Rozdział 86

Do rozpoczęcia się nowego semestru pozostał jeszcze tylko jeden dzień, czyli wychodzi na to, że jutro wszyscy uczniowie powracają do Hogwartu, by się uczyć i przeżywać wspaniałe chwile w tych historycznych murach. W szczególności na lekcjach obrony przed czarną magią. Ah, ten ostatni dzień przerwy świątecznej musi być wyjątkowy. Muszę go dobrze wykorzystać. Na przykład na zakończenie i tak już beznadziejnego związku z Draconem. Nie, nie chciałam nachodzić go w domu i psuć mu ten ostatni dzień spokoju. Wezwę jego ojca do apartamentu Czarnego Pana. Lucjusz Malfoy przekaże Draconowi tą wieść, albo jak młody Malfoy będzie wolał, usłyszy to z moich ust. Może to brzmi jak tchórzostwo, ale wole nie narażać się na nieprzyjemności.
Plan akcji już doskonale sobie przemyślałam. Powiem Draconowi, że lepiej będzie, gdy się rozstaniemy, ja poświecę swoje życie muzyce, a on może sobie wrócić do Pansy, czy innej idiotki. Powiadomiłam więc Bes, że wrócę dopiero na kolację i teleportowałam się wprost do komnaty Voldemorta. Uwielbiałam, jak podnosiło mu się ciśnienie, kiedy się na mnie wydzierał za brak dobrych manier.
- Jeśli jeszcze raz tak zrobisz, odetnę ci kieszonkowe – poinformował mnie ze złością.
- I tak już to zrobiłeś – odpowiedziałam, wzruszając ramionami. – Od tego się nie umiera. Gdzie Malfoy?
- A skąd mam to wiedzieć? – zdziwił się.
- To przecież twój oddany sługa, więc powinien być w biurze, które w zasadzie ze mną dzieli i spełniać twoje rozkazy – zadrwiłam. - Wezwij tu Malfoya, albo jego syna.
- Dracona? – zapytał Voldemort.
- Tak, właśnie jego – potwierdziłam. – A teraz powiedz, gdzie jest Barty. Czekając na Malfoya, pogadam sobie z nim.
- Pogadaj sobie ze mną.
Zaśmiałam się.
- Ciekawa jestem o czym – zakpiłam.
- Barty jest w ogrodzie – odpowiedział znudzonym tonem Czarny Pan. Uniosłam brwi. To my mamy tutaj ogród? Jeszcze się okaże, że w piwnicach znajduje się basen, jacuzzi, kino i fryzjer.
- A gdzie znajduje się ten ogród? – spytałam.
- Parter, pierwsze drzwi w lewym korytarzu – odparł Lord.
Opuściłam jego komnatę, zastanawiając się, co może znajdować się w ogrodzie Lorda Voldemorta. Zapewne jakieś niebezpieczne rośliny, albo może i potwory, które są potrzebne Czarnemu Panu do podboju świata. Tak, to by się zgadzało. Voldemort, nie mając nic innego do roboty, posyła tam Barty’ego, by się zajmował tymi wszystkimi okropieństwami. Tylko co on tam może robić w środku zimy, kiedy na ulicach śniegu jest człowiekowi po kolana?
Odnalazłam drzwi, prowadzące do ogrodu i zorientowałam się, że nie ma na nich tabliczki z napisem: Uwaga, niebezpieczeństwo! Wejście na własną odpowiedzialność. No, ale Voldemort nie dbał zbytnio o swoje sługi, więc po co sobie zawracać głowę ich bezpieczeństwem? Kogo to obchodzi, że Glizdogonowi jakaś jadowita tentakula urwie ten pusty łeb?
Przekręciłam zimną, miedzianą gałkę i weszłam do środka. Zatkało mnie. Nigdzie nie zauważyłam żadnych potworów z ośmioma mackami zamiast głowy, czy śmiercionośnych roślin, ale zwykły ogród. Co więcej, na pożółkłej trawie nie leżał śnieg, a temperatura była na tyle wysoka, by przebywać tu bez futrzanej czapki.
Kiedy otrząsnęłam się z szoku, odnalazłam wzrokiem Barty’ego. Stał zaledwie kilka metrów ode mnie, a pochłonięty był przycinaniem jakichś sterczących, ciemnoszarych badyli.
- Po co to obcinasz? – spytałam. – Nic z tego nie urośnie. Jest martwe.
Barty zaśmiał się pod nosem, nawet się nie odwracając.
- Na pierwszy rzut oka, może i są martwe – odpowiedział. – Ale jeśli dobrze się przyjrzysz…
Naciął jeden z badyli. Pod ciemną korą ukrywało się jasnozielone drewno. Podeszłam bliżej i przyjrzałam się temu dziwnemu, magicznemu zjawisku.
- A więc tak przesypiają zimę – mruknęłam bardziej do siebie, niż do niego. – Co to za rośliny?
- Róże – odrzekł Barty. – Jest tu ich bardzo dużo. Czarny Pan powiedział, żebym urządził ten ogród według swojego uznania.
- Nie wiedziałam, że Voldemort lubi róże – zaśmiałam się.
- Jemu to obojętne – rzucił nieco znudzonym tonem Crouch, nadal całkowicie pochłonięty swoją pracą. – Ale wiem, że ty je lubisz.
Wzruszyłam ramionami.
- No tak – przyznałam. Rozejrzałam się po ogrodzie. Był dość duży, ze wszystkich stron otoczony murem z czarnego kamienia. W ścianach znajdowały się małe okienka, zapewne należące do niektórych pokoi w domu Czarnego Pana, chociaż ja nigdy do nich nie zaglądałam. Zaczęłam się zastanawiać, jak ten ogród może wyglądać latem. Jeśli jest tu mnóstwo róż, musi tu być pięknie. Muszę odwiedzić to miejsce w jakiś letni poranek…
Usiadłam na zeschłej trawie i przez krótki moment obserwowałam Barty’ego, zmagającego się z zeschłymi badylami śpiących róż.
- Nie znałam cię od tej strony – odezwałam się. – Zawsze myślałam, że jesteś zwariowanym sługą Czarnego Pana, bezwzględnym mordercą, który dla Voldemorta zrobi wszystko.
- Taki jestem – odpowiedział krótko. – Ale praca zawodowa, tak to nazwę… nie odzwierciedla charakteru człowieka. Przynajmniej nie powinna.
Odpowiedziała mu cisza. Znów przez jakiś czas wodziłam wzrokiem po ogrodzie, nad niczym się nie zastanawiając i o niczym nie myśląc. Gdyby mnie dręczyła mnie konieczność zerwania z Draconem, mogłabym przyznać, że jestem szczęśliwa.
- Dlaczego tu nie ma śniegu? – spytałam.
- To sztuczka Czarnego Pana – odpowiedział Barty. – Mamy tu kilka gatunków roślin, którym jest lepiej w cieple.
Znów milczenie. Cóż, skoro Barty stroni od mojej obecności, po co mam mu się narzucać. Wstałam więc.
- Już wychodzisz? – spytał Crouch.
- Tak, nie chcę ci przeszkadzać – odpowiedziałam uprzejmie, ale sama ze zdziwieniem zauważyłam, że były to raczej chłodne, rzucone od niechcenia słowa.
- Nie przeszkadzasz mi – rzekł Barty.
- I tak już muszę iść, Bes będzie się martwić, że długo nie wracam – odparłam, odwróciłam się na pięcie i przeszłam przez ogród. Wychodząc z niego, specjalnie trzasnęłam drzwiami, by uświadomić Barty’emu, jak bardzo zirytowało mnie jego zachowanie. Nigdy jakoś specjalnie mnie nie denerwował. No, może czasem ten jego oficjalny ton głosu, ale teraz doprowadził mnie po prostu do szalonej furii. Kiedy znalazłam się na pierwszym piętrze, ze złości kopnęłam w drzwi komnaty Voldemorta, aż wyleciały z zawiasów.
- Spokojnie, cały dom rozwalisz – powiedział Czarny Pan, kiedy wpadłam do pokoju.
- Wybacz, ale czasem nie panuję nad tą wampiryczną siłą – warknęłam, odrzucając kopniakiem drzwi, które przeleciały przez całą długość pokoju. – Zrób coś z tym Bartemiuszem, bo mnie zaraz szlag trafi!
Wyciągnęłam różdżkę i machnęłam nią. Drzwi wróciły na swoje miejsce. Nie uśmiechało mi się wydzierać na Voldemorta przy świadkach. Moje krzyki mogły przecież ściągnąć tutaj Glizdogona, bądź jakąś inną szumowinę.
- Jego ton głosu doprowadza mnie do szaleństwa – wysyczałam. – Gdzie jest ten Malfoy, do cholery?!
- Kiedy się już uspokoisz, zechciej wiedzieć, że rodzina Malfoyów nie przebywa obecnie w kraju – odpowiedział Riddle. – Są w Portugalii.
- Nie obchodzi mnie, gdzie oni są – warknęłam, opadając na swój tron. – Wakacje sobie zrobiły, gady obślizgłe.
Założyłam nogę na nogę i zaczęłam stukać paznokciami o ramię kamiennego tronu. Wymagało to ogromnego skupienia, bo wściekłość nadal we mnie wrzała. Czułam się, jakby ogień trawił moje wnętrzności.
- Zabieram się stąd – rzuciłam ze złością i wstałam. – Życzę zdrowia, niechaj kisiel malinowy będzie z tobą.
I teleportowałam się. Nie miałam pojęcia, jak to się stało, ale znalazłam się nagle w salonie domu Syriusza. Wszystkie ozdoby świąteczne zniknęły, a pokój znów był obskurny, zakurzony i opustoszały. Oczywiście, na ścianie zastałam lustro. To brzmi, jakby było człowiekiem, ale w sumie mogę je tak od teraz nazywać, bo od kiedy niby lustra mówią ludzkim głosem?
Spojrzałam na nie. Nadal było tak samo proste, nieco zakurzone, ale emanowało pięknem. Poczułam w sercu dziwną radość, jakbym ucieszyła się na jego widok, a może nawet… stęskniła? Wiedziałam jedno. Lustro było na obecną chwilę o wiele lepszym towarzyszem w samotności, niż Barty.

Usiadłam na podłodze, jak to zwykle robiłam i wbiłam wzrok w lustro. Czułam się głupio, bo przecież obiecałam, że już nigdy tu nie przyjdę. Przeklinałam się w duchu za to, że lustro musiało spędzić tu tych kilka dni beze mnie.
- Czy mi wybaczysz? – zapytałam cicho. Lustro milczało. Uznałam to za okoliczności sprzyjające, biorąc pod uwagę fakt, że za oknem już się trochę ściemniło. Jak miło było siedzieć samotnie po środku ohydnie urządzonego pokoju i wpatrywać się w lustro. Zewsząd czułam zapach starego kurzu. Kiedy tylko się poruszyłam, z grubego, wyblakłego dywanu wzbijały się niewielkie kłęby kurzu, poczym znów opadały kilka cali dalej. Powoli na atramentowe niebo, wypłynął księżyc. Była pełnia. Lupin zapewne zażył już swój eliksir, ale nie widziałam go tego dnia w kwaterze głównej.
Podeszłam do okna. Przez jeszcze brudniejszą, niż w przeszłości szybę, zobaczyłam cały majestat nocy. Na ciemnogranatowym niebie lśniły jak małe diamenty gwiazdy, tworząc różne konstelacje. Nie zobaczyłam ani jednej chmurki. Niebo było czyste, jak łza. Księżyc wydał mi się ogromnym, szarosrebrnym dziadkiem, wyniszczonym przez czas, z bliznami po meteorach na swojej sędziwej twarzy. Dotknęłam szyby w miejscu, gdzie widniało jego odbicie, a po moim policzku spłynęła samotna łza.
- Może ty teraz jesteś na księżycu – powiedziałam cicho, mając na myśli Darlę. Moja wyobraźnia obudziła się powoli. Jej oczami ujrzałam pogodną, delikatną twarz przyjaciółki, stojącą pośród księżycowego pyłu. Doskonale pamiętałam jej ostatnie słowa… Śmierć jest piękna…

