Rozdział 101

Klęczał na lśniącej, marmurowej podłodze, dygocząc na całym ciele i zasłaniając twarz rękoma. Wysoka postać z głową bielszą od nagiej czaszki, krążyła wokół niego jak sęp, śledzący swoją ofiarę.

- A mówiłem ci – warknął Lord Voldemort. – Mówiłem, żebyś nie wdawał się z nią w bliższą znajomość! Nie ma już ośmiu lat, żeby traktowała cię jak ojca!

Barty domyślił się, że chodziło mu o Evana Rosiera.

- Wiem, ale… - zaczął, jednak widząc ostrzegawcze spojrzenie swojego pana, zamilkł.

- To jest chore, żeby moja siostrzenica pokochała mojego sługę! – zawołał Czarny Pan, tracąc całkowicie panowanie nad sobą. – Powtarzałem jej tyle razy, że miłość jest zła… że będzie później cierpieć… i to wszystko TWOJA wina, Bartemiuszu!

Uniósł różdżkę i krzyknął:

- Crucio!

Jego oddany sługa zaczął zwijać się z bólu. Voldemort odczuwał ponurą satysfakcję, kiedy patrzył, jak sprawia mu ból jego zaklęcie. Niech cierpi, skoro też jest w to zamieszany.

Po kilku sekundach zaklęcie ustało. Barty podniósł się z podłogi, lecz nie odważył się spojrzeć na swego pana. Klęczał przed nim, dysząc ciężko.

- Ja zrobiłem, co uznałem za słuszne – odezwał się po chwili.

- Tak? – zapytał ze złością. – Słusznością nazywasz krzywdzenie Sophie? Ona i tak już wystarczająco jest zmęczona życiem. Codziennie boję się, czy ona sobie czegoś nie zrobi. Jest rozdarta pomiędzy Zakonem i mną.

- Panie, wiedziałem, że nie byłbyś zadowolony… - znów wpadł mu w słowo.

- Zamilcz! – warknął  Lord. – Czego ona chciała? Iść z tobą do łóżka?!

Barty pokręcił głową.

- Więc czego? Jeśli ona od nas odejdzie, to będzie tylko twoja wina! Jak niby mamy zdobyć tą przepowiednię bez jej pomocy? – krzyczał Czarny Pan, machając rękami jak opętany. Furia całkiem uderzyła mu do głowy. – Sophie musi ściągnął Pottera do ministerstwa!

Crouch milczał. Nie chciał chyba po raz setny oberwać Cruciatusem. Pamiętał, co mówiła Sophie o jego napadał furii…

- Nie wolno mu się za bardzo denerwować, bo jeszcze podskoczy mu ciśnienie – śmiała się. – A wtedy wysadzi cały dom w powietrze… Co prawda, nie ma podwyższonego cholesterolu, ale lepiej nie ryzykować.

Chciałby cofnąć się w czasie i jakoś to naprawić. Chciał jakoś jej pomóc, ale swoją chłodną reakcją zakończył przyjaźń z Sophie.

- Ona zerwała z Malfoyem. Przynajmniej zamierza so zrobić – odezwał się cicho. Voldemort opuścił różdżkę.

- Co powiedziałeś? Zerwała z nim? – zapytał z niedowierzaniem. – Modły wysłuchane…

Na jego twarzy pojawiła się ogromna ulga. Kamień spadł mu z serca. Ten idiota z tlenionymi kudłami już nie wejdzie im w drogę. Czarny Pan zastanawiał się przez chwilę, jaką karę mu wymierzyć za to, że zrobił z Sophie wrażliwą istotę, ale w sumie, ten jeden raz może mu odpuścić. Podczas wakacji on już się postara, żeby jego siostrzenica wyzbyła się wszystkich uczuć.

- To dobra wiadomość – powiedział powoli Voldemort. – Możesz odejść. Chociaż… zaraz. Żebyś za szybko nie zapomniał… Crucio!

Barty pomógł mu odzyskać ciało, ale przecież to on jest jego panem i ma prawo go torturować. Tak, z pewnością Barty nie będzie miał do niego o to żalu…

***

Podczas środowych lekcji wcale nie uważałam. Nie zapisałam tematu prac domowych, nie wyrywałam się do odpowiedzi, jak czyniłam to dawniej, ścigając się z Hermioną, którą pierwszą z nas zapyta. Wpatrywałam się tylko tępo w przestrzeń, daleko ponad głową nauczyciela i nie myślałam o niczym. Nie chciałam się zemścić, o nie. Chciałam zapomnieć. Ale jak, kiedy w mózgu szumiały mi słowa tej piosenki?

