Rozdział 100

Przez cały weekend zbierałam się na odwagę, aby jakoś zerwać z Draconem, ale kiedy już otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, jakoś nie mogłam się na to zdobyć. Z resztą, nie był to jedyny mój dylemat. Nocami śniła mi się Darla, stojąc pośrodku jakiegoś kamiennego pomieszczenia i nic nie mówiąc. Uśmiechała się tylko, bo zwykła była uśmiechać się do każdego. Nie były to bynajmniej jakieś nocne koszmary, ale samo przebudzenie i wspominanie tego snu nie należało do rzeczy najprzyjemniejszych.
W poniedziałek nieco otrzeźwiła mnie lekcja obrony przed czarną magią, a raczej nauczycielka tego przedmiotu i jej płomienna przemowa na temat SUMÓW. Lenie i nauki poniosą przykre konsekwencje, tylko ci, którym zależy na nauce otrzymają nagrodę, etc, etc. Czyli jednym słowem szok, spowodowany tym, że przecież jest połowa kwietnia, a ja nie przeglądałam żadnych notatek z trzeciej klasy!

Następnym "otrzeźwieniem" był okrutny ból na lewym przedramieniu. Czyżby Czarny Pan dowiedział się o moim szlabanie? Hmm… chyba raczej nie, bo przecież wysłałby mi wyjca.
Teleportowałam się do komnaty Voldemorta. Wszystko było tak, jak zwykle. No, może oprócz samego Czarnego Pana. Krążył po pokoju, a jego kroki odbijały się echem od ścian.
- Dobrze, że już jesteś – rzucił na powitanie.
- Co tak niegrzecznie?
- Bo mnie ktoś wkurza – warknął. Podeszłam do niego na bezpieczną odległość.
- Może ja? – spytałam.
- Nie, wybacz – mruknął Voldemort i z ciężkim westchnieniem opadł na swój tron. – Siadaj.
Zajęłam miejsce obok niego. Przez chwilę siedziałam w milczeniu, zastanawiając się nad tym, po co mnie tu ściągnął.
- Niedawno był tu Snape – odezwał się Voldemorta drażliwym tonem. Pokiwałam głową i odpowiedziałam cicho:
- Zrozumiałe.
- Stwierdził, że jesteś niby moją kochanką – ciągnął. Wytrzeszczyłam oczy. Nie, bynajmniej nie dal tego, że te jego słowa jakoś dziwnie zabrzmiały, ale dlatego, że Snape jeszcze żyje. Wielki Boże, w niezłą furię musiał wpaść Czarny Pan, kiedy Snape podzielił się z nim swoim przemyśleniem… 
- Nie jesteś, prawda? – spytał Voldemort, a ja z satysfakcją stwierdziłam, że Riddle boi się odpowiedzi.
- Nie no, ty to jesteś spostrzegawczy – zaśmiałam się. – Przecież mamy już dwójkę dzieci, w tym jedno w Hogwarcie.
Voldemort zmroził mnie spojrzeniem.
- Przecież żartuję… - dodałam szybko. – Jak mogę być twoją kochanką, skoro jestem już siostrzenicą? Snape ma urojenia i tyle.
