Rozdział 162

Jak już zdążyłam wcześniej zauważyć, Harry niezwykle szybko zdobył uznanie profesora Slughorna i jak, można się domyślić, bardzo dobre oceny z eliksirów, które nie były już tak proste, jak wcześniej. Byliśmy przecież wszyscy owutemiakami. Niestety, dla Harry’ego oczywiście, bo ja dzielnie dotrzymywałam mu kroku. Byłoby przecież haniebne dla mnie, jeśli w lekcjach mojego ulubionego przedmiotu przeszkodziłby mi Harry Potter.
Po wypadku z zielonymi włosami Ashley, którą Draco zaprowadził rozdygotaną do skrzydła szpitalnego, między mną a blondyną zapanowała wojna. I to dosłownie, bo ja nadal nie byłam syta drwienia z niej i wycinania jej głupich kawałów, przez co Malfoy jeszcze bardziej się na mnie wściekał. Powiedział mi, że Ashley bardzo ciężko przeżyła tą metamorfozę swoich włosów z blond na zielone i potrzebne jej było nie tyle co zaklęcie zmieniające, ale lekarstwa uspokajające. Dopiero Draco, jako rycerz w lśniącej zbroi, nadszedł załamanej królewnie na pomoc, która dzięki niemu odzyskała zdrowie psychiczne.
- Wiesz co, wydaje mi się, że ty bardziej wolisz tą idiotkę, niż mnie – powiedziałam mu, kiedy zrobił mi kolejną scenę, bo wrzuciłyśmy z Sapphire kilka karaluchów do porannej kawy panny Pail.
- Wydaje mi się, że wy jesteście bandą dzieciaków – powiedział Draco z goryczą w głosie. - A ona jest kobietą i jest trochę bardziej dojrzała.
Odwrócił się na pięcie i wyszedł z Wielkiej Sali, myśląc zapewne, że było to jego wielkie wyjście i że jego słowa zmienią moje uczucia do Ashley. Popatrzyłam na Sapphire, ona popatrzyła na mnie i obie parsknęłyśmy śmiechem.
- Tak, jest kobietą, jeśli chodzi o tapetę na twarzy – zadrwiła Sapphire.
- Wiesz, czasem sobie myślę, że Draco byłby bardziej pokorny, gdybym od czasu do czasu doniosła na niego wujowi – mruknęłam, obserwując, jak zamykają się za nim drzwi.

Jak się też szybko zorientowałam, zajęcia były dużo trudniejsze i wymagały o wiele więcej skupienia, co nie sprzyjało mojej psychice. Nie miałam zbyt wiele czasu, by szczerze pogadać z Draconem, bo musiałam wiecznie zakuwać na egzamin, czekający szóstą klasę następnego dnia, to z tego, to z innego przedmiotu. Często nie zjawiałam się na obiedzie, co, jak mi później zreferowała Sapphire, sprzyjało rozwojowi przyjaźni między Ashley i Malfoyem. Nie wydawało mi się, żeby ta bała się mnie, kiedy mnie nie było. Udawała chojraka, kiedy znajdowałam się w jej towarzystwie. Gdy znikałam, zadzierała dumnie nosa. Jej osoba chyba podobała się chłopakom, bo wkrótce Ashley zebrała całkiem sporą grupę jej wielbicieli. Mój plan chyba nie do końca się powiódł, bo ludzie, którzy wcześniej podziwiali mnie, teraz szukali jedynie towarzystwa Ashley Pail. Ale co mi po ich przyjaźni? Przecież to na kilometr widać, że chodziło im po pierwsze: o moje pieniądze, po drugie: o moją sławę, i po trzecie: o moje zdolności magiczne. Było jeszcze kilka innych punktów, ale kiedy ten trzeci zaczął się psuć, moja uroda przemijała każdego dnia coraz bardziej, a ja sama stałam się odludkiem, po co dalej się ze mną zadawać, skoro jest o wiele ładniejsza, ciekawsza i głupsza dziewczyna pod ręką?