- Weź się w garść – powiedziała do mnie Sapphire podczas obiadu. Wzruszyłam ramionami.

- Po co? – spytałam. – Nie mam już chęci do życia. Nie pomogę Czarnemu Panu w odzyskaniu proroctwa. Nie chcę mieć już nic wspólnego z Bartym. Skoro tak postawił sprawę, to trudno. Przeżyję. Może…

Nie miałam wcale chęci do jedzenia. Chciałam tylko usiąść przed magicznym lustrem i czekać, aż odezwie się do mnie ten głos. Albo pójść na grób Darli. Może znów mi się pokaże? Tak, to chyba dobry pomysł. Chciałam usłyszeć jej słodki śmiech…

Kiedy skończyły się lekcje, wałęsałam się po lochach. Było tam ciemno i chłodno. To było idealne miejsce dla mnie. Mogłam tam zostać do końca świata i dłużej. Nagle usłyszałam przyspieszone kroki. Instynktownie wyciągnęłam różdżkę, ale okazało się, że to tylko Draco.

- Oh, cześć – mruknęłam na powitanie. – Co tu robisz?

- Idę do Snape’a – wyjaśnił. – Znaleźli Montague’a zamkniętego w kabinie w łazience Jęczącej Marty.

Uniosłam brwi ze zdziwienia. Po raz pierwszy od wczorajszego dnia na mojej twarzy pojawił się jakiś wyraz.

- A skąd on się tam wziął? – spytałam. – Przecież on nie znosi Marty.

- Właśnie nie wiadomo – odparł Malfoy. – Jest w okropnym stanie. Pani Pomfrey już wysłała sowę do jego rodziców.

Nie mając argumentu, aby jakoś się wymknąć, poszłam z Malfoyem do gabinetu Snape’a. Kiedy tylko zobaczyłam co się tam dzieje, jęknęłam w duchu. Przecież dziś jest środa i Harry ma lekcje oklumencji!

Harry i Snape stali naprzeciw siebie, celując w siebie różdżkami. Draco stał przez moment z otwartymi ustami, aż Severus schował swoją różdżkę i odezwał się:

- W porządku, Draco, Potter przyszedł tu na korepetycje z eliksirów.

- Nie wiedziałem – powiedział Malfoy, świdrując kpiącym spojrzeniem Harry’ego, który z sekundy na sekundę robił się coraz bardziej czerwony na twarzy.

- O co chodzi? – spytał Snape, patrząc to na mnie, to na Dracona.

- Chodzi o to, pani profesorze, że pani dyrektor potrzebuje pomocy – rzekł Malfoy. – Znaleźli Montague’a, zamkniętego w łazience Jęczącej Marty.

- Jak on się tam dostał?

- Nie wiem, proszę pana, ale jest trochę rozkojarzony… - odpowiedział Malfoy.

- Dobrze. Dokończymy tę lekcję jutro, Potter – odparł Snape i wyszedł za nami ze swojego gabinetu.

W skrzydle szpitalnym zastaliśmy Umbridge, panią Pomfrey i rodziców Montague’a. Byli bardzo zdenerwowani. Z satysfakcją stwierdziłam, że i Umbridge odchodzi od zmysłów, bo Wilhelm mamrotał pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa.

- Oh, Snape, jesteś… Sophie… eee… - wyjąkała pani dyrektor.

Postarałam się pomóc Montague’owi, ale on wykazywał oznaki takiego otępienia, że żadna metoda psychologiczna nic nie dała. Musiała się nim więc zająć pani Pomfrey, bo ja tam się na medycynie nie znam i mogłam tylko spopielić jego mózg.

- Możesz już wracać do dormitorium – powiedział Snape i sam zniknął w korytarzu do swojego gabinetu. Właśnie mijałam te drzwi, kiedy usłyszałam zza nich nerwowy krzyk Severusa:

- No więc powiedz mi… Dobrze się bawiłeś, Potter?

Uchyliłam lekko drzwi i zobaczyłam w gabinecie Snape’a, potrząsającego Harrym. Stali niedaleko myślodsiewni. Skojarzywszy fakty, mogłam się tylko domyślać, co się stało pod naszą nieobecność…

~*~

Wybaczcie, że tak krótko, ale zupełnie nie miałam dziś czasu pisać. Jeszcze szybko dedykacja dla K&M, bo ostatnio nic jej nie dedykowałam xD I ja spadam, następna notka może będzie lepsza xD