Rozdział 87

Rano panował chaos, większy od tego, który panuje zwykle w sypialni Ślizgonek. Mam na myśli oczywiście walkę o łazienkę. Ale czemu tu się dziwić, wszyscy trochę zaspali i teraz pakowali kufry w pośpiechu.
Posłałam swoje kufry do holu, mijając po drodze rozwścieczoną panią Weasley. Fred i George o mało nie zabili Ginny kuframi, więc wpadła w szał, budząc tym samym panią Black, która zrobiła jeszcze większy hałas.
- Pomówmy, co? – odezwał się Syriusz, kiedy wkładałam właśnie płaszcz, pod nadzorem czujnego bystrego oka Bes.
- Oczywiście – odpowiedziałam. Molly łypnęła na mnie groźnie, kiedy Syriusz poprowadził mnie do kąta, tuż obok stojaka zrobionego z odrąbanej nogi trolla.
Syriusz przez moment mi się przyglądał.
- Tak? – spytałam.
- Mam wrażenie… - zaczął. – Nieważne. Chciałem się pożegnać.
Objęłam go mocno i zacisnęłam powieki, by się nie rozpłakać. Nie znosiłam pożegnań.
- Nie przejmuj się słowami Severusa, dobrze? – szepnęłam. – Nikt nie uważa cię za tchórza, a już na pewno nie ja. Nie rób głupstw.
- Nie opuszczę tego domu… chyba że coś będzie ci grozić – odparł Syriusz. Zaśmiałam się.
- A co może mi grozić? – spytałam. – Na tym świecie jest wiele osób, które są w stanie oddać za mnie życie. Wiesz, o kim mówię…
Przez moment staliśmy tak, nie chcąc dopuścić do rozstania. Spojrzałam na Syriusza i patrzyłam tak długo, bardzo długo.
- Chcesz zapamiętać, jak wyglądam? – zapytał.
- Nie – odpowiedziałam. – Ja cię przecież pamiętam. Mam ciebie całego w moim sercu.
Wąchacz ucałował mnie w czoło. Kiedy to czynił, poczułam dziwny skurcz w sercu, jakby miał robić to po raz ostatni. Jakby to było nasze ostatnie spotkanie sam na sam. Ale to przecież tylko głupie przeczucie, tak? Skąd mogłam niby wiedzieć, dlaczego tak poczułam? Może rzeczywiście to będzie nasze ostatnie spotkanie, bo Umbridge może mnie zamęczyć…
- Trzymaj się, księżniczko – powiedział jeszcze Syriusz, a ja zdążyłam mu pomachać, chwycić Glorię na ręce i opuścić ten zatęchły dom, pełen kurzu, tajemnicy i smrodu, gdzie w kątach słychać było złowrogie mamrotanie Stworka i krzyki pani Black. W duchu cieszyłam się, że wrócę tu dopiero po zakończeniu SUMÓW, kiedy będę oczekiwać na ich wyniki, a Syriusz będzie już wolny. Tak, na tych wakacjach postanowiłam poważnie zająć się jego sprawą. Ale póki co, jest zima, lodowate podmuchy wiatru tną mnie po twarzy, a ja sama zmierzam właśnie z Glorią w ramionach w stronę Błędnego Rycerza.
Zatrzymałam się gwałtownie.
- Błędny Rycerz?! – jęknęłam.
- Super! – ucieszył się Ron. – Zawsze chciałem się nim przejechać.
- Dziwne marzenie – prychnęłam, wchodząc za nim po schodkach. Poszłam z Sapphire, Tonks, Livią i Victorem na samą górę. Zajęliśmy wszyscy miejsca i autobus ruszył. Krzesła natychmiast runęły na oparcia. Gloria zjeżyła się, sycząc gniewnie, kiedy Victor strącił jaz moich kolan ręką, kiedy spadał ze swojego krzesła.
Gdzieś z dołu dobiegły mnie odgłosy wymiotowania. Świetnie. Przecudownie. Lepiej być nie mogło. Rzygający ludzie, przewracające się krzesła i nienormalny kierowca autobusu. Ale przynajmniej szybko dotrzemy do Hogsmeade.

Po kilkunastu upadkach, autobus zatrzymał się w końcu na naszym przystanku. Tonks i Lupin odprowadzili nas kawałek, pożegnaliśmy się z nimi i zaczęliśmy się wspinać po oblodzonym pagórku. Właśnie zastanawiałam się, jak zerwać z Draconem, kiedy potknęłam się o coś i już leżałam jak długa w śniegu.
- Zęby sobie wybijesz – westchnęła Sapphire, pomagając mi wstać.
- Zamyśliłam się i… - wybełkotałam, otrzepując szatę ze śniegu. Świetnie, teraz byłam jeszcze cała przemoczona.
Doszliśmy do zamku. Ja i Sapphire poszłyśmy od razu do dormitorium, aby się rozpakować, a ja – przebrać. Oczywiście, na moje nieszczęście, w salonie spotkałam Dracona, który chyba też dopiero co wrócił.
- Cześć – powitał mnie, ale ja skinęłam tylko głową. Dałam znak Sapphire, by odeszła.
- Eee… cześć – odpowiedziałam nieśmiało. – Widzisz, chciałam z tobą porozmawiać…
- Ja też, ojciec mówił, że chciałaś się ze mną widzieć  - przyznał Malfoy. – O co chodzi?
Wzięłam głęboki oddech.
- To koniec, Draco – odparłam, ale nie zrobiło to na nim żadnego większego wrażenia.
- Mówisz tak przynajmniej raz na miesiąc – zaśmiał się. Mój śmiertelnie poważnie wyraz twarzy zbił go nieco z tropu.
- Tym razem to na serio – powiedziałam. – To koniec. Kocham cię, ale nie możemy być razem. Widzisz, kim jestem. Od małego jestem piękna, sławna i w ogóle, a to nie dobrze. Ktoś taki nie może być szczęśliwy, a nie chcę cię zranić.
- Już to zrobiłaś – rzekł chłodnym tonem Draco.
- Zrozum, chcę całe życie oddać muzyce – jęknęłam, ocierając pospiesznie łzy, ale na ich miejscu natychmiast pojawiły się nowe.
Malfoy milczał. Cóż, pewnie zastanawia się, jak powiedzieć Parkinson, że już głupia Sophie im nie przeszkodzi w byciu razem.
- Czyli już sobie to wyjaśniliśmy – mruknęłam. – Idę, muszę się przebrać, mam też małe zaległości w nauce i…
- Sophia, przestać! – przerwał mi głośno Draco, chwytając mnie za ramiona. Jednak po chwili się opanował i dodał spokojniejszym tonem: - Co więc zamierzasz?
Uśmiechnęłam się lekko.
- Po Hogwarcie na pewno pojadę do Wiednia, gdzie odbędzie się mój pierwszy koncert dla samych mugoli – odpowiedziałam cicho. – Później odwiedzę moją rodzinę w Paryżu… zawsze chciałam poznać matkę mojego ojca… Pragnę też zwiedzić Amsterdam. Tam urodził się Spirydion, wiesz?
Draco uniósł mój podbródek, ale odtrąciłam jego rękę.
- Nie, skończmy tą grę. Znajdź sobie inną dziewczynę, mniej niezależną, niż ja – odezwałam się zmęczonym tonem.
- Ale ja chcę ciebie – odrzekł Malfoy. – Pojadę z tobą do tego Wiednia. I do Amsterdamu, jeśli będzie trzeba.
Zanim zdążyłam coś odpowiedzieć, Draco chwycił mnie w ramiona. Po chwili nasze usta się spotkały. Już prawie zapomniałam, jakie to uczucie. Poczułam zapach perfum Dracona. Do złudzenia przypominały mi kocimiętkę. A może byłam na takim głodzie, że już wszystko zaczyna mi się z nią kojarzyć?
Oderwałam się od niego.
- Nie przekupisz mnie – zaśmiałam się.
- Daj spokój, wiem, że jesteś na głodzie – powiedział Draco. Wyjęłam z kieszeni cienki, biały papieros. Na czubku mojego paznokcia pojawił się wąski, jasnoniebieski języczek ognia, którym zapaliłam końcówkę kocimiętki. Powietrze wokół mnie wypełniło się rozkosznym, słodkim aromatem tego zioła. Zaciągnęłam się dymem. To było chyba najcudowniejsze uczucie, jakiego doznałam w życiu, włączając w to satysfakcje z pobicie Czarnego Pana szklankami.
- Dobra, wystarczy – tą rozkoszną chwilę przerwał mi głos Dracona. – Opowiadaj, jak ci minęły Święta.
Teoretycznie, miałam z nim zerwać, a wyszło na to, że staliśmy się znów „starym, dobrym małżeństwem”. I może dobrze, że tak się stało, bo prawdę mówiąc, nie uśmiechało mi się oddawać Malfoya Paniscy-Mopsicy.
- W przyszłym miesiącu jest Hogsmeade, więc… - zaczął Draco.
- Oszczędzę ci cierpień – przerwałam mu. – Tak, pójdę z tobą i może mi nie odbije.

W środę wieczorem, kiedy kończyłam cudnie ekscytujące i pasjonujące zadanie dla mojej ulubionej nauczycielki – profesor Umbridge, na moim ramieniu pojawił się Flagro. W dziobie trzymał niezwykle zmiętolony kawałek pergaminu, który opadł mi na kolana.
- Ciężka pogoda, mam rację? – szepnęłam ze współczuciem do feniksa. –  Zrób sobie przerwę, co?
Feniks zniknął, pozostawiając po sobie garść złotego, maleńkiego, gorącego popiołu, który obsypał mi włosy. Nie zwarzyłam na to. Całą moją uwagę pochłonęła wiadomość, najprawdopodobniej od Voldemorta, bo w końcu u niego pozostawiłam feniksa. Nie myliłam się, choć list było dość trudno odczytać, ze względu na estetykę zapisu:

Przeczytaj jutro „Proroka”. Jestem teraz bardzo zajęty, mam masę spraw na głowie. Barty’emu naprawdę jest przykro, że tak chłodno Cię potraktował, prosił, być mu wybaczyła.

Uniosłam brwi. O co chodziło temu nieco szurniętemu wujowi? Fakt, mogłam się spodziewać, że Barty mu powie, co zaszło w ogrodzie, ale o co mu chodziło z „Prorokiem”, to nie miałam zielonego pojęcia.

~*~

Nie miałam pojęcia, że takie opowiadanie jak moje zostanie polecone. Ale gdzie moje maniery… bardzo dziękuję i w ogóle, nie spodziewałam się tego xD Cóż, moje urodziny są dopiero za miesiąc, ale uznam to za wyprzedzony prezent xD Hmmm, tak, pewnie oczekiwaliście czegoś lepszego, ale cóż, nie miałam dziś zbyt dużo czasu, jutro mnie będą pytać z fizyki, bo ostatnia zostałam i musiałam się uczyć xD