Na twarzy Voldemorta pojawiła się ulga.
- To dobrze, bo wiesz… za często tu bywasz i Severus mógł pomyśleć… z resztą nie ważne – dodał, unikając mojego wzroku. Roześmiałam się i wstałam.
- Żeby Severus już nic nie podejrzewał, to ja sobie pójdę – odparłam i wyszłam z pokoju, nucąc pod nosem "Trzepała Zośka dywan". W podskokach zbiegłam ze schodów, śmiejąc się w duchu z głupich trosk wuja. Ten to rzeczywiście ma się czym przejmować…
- Też lubię tą piosenkę – usłyszałam za sobą. Odwróciłam się i zobaczyłam Barty’ego, opierającego się o balustradę na szczycie schodów. Spłonęłam rumieńcem. Jeszcze bardziej nie mogłam się poniżyć na jego oczach, jak teraz. Chociaż, chyba gorzej bym zniosła, gdybym się przyznała, że mam mugolskiego laptopa pod łóżkiem.
- Straszne ze mnie dziecko, wybacz – powiedziałam. Barty wyciągnął ku mnie rękę.
- Chodź, dotrzymasz mi towarzystwa przez chwilę – rzekł. Wbiegłam po schodach i poszłam za nim.
- Dużo masz tu roboty? – spytałam, siadając na brzegu jego łóżka. Barty zaczął grzebać w jakiejś szafce.
- Całkiem dużo – odparł i położył na stole pokaźny stos dokumentów. Wytrzeszczyłam oczy.
- Takiej ilości ja nawet w rok nie oddaję Czarnemu Panu – odezwałam się.
- No, a ja muszę to skończyć przed kolacją – odparł Barty i wziął się do roboty. Położyłam się na łóżku i przetoczyłam się na brzuch. W mojej ręce pojawiła się szklanka z ognistym whisky. Obserwowałam przez chwilę pracę Croucha, aż zaczęło mnie to nudzić.
- Nie wiem, jak ty znosisz taką rutynę – westchnęłam i wypiłam do dna.
- W końcu przywykłem – mruknął Barty. Sprawiał wrażenie, jakby ta robota całkiem go pochłonęła.
- Mi się już nudzi – powiedziałam i sprawiłam, że pusta szklanka obleciała dwukrotnie cały pokój. – Nie dla mnie papierkowa robota. W Hogwarcie nawet moje kłótnie z Draconem są ciekawe. Nie mówiąc już o Umbridge, bo z nią to w ogóle jest ubaw. I można sobie z nią potańczyć…
Barty przerwał na chwilę pisanie.
- I dostałaś szlaban, tak?
Roześmiałam się.
- Ale nie mów tego mojemu wujowi, wiesz, jakby się wściekł – poprosiłam.
Znów zapanowało milczenie. Ciszę przerywało tylko skrzypienie pióra po pergaminie. Nie mając nic ciekawszego do roboty, zaczęłam obserwować Barty’ego. Jeszcze nigdy nie poznałam takiego człowieka, jak on. Z jednej strony bezlitosny Śmierciożerca, a z drugiej wrażliwy człowiek, kochający kwiaty. Gdyby nie jego bezwzględne oddanie, mogłabym wziąć go za istny ideał.

Pochylił się nisko nad pergaminem, by odczytać czyjeś "mikroskopijne" pismo. Wcale nie przypominał Dracona. Barty nigdy by mnie nie uderzył… A może musiałam przejść przez to piekło z Malfoyem, żeby teraz zobaczyć swoje przeznaczenie? Czy tym przeznaczeniem miała być osoba, pochłonięta teraz przez swoją pracę i doskonała pod każdym względem?
- Nudzi mnie to – odezwałam się, przewracając się na plecy. – Zasnę tu, jeśli czegoś nie powiesz.
- Śpij, jeśli chcesz – odrzekł Barty. – Ale jutro jest środa, a wraz z nią twoje ulubione lekcje.
Parsknęłam ironicznym śmiechem.
- Prawda? W tym wróżbiarstwo – odpowiedziałam. – Daruj, ale mam dość jasnowidzów, wróżb, proroctw i tego typu rzeczy.
- Kiedy Czarny Pan pozna treść przepowiedni, będziemy bliżej pokonania Pottera niż kiedykolwiek – mruknął Barty, nie przerywając pisania.
- To jest aż tak interesujące? – zapytałam, wstając z łóżka. Podeszłam do Croucha i objęłam go od tyłu za szyję. – A po co nam właściwie wiedzieć, kto pracuje w Departamencie Tajemnic i ile ma lat? Chcecie wybrać najstarszych, żeby pomóc im wykorkować?
- To są sprawy, o których lepiej, żebyś nie wiedziała – wyznał. Usiadłam naprzeciw niego u położyłam dłoń na dokumencie, by mu uniemożliwić pisanie.
- Po co mnie tu wezwałeś? – spytałam. – Ty nie umiesz kłamać.
Barty westchnął ciężko.
- Chciałem zapytać cię, po której stronie jesteś – odparł. – Po której stronie będziesz walczyć… jeśli oczywiście dojdzie do jakiejś bitwy.
Wstałam, nie wierząc własnym uszom.
- Czarny Pan kazał ci mnie o to zapytać? – spytałam. – Wiedział, że tobie nigdy nie odmówię…
Barty pokiwał tylko głową.
- Ale nie idź teraz do niego – dodał szybko, łapiąc mnie za rękę. – Będzie zły, jeśli się dowie, że odkryłaś jego plan. On to robi dla twojego dobra…
- Nie wierzę, że mi to robi – mruknęłam, bardziej do siebie, niż do Croucha. – Za każde potknięcie cię karze?
- O Glizdogona tak się nie martwisz – odrzekł wymijająco. Był bardzo blisko mnie.
- Nie wspominaj mi o nim – szepnęłam. Nasze usta spotkały się w namiętnym pocałunku. Chwilę później wylądowaliśmy na łóżku. Kiedy go całowałam, czułam, że to jest to. Nareszcie trafiłam na swoją drugą połowę.
Zaczęłam rozpinać jego koszulę, choć czułam, że jeszcze na to za wcześnie. Eh, dziwna jestem…
Barty rozsunął zamek mojej bluzy. Jego dotyk był tak płynny i delikatny, jakby robił to co wieczór.
Nagle oderwał się ode mnie i zerwał się z łóżka.
- Boże, wariuję – jęknął, łapiąc się za włosy.
- Barty – odezwałam się. – Odpowiedz mi na jedno pytanie. Dlaczego mnie nie bierzesz, skoro tak łatwo ci się oddaję?
- Nie jesteś kobietą na jedną noc – odpowiedział, unikając mojego spojrzenia. – Poza tym... jest milion powodów! Zbyt duża różnica wieku, moje stanowisko, zaufanie Czarnego Pana… jesteś jeszcze…
- Dzieckiem, tak? – wpadłam mu w słowo. – Jestem dla ciebie rozpuszczonym bachorem, obdarzonym nadnaturalną mocą?
Pokiwałam głową ocierając łzy, nabiegające mi do oczu.
- To nie tak! – zawołał Crouch. – Zbyt wiele nas różni. Ja jestem osobą, lubiącą ciężką pracę, a ty artystką…
- Oraz dzieckiem – przerwałam mu z goryczą w głosie. – Twoje zdanie było dla mnie nie do podważenia. Tylko do ciebie żywiłam ogromny szacunek. Nie będę się z tobą kłócić, ale… co poradzę, że cię kocham? Draco przy tobie to zacofany małpiszon! Przy tobie czuję się bezpieczna. Ale jeśli ty czujesz inaczej…
Wstałam z łóżka, by odejść, ale Barty chwycił moją dłoń i ucałował ją.
- Sophie, ja… kocham cię najbardziej na świecie, ale to nie może się udać – powiedział szybko. Zacisnęłam mocno wargi, by nie pokazać jak bardzo cierpię. Za to Barty wcale się z tym nie ukrywał. Po jego policzku spłynęła łza, na co ja zaśmiałam się chłodno.
- Teraz płaczesz – rzekłam. – Ale nie pomyślałeś o konsekwencjach, kiedy za każdym razem byłeś dla mnie taki dobry. Nie traktowałeś mnie jak rozpieszczoną księżniczkę, tylko osobę, która wiele przeszła. Sam sobie jesteś winien, że czuję do ciebie tak, a nie inaczej.
Odwróciłam od niego głowę i zacisnęłam mocno powieki. Poczułam jego ciepłą dłoń na swoim policzku.
- Proszę cię – szepnął. – Nie jesteś jeszcze pełnoletnia. Nie chcę cię skrzywdzić…
- Już to zrobiłeś – odparłam beznamiętnie i wyszłam z pokoju.
Pierwszy raz spotkałam się z taką reakcją. Jeszcze nigdy nie czułam się tak podle. Skoro nawet Barty mnie nie chce, to muszę być naprawdę okropną jędzą…

Teraz sobie uświadomiłam, że nigdy naprawdę nie kochałam Dracona. To było tylko zauroczenie, które sprawiło mi zbyt wiele bólu. Ta prawda spadła na mnie w całej swej okazałości.
Oparłam się o kamienną ścianę niedaleko komnaty wuja i zsunęłam się po niej. Jedyna osoba, na której mi zależało, zadała mi cios w samo serce. Zawsze uważałam za rzecz śmieszną, kiedy jakieś pannice rozpaczały z powodu niespełnionej miłości. Tera ja czułam tak samo. Był to ból okropny, trudny do zniesienia.

Usłyszałam kroki, a po chwili ujrzałam Barty’ego. Ukryłam twarz w dłoniach, a spomiędzy palców wypłynęły łzy, jednak bardzo dziwne, ciężkie i lodowate.
- Sophie, błagam, nie gniewaj się na mnie – odezwał się Barty i ukląkł naprzeciw mnie, odciągając moje dłonie. Jego oczy najpierw zrobiły się całkiem okrągłe, a później on sam zapytał:
- Boże, czy to krew?

Spojrzałam na swoje dłonie, na których, zamiast przezroczystych, słonych, mokrych smug, spostrzegłam prawie czarną krew.
- Kiedy wampiry są bliskie śmierci, albo bardzo cierpią, płaczą krwią – wyjaśniłam. Barty wyczarował białą chusteczkę i otarł mi nią twarz, po czym rzekł:
- Po nieudanym związku z Draconem szukasz pomocy. Nie kochasz mnie.
- Jak śmiesz coś takiego mówić? – wysyczałam. – Kocham cię bardziej niż własną matkę! A ty mówisz, że nie chcesz mnie skrzywdzić. Jesteś taki sam, jak każdy facet!
Pogładziłam go po policzku, ale szybko cofnęłam rękę i dodałam spokojnie:
- Ale wciąż cię kocham. I to jest najgorsze…
Barty zbliżył się do mnie i pocałował moje lodowate usta.
- Dlaczego to robisz? – spytałam z goryczą. – Dlaczego nadal kaleczysz moje serce, skoro nie możemy być razem?!
Wstałam z podłogi i cofnęłam się kilka kroków. Skoro taka jest jego decyzja, to trudno. Przeżyję. Zawsze tak jest. Natura obdarzyła mnie zbyt wieloma talentami, bym mogła być szczęśliwa. Oto masz, Barty, piosenkę ode mnie. Skoro tak lubisz mnie słuchać, to słuchaj i płacz razem ze mną:

- Oh, oh*
Hay en mi corazon una inquietud
Hoy te veo tan distante
Hay algo que me aleja de tu amor
De repente tu cambiaste
Hoy insegura estoy
El estar sin ti, se que me hara sufrir

1 - Anoche yo senti, que me besaste diferente
Y me quede sin saber que hacer
Yo te conozco y se que algo no anda bien
Ven, dime la verdad, no quiero imaginar
Que fue el beso del final

Oh, oh
No se por que ha cambiado tu actitud
Ojala que todo sea un error
No quiero comprobar que te perdi
Ni que nuestro amor se acabe
Oigo una voz que se onde en mi
Que me vuelve a repetir
Lo que no quiero oir

[Repeat 1]

Hoy insegura estoy
El estar sin ti, se que me hara sufrir, oh, oh

[Repeat 1] [2x]

Que fue el beso del final...

Stałam przed nim do ostatniej nuty i patrzyłam niewzruszonym, tak bardzo niepasującym do mojego młodego wieku, dorosłym wzrokiem na niego. Bardzo wyraźnie czułam jego cierpienie. Nie mogłam dłużej tego znieść. Rozpłynęłam się w powietrzu, pozostawiając Barty’emu jedynie chusteczkę z moimi krwawymi łzami.

Nie poszłam na kolację. Resztę dnia leżałam na swoim łóżku w sypialni dziewczyn i gapiłam się w sufit. Towarzyszyła mi Sapphire. Przy niej nie chciałam płakać.

- Nie martw się – pocieszała mnie.

- Po prostu powiedział, że to się nie może udać – powiedziałam monotonnym tonem. – Skąd może to wiedzieć. Nie ma w swoich żyłach ani kropli krwi jasnowidza.

Sapphire wzruszyła tylko ramionami.

- Dla niego liczy się tylko Czarny Pan – ciągnęłam. – Nic więcej. Gdyby nie to, że jestem skillmagiem, nie wiedziałby pewnie o moim istnieniu.

- Przesadzasz – odparła Sapphire.

- Darla by mnie zrozumiała – warknęłam, siadając na łóżku i patrząc jej ze złością w oczy. – A ty jesteś zbyt zatwardziała, by przyjąć do wiadomości, że cierpię.

- Sophie… - zaczęłam.

- Zamilcz i zostaw mnie samą – przerwałam jej i zasunęłam szmaragdowozielone zasłony przy swoim łóżku. Nie chciałam jej znać. Nie chciałam znać nikogo, a zwłaszcza tego, który mnie tak zranił.

~*~

Przepraszam, że tak długo, ale to przecież setny rozdział i chciałam, aby był wyjątkowy. Pewnie niektórych zawiodła decyzja Barty’ego, ale to nie koniec opowieści przecież xD Co do dedykacji, to rozdział jest dla każdego czytelnika. Dziękuję, że wytrwaliście ze mną do setki xD Oby tak dalej.

* Dla chętnych tłumaczenie, bo wątpię, czy znacie hiszpański [o ile trafnie określiłam ten język] xD