Rozdział 81

Cały poranek wszyscy odsypiali nieprzespaną noc. Tylko ja oczywiście, po wypiciu eliksiru uzupełniającego sen, bynajmniej nie miałam ochoty na to. W głowie nadal siedziało mi to lustro. Nie mogłam jednak nic o nie wypytać, bo gdy tylko zadawałam pytanie „Powiesz mi coś więcej o tym lustrze?”, Syriusz wzdrygał się i zmieniał temat. Z resztą, nie on jeden. Wszystkich domowników poraziło jakby zaklęcie szczękościsku.

Kiedy wszyscy zamknęli się w swoich sypialniach, ja wymknęłam się z pokoju, który dzieliłam z Livią, Ginny i Sapphire i poszłam do salonu. Postanowiłam bliżej zbadać to lustro, bez względu na wszystko. Nic jednak nie udało mi się stwierdzić, oprócz tego, że jest oprawione w posrebrzaną ramę, napełnia mnie lękiem, obrzydzeniem i zachwytem.
Usiadłam więc ‘po turecku’ na zakurzonym dywanie i wbiłam w nie wzrok. Siedziałam tak przez wiele minut, może godzin. Czas przestał się dla mnie liczyć. Byłam tylko ja i to lustro.
Nagle otworzyły się drzwi i wszedł Syriusz.
- Wiedziałem, że cię tu znajdę – odezwał się i usiadł obok mnie.
Pokiwałam głową, nie odrywając wzroku od lustra.
- Chodź stąd – dodał.
- Dobrze – odpowiedziałam, ale nie ruszyłam się z miejsca.
Po kilku minutach, Syriusz zaczął tracić cierpliwość.
- Nie ignoruj mnie – powiedział groźnym tonem.
- Nie ignoruję – rzekłam tym samym monotonnym głosem, nie spuszczając wzroku z lustra.
Syriusz wstał i stanął przede mną, by zasłonić mi widok.
- Nie rób mi na złość, bo to się źle dla ciebie skończy – powiedziałam i pochyliłam lekko głowę, by nadal móc pochłaniać wzrokiem każdy kawałek lustra.
- Jesteś opętana – stwierdził Syriusz.
- Nie sądzę.
- Sama tego chciałaś – warknął Wąchacz i przerzucił mnie przez swoje ramię. Zaczęłam się wić, by jakoś uwolnić się z jego uścisku, jednak nic nie poskutkowało.
- Natychmiast mnie puszczaj! – zawołałam. Mój krzyk obudził panią Black, która zaczęła swoją serenadę.
Syriusz nie odpowiedział, tylko zaniósł mnie do kuchni. Ku mojej czarnej rozpaczy, była w niej połowa członków Zakonu, Weasleyowie i Ghostowie. Przestałam się wiercić, by nie dodawać sobie jeszcze bardziej idiotycznego wyglądu w i tak już żałosnym położeniu.
- Jeszcze raz cię zobaczę przed tym lustrem, a zamknę cię w piwnicy – zagroził mi Syriusz i rzucił mnie na moje miejsce. Sama groźba Syriusza była dla mnie bardzo przerażająca. Przecież spędziłam kilka dni w całkiem ciemnej, małej komórce w rezydencji Voldemorta i nie uśmiechało mi się do niej wracać.
-Głupi jesteś – prychnęłam i zaczęłam znęcać się nad swoim widelcem.

Ogólne rozbawienie z okazji mojego intrygującego wejścia do kuchni, zmalało dopiero po drugim śniadaniu. Pożegnaliśmy się z Syriuszem [ja ograniczyłam się tylko do chłodnego spojrzenia i kiwnięcia głową] i opuściliśmy zrujnowany dom przy Grimmauld Place. Do Szpitala Świętego Munga pojechaliśmy tramwajem. Nie potrafię zrozumieć, jak mugole mogą czymś takim jeździć. Małe to takie i zatłoczone w dodatku… a zapach tak przyjemny, że może powalić konia.
Wysiedliśmy w samym sercu Krakowa [przypominam, że akcja toczy się w Polsce]. Moody i Tonks poprowadzili nas wszystkich w stronę staroświeckiego domu handlowego, zbudowanego z czerwonej cegły. Nad drzwiami widniała tabliczka z ledwo czytelnym napisem: „Purge & Dowse Ltd”. Na wystawie stał stary manekin, reklamujący zielony nylonowy fartuch. Na wielkich zakurzonych drzwiach było napisane: Zamknięte z powodu remontu.
Tonks przycisnęła nos do szyby i powiedziała do manekina:
-Cześć, przyszliśmy odwiedzić Artura Weasleya.
Uniosłam lekko brwi. Czarodzieje rzeczywiście muszą mieć bzika, skoro wymyślają tak dziwne sposoby na ukrycie szpitala przed mugolami.
Manekin kiwnął palcem i Tonks razem z Ginny i Sapphire przeszła przez zamknięte drzwi, jakby były tylko gazem. Ja miałam już wprawę w przenikaniu przez różne rzeczy, więc bez wahania weszłam jako druga, trzymając za rękę krzywiącego się Spajka i Ripa.
W Świętym Mungu byłam tylko raz, kiedy Sethi’ego ukąsiła jadowita tentakula, a było to kilka ładnych lat temu.
Kiedy wszyscy już bezpiecznie przeszli przez szybę, nikogo nie rozjechał mugolski samochód, stanęliśmy w kolejce. Rozejrzałam się po izbie przyjęć, która po naszym przybyciu, stała się jeszcze bardziej zatłoczona, niż była.
Pani Weasley porozmawiała chwilę ze znudzoną czarownicą, siedzącą za biurkiem i poprowadziła nas na pierwsze piętro. Na ścianach korytarzy wisiały portrety różnych pokręconych uzdrowicieli, w tym jednego idioty, który krzyczał przez cały korytarz, że jestem chora na kurzą ślepotę.
- Nie jestem ślepa, ty hipochondryku jeden! – wrzasnęłam w końcu.

Dotarliśmy na pierwsze piętro.
- Może najpierw niech wejdzie rodzina – mruknęła Tonks. Cofnęliśmy się, ale Molly powiedziała:
- Nie, wejdźmy wszyscy.
- Molly, nie będziemy męczyć Artura – odrzekł stanowczo Sethi, więc do sali weszli tylko Weasleyowie, Harry, Livia, Victor i Spajk z Ripem.
Usiadłam na jednym z krzeseł, stojących pod ścianą. Po upływie kilku minut drzwi się otworzyły i wszystkie dzieciaki opuściły salę, a na ich miejsce weszli „dorośli”.
W komnacie było tylko czterech pacjentów. Artur Weasley leżał pod ścianą w kącie z „Prorokiem Codziennym” na kolanach.
- Witajcie – powitał nas radośnie.
- Dzień dobry – odpowiedział Sethi i wszyscy przyciągnęliśmy sobie krzesła.
- A więc, co z tym wężem? – zapytał od razu pan Weasley.
- Przeszukali cały teren – odrzekł basem Moody. – Ale nigdzie go nie znaleźli. Sam-Wiesz-Kto chyba nie spodziewał się, że wąż wśliźnie się do środka… Myślę, że wysłał go na zwiady. I Potter mówił, że to widział?
- Tak – odparła grobowym głosem Molly. – Wydaje mi się, że Dumbledore spodziewał się, że Harry to zobaczy…
Zaśmiałam się cicho.
- Dumbledore nie jest wszechwiedzący – prychnęłam. – To wielki czarodziej, ale bardziej prawdopodobne jest to, że raczej miał nadzieję na to, że Harry zobaczy tę wizję.
Nikt nie odpowiedział. Oczywiste było, że nikt nie zrozumiał mojej wielce inteligentnej tezy, więc dodałam:
- Dumbledore może tylko podejrzewać, jakie plany ma Czarny Pan. Ale fakt faktem, nawet Dumbledore martwi się o Harry’ego.
- To chyba oczywiste – odpowiedział Moody. – Chłopak widzi to oczami węża Sami-Wiecie-Kogo. A jeśli on go opętał…
Mój szyderczy śmiech znów rozbrzmiał w sali chorych.
- To jest mocno śmieszne, Alastorze – stwierdziłam. – Czarny Pan ma już własne ciało i nie potrzebuje korzystać z innego. I, wybacz, mamo, mówisz o Dumbledore’rze jak o Bogu. To człowiek i również popełnia błędy. A co do Czarnego Pana…
- Wiem, że go szanujesz… - przerwała mi Bes.
- Nie zaprzeczysz, że Czarny Pan to największy mistrz oklumencji i legilimencji, jakiego oglądał świat – wpadłam jej w słowo. – Więc nie miałby problemu z, przykładowo… zmuszeniem Pottera, by uwierzył, że jest tym wężem. I nie widzę powodu, Alastorze, byś podważał jego autorytet.
Wstałam.
- Będę wieczorem, mam jeszcze kilka spraw do załatwienia – dodałam. – Arturze, zdrowia życzę.
I skierowałam się do drzwi. Na korytarzu nie zauważyłam nikogo, więc teleportowałam się do małego miasteczka, gdzie mieszkali moi rodzice. Nie prędko odnalazłam osiedle, w którym mieszkali Serpensowie. Kiedy mi się to już udało, zaczęłam się rozglądać w poszukiwaniu odpowiedniego domu.
Wszystkie domu były do siebie złączone bokami, co jeszcze bardziej utrudniało mi poszukiwania. Nagle zobaczyłam biegającego z jakimiś innymi chłopakami Spirydiona, ubranego w mugolski kurtkę. Wzdrygnęłam się lekko i ruszyłam ku niemu przez śnieg.
- Spirydion! – zawołałam go. Spirytus spojrzał na mnie, a jego oczy zrobiły się okrągłe, jak 5 złotych. Bawił się przed jakimś żółtym, dwupiętrowym mieszkaniem o numerze 34.
- A co ty tu robisz? – zapytał brat, gdy już byłam na posesji jego rodziców.
- Zabieram cię na chwilę – odpowiedziałam.
- Dobrze, powiem tylko mamie i…
- O, nie – przerwałam mu z groźnym błyskiem w oku, ignorując całkowicie poszeptywania jego kolegów. – Gdyby rodzice się dowiedzieli, na pewno by się nie zgodzili. Chodź.
Spirydion, chcąc się już nie kłócić, poszedł ze mną poza osiedle, gdzie chwyciłam go za rękę i teleportowałam się z nim do sali wejściowej rezydencji Voldemorta.
- Poczekaj, chyba nie chcesz iść w czymś takim do wuja – prychnęłam i jednym machnięciem różdżki zmieniłam jego mugolskie ubranie w szatę szkolną. Mój płaszcz zmienił się w szatę Śmierciożercy.
- Zaraz – powiedział powoli Spirydion. – Jesteśmy u niego w mieszkaniu, czyli…
- On jest tutaj – wpadłam mu w słowo. – Tak, niezwykłe odkrycie. A teraz chodź. Masz być grzeczny i nie przynieś mi wstydu.
Chwyciłam go za ramię i wspięliśmy się po schodach na pierwsze piętro. Zapukałam [chyba pierwszy raz w życiu] i szepnęłam do Spirytusa:
- Kiedy Czarny Pan wstanie, masz złożyć mu ukłon.
Bez oczekiwań na łaskawe „proszę”, otworzyłam drzwi i szturchnęłam brata, by wszedł do komnaty. Zamknęłam za sobą drzwi, a Spirydion pochylił się lekko, gdy Voldemort wstał.
- Jak obiecałam, wuju – odezwałam się. – To Spirydion, mój brat.
Podeszłam nieco bliżej niego, a Spirytus chwycił fałdę mojej szaty i podreptał za mną. Teraz wydawał się taki malutki i bezbronny, że nie zdziwiłabym się, gdyby Czarny Pan wybuchnął śmiechem.
- Spirydion, tak? – powiedział powoli Voldemort, przyglądając się mu uważnie. – Nie bój się tak, chłopcze. Podejdź.
Spirydion podszedł kilka kroków. Voldemort obszedł go dookoła i położył mu rękę na ramieniu.
- Jesteś podobny do siostry – rzekł.
Spirydion podniósł głowę, by na niego spojrzeć.
- W-wydaje mi się, że do ojca – wyjąkał.
Voldemort roześmiał się.
- Obyś nie miał jego charakteru – odpowiedział.
Podeszłam do swojego tronu i opadłam na niego.
- Tylko nie proponuj mu od razu posady Śmierciożercy – odezwałam się chłodno. Nadal byłam trochę obrażona na Voldemorta. Nie uszło to jego uwadze.
- To byłoby nierozsądne – odrzekł z paskudnym uśmiechem. Rzuciłabym tutaj głośno kilka uwag na jego temat, ale wolałam nie straszyć Spirydiona, więc postanowiłam zatrzymać je dla siebie.
- Nie jestem taki zły, Spirydionie – mówił Czarny Pan. – Przynajmniej nie dla tych, którzy dla mnie coś znaczą. A ty z pewnością jesteś dla mnie taką osobą.
Uśmiechnęłam się drwiąco. Takie słowa chyba po raz pierwszy wypłynęły z ust Lorda Voldemorta.
- Sophie, idź po Barty’ego, niech się zajmie twoim bratem – zwrócił się do mnie Czarny Pan. – Chciałbym z tobą chwilkę porozmawiać.
Wstałam z tronu i spełniłam jego prośbę. Po chwili pojawiłam się z Crouch’em. Po drodze wyjaśniłam mu wszystko.
- Idź z nim, za chwilę po ciebie wrócę – powiedziałam Spirytusowi. Kiedy drzwi się zamknęły, Voldemort od razu na mnie naskoczył:
- Myślałem, że żartowałaś!
Rozwaliłam się na swoim tronie i zadrwiłam:
- Ta, bo powitałbyś mojego brata ze wszystkimi Śmierciożercami, czy może walnąłbyś mu na dzień dobry Cruciatusa?
- Nie byłem na to przygotowany – warknął Riddle. – Wcale nie liczysz się z moimi uczuciami.
Znów się roześmiałam.
- A masz jakieś? – zdziwiłam się. – Żyję z tobą przez dwanaście lat i jakoś nie zauważyłam u ciebie w miarę ludzkiej tkliwości.
- Myślