Rozdział 98

Umbridge popchnęła mnie na krzesło przed jej biurkiem i sama usiadła za nim ciężko sapiąc.
- I co, rozerwała się pani? – zapytałam, śmiejąc się. Dostrzegłam, że na brzegu jej biurka stoi drewniany klocek z napisem: DYREKTOR. No tak, skoro gargulce jej nie wpuściły, nie dziwota, że jest taka poirytowana…
- Jeszcze nigdy nie spotkałam się z taką bezczelnością od strony ucznia – wysyczała, mrużąc małe oczka.
- Myślałam, że tylko raz, kiedy zadrwił sobie z pani Harry – zdziwiłam się. – Ale widać, że moje dowcipy są zabawniejsze, prawda?
- Zamilcz! – zapiszczała. Ucichłam, ale nadal chichotałam jak opętana. Umbridge zaczęła grzebać w szufladach biurka, po czym wyciągnęła jakiś urzędowy dokument i wcisnęła mi go w ręce.
- Czytaj – rozkazała.
Wbiłam wzrok w pergamin. Sama jego treść, jak i niezwykle poprawna polszczyzna rozbawiły mnie niemal do łez.

Ja, sam Minister Magii, Korneliusz Knot, zakazuję uczniom jak i nauczycielom obrażania Wielkiego Inkwizytora Hogwartu [Dolores Jane Umbridge] pod karą wydalenia ze szkoły.
Podpisano:
Korneliusz Oswald Knot
Minister Magii

Uniosłam brwi.
- Wydalić można odchody – zauważyłam, przebiegając po raz drugi wzrokiem po treści dokumentu. – I co podpisywał się jeszcze raz?
- Nie krytykuj pana ministra, skoro nie masz o tym zielonego pojęcia! – warknęła Umbridge.
Przybrałam minę człowieka, czuwającego nad łóżkiem chorego.
- Bardzo przepraszam, pani dyrektor – wyznałam. – Nie mam pojęcia, co we mnie wstąpiło.
Umbridge przez chwilę świdrowała mnie spojrzeniem, po czym powiedziała wielce zadowolona z siebie:
- No, skoro przeprosiłaś, kara nie będzie tak okropna. Skończy się na szlabanie.
- A gdybym nie przeprosiła, to musiałabym płacić pani alimenty? – zapytałam tonem, którego używał przeważnie Barty, kiedy zadawał mi, według swego mniemania, zuchwałe pytania. – Przecież wie pani, że wuj odciął mi kieszonkowe…
- Nie bądź głupia – prychnęła. – Masz dziś o 20:00 stawić się u mnie w gabinecie.
- Tak jest, pani dyrektor – odpowiedziałam i wstałam. – Czy mogę już iść?
- Zejdź mi z oczu – westchnęła.
Podziękowałam "grzecznie" i opuściłam gabinet z wielką ulgą. Najwidoczniej wszystko już wróciło do normy, bo na korytarzu nie zastałam nikogo. No, prawie nikogo, bo na schodach wpadłam na Harry’ego i Filcha.
- Upiekło ci się, tak? – wycharczał w moją stronę woźny.
- A tak – odparłam złośliwie. – Gadom, takim jak ja, zawsze wszystko uchodzi na sucho.
Pokazałam mu język i odeszłam w stronę dormitorium Ślizgonów. Oczywiście, byłoby nudno, gdybym kogoś nie spotkała w lochach, więc zauważyłam Dracona, opartego o kamienną ścianę obok przejścia do dormitorium.
- Bałem się, że wylecisz ze szkoły – odezwał się, kiedy podeszłam bliżej. Wzruszyłam ramionami.
- I tak już w tej szkole mnie żadnej magii nie nauczą – burknęłam. – Ucięłam sobie z panią dyrektor pogawędkę, później o 20:00 znów ją odwiedzę.
- Dobrze, że tylko szlaban – zauważył Malfoy. – Umbridge założyła Brygadę Inkwizycyjną. Zapiszesz się?
- Co założyła? – zapytałam.
Malfoy wskazał na swoją pierś, na której, tuż pod odznaką prefekta, przyczepiona była srebrna plakietka z literą I.
- Brygada Inkwizycyjna – powtórzył nieco głośniej i wyraźniej. – Doborowa grupa uczniów wspierająca Ministerstwo Magii.
Zrobiłam taką minę, jakby mi się zbierało na wymioty.
- Potrafisz sobie wyobrazić mnie, wspierającą ministerstwo? – spytałam. – I to w dodatku z Umbridge na czele? Proszę cię… myślałam, że jesteś mądrzejszy…
- Co, zapytać nie wolno? – mruknął Draco. – Dobra, nie chcesz, to nie. Ale możemy odejmować punkty… dziś odjąłem już z 50 punktów Gryfonom. Mówię ci, to lepsze, niż bycie prefektem.
- Wiesz, chyba mnie przekonałeś – zakpiłam. – Zapiszę się i odejmę ci 100 punktów, co ty na to?

Minęłam go i weszłam do salonu. Był oczywiście przepełniony aż do zbytku uczniami. Kiedy weszłam, połowa miejsc się zwolniła i Ślizgoni podbiegli do mnie. W głębi swoich serc, z pewnością znielubili Umbridge, ale Ślizgoni jak to przebiegłe stworzenia, zrobią wszystko, żeby wywrzeć jak najlepsze wrażenie. Usłyszałam więc okrzyki tego typu:
- To było świetne!
- Zatańcz z Umbridge podczas kolacji!
- Gratuluję odwagi, jak bym się nigdy na coś takiego nie zdobyła!
- Powtórz to, OK?
Czułam, że tego dnia raczej nie zdołam odrobić pracy domowej z transmutacji…
- Oczywiście, dla moich fanów wszystko, ale ja też jestem człowiekiem – przerwałam to wszystko. W duchu rozbawiły mnie moje własne słowa, przecież nie jestem do końca człowiekiem. Ale kim jestem? No tak, w średniowieczu by na to powiedzieli… Sophie jest nieludziem.
Udało mi się jakoś wybrnąć z tej krępującej sytuacji i wymknąć się do sypialni dziewczyn, gdzie miałam choć przez chwilę spokój, bo kiedy tylko zdążyłam opaść na łóżko, naskoczyła na mnie Sapphire.
- Mogłaś wylecieć ze szkoły – powiedziała na powitanie. Czeka mnie kazanie jak nic…
- Wow, nie pomyślałam o tym – zadrwiłam. - Może chociaż raz potraktujesz taki detal jak… detal? Przecież to nic wielkiego, mały koncercik za darmo. I widzisz, nie wzięłam za to ani galeona.
- Cóż za hojność – prychnęła Sapphire i usiadła po turecku na swoim łóżku. – Wyobrażasz sobie, co by zrobił Czarny Pan, gdybyś wyleciała ze szkoły?
Zaśmiałam się mimowolnie.
- Wole nawet o tym nie myśleć – przyznałam.
- No to widzisz – ciągnęła Szafir. – Ciesz się, że oberwałaś szlaban.
- Jupi – warknęłam i spojrzałam na zegarek. Nagle rozległ się wybuch, aż kamienny sufit się zatrząsł. Zerwałam się z łóżka, a różdżka natychmiast pojawiła się w mojej ręce. Dziś przy śniadaniu Fred i George coś wspominali, że zaskoczą wszystkich, ale chyba nie wysadzą szkoły…
- Chodź, nie opuszczę takiego przedstawienia – rzuciłam do Sapphire, chwyciłam ją za rękę i wybiegłam z dormitorium.
Po całym pierwszym piętrze latały fajerwerki. Nie takie żałosne, jakie mają mugole, ale wielkie i gwiżdżące. Jedna z nich, przypominająca smoka, wleciała do jednej z klas, wypłaszając z niej Irytka.
Pojawiła się Umbridge, a za nią Filch.
- Szybko, Filch, szybko! – wrzasnęła. – Musimy coś zrobić, bo rozlecą się po całej szkole! Drętwota!
Z jej różdżki wystrzelił strumień czerwonego światła i ugodził w jedną z rakiet. Ta, zamiast zastygnąć w powietrzu, eksplodowała z taką siłą, że fala uderzeniowa zrobiła dziurę w obrazie.
- Nie oszałamiaj ich, Filch! – krzyknęła ze złością Umbridge, jakby ten pomysł wyszedł od niego.
- Racja, pani dyrektor! – wycharczał Filch, który jako charłak mógł jedynie połknąć fajerwerki. Rzucił się więc do najbliższego schowka, wyciągnął z niego mopa i zaczął nim machać na wszystkie strony.
Gdy wystarczająco się już napatrzyłam, czmychnęłam wraz z Sapphire do lochów, obie dusząc się ze śmiechu.
- Pomimo, że to dwa pajace – wydyszałam, ocierając łzę śmiechu z policzka. – Muszę im przyznać, że takiej rozróby jeszcze tu nie było…
- Fred i George też mogą wylecieć – odpowiedziała Sapphire, ale zamilkła, kiedy zmroziłam ją spojrzeniem.
- Nie bądź nudna – prychnęłam i zostawiłam ją przed dormitorium Ślizgonów.
*
O 20:00, jak obiecałam naszej cudownej pani dyrektor, zjawiłam się w jej gabinecie. Ta siedziała naburmuszona przy swoim biurku i pisała coś na różowym kawałku pergaminu.
- Oh, twój szlaban… - przypomniała sobie, kiedy mnie zobaczyła. – Siadaj.
Wskazała mi miejsce naprzeciw siebie. Usiadłam, starając się nie patrzeć na okropne porcelanowe talerze z harcującymi po nich namalowanymi kotami, którymi obwieszone były wszystkie ściany.

Umbridge skończyła pisać i podniosła głowę. Z radością stwierdziłam, że pani dyrektor nie zdążyła nawet przywrócić do porządku swoich włosów, które były całkiem osmalone i poczochrane. Jej wykrzywiona posępnym grymasem twarz też nie wyglądała lepiej. Na czole miała czarną smugę z popiołu, a policzki uwalane w czymś, co przypominało kocią kupę.

- I jak pierwszy dzień na nowym stanowisku, pani profesor? – spytałam niewinnym tonem.
Twarz Umbridge nadęła się i poczerwieniałą ze złości.
- Powiedz natychmiast, kto rozpętał to piekło! – zażądała.
- A skąd mam wiedzieć, byłam wtedy w dormitorium – odpowiedziałam, wzruszając ramionami.
- Więc dlaczego nie usunęłaś tego syfu, kiedy motałam się z Filchem po całej szkole, zestrzeliwując to ze ścian?! – krzyknęła.
- Nie wiedziałam, czy mi wolno – odparłam. – To co z moim szlabanem?
Umbridge przez chwilę otwierała usta i zamykała je, aż w końcu wydusiła z siebie:
- Powiedz mi, gdzie jest Dumbledore.
Uniosłam brwi.
- Skąd mam wiedzieć, nigdy nie próbowałam legilimencji na nim – odrzekłam. – A przecież nie należałam do tej jego grupy… zaraz, jak ona się nazywała? Gwardia Dumbledore’a, mam rację?
- No tak, na liście nie było twojego nazwiska… - mruknęła Umbridge, bardziej do siebie, niż do mnie. – Więc powiedz, gdzie jest Syriusz Black!
Przeszył mnie dreszcz strachu, jednak nie dałam Umbridge poznać, że interesują mnie jej pytania.
- Nie wiem – rzuciłam.
- Czyżby? – wysyczała. – Jest mi wiadome, że Black odwiedzał kominek Gryfonów. Sama o mało go nie złapała.
- Ale ja nie należę do Gryffindoru – powiedziałam powoli, jakbym tłumaczyła niezrównoważonemu psychicznie dziecku, że dwa plus dwa jest cztery. – Jestem Ślizgonką, która chyba nie przepada za Gryfonami i nie interesuje się tym, co oni tam wyprawiają w swoim dormitorium.
Umbridge znów pokiwała głową.
- No tak… więc… więc masz dziś pomóc panu Filchowi polerować wszystkie puchary w Izbie Pamięci – warknęła. – Odejdź.
Pożegnałam się i odeszłam.
Filch puścił mnie dopiero po 23:00. Szlaban z nim to była męka, ale warto było tego dnia tak zagrać Umbridge na nosie.

Kiedy wróciłam do salonu Ślizgonów, nie było już nikogo. Nikogo, oprócz Malfoya. Buddo, czy ten człowiek nigdy nie da mi spokoju? Jesteśmy parą, ale bez przesady…
- Cześć i dobranoc – odezwałam się zmęczonym tonem i skierowałam się w stronę sypialni dziewczyn.
- Gdzie już uciekasz, chodź tu – powiedział Draco i przyciągnął mnie do siebie. Kiedy jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej, odwróciłam głowę.
- Nie, jestem zmęczona – westchnęłam. – Idę spać.
- Nie puszczę cię, dopóki mnie nie pocałujesz – zaśmiał się Malfoy.
- Głupi jesteś – przyznałam, ale pocałowałam go. Stwierdziłam jednak, że nic nie poczułam. Po prostu zwykły pocałunek, nic więcej. Cóż, moje uczucie do niego chyba się wypaliło… Dziwne, że aż tak się tym "przejęłam".
- Dobranoc – powtórzyłam z naciskiem i odeszłam.

~*~

Cóż, dziś tylko na tyle mnie stać. Brat "stoi z batem" nade mną, bo za chwilę jego qmpel przyjeżdża. Ale rozdział nr. 99 będzie lepszy, mogę obiecać xD Dedykacja dla Claudii, ponieważ ostatnio nie czytałam jej newsów. Nie miałam czasu, no… xD