Rozdział 156

Voldemort nie odzywał się do mnie przez kilka następnych dni. I prawidłowo. Nic raczej nie podejrzewał, bo inaczej byłby już wykończył Barty’ego, nie mówiąc już o mnie. Tak więc wszystko wróciło do normy. Wuj obrażony, Barty zapracowany, a ja samotna. Przesiadywałam więc całymi godzinami w ogrodzie, starannie zakrywając się przed słońcem i patrzyłam w niebo. Czasami obserwowałam Croucha, który jeśli tylko miał czas, pielęgnował swoje niezwykłe rośliny. Szkoda, że nie mógł zobaczyć ich tak, jak ja je widzę. Cała gama kolorów, igrająca w kropli rosy na niebieskim płatku róży, płynne ruchy traw, kiedy zrywał się wiatr… Ale o wiele bardziej wolałam patrzeć na Barty’ego. Byłby wspaniałym wampirem. Mrocza Krew była jakby dla niego pisana. Z jego bezwzględnością przy mordowaniu ofiar i subtelnością w życiu osobistym… nie znam wielu takich nieśmiertelnych. W życiu widziałam tylko dwóch wampirów o takich cechach. Jednym z nich był oczywiście Armand, lecz stracił wiele w moich oczach, kiedy porzucił mnie bez słowa wyjaśnienia. Drugą postacią był Marius. I choć nie znałam go zbyt długo, imponował mi. W naszych rozmowach był on delikatny, a za razem stanowczy. Barty jest taki sam. Jednak nigdy bym nie zabrała mu młodości, swego rodzaju szacunku, którym darzy go Czarny Pan… Nie byłby wampirem, który troszczyłby się o kogokolwiek podczas odsączania swej ofiary. Jego pragnienie mogłoby mnie zabić, kiedy przekazywałabym mu swoją krew.

Słońce było już wysoko na niebie, kiedy ktoś raczył sobie o mnie przypomnieć i odwiedzić mnie w ogrodzie. Pogoda była piękna, ale powietrze było ciężkie i trudno się nim oddychało.
Snape był jeszcze na korytarzu, ale ja już go słyszałam. Poznałam go po krokach. Odwróciłam głowę w stronę drzwi. Chwilę później Severus już w nich stał. W ręku trzymał kopertę. Ubrany był jak zwykle w swoją czarną szatę.
- Wejdź do środka – odezwał się. – Nie czujesz tego gorąca?
- Moja krew jest zimna, nie odczuwam upałów tak, jak wy – odparłam. – Widzę, że masz dla mnie przesyłkę.
Snape zerknął na kopertę w swojej dłoni.
- Ach, tak – przeszedł przez ogród. – Od Harry’ego Pottera.
Wzięłam od niego list i spojrzałam na kopertę. Były na niej napisane imię i nazwisko Wybrańca. Uniosła brwi i zwróciłam się do Snape’a:
- Kazał ci to przekazać? – zapytałam.
- Nie, kazał to przekazać Molly Weasley, która z kolei dała to Dumbledore’wo, który kazał mi ci to dostarczyć – wyjaśnił.
- Trochę to skomplikowane – zauważyłam i rozerwałam kopertę. – Czyli co, już cały Zakon wie, że „Wielki Harry Potter” pisze do Sophie Serpens listy?
Severus coś odpowiedział, ale nie dosłyszałam. Wyciągnęłam kartkę. Zauważyłam, że pismo jest niechlujne, jakby Harry spieszył się, pisząc tą wiadomość. A może po prostu taki ma charakter pisma?

Sophie
Mam dość tej całej „wojny” z Tobą. Nie rozumiem kompletnie, dlaczego złościsz się na Zakon. Nic przecież nie jesteśmy Ci winni. Chciałbym się z Tobą pojednać. Czy mógłbym dziś wpaść do ciebie, tak około 15:30? A jeśli nie, to może Ty przyjdziesz dziś o tej porze do Dziury?
Czekam na odpowiedź,
Harry

Oderwałam wzrok od tekstu i wybuchnęłam śmiechem. Ależ naiwny ten mój malutki Harry. On chyba nie uważa, że wpuszczę go do domu Czarnego Pana… No, chyba że ma nadzieję, że wakacje spędzam u rodziców Spirydiona, bo skoro pisze, żebym przyszła do Dziury, to w takim razie to nie jest mój dom.
- Wybacz, ale większych herezji jak ten list, to nie widziałam – wykrztusiłam, kiedy już się trochę uspokoiłam. – „Chciałbym się z tobą pojednać”… tak, oczywiście. Znów mnie osaczą i przyłożą różdżkę między łopatki.
- Na twoim miejscu jednak bym poszedł – odrzekł cicho Snape. – To dobra okazja, by wyciągnąć od niego, co naprawdę zamierza.
- Harry? Co on zamierza? – powtórzyłam. – A co on może. Chyba tylko wypiąć się na mnie i czekać, co zrobi Zakon.
- No właśnie. Zakon zrobi wszystko, co powie Potter – powiedział Severus. – Oni myślą, że ten ich „wybraniec” jest jakimś prorokiem czy naznaczonym. Traktują jego słowa jak święte wskazówki.
Umilkł, obserwując moją reakcję. Zamyśliłam się. W sumie to może i Snape ma rację. Harry jest głupim naiwniakiem. Można byłoby to wykorzystać.
- Tak, zrobię to – odparłam. Wyczarowałam pióro i na odwrocie pergaminu napisałam:
Spotkajmy się więc w Dziurze. Tylko nie próbuj żadnych sztuczek. W przeciwnym razie wezwę moich starych znajomych i razem rozerwiemy was na strzępy.
Włożyłam z powrotem do koperty list i oddałam Severusowi.
- No to szykuje się niezła zabawa – dodałam. – Mała odmiana po dniach czczej nudy.
Snape schował list do kieszeni i opuścił ogród. Nareszcie trochę się rozerwę. To będzie zabawne, patrzeć na borykającego się z emocjami Pottera. Mam tylko nadzieję, że będzie sam. Dosyć mam tych wtrącających się we wszystko członków Zakonu. Najbardziej irytujący jest Lupin, w tym swoim szale wilkołaka atakującym mnie swoimi głupimi podejrzeniami i broniący Harry’ego jak złotego lotosu.

Dwie godziny później teleportowałam się do Dziury. Kiedy tylko wybiło pół do czwartej, otworzyłam drzwi do kuchni, w której, jak się tego spodziewałam, był już Harry z kubkiem herbaty w rękach. Naprzeciwko niego siedziała Bes. Chyba rozmawiali. Gdy drzwi się otworzyły, natychmiast umilkli.
- Jesteś punktualnie – zauważył Harry.
- Nie przyzwyczajaj się – warknęłam i dodałam już łagodniejszym tonem: - Możesz nas zostawić?
Bes wyszła bez słowa i zamknęła za sobą drzwi. Przez chwilę stałam na środku kuchni, świdrując wzrokiem „Wybrańca”. Ten wskazał mi krzesło w zapraszającym geście. Moje oczy zapłonęły wściekłością.
- Kimże jesteś, żeby pozwalać mi usiąść w moim domu? – wysyczałam i ze złością zajęłam miejsce, które Bes dopiero co opuściła. – Czego chcesz? Czemu zakłócasz mój spokój?
- Chciałem porozmawiać – odparł.
- Teraz ci się zebrało? Trzeba było o tym pomyśleć, zanim przystawiłeś mi różdżkę do pleców – prychnęłam. - Gadaj, bo mi się spieszy.
Harry przez chwilę błądził wzrokiem po kuchni, najwyraźniej myśląc, jak zacząć. Wibrującą ciszę zakłócało jedynie niecierpliwe bębnienie moich palców o blat.
- Widzę, że zostawiłaś ochronę w domu – zaczął w końcu Potter.
- Tak. I może cię to zdziwi, ale byli to Śmierciożercy – odparłam z szerokim, pogodnym uśmiechem. – Barty Crouch, Bellatrix Lestrange i jacyś dwaj nieznani mi osobnicy.
Oczywiście nie mogłam powiedzieć, że był wśród nich także ojciec Sapphire. Ministerstwo ani Zakon, ani z pewnością nikt poza Śmierciożercami nie wie, po której stronie jest naprawdę Lincoln Killer.
- Wiedziałem, że nie mogą być to po prostu ludzie z ministerstwa – mruknął Harry i utkwił wzrok w swojej herbacie. – Co do listu…
- Ach, miło, że o nim wspomniałeś – przerwałam mu. – Jak w ogóle mogłeś przypuszczać, że zaproszę cię do domu mojego wuja? Czy ty wstydu nie masz? Chcesz wyrżnąć mi rodzinę, a ja mam cię jeszcze prosić, żebyś łaskawie pojawił się w moim domu?
Po raz pierwszy od naszego spotkanie, Harry spojrzał mi prosto w oczy.
- Nie chcę ci nikogo zabić – powiedział spokojnie.
- A Czarny Pan to „nikt” według ciebie? – zadrwiłam. – Spirydion będzie walczył po mojej stronie, jeśli go o to poproszę. Zabijesz dwunastolatka dla chwały, Potter? Ghostowie też mnie nie zostawią, ufam im. Ich też zamordujesz? Nawet Sonię i Kitanę? Za niecałe trzy tygodnie idą do Hogwartu.
Harry zmieszał się na moje słowa. W duchu wybuchnęłam śmiechem. Jakiż to słaby, naiwny dzieciak. Za dwa lata kończy Hogwart, a nadal rozumu i wyobraźni ma tyle, co dziesięciolatek.
- Chcę się z tobą pogodzić – kiedy się odezwał, jego głos drżał lekko.
- Pogodzić? Ile ty masz lat? – zakpiłam. – Godzą się dzieci, kiedy się pobiją w piaskownicy o łopatkę i grabki. Między tobą a mną jest wielka przepaść, której nigdy nic nie wypełni.
Kiedy umilkłam, Potter uśmiechnął się z satysfakcją.
- Jest coś takiego, co mogłoby zmienić twoje nastawienie – rzekł. Po raz pierwszy nie wiedziałam, co się kłębi w jego prostym, przewidywalnym umyśle.
- Nie drażnij mnie – wycedziłam, zaciskając pięść na blacie stołu. – Wiesz, do czego jest zdolny spragniony wampir?
Harry jednak nie przestawał się tajemniczo uśmiechać.
- Wiem – odparł. – I dla tego – tu odsłonił kołnierz swojej wyblakłej koszuli – może się dogadamy?
Uniosłam brwi i skrzywiłam się z obrzydzeniem.
- Wiesz co, widziałam różne rodzaje łapówek, ale ta jest najokropniejsza – warknęłam. Złość prawie uderzyła mi do głowy. W tej chwili wolałabym już wypić krew Glizdogona, niż Harry’ego Pottera. Obrzydzenie wywołało we mnie wzdrygnięcie, którego nawet nie próbowałam ukryć.
- Dlaczego to robisz? – spytałam. – Wątpię, by ktoś z Zakonu pozwoliłby ci na to. Umrzesz, jeśli wypiję ci krew. Wykorzystujesz moja słabość. Powiedz, dlaczego to robisz.
Uśmiech zniknął z twarzy Pottera, a na jego miejscu pojawiło się skupienie i powaga.
- Bo chcę poczuć, jak to jest – odrzekł. – Chcę, żebyś spróbowała mojej krwi.
- Więc nie chciej – odpowiedziałam cicho. – O to chodzi. Nie będziesz zawsze dostawał to, czego chcesz. Żegnam.
Wstałam i ruszyłam ku drzwiom. Harry jednak skoczył za mną i złapał mnie za rękaw. Odruchowo zatrzymałam się i odepchnęłam go. Potter zachwiał się i chwycił się kredensu, by nie upaść. Stałam w milczeniu i przypatrywałam się mu z zainteresowaniem i złością.
- Nigdy nie chwytaj nie w ten sposób – wyszeptałam.
- Wybacz. Ale wyjaśnij mi, dlaczego nie chcesz tego zrobić. Przecież Voldemort chce mnie zabić – powiedział Harry, podchodząc do mnie, zachowując jednak bezpieczną odległość.
- Bo zawsze piłam tylko krew morderców – odparłam. – Czy na pewno chcesz wiedzieć, jak to jest być ofiarą?
Dotknęłam jego policzka, a Harry zaczerpnął gwałtownie powietrza i odsunął się ode mnie.
- Twoje ręce… - zaczął. W jego oczach widziałam niekłamane przerażenie.
- Chłodne jak śmierć? – spytałam z cynicznym uśmiechem.
Odwróciłam się i opuściłam dom tak szybko, że Harry zauważył tylko rozmazaną smugę powietrza. Tak, to spotkanie z nim było bardzo interesujące. Mimo że jego propozycja trochę mną wstrząsnęła, postanowiłam nic nie mówić Voldemortowi. W głębi serca rozumiałam Pottera. Chciał przez chwilę poczuć się zły, być w uścisku potwora i stać się na te kilka minut takim samym tyranem, jak ja.
Dotarłam do domu wuja jakieś dziesięć minut później. Jakże cudownie było biec tak szybko, aż wzbiłam się w powietrze, ponad dachy domów i korony drzew.
- I jak się udało spotkanie? – spytał Barty, kiedy wszedł do ogrodu i zastał mnie, siedzącą pod tym samym co zwykle drzewem. Utkwiłam wzrok w zachodzącym słońcu, którego krwiste promienie rozlewały się po niebie. – Wiem to od Snape’a. Udało się?
- Było prześmieszne – odparłam. Z nim też nie zamierzałam się dzielić tym, co zaproponował mi Potter. Teraz zdałam sobie sprawę, że sama nie chciałam go zabijać. Było mi obojętne jego życie. Niech Voldemort robi sobie z nim, co tylko zechce. Potter jest moim wrogiem. Kwiaty na grobie wroga pachną upajająco.

~*~

Uważam, że rozdział, mimo że nie strasznie długi, jest raczej w porządku. Dedykacja dla Eleanor S. :*