Rok szkolny trwał już dwa tygodnie, a ja, jako kapitan drużyny, musiałam zorganizować głupi trening, żeby wybrać nowych ścigających, bramkarza i pałkarzy. Nie paliłam się do tego, ale fakt, że Harry Potter, kapitan drużyny Gryfonów już od dawna ma swoich zawodników, zmotywowało mnie trochę. Wywiesiłam więc ogłoszenie w salonie Ślizgonów, że chętni mają zebrać się na boisku do quidditcha o 16:00. Kiedy przyszłam tam na wyznaczoną godzinę, większość i tak się spóźniła. Pewnie musieli towarzyszyć Ashley w nakładaniu makijażu, który przeciągnął się tylko o dwie godziny. Ku swojemu zdziwieniu zauważyłam, że ona też stoi w grupie osób, którzy chcieli zdawać na ścigających. A może jeszcze staniesz w grupce pałkarzy, kochanie? Dostaniesz tłuczkiem w łeb i zmądrzejesz?
- Dobra, zaczniemy od tego, że ci, którzy nie biorą udziału w sprawdzianie, usiądą na trybunach, z łaski swojej – oświadczyłam, wskazując ręką w stronę ławek. Kilku pierwszoroczniaków zajęło na nich miejsca, rzucając mi zawiedzione spojrzenia. Podeszłam do Ashley, która chyba nie dosłyszała mnie, bo nadal w najlepsze rozmawiała z Draconem.
- Kochanie, powiedziałam, że trybuny są tam – zwróciłam się do niej. – Jeśli nie bierzesz udziału w sprawdzianie, zejdź mi z oczu.
Ashley tylko zachichotała, jak to miała w zwyczaju i odpowiedziała:
- Ale ja biorę udział w tym treningu. Chcę być ścigającym.
- A wiesz chociaż, gdzie jest początek miotły? – zapytałam. – Nieważne. Słuchajcie, zaczniemy od okrążenia boiska dookoła. To łatwe. Dobierzcie się po pięć osób i zaczynać.
W pierwszej grupie znajdował się mój brat z kolegami. Poszło im dość zręcznie, jednak jeden z nich spadł z miotły, kiedy tylko usłyszał gwizdek. W drugiej wystartowała Ashley, Draco i jacyś nieznani mi Ślizgoni. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że ta pierwsza wie, jak usiąść na miotle! Och, ona wie, że na miotle siada się okrakiem!
Ale niedługo skończyły się sukcesy. Kiedy tylko zagwizdałam, a grupa odepchnęła się nogami od ziemi, wszyscy usłyszeliśmy trzask, a Ashley zawyła jak zraniony pies. Już pomyślałam, że złamała nogę albo skręciła kark, ale niestety. To był tylko trzask wyłamanego plastikowego paznokcia. Zauważyłam jego różowe szczątki na trawie. Ashley, ze łzami na policzkach, podniosła je i z krzykiem opuściła boisko. Parsknęłam stłumionym śmiechem i wysłałam kolejną grupę.

Po kilku godzinach moich nerwów, wkurzania się i wielu łzach [w tym poryczanej Ashley], udało mi się skompletować nową drużynę Ślizgonów. I pomyśleć, że przejmuję się takimi głupotami, jak szkolne zawody quidditcha… Na stanowisku ścigających umieściłam Dracona, Spirydiona i jakiegoś czwartoklasistę, bramkarzem została jakaś Emilia Gambon, a na pałkarzy doskonale pasowali Crabbe i Goyle. W końcu lata praktyki w tłuczeniu młodszych uczniów się przydaje…
- Poinformuję was o pierwszym treningu – powiedziałam do nich na koniec, bo czułam już, że gardło za chwilę mi wysiądzie i będę musiała gestykulować rękami. Nie chciałam słuchać smęcenia odrzuconych zawodników, po prostu wróciłam do dormitorium. I tak głowa bolała mnie już na tyle, że mogłabym przywalić komuś, kto pierwszy odezwałby się do mnie z pretensjami o wybór nowej drużyny. Buddo, kogo obchodzi, kto zagra na stanowisku obrońcy? Przecież to tylko gra w szkole, nie zapłacą nikomu za wygrany mecz i złamaną rękę. Chociaż w sumie… ja z chęcią bym zapłaciła komuś, kto złamałby rękę Ashley.

Któregoś ranka podczas śniadania, podczas sowiej poczty dostrzegłam dwie sowy, nadlatujące w stronę stołu Gryfonów, taszczące identyczne, prostokątne pakunki. Aha, Harry i Ronald właśnie dostali swoje nowe książki. Jestem jednak pewna, że ów magiczny podręcznik do eliksirów nie znajdzie się z powrotem w klasie Slughorna. Będę musiała kiedyś wypytać o to Pottera, ale nie teraz.
Czarna sowa zatoczyła koło nad stołem Ślizgonów i wylądowała na moim ramieniu. List, który trzymała w dziobie, upuściła na mój talerz, po czym z powrotem poderwała się w powietrze i odleciała. Koperta była niezaadresowana. Rozerwałam ją i wyciągnęłam list:

Sophie,
chciałbym, abyś przybyła dziś do mojego domu około szesnastej, mam ci coś do pokazania.
LV

List spłonął w mojej ręce, gdy tylko go przeczytałam. Czy Voldemort nie mógł mnie wezwać w naturalny sposób, przez dotknięcie Mrocznego Znaku? Gdzie podziało się to jego dziwne poczucie humoru? Może Ministerstwo Magii odnalazło jego siedzibę? Albo po prostu skończył się zapach w kiblu?

Jak Czarny Pan prosił, zjawiłam się u niego po szesnastej. Siedział jak zwykle na swoim tronie, coś pisał… może rozwiązywał krzyżówkę? Czy on kiedykolwiek gdzieś wychodzi? A może opuszcza tylko swój tron, kiedy idzie do łazienki? Dziwny człowiek.
- Jestem, jak chciałeś – powiedziałam.
- Okropnie wyglądasz, nie mów mi, że znów jesteś na diecie – powitał mnie, wstając z miejsca.
- Dziękuję za komplement – prychnęłam. – Tak się składa, że mamy odrobinę więcej nauki, niż w pierwszej klasie. Co chciałeś mi pokazać?
Czarny Pan objął mnie ramieniem i zaprowadził na piętro, gdzie znajdowała się biblioteka. Wszedł jednak do innego korytarza i otworzył najbliższe drzwi. Moim oczom ukazało się wielkie pomieszczenie, jakoś dziwnie oświetlone. Chwilę później zauważyłam, że kilka kroków od drzwi znajduje się basen. Nie wyglądał jak baseny mugoli. To z niego wydobywało się owe dziwne światło, jakby w wodzie ktoś zatopił kilka świec.
- Widziałam już kiedyś taki basen – mruknęłam. – Nie było go tu wcześniej.
- No nie, bo go zbudowałem – odparł Voldemort. – W końcu chcę, żebyś miała tu wszystko…
- A przenośną toaletę też mi kupisz? – spytałam.
- Zabawne – prychnął Riddle. – Zbudowałem go dla ciebie, na podstawie listu…
Urwał, czym natychmiast wzbudził we mnie ciekawość.
- Na podstawie listu? – zapytałam. – Od kogo? Widziałam już gdzieś taki basem. Z takim samym światłem, również z marmuru… przyszła tu ekipa remontowa i go zamontowała?
- To nieważne, i tak nie znasz – odrzekł Voldemort. – I jak ci się podoba?
- Jest piękny, jak wszystko tutaj – odparłam. – I równie obrzydliwie drogie. Myślisz, że dzięki temu zapomnę o Syriuszu?
- Taką miałem nadzieję.
To śmieszne. Moja noga w tym basenie nie postanie, jak Voldemort sobie chce, to dla kondycji może sobie tutaj pływać. Może też Glizdogon tu wpadnie i się umyje? Choć raz oszczędzi mi swojego żałosnego widoku i okropnego smrodu. Śmierdział jak kurz i śmierć, bo dużo czasu spędzał w lochu. Wolałam już siedzieć sama, niż przebywać w jego towarzystwie.
- Niestety, zawiodę cię – powiedziałam. – Mimo wszystko dziękuję, że ci tak zależy na moim samopoczuciu.
Objęłam go za szyję i pocałowałam go w policzek, jak niedawno Snape’a. Tyle że Voldemort aż za bardzo narusza moją prywatność, czym czasami irytuje mnie tak bardzo, że z chęcią utopiłabym go w tym basenie. Byłby to z pewnością zabawny widok, podobnie jak Draco bez włosów albo Czarny Pan z nimi. Ja proponowałabym mu fryzuję na hipisa albo czerwony irokez. Jednak są to tylko marzenia, które nie spełnią są raczej nigdy, tak samo jak powrót Syriusza do świata żywych.

~*~

Może zanudziłam, ale mam dużo zaległości do nadrobienia, no i kolega brata przyjeżdża za chwilę, więc muszę się streszczać xD Dedykacja dla Goni :*