Rozdział 160

Rano obudziły mnie jedne z ostatnich w tym roku promienie letniego słońca. Barty leżał u mojego boku i wpatrywał się bezmyślnie w sufit. Gdy kątem oka spostrzegł, że się poruszyłam, odwrócił się do mnie twarzą i uśmiechnął się nieznacznie.
- Za chwilę musisz iść, jeśli chcesz zdążyć na lekcje – odezwał się. Pokiwałam tylko głową i przytuliłam się do niego.
- Postanowiłam wrócić do Dracona – powiedziałam. – Może pomyślisz, że jestem niestała w uczuciach… Chcę po prostu spróbować, dać mu ostatnią szansę.
- Domyślałem się, że to w końcu powiesz – w jego głosie nie wyczułam żadnego smutku czy zdziwienia. Jakby uznał, że miałam prawo sypiać z nim, a oficjalnie nadal być dziewczyną Malfoya. Czułam się okropnie, że powiedziałam mu to tak prosto z mostu, ale naprawdę mi zależało, żeby naprawić moje relacje z Draconem. Teraz już się przekonałam, że związki z miłości są niepraktyczne i tylko mnóstwo przez nie kłopotów. A tak, kiedy Voldemort zaakceptował już Dracona jako „mojego przyszłego męża”, to wszyscy są szczęśliwi. I rodzice Malfoya, i Czarny Pan, i cała reszta. Wszyscy się cieszą, tylko nie ja.
- Nigdy mu się nie oddam, tak jak tobie – powiedziałam. - Zrozumiem, jeśli będziesz miał do mnie żal. Wiec jednak, że nadal cię kocham.
- Nie mam do ciebie żalu – odparł Barty i zaczął się ubierać. – To było już z góry wiadome, że nasz związek jest skazany na rozpad. Duża różnica wieku, twoje pochodzenie, moja pozycja… i przede wszystkim Czarny Pan.
- Ale nie o to chodzi – przerwałam mu. – Trzynastoletnia Jadwiga wyszła za Jagiełłę, który miał trzydzieści cztery lata! Wyobrażasz sobie to? I co ma do tego moje pochodzenie? Dotąd nie przeszkadzało ci to, jestem córką Armanda.
- Bo mi nie przeszkadza – Barty wzruszył ramionami. – Twoja rodzina to szlachetny, francuski ród. A moja? Aż się wstyd przyznać, kim był mój ojciec.
Ja też zaczęłam się ubierać. Nie chciałam się przecież spóźnić na pierwszą lekcję, a nie dostałam jeszcze planu zajęć. Snape, jako opiekun domu Slytherinu, musiał sam stworzyć dla szóstoklasistów owe rozkłady dnia.
- Tak, ale twoja „plugawa” rodzina nie wyrzuciła cię na bruk, kiedy miałeś trzy lata – prychnęłam. – I bardzo się z tego cieszę, że jesteś Śmierciożercą. Masz wiele cech, których Draconowi brakuje. Nie chcę być z nim z miłości. Tak po prostu będzie lepiej.
Skończyłam się ubierać i pocałowałam Barty’ego na pożegnanie. Nie chciałam go opuszczać, czułam, że jeśli teraz nie odejdę, już tego nie zrobię.
- Wiesz, Darla powiedziała mi coś bardzo ważnego, gdy umierała – dodałam. – Jesteśmy nieśmiertelne. Z nami jest podobnie.
Odwróciłam się i teleportowałam się. Przyszło mi to bez trudu. Wylądowałam w sypialni dziewczyn. Myślałam, że nie będzie tam już nikogo, ale się przeliczyłam. W łazience ktoś był, a pozostała reszta dziewcząt, z którymi dzieliłam pokój, stała pod drzwiami i gderała, jak jakieś stare baby na rynku. Nie były jeszcze przebrane. Zerknęłam na zegar. To jeszcze tak wcześnie? Śniadanie zaczyna się o 7:15, była dopiero 6:30. Zauważyłam też, że przybyło nowe łóżko. No nie, do czego to dochodzi, że muszę dzielić sypialnię z takim plastikiem, jak Ashley Pail! Nic dziwnego, że reszta współlokatorek nie mogą dostać się do łazienki…
- O co chodzi? – zapytałam.
- Weszła do łazienki o szóstej i siedzi tam do tej pory – wyjaśniła zirytowana Pansy Parkinson. – W pół godziny to my byśmy się wszystkie zdążyły przygotować!
Nagle drzwi się otworzyły i pojawiła się w nich Ashley. Miała ręcznik na głowie, spowijał ją różowy szlafrok, a w ręce trzymała jakąś dziwną, małą szczoteczkę. Jedno oko miała pomalowane, a drugie dopiero zaczynała oszpecać.
- Nie mogę przecież tak wyjść – oburzyła się. – Wykażcie trochę solidarności.
- A wiesz chociaż, co znaczy to słowo? – zapytałam, wepchnęłam ją z powrotem do łazienki i zatrzasnęłam drzwi. – No, fryzurę będzie robiła co najmniej pół godziny. Idę po plan zajęć do Snape’a, przyniosę też i wam.
Współlokatorki mruknęły jakieś podziękowanie, a ja opuściłam pokój. Będę musiała roztoczyć jakąś opiekę nad nową uczennicą, nie może być.
W salonie zauważyłam Spirydiona, który natychmiast do mnie podszedł z uśmiechem na twarzy.
- I jak ci poszły egzaminy? – zapytałam go.
- Nie narzekam – odparł. – A co z twoimi SUMAMI?
- Same wybitne – odrzekłam. – To moje najlepsze oceny, w tym roku znacznie się pogorszą. Wybacz, później porozmawiamy, muszę iść po plany zajęć.
Zanim Spirytus zdążył coś odpowiedzieć, ja byłam już przy drzwiach. Wypadłam na zewnątrz i poszłam do Wielkiej Sali. Niektórzy uczniowie już tam byli, oczekując w kolejkach do swoich wychowawców. Stanęłam za Goyle’em i zaczęłam się rozglądać po sali. Hermiona właśnie dostała swój rozkład, bo usiadła na swoim miejscu przy stole Gryfonów i zaczęła szybko pochłaniać śniadanie. Jakie to dziwne, że ta dziewczyna nie ma żadnych problemów, oprócz nauki.
Nadeszła moja kolej. Snape zapisał wszystkie przedmioty, na które uczęszczałam w piątej klasie.
- Chciałam jeszcze wziąć dla koleżanek z mojej klasy – powiedziałam, kiedy Snape oznajmił, że mogę już sobie iść.
- A dlaczego same sobie ich nie wezmą? – zapytał Severus, ale stuknął różdżką w czysty arkusz pergaminu, na którym pojawił się rozkład zajęć na cały rok dla Sapphire.
- Bo mamy mały „zator” w łazience – wyjaśniłam dość mętnie, ale Snape zrozumiał, o co mi chodzi, bo parsknął stłumionym śmiechem.
- Ashley Pail, tak? – mruknął. – Mam tu jej wyniki SUMÓW, weź dla niej jej plan lekcji.
Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął z niej kartkę pergaminu. Wspięłam się na palce i zerknęłam na nią. Do góry nogami przeczytałam:

WYNIKI EGZAMINU

POZIOM STANDARDOWYCH UMIEJĘTNOŚCI

MAGICZNYCH

Ashley Nancy Pail otrzymała:

Astronomia: O
Opieka nad magicznymi stworzeniami: N
Zaklęcia: Z
Obrona przed czarną magią: Z
Wróżbiarstwo: O
Zielarstwo: Z
Historia magii: T
Eliksiry: P
Transmutacja: N

Otworzyłam lekko usta ze zdziwienia. To już lepsze oceny miał Neville, albo Draco, mimo że temu ostatniemu w ogóle nie chciało się uczyć w piątej klasie.
- Ona ma powyżej oczekiwań z eliksirów? – wyszeptałam.
- Ojciec zapłacił za korepetycje nauczycielowi – wyjaśnił Snape. – Wiem to od Dumbledore’a.
Stuknął różdżką w czystą kartkę pergaminu, na której pojawił się cały plan zajęć. Chwilę później wracałam już z siedmioma kartkami, by wręczyć je ich właścicielką. W drodze do lochów natknęłam się na Dracona. Powitał mnie uśmiechem, ale nie zatrzymał się nawet, żeby zamienić słówko. Cóż, jego sprawa.

Gdy weszłam do sypialni, Ashley właśnie wyszła z łazienki. Nadal jednak miała na sobie swój różowy szlafrok i zajęła się szukaniem gniazdka, jak to później mi wyjaśniła. W ręku trzymała coś, co przypominało mi jeden z elektrycznych przedmiotów mugoli.
- Nie ma tu prądu? – zapytała z nieskrywanym przerażeniem.
- A co to jest to, co trzymasz w ręce? – zapytała Pansy, która właśnie zamierzała zamknąć za sobą drzwi do łazienki.
- To suszarka – odpowiedziała. – Suszy się tym włosy. A to – wyciągnęła z szafki kolejną mugolską rzecz – jest prostownica. Prostuje się tym włosy. Owszem, trwa to trochę czasu, ale efekt jest cudowny.
Przewróciłam teatralnie oczami.
- Ślizgonka, a miłuje się w mugolskich srownicach – prychnęłam. – Równie dobrze możesz zrobić tak – machnęłam różdżką w stronę jej włosów, a ona natychmiast wyschły – i efekt jest równie wspaniały. A tu masz swój plan zajęć.
Rzuciłam zachwyconej i głupio uśmiechającej się Ashley kartkę pergaminu i rozdałam pozostałe plany reszcie dziewczyn. Pail ubrała się i wybiegła z dormitorium, chichocząc jak obłąkana. Odprowadziłam ją wzrokiem do drzwi sypialni, a gdy za nimi zniknęła, zapytałam Pansy, która właśnie wyszła z łazienki:
- Czy ona tak się zawsze zachowuje, czy to tylko chwilowy napad idiotyzmu?
- Wczoraj było jeszcze gorzej – mruknęła Parkinson, zbierając się do wyjścia. – Pół nocy musiałyśmy słuchać jej chichotania i paplaniny. Jakby nie mogła się zorientować, że nikt jej nie słucha.
Wzruszyła ramionami i opuściła sypialnię. Gdy tylko Sapphire się już oporządziła, wzięłam torbę i udałyśmy się razem do Wielkiej Sali na śniadanie. Gdy doszłam do swojego miejsca, czekała mnie tam niespodzianka. Na moim krześle, obok Dracona, siedziała „Ash” i gawędziła z nim. Gawędziła, to mało powiedziane. Flirtowała z nim na oczach wszystkich.
- To moje miejsce, Ashley Pail – wycedziłam. Dziewczyna odwróciła się i spojrzała mi prosto w oczy.
- Tak? – zdziwiła się. – A jest podpisane?
Strzeliłam palcami, a Ashley podskoczyła, jakby ją coś oparzyło w tyłek.
- A tak – odrzekłam obojętnie. Ashley spojrzała na siedzenie krzesła. Były na nim jakby wypalone litery, układające się w napis: Sophie Serpens. Pail obrzuciła mnie nienawistnym spojrzeniem i odeszła. Z triumfalną miną usiadłam na swoim krześle i nalałam sobie soku dyniowego do szklanki.
- Dlaczego to robisz? – spytał Malfoy.
- Bo tu lubię – odparłam. – A co ty jej tak bronisz, czy nie mieliśmy się czasem pogodzić?
Draco uśmiechnął się złośliwie.
- Wiesz, co ja myślę? – zapytał. – Że jesteś ciut… zazdrosna.
Tak gwałtownie nabrałam powietrza, że wciągnęłam połowę soku dyniowego nosem. Zaczęłam kaszleć, a Draco musiał kilkakrotnie uderzyć mnie w plecy, bym odzyskała oddech.
- Zazdrosna? – wykrztusiłam. – O tą wymalowaną idiotkę? Już prędzej będę zazdrosna o Hermionę, jeśli będzie mieć jeden punkt więcej na sprawdzianie z transmutacji. Nie chcę po prostu, żebyś z nią flirtował. Wiesz, jak się wtedy czuję? Jakbyś mnie zamierzał zdradzić.
Nie wierzę, że to powiedziałam. Tej nocy spałam z Bartym, a Draco nie miał o niczym zielonego pojęcia. Teraz ja mu mówię, żeby przestał robić maślane oczy do Ashley, a sama idę do łóżka z innym.
- Nie martw się, myślisz, że ona jest w moim typie? – spytał Malfoy.
- Tak, właśnie tak myślę – odparłam i poszłam na pierwszą lekcję starożytnych runów. Tak, z pewnością nie zaprzyjaźnię się z nową. Ashley irytuje mnie nawet wtedy, kiedy nie ma jej w pobliżu mnie, a co dopiero, gdy nawija o jej nowych kosmetykach i głupich sprawach, typu złamany paznokieć Pansy.

~*~

Myślę, że nie było tak źle. Cóż, muszę coś napisać jeszcze na Riddle’a, więc się streszczę. Dedykacja dla Kicyslawy :*