Rozdział 84

Przy prostym, żelaznym łóżku, pomalowanym białą farbą, leżała czarnowłosa, całkiem blada dziewczyna. Miała zamknięte oczy, wyglądała na jakieś 13 lat, może nieco mniej. Towarzyszyła jej jedynie pielęgniarka i inna dziewczyna, mniej więcej  w jej wieku. Ta druga również miała czarne włosy, Tele że długie do pasa i dziwne, żółte oczy, w tym właśnie momencie wypełnione łzami.
- Nie powinnam jej była pozwolić – szepnęła. Resztę jej słów zagłuszył suchy trzask, charakterystyczny dla osoby teleportującej się. Nieopodal łóżka pojawiła się trzecia dziewczyna. Miała ciemnobrązowe włosy, trochę poszarpane ubranie, a na twarzy kilka szram.
- Musiałam się przedzierać przez jakieś kolczaste zielsko, ale mam – rzuciła pospiesznie i wręczyła pielęgniarce jakieś ziele z niebieskimi kwiatami.
- Dzięki Bogu – westchnęła kobieta i pobiegła do swojego gabinetu, ściskając w ręku roślinę.
- Darla – Sophie zwróciła się do przybyłej. – Co ty masz na nodze?
Wskazała na kostkę dziewczyny. Spodnie w tym miejscu były poszarpane i zmoczone krwią, ale barwy nieco zielonkawej. Dziewczyna nazwana Darlą, machnęła tylko lekceważąco ręką i zajęła miejsce obok przyjaciółki.
- To nic, ważne, żeby Sapphire przeżyła – prychnęła. Przez chwilę obie siedziały w milczeniu, obserwując bacznie Sapphire. Była raczej mało prawdopodobne, by przeżyła. Świadczyła o tym bladość jej ust i sine cienie naokoło oczu.
Sophie spojrzała na Darlę. Miała tak delikatne rysy twarzy, że kontury jej twarzy zdawały się rozmywać w powietrzu. Jej oczy były dokładnie takie same, jak oczy jej babki – żywe i kasztanowe. Nagle coś je przyćmiło, jakby mlecznobiała mgiełka i Darla zsunęła się z krzesła. Sophie zerwała się z miejsca i zawołała pielęgniarkę.
- Pani Pomfrey, niech pani tu przyjdzie! – krzyknęła. Z gabinetu wybiegła pielęgniarka. W rękach, przyobleczonych w ohydne, tandetne gumowe rękawice, trzymała pustą fiolkę, która upadła na podłogę, roztrzaskując się na drobne kawałeczki.
- Tego jeszcze nam tu brakowało! – jęknęła i razem z Sophie przeniosły Darlę na łóżko.
- Pani Pomfrey, to chyba jakieś jadowite ukąszenie – zauważyła panna Serpens, wskazując na ranę na kostce koleżanki.
- Z pewnością – powiedziała. Nie minęło nawet 15 minut, a Darla została nafaszerowana co najmniej tuzinem różnych eliksirów.
- To powinno jej pomóc – dodała pielęgniarka. – Eliksir już przygotowałam, można już go podać tej drugiej damie.
Pobiegła do swojego gabinetu, pozostawiając Sophie samą. Ona też już była na skraju załamania nerwowego. Czyżby było pisane jej przyjaciółką umrzeć? Nie mogłaby się pogodzić ze stratą ani jednej, ani drugiej. Jednak przerażająca myśl powoli rozjaśniała jej umysł. Od razu rozpoznała, co ugryzło Darlę. Wiedziała, że jad tego stworzenia jest śmiertelny. Wiedziała, że nie ma już nawet cienia szansy, ale jednak malutki płomyczek nadziei zapłonął w jej piersi. Wróciła pani Pomfrey, ale nawet nie zwróciła na to uwagi. Nie próbowała nawet tłumić łez.
- Mówiłam, że pomoże? – odezwała się łagodnie pielęgniarka. Sophie usłyszała cichy kaszel i skrzypienie szpitalnego materaca.
- Sophie, co tu robisz? – spytała słabym głosem Sapphire. – Co jest Darli?
Sophie odwróciła głowę. Jej twarz lśniła od łez w świetle świec.
- Nic nie możemy już zrobić – zdołała tylko odpowiedzieć. Chwyciła zimną już dłoń Darli, czuła zanikający puls, bijący na jej przegubie. Sapphire usiadła obok niej i wybuchnęłam płaczem.
- Tak, kochanie – dodała bezbarwnym tonem Sophie. – Poświęciła się dla ciebie.
Objęła ramieniem płaczącą Sapphire i mocniej ścisnęła dłoń Darli. W ustach czuła swoje słone, lodowate łzy. Nie chciała już nawet wołać pani Pomfrey, która najwyraźniej nie przyjrzała się dobrze ranie i położyła się spać, rada, że Sapphire jest już lepiej. Gdyby miała pojęcie, że jedna z uczennic umiera…
- Zawołajmy kogoś! – jęknęła Sapphire, ale Sophie pokręciła głową.
- Nie – odparła. – Nic nie wskóra nawet sam Dumbledore.
Sapphire chwyciła Darlę za ramiona i potrząsnęła nią. Sophie nigdy nie mogła zrozumieć osób, które tak histeryzują. Nie można płakać. Łzy nie uleczą chorego, nie wskrzeszą zmarłego, nie dodadzą sił w cierpieniu. Gdy już nic nie można zrobić, nie ma potrzeby na niepotrzebne jęki i szlochy.
Jednak Darla otworzyła na moment oczy i uśmiechnęła się blado. Świadomości nie przywróciły jej jęki Sapphire, tylko może sam Bóg? A może sama chciała to zrobić?
- Nie płacz, Sapphire – odezwała się cicho. Sapphire umilkła.
- Jesteśmy nieśmiertelne – dodała. – Nie pamiętasz?
Sophie pochyliła się nad nią, porzucając swoją lodowatą obojętność.
- Pamiętam – odpowiedziała i pociągnęła głośno nosem. – Już niedługo się spotkamy. Szybciej niż myślisz.
- Wiem – szepnęła. Mówiła z wyraźnym trudem. Sophie chwyciła ją za włosy. W jednym momencie zapomniała o swoich zasadach.
- Pomogę ci – powiedziała. – Wyciągnę cię kiedyś stamtąd, nawet za cenę mojego życia. Zasługujesz na nie bardziej, niż ja.
Ale Darla pokręciła głową.
- Nie. Życie nie jest mi pisane – wyszeptała. – Ale sama szanuj własne. I ty też, Sapphire.
Zamknęła oczy. Sophie już nie mogła jej pomóc. Jej moc nie wybiegała jeszcze tak daleko z medycyną. Zmuszona była jedynie patrzeć na powolną i bolesną śmierć przyjaciółki.
- Jestem szczęśliwa, że żyjesz, Sapphire – powiedziała spokojnie Darla, nie otwierając oczu. – Śmierć jest piękna.
Jej dłoń, którą ściskała Sophie, drgnęła lekko, a na twarzy Darli zastygł delikatny uśmiech. Sapphire ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem, targając swoje czarne, długie włosy.
- Spokojnie – wycedziła przez zaciśnięte zęby Sophie, obejmując Sapphire. – Słyszałaś, co Darla powiedziała. Musimy żyć dalej. Takie było jej ostatnie życzenie.
Sama nie wierzyła, że to mówi. Pragnęła się z nią połączyć, być z nią w tym miejscu, o którym słyszała z jej opowieści. Pragnęła śmierci. Chciała oddać się w jej łaskawe ramiona, gdzie nie zazna już bólu i strachu…

Drzwi się otworzyły i stanął w nich Syriusz. On nie miał zwyczaju pukać.
- Bes wołała cię na kolację – powiedział i usiadł obok mnie. – Dlaczego płaczesz?
- Nie płaczę – odparłam chłodnym tonem.
- Ależ płaczesz – stwierdził Syriusz, ocierając łzy z mojego policzka. – Właśnie ogromna łza spłynęła ci z koniuszka nosa… a za nią płynie druga…
Wzruszyłam ramionami.
- Niech sobie płynie! – żachnęłam się.
Syriusz objął mnie ramieniem.
- Ostatnio nie jesteś zbyt szczęśliwa – zauważył.
- A dziwisz mi się? – spytałam. – Właśnie myślałam sobie, jakby to było, gdybym to ja poszła zamiast Darli po to lekarstwo dla Sapphire. Może byś ze mną nie rozmawiał? A może Darla by żyła i byłybyśmy z Sapphire we trzy? Nie mogę sobie tego wybaczyć, że ją puściłam!
Wybuchnęłam płaczem. Wylewałam z siebie cały żal, który zgromadził się ze mnie po śmierci Darli i Evana.
Chwila mojej słabości… tak to nazywałam. Zawsze, gdy wybuchałam płaczem, byłam przekonana, że odciążam swoje sumienie. Jednak, gdy już się uspokajałam, czułam wstyd, przez tą okazaną słabość. Tym razem nie było inaczej.
- Potrzebowałaś tego – mówił Syriusz, gładząc mnie po głowie. Pociągnęła głośno nosem i wyrwałam się z jego objęć.
- Piłeś – wycedziłam.
Syriusz poczerwieniał na twarzy.
- Sophie, to nie tak…
- Piłeś – powtórzyłam z kamienną twarzą. Wstałam, otrzepałam szatę z kurzu i wyszłam z salonu. Syriusz pobiegł za mną. Wspięłam się na ostatnie piętro i wpadłam do jego sypialni. W prawdzie nie byłam tu nigdy, ale bez zastanowienia wywarzyłam drzwi kopniakiem. Na podłodze ujrzałam leżącą stertę butelek po przeróżnych rodzajach trunku.
- Sophie, nie działaj pochopnie! – zdążył tylko zawołać Syriusz, bo już było po jego butelkach, leżących również na biurku i w kącie.
- Ty cholerny pijaku – warknęłam, roztrzaskując butem kolejne butelki. – Jeszcze raz poczuję od ciebie alkohol, marny twój los.
Gdy skończyłam, cała jego sypialnia wyglądała jak po ataku kosmitów, jeśli nie gorzej.
- Mam nadzieję, że tu sprzątniesz – rzuciłam na odchodnym – Dzięki za pociechę. Miałeś rację, potrzebowałam tego.
Minęłam zdziwionego Syriusza w drzwiach i udałam się tam, gdzie zwykle spędzałam w tym domu swój wolny czas. Do salonu oczywiście.

*

Do tak zwanego „Sylwestra” został tylko jeden dzień. Bardzo denerwowało mnie to mugolskie święto. Jak można się podniecać tym, że przychodzi Nowy Rok? Mugole wtedy wysyłają w niebo takie eksplodujące [ale nie mordujące ich] rakiety. One wybuchają i tworzą się takie kolorowe smugi na niebie. Jeśli ktoś mugol, to zrozumie.
Ale nie tylko Sylwester [cóż za głupia nazwa] jest 31 grudnia. Mówię tu o urodzinach Czarnego Pana. Czy nie powinnam dać mu jakiegoś prezentu?
Taka myśl nękała mnie przez resztę wieczoru. W końcu za oknami pociemniało, a ja siedziałam w salonie. Nie poszłam na kolację. Miałam za dużo na głowie. Ostatnio wcale nie jadałam posiłków w kuchni. Nie miałam czasu.
W salonie było ciemno. Jedynie słabe światło księżyca, wpadało przez brudne okno, tworząc na dywanie różne kształty. W lustrze odbijała się moja znudzona, zamyślona twarz. Pragnęłam usłyszeć znów ten tajemniczy głos, a zarazem lękałam się, że może on znaczyć coś złego. Syriusz właśnie przed tym mnie ostrzegał. Bym nie zwariowała od piękna jego prostoty…
- On jest głupcem – usłyszałam. Poderwałam się na nogi. Serce tłukło mi się o żebra. Wcale nie było przyjemnie stać po środku ciemnego salonu, sam na sam z lustrem o dziwnie ludzkich skłonnościach.
- Wariuję – powiedziałam na głos sama do siebie. – Już nigdy tu nie przyjdę, słyszysz?
I szybkim krokiem opuściłam pokój, specjalnie trzaskając drzwiami, by pokazać tej istocie mój gniew. Z pewnością mnie już tam nie zobaczy.

~*~

Nie pisałam prawie tydzień. Cóż, trzeba się usprawiedliwić, jak w szkole… Po pierwsze: miałam remont i nie miałam kompa. A po drugie: nie miałam neta, więc i tak by nic z tego nie wyszło. A więc postaram się już tak nie opóźniać. Dedykacja dla Princess of Blood :* I Pozdro dla innych czytelników xD