślę ci wiadomość, kiedy będę się gdzieś wybierał.
Pocałował mnie w policzek. Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale nagle zrobiło się jakieś zamieszanie. W gabinecie Slughorna pojawił się skądś Filch.
- Fuj, kto kundla wpuścił – skrzywiłam się z niesmakiem.
Woźny trzymał za ucho wyrywającego się Dracona Malfoya.
- Masz poważne kłopoty, chłopcze! Głuchy jesteś, czy co? Dyrektor mówił, że nie można się włóczyć po nocy, chyba że masz specjalne pozwolenie – wycharczał Filch.
- Już dobrze, Argusie, zostaw go – powiedział Slughorn, machając lekceważąco ręką. – Mamy Boże Narodzenie, a to przecież nie zbrodnia, że chłopak próbował się wkręcić. Ten jeden dzień możemy zapomnieć o karze. Możesz zostać, Draco.
Filch wyglądał na tak wściekłego, że miał chyba ochotę rozwalić najbliższy stół. Malfoy też nie wyglądał na zachwyconego, mimo że Slughorn pozwolił mu zostać. Wątpię, by zależało mu na tym przyjęciu. Może był w drodze do innego miejsca?

Woźny odszedł szybko, mamrocząc jakieś groźby pod nosem, podczas gdy Malfoy dziękował Slughorn’owi za jego wspaniałomyślność.
Prychnęłam zniesmaczona. Nie dość, że Slughorn zaprosił krwiopijcę na swoją imprezę, to jeszcze Śmierciożercę i głupiego zdrajcę. To już znak, że się starzeje.
Nagle pojawił się przede mną Severus Snape, chwycił mnie za ramię i pociągnął za sobą w stronę wyjścia. Zauważyłam Malfoya, czającego się za nami.
Snape wepchnął nas do jakiejś klasy.
- Co to ma znaczyć? – zawołałam, obrażona jego zachowaniem. – Wyjaśnij mi to, Snape.
Usiadłam na brzegu stolika i skrzyżowałam ręce na piersiach. Snape zmierzył mnie wzorkiem.
- Ładna sukienka – skomentował moją fioletową szatę wyjściową. – Wybacz, że wyciągam cię z balu.
Zmarszczyłam brwi.
- Nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby nie ta osoba, która tu się przypałętała za nami – warknęłam.
- Jesteś nadal na mnie zła? – zapytał Draco.
Spojrzałam mu prosto w oczy, a moje tęczówki zapłonęły czerwienią.
- Co to za zuchwałość z twojej strony pytać mnie, czy jestem na ciebie zła – powiedziałam, zeskakując ze stołu. – Zła byłam, kiedy zdradziłeś mnie z Parkinson. Zła byłam, kiedy ponad to zadanie wystawiłeś Pail. Teraz jestem wściekła. Tak bardzo wściekła, że ledwo się powstrzymuję, żeby nie poderżnąć ci gardła.
Obnażyłam kły ze złości.
- Powiedz, o co chcesz mnie prosić – zwróciłam się do Snape’a, nie odwracając wzroku od Malfoya.
- Wydaje mi się, że Draco… potrzebuje pomocy kogoś bardziej doświadczonego – rzekł.
Zaśmiałam się cicho.
- Mam pomóc osobie, która mnie pomogła z tego świata – stwierdziłam, obchodząc Malfoya dookoła. – Co ja będę z tego miała? Co możesz mi zaoferować?
Malfoy milczał. Odsunął kołnierz swojej szaty, ukazując szyję. Wybuchnęłam na to śmiechem.
- Myślisz, że pójdę na to, gdy co najmniej pół godziny temu piłam krew nieśmiertelnego? – zapytałam. – Masz mnie za taką prostaczkę? Mam swoje wymagania. Nie jesteś godzien, bym zatopiła kły w twojej szyi.
Odwróciłam się do Snape’a.
- Malfoy nie ma nic, co mógłby dać mi w zamian – powiedziałam mu. – To jego zadanie, nie moje.
Ruszyłam ku drzwiom, ale Draco zawołał za mną:
- Nie potrzebuję pomocy. Chciałem, żebyś mi wybaczyła.
Zatrzymałam się na chwilę.
- Nie mam do ciebie żalu – odparłam. – Nie zrozumiesz tego, bo masz umysł śmiertelnika.
Na tym skończyłam rozmowę. Otworzyłam na oścież drzwi i wróciłam na imprezę. Spytałam Wrople’a, gdzie jest Sanguini. Ten odpowiedział, że już wyszedł. Zawiedziona, wróciłam do Victora. Oboje stwierdziliśmy, że  nie ma już sensu przebywanie na tej dennej imprezie.
Vipi odprowadził mnie pod wejście do dormitorium Slytherinu, pożegnał się i opuścił lochy.
Wypowiedziałam hasło i weszłam do środka. W salonie panowała normalna atmosfera. Niektórzy zbierali z foteli i stolików swoje rzeczy, bo wyjeżdżali następnego dnia do domu na Boże Narodzenie. Ja też musiałam iść się spakować. Jednak nie byłam tak ludzka, żeby podróżować w pociągu razem z tymi pełnymi krwi uczniami…
Krew Sanguini’ego wyeliminowała ze mnie część pragnienia, jednak nie mogła wymazać go ze mnie całkowicie. Jutro znów będę potrzebowała krwi. I, nie myśl, że robię to ze względu na uczniów. Nie chcę się po prostu katować tym zapachem, unoszącym się dookoła mnie.

Weszłam do sypialni dziewczyn. Ktoś był w łazience, a Pansy leżała już w łóżku i czytała „Proroka”.
- Ashley jest w środku – powiadomiła mnie Parkinson.
- Też mi tajemnica – warknęłam i zaczęłam wrzucać ubrania do walizki, którą wyciągnęłam spod łóżka.

Byłam już prawie spakowana, kiedy drzwi do łazienki się otworzyły i wyszła z niej Ashley Pail, z różowym ręcznikiem, owiniętym dookoła głowy jak turban, w różowym szlafroku i uchatych, różowych japonkach. Jednym słowem, raziły w oczy i te kolory, i pozbawiona makijażu, zniszczona twarz.

Minęłam ją bez słowa, zdjęłam buty i odkręciłam kurek. Zimna woda wypełniła umywalkę. Wzięłam trochę wody w obie dłonie i zmyłam z twarzy makijaż. W lustrze zobaczyłam, jak przez niedomknięte drzwi zerka do środka Ashley. Odwróciłam się gwałtownie, wyprostowałam rękę, a drzwi zatrzasnęły się jej przed nosem.
Zdjęłam suknię i weszłam pod prysznic. Krew Sanguini’ego ogrzała moje ciało, więc czułam ciepło wody doskonale. Jutro jednak będzie to tylko wspomnieniem. Chociaż z drugiej strony czułam dziwną ulgę, że nieśmiertelni o mnie nie zapomnieli.

~*~

Przepraszam, że tak kończę nagle, ale głupi brat chyba się za chwilę popłacze, jak mu nie dam. Dedykacja dla Nadine :*