Rozdział 88

Wyjaśniło się następnego ranka. Poszłam na śniadanie do Wielkiej Sali, jednak moją uwagę całkowicie pochłonęła poranna poczta. Kiedy ruda sowa upuściła „Proroka Codziennego” na mój talerz, wcisnęłam kilka galeonów do skórzanego woreczka, nawet na to nie zważając i otworzyłam gazetę.
- No i co? – spytała niecierpliwie Sapphire.
- Spokojnie, już patrzę – mruknęłam i wpatrzyłam się w pierwszą stronę. Mój mózg nie musiał nawet pracować, żeby zrozumieć, co się stało. W oczy rzuciła mi się ruchoma fotografia Belli i 9 innych zbiegłych Śmierciożerców.
Rzuciłam Sapphire gazetę i wybuchnęłam triumfalnym śmiechem. Wspomnę tylko, że rano wypaliłam kilka kocimiętek, więc mogłam nie myśleć trzeźwo. Cóż, kiedy człowiek nie ma co zrobić z rękami, to pali.
Swoim nagłym wybuchem śmiechu zwróciłam na siebie uwagę połowy uczniów, w tym Umbridge, która zalicza się raczej do dzieci. Draco zadławił się czymś, a Sapphire podskoczyła na krześle.
- Nareszcie! – zwróciłam się do niej, opanowując śmiech, tak bardzo upodabniający mnie do Voldemorta. – Bogowie, większego szczęścia jeszcze nigdy nie doznałam!
Wielką Salę znów wypełnił mój wariacki śmiech. Sapphire i Draco chwycili mnie pod ramiona i wyprowadzili z sali. Kiedy byliśmy już w drzwiach, zdążyłam tylko zawołać:
- To jeszcze nie koniec, Czarny Pan się ujawni… a wtedy zobaczysz, różowa landryno…
Sapphire wymamrotała coś o kocimiętce i drzwi zatrzasnęły się za nami, by po chwili znów się otworzyć, a do naszego wesołego towarzystwa  dołączył Snape. Poprowadził nas do swojego gabinetu.
- Sophie – rzekł, kiedy Draco posadził mnie na krześle przed biurkiem Mistrza Eliksirów. – Wyjaśnij mi proszę, co widzisz śmiesznego w zaistniałej sytuacji?
Przestałam chichotać.
- Śmieszna była mina Umbridge – odparłam całkiem spokojnym i poważnym tonem. – I to, że zamierzam się stąd urwać na chwilkę lub dwie… Rozumiesz, skoro Bella wróciła, musi mnie wyręczyć z pisaniem tych beznadziejnych raportów.
Wstałam i rozpłynęłam się w powietrzu. Pojawiłam się tuż przed drzwiami komnaty Voldemorta. Zza drzwi dochodziło mnóstwo głosów. Przekręciłam klamkę i weszłam do środka. Zobaczyłam cały tłum ludzi w poszarpanych, brudnych szatach, a wśród nich Voldemorta. W porównaniu do reszty, wyglądał nader przyzwoicie.
- Gdyby nie Snape, byłabym tu wcześniej – rzuciłam na powitanie i przyjrzałam się byłym więźniom. Nawet nie zdążyłam przeczytać nazwisk zbiegłych Śmierciożerców, więc musiałam się wizualnie z nimi zapoznać. Bellatrix już znałam, ale poznałam też Rudolfusa, jego brata Rabastana, Antonina Dołohowa, Augustusa Rookwooda i Jancora. Innych nie znałam, ale sądząc po ich głębokim ukłonie, gdy weszłam, mnie musieli znać.
- Snape? – twarz Voldemorta drgnęła groźnie.
- Oh, nie chciał tylko, żeby Umbridge mnie podejrzewała o współpracę z tobą – odpowiedziałam. – No, no. Masowa ucieczka z Azkabanu. Mam więc rozumieć, że Dementorzy są po naszej stronie?
- Oczywiście – rzekł Czarny Pan. – Mamy z nimi mały kłopot, bo opuścili Azkaban.
- Cudnie – powiedziałam szybko, zanim zdążył coś jeszcze powiedzieć. – Wpadłam tylko na chwilę, oczywiście nie do ciebie. – zwróciłam się do Bellatrix: - Miło cię widzieć, kochanie. Mam nadzieję, że wyręczysz mnie w kilku sprawach, bo ja w tym roku zdaję SUMY, prawda? A więc nara, życzę miłej… zabawy.
Zmierzyłam drwiącym spojrzeniem Voldemorta i teleportowałam się z powrotem do gabinetu Snape’a. Sapphire i Dracona gdzieś wymiotło, ale Severus czekał cierpliwie przy swoim biurku, aż wrócę. Jakie to słodkie…
- Powiedzmy, że udało mi się odkręcić tą twoją obecną sytuację – odezwał się.
- To świetnie – ucieszyłam się. – Umbridge nie należy do najinteligentniejszych, więc nie skojarzy faktów.
- Jeśli myślisz, że skoro profesor Umbridge zachowuje się tak jak… się zachowuje, to znaczy, że nie myśli, to się mylisz – ciągnął Snape.
Odwróciłam się i ruszyłam ku drzwiom.
- Dobrze, będę już grzeczna – odparłam znudzonym tonem. – Chociaż… skoro tak lubisz Umbridge, to załóż z Knotem jej fanklub.
Wychodząc, z rozmysłem trzasnęłam lekko drzwiami. Fanklub Umbridge… nie miałam pojęcia, że jestem aż tak inteligentna…

Kilka dni później, już chyba cała szkoła wiedziała, że Hagrid ma wyznaczony przez Umbridge okres warunkowy. Kolejna osoba, która dołączy do fanklubu Ropuchy. Po koniec stycznia, pojawił się też kolejny dekret, chyba już setny, tym razem zakazujący nauczycielom rozmawiać z uczniami na inne tematy, niż o nauce.
- Ona już chyba nie ma co robić – prychnęłam, kiedy zobaczyłam kawałek pergaminu, wiszący na tablicy ogłoszeń, podpisany przez Wielkiego Inkwizytora. – Gdyby nie Flagro, to ja nie wiem…
Chodziło tu o to, że sowy były coraz częściej przechwytywane. Ja mogłam czuć się jednak bezpiecznie, powierzając w zaufany dziób feniksa moją pocztę, ponieważ jego nie jest w stanie złapać żadna istota na ziemi.

Rozpoczął się miesiąc luty. Śniegu przybyło, wiatr boleśnie kąsał po twarzy, kiedy wychodziło się na błonia. Jednak większość uczniów nie zważała na to i kiedy tylko nadarzała się okazja, opuszczała mury szkoły i poddawała się czczej rozrywce na błoniach, całkowicie pokrytych śniegiem. Ja nie byłam gorsza.
Pewnego dnia wróciłam z błoni, całkowicie przemoczona i zziębnięta. Udałam się od razu do sypialni, by się przebrać. Grzebiąc w kufrze, moja ręka natrafiła na coś cienkiego i twardego. Chwyciłam tę rzecz, a moje oczy rozszerzyły się gwałtownie. W ręku trzymałam różdżkę Darli. Co ja jeszcze znajdę w moim kufrze?
Zaczęłam obracać owe znalezisko w palcach, pożerając je wzrokiem. Teraz, kiedy już około 2 lata nie widziałam Darli, czułam się tak, jakby ta osoba odeszła na zawsze i tamten świat już nie istnieje. A oto trzymam w ręce rzecz, bardzo bliską Darli. Jej różdżkę, która kiedyś dotykała jej ręki…
Bes otworzyła drzwi do sklepu. Tam spotkaliśmy Darlę z babcią. Pani Emilia [bo tak miała na imię jej babcia] miała kręcone, czarne, przyprószone siwizną włosy, żywe, kasztanowe oczy, prostokątne okulary i miłą, nieco surową twarz. Sama Darla miała długie, trochę poza ramiona włosy, barwy kory dębu, takie same jak jej babcia oczy i delikatne rysy twarzy. Powitała mnie i Sapphire bardzo entuzjastycznie.
- Widzę, że kupiłaś już różdżkę – zauważyłam.
- Tak – przyznała z dumą Darla. – Wiśnia, włos z ogona jednorożca.
Po moich policzkach popłynęły gorące łzy, rozgrzewając ich zziębniętą skórę. Darla potrafiła odpowiednio używać swojej różdżki.

Drzwi do sypialni otworzyły się i do środka wtoczyła się Sapphire. Zdjęła pospiesznie przemoczoną bluzę i zaczęła grzebać w kufrze.
- Co tam masz? – spytała, wynurzając głowę z jego wnętrza.
Otarłam dyskretnie łzy i pokazałam jej różdżkę.
- Różdżka Darli? – zdziwiła się. – Skąd ją masz?
Wzruszyłam ramionami.
- Dała mi ją babcia Darli, zaraz po jej pogrzebie – odparłam. Sapphire zasmuciła się.
- Kilka dni później, sama umarła – dodała.
Skinęłam głową i znów przyjrzałam się różdżce. Jakie to dziwne… Różdżka Darli, wykonana z drzewa wiśni, z rdzeniem z włosa jednorożca, moja różdżka jest z mahoniu, w środku ma pióro feniksa [prawdę mówiąc, należy ono do Flagro], a Sapphire ma różdżkę z bzu i serca smoka. Jakby każda z nas miała odrębny, całkiem inny charakter, a przecież wszystkie byłyśmy jednakowe. Trzy dziewczyny czystej krwi, doświadczone przez los, tolerujące mugoli i szlamy, potrafiące zapanować nad swoją pychą, którą mogłybyśmy się unosić, biorąc pod uwagę nasz stan i sytuację majątkową.
Ale niestety, z trzech, zrobiły się dwie dziewczyny, którym pozostały jedynie wspomnienia po tej trzeciej. No, i jeszcze różdżka, w której pozostała jej cząstka.

~*~

Wybaczcie, że tak nudno, ale zbliża się koniec semestru i jutro mam sprawdzian z biologii, więc nie mogę myśleć o niczym innym. Postaram się jednak na następny raz jakoś ciekawiej napisać. Dedykacja dla Leanne xD