Osunęłam się na kolana i wybuchnęłam płaczem. Zaczęłam szarpać swoje lśniące w świetle księżyca włosy. Czułam się jak staruszka, pomimo tego, że nie skończyłam nawet 17 lat. Jestem dzieckiem. Nie. Jestem wiecznym dorosłym w ciele dziecka.
Usłyszałam cichy trzask łamanych paznokci. Zorientowałam się, że wbiłam je w dywan. Po chwili, na wszystkich dziesięciu koniuszkach palców pojawiły się szkarłatne, gorące krople krwi. Poczułam wyzwalający się we mnie dziwny, zapomniany już głód. Nie, nie mogę złamać danego wujowi słowa. Natychmiast naprawiłam sobie paznokcie i poddałam się melancholii ciszy. Uspokoiłam dziki łomot swego serca. Usłyszałam kroki na klatce schodowej, więc szybko otarłam łzy. Jednak powolny, ciężki odgłos stopniowo ucichł. Ktoś zszedł na parter, mijając salon.
Mój umysł nawiedziły inne wspomnienia…

- Nie chcę, abyś tam szedł – powiedziałam. Siedziałam na kolanach Rosiera i obejmowałam go smukłymi, dziecięcymi rączkami za szyję. Mogłam mieć gdzieś około jedenastu lat.
Widząc moje śmiertelnie poważne spojrzenie, Evan roześmiał się.
- Wrócę – odparł. – Musimy tylko załatwić pewną sprawę i ani się obejrzysz, gdy będziemy z powrotem.
Oparłam policzek o jego pierś, gładząc palcami kosmyk jego włosów. Miał takie jasne, kręcone blond włosy.
- A nie może iść Malfoy? – zapytałam. – Na jego życiu bynajmniej mi nie zależy.
- On jest bardzo zajęty – brzmiała odpowiedź.
- A Nott? – dopytywałam się. – On nie jest zajęty. Proszę, zostań ze mną.
- Wybacz mi, Sophie, ale muszę iść – odrzekł Rosier. – Nic mi nie będzie. Musimy tylko…
-Wiem, co musicie zrobić – przerwałam mu i spojrzałam błagalnie w jego bystre, jasnoniebieskie oczy. – Więc weź mnie ze sobą. Mogę się przydać, a…
- Nie – zaprzeczył stanowczo Evan. – Czarny Pan nigdy by mi tego nie wybaczył.
Wstał i spojrzał na mnie z góry.
- Nie przejmuj się – dodał ze śmiechem. – Do zobaczenia, cherie.
Ah tak… nasze ostatnie spotkanie. Pamiętam, że kiedy się dowiedziałam o jego śmierci, wcale nie zareagowałam. Zaraz, kto mi o tym doniósł? Oczywiście, Malfoy… Lucjusz Malfoy był na tyle bezczelny, że pomimo swojej zdrady, raczył się pojawić w rezydencji Voldemorta. Zapewne oczekiwał na wybuch histerycznego płaczu z mojej strony, ale jak mocno się zawiódł…

Wstałam i otarłam wierzchem dłoni resztkę łez. Pomyślałam o Syriuszu. Zobaczę go dopiero na wakacjach, więc pobędę z nim kilka minut. Rano zapewne, nie będzie już czasu, aby się z nim pożegnać…

~*~

Miałam nadzieję, że będzie krótsze, ale cóż… Dedykacja dla Claudii :* Aby nie wpadała już w te kompleksy… xD