Rozdział 157

W tej całej nudzie i okropnym gorącu, panującym na ulicach, dotarłam w końcu do końca wakacji. No, może nie tak do samego końca, bo do pierwszego września został jeszcze tydzień. Przez ten cały czas, kiedy już zmęczyło mnie przesiadywanie w ogrodzie, włóczyłam się ulicami Krakowa, wdychając z obrzydzeniem paskudną woń parujących chodników, spalin i tętniącego w swoim powolnym rytmie miasta. Wieczorami jeździłam tramwajami, czasami byłam napastowana przez fanów, którzy rozpoznali mnie w nowej fryzurze i załamaniu. Kiedy było tak gorąco, że nawet ja nie mogłam przebywać na zewnątrz, siedziałam w bibliotece i czytałam książki Anzelma. Były bardzo interesujące, choć jego dzieło o chorobach było trochę przerażające.
Kiedy do mojego wyjazdu do Hogwartu pozostało trzy dni, postanowiłam, że pogodzę się z wujem. W końcu mogę nie przeżyć do następnego naszego spotkania w święta Bożego Narodzenia…
Zapukałam do drzwi jego komnaty. Cisza. Trudno, przecież nie będę go błagać, żeby mnie wpuścił. To także i mój dom. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Voldemort siedział tam, gdzie zwykle, z książką na kolanach. Nawet nie podniósł wzroku, kiedy zatrzasnęłam drzwi, choć wiedział, że to ja go odwiedziłam. Usiadłam obok niego i patrzyłam na niego przez chwilę.
- Może byś się odezwał, jak nakazuje grzeczność – powiedziałam.
- Nawet grzeczność nie będzie mi nic nakazywać – prychną Czarny Pan. – Chciałaś coś?
- Tak, chciałam z tobą pogadać, bo jutro rano wracam do Ghostów – odparłam. – Wiesz, to może być nasze ostatnie spotkanie, ale skoro nie chcesz…
Wstałam, ale Voldemort chwycił mnie za rękaw, jak niedawno Harry. Nie wyrwałam się mu, za bardzo mi zależało na jego towarzystwie.
- Zostań – poprosił. Z powrotem opadłam na swój tron. – Jak to, już nie wrócisz do mnie?
- Dobrze wiesz, o czym mówię – zaśmiałam się. – Ja już umieram.
- Dobrze, że przyszłaś. Chciałem z tobą wcześniej o tym porozmawiać, ale nie miałem śmiałości – minę miał zasępioną. – Obiecaj mi, że nie będziesz próbowała się zabić.
I to był brak śmiałości? Jego otwartość mnie poraziła, że aż przez chwilę nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Każdy wampir w końcu chce popełnić samobójstwo, tak samo było z Armandem, tak więc będzie i ze mną.
- Nie wiem… - zaczęłam.
- Obiecaj mi – powtórzył z naciskiem Voldemort. Westchnęłam ciężko. Mogłam mu obiecać, ale jeśli naprawdę chciał mojego szczęścia, mógł mi pozwolić zrobić, co będę uważała za słuszne.
- Dobrze, obiecuję – powiedziałam w końcu. – Idę pożegnać się z Bartym… jutro już mnie tu nie będzie.
Wstałam i opuściłam jego komnatę. Kiedy mijałam obraz Marvola, zatrzymałam się na chwilę, by się mu przyjrzeć. Na jego twarzy nie mogłam się doszukać podobieństwa Czarnego Pana do niego. Nawet jako Tom Riddle nie wyglądał na jego wnuka. Riddle nie był płytkim, nadpobudliwym człowiekiem, którym z pewnością był jego dziadek. Nie miał się czym chwalić Czarny Pan, w przeciwieństwie do mnie. Gdybym osobiście znała Anzelma, traktowałabym go jak przyjaciela. A jaka była jego żona? Czy też miała wielkie ambicje, jak mój dziadek? Będę musiała się dowiedzieć o niej coś więcej. I oto znalazłam coś, co może utrzyma mnie jeszcze przy zdrowych zmysłach przez jakiś czas…
Oderwałam wzrok od portretu Marvola i udałam się do pokoju Barty’ego. Był już bardzo późny wieczór, Crouch mógł już spać. Zapukałam do drzwi i nacisnęłam klamkę. Barty siedział przy stole. Zgadnij, co robił. Oczywiście, jak to na niego przystało, pisał coś na długim zwoju pergaminu, którego koniec ciągnął się już po ziemi.
- Co za powieść piszesz? – spytałam i usiadłam naprzeciwko niego.
- Nieważne, i tak nie będzie cię to interesowało – mruknął, nie odrywając wzroku od pergaminu, nadal skrobiąc coś po nim zawzięcie. – Wiesz, że przychodzi ktoś z wymiany?
- Nie, skąd mam to wiedzieć – wzruszyłam ramionami. – Nie widuję nikogo ze Śmierciożerców, ani z Zakonu. Z jakiej szkoły jest ta wymiana?
- Z Beauxbatons – odparł Crouch.
- Fajnie, przynajmniej będzie można pogadać z rodaczką – mruknęłam.
- Nie ciesz się – Barty spojrzał na mnie i odłożył pióro. – Właśnie Killer dostarczył mi list, który minister kazał mu wysłać do Dumbledore’a. Teraz każdy już radzi się go w każdej sprawie, choć kilka tygodni temu jeszcze wszyscy z niego drwili. Mniejsza o to… W tym liście minister pisał, że przenoszą ją ze względu na kwalifikacje. Po prostu dziewczyna nie zna języka.
Wybuchnęłam śmiechem. Albo źle zrozumiałam, albo owa osoba z wymiany jest jakąś plastikową idiotką, rwącą się do francuskiej szkoły, bo taka jest moda, a nie znającą języka.
- Po co zapisywać się do szkoły, skoro nie zna się urzędowego języka? – spytałam. – Nie zazdroszczę jej matce. Ciekawe, do którego domu trafi. Mam nadzieję, że nie do Slytherinu, nie zniosłabym takiego upokorzenia.
- Przecież i tak niedługo zejdziesz z tego świata, więc czemu się przejmujesz? – zadrwił Barty. Zmroziłam go spojrzeniem.
- Nie kpij, jeszcze zobaczymy, jak zareagujesz na wieść o mojej śmierci – warknęłam. – Może popłaczesz sobie z Czarnym Panem?
Barty roześmiał się tylko i powrócił do pisania. Trochę zawiodła mnie jego reakcja. Nigdy nie widziałam go, kiedy się złościł. Czasami, kiedy mi się nudziło, przychodziłam do niego i próbowałam go zirytować, ale nigdy mi się to nie udawało. Pewnie miał za dużo pracy, żeby przejmować się moimi kpinami.
- Jutro mnie już tu nie będzie – odezwałam się po krótkiej chwili milczenia. Wstałam i objęłam Barty’ego za szyję. Ten przerwał pisanie. Pocałowałam go w usta i dodałam: - Będę czasem do ciebie wpadać, jeśli będę w stanie się teleportować.
- Pisz do mnie – poprosił. – Przynajmniej raz w tygodniu, żebym wiedział, że nie poszłaś w ślady Armanda.
- Dobrze – odparła. – Zaraz… skąd wiesz, że Armand chciał…
- Mam swoje źródła – przerwa mi Barty. – Idź już.
Pocałował mnie w policzek, a ja udałam się do swojej sypialni, zastanawiając się nad jego ukrytymi źródłami. Przecież Czarny Pan i wampiry nie znali się osobiście. Owszem, Marius był tu kilka razy, ale Voldemort był wtedy na wygnaniu w Albanii, zanim dostałam jeszcze list z Hogwartu. W tym czasie dom był pod moją opieką. Wiem, głupie, powierzać dziesięciolatce taki dwór, ale Czarny Pan nie był wtedy zbyt rozsądny. Z resztą, teraz też nie jest.

Ostatnie dni wakacji, jak obiecałam Bes, spędziłam w jej domu. Na ogół wszystko było tak jak zwykle, ale atmosfera była napięta. Byłam ciekawa, czy wiedzą o propozycji Harry’ego. Z pewnością tak było, ale bałam się zapytać. Wysłałam to w niepamięć. Podczas kolacji panowało milczenie, jak nigdy dotąd. Nawet Spajk i Rip milczeli. Nie marnowali też jedzenia na jakieś głupie zabawy, co wydało mi się nienaturalne. Tak, z pewnością było coś nie tak.
- Wiecie, o co prosił mnie Harry, tak? – przerwałam w końcu tą irytującą ciszę.
- Harry mi powiedział – odparł Victor. – Szczerze mówiąc, trochę mną to wstrząsnęło.
Zaśmiałam się cicho, obserwując brata znad szklanki z herbatą.
- Ja go rozumiem – odpowiedziałam. – Chciał się poczuć zły, ta szlachetność i czystość już mu zbrzydła. A może chciał, bym dała mu Mroczną Krew? Z resztą nie ważne, i tak bym mu jej nie dała. I co, ciebie też zapytał?
Vipi pokręcił przecząco głową. Bes niespokojnie patrzyła to na mnie, to na niego, jakby chciała się wtrącić, ale brakowało jej odwagi. Przygryzła wargi, tak mocno, że kły przecięły jej skórę. Chciałabym wiedzieć, jak ona powstrzymuje swoje pragnienie krwi. Owszem, byłam prawdziwszym wampirem od niej, ale nie mogła mi zaprzeczyć, że sama też odczuwała pragnienie.
- A co na to Dumbledore? – zapytałam ją.
- Dumbledore nie kontaktował się z nim od czasu, kiedy zaprowadził go do Nory – wyjaśniła Bes. – Sophie, ale czy ty mówiłaś o tym jemu?
Byłam pewna, że chodzi jej o Voldemorta. Nigdy nie pytała mnie o niego, używając jego imienia. Czuła się po prostu niezręcznie, rozmawiając o Voldemorcie z jego siostrzenicą, która ma z nim bliski kontakt.
- Nie, nikt nie wie – mruknęłam, zajęta maltretowaniem tosta. – Ani Voldemort, ani Barty, ani nikt. Powiedziałabym Armandowi, on by wiedział, co zrobić. Ale skoro go nie ma, to trudno.
Po raz pierwszy od wielu lat wspomniałam o Armandzie w tak otwarty, pozbawiony emocji sposób. Bez i Sethi wymienili pospieszne spojrzenia i do koca kolacji nikt już się nie odzywał. Nie chcieli mojego towarzystwa w tym czasie. I nie chodziło o moje poglądy. Sami nawet nie wiedzieli, dlaczego czują tak, a nie inaczej. Widziałam to w ich umysłach, tą niechęć do mnie. Było to przykre, ale nic nie mogłam w tej sprawie zrobić. Było to denerwujące, kiedy mi mówili, jak się cieszą, że znów z nimi jestem. Było to po części kłamstwo. Wolałabym, żeby już nic nie mówili. Milczenie to przyjaciel, który nigdy nie zdradza.

~*~

Ten rozdział nie jest najlepszy. Ale nie mogłam tak nagle przejść już do wyjazdu do Hogwartu, bo wyglądałoby to nienaturalnie. Następny odcinek postaram się lepiej ująć. Dedykacja dla carmen37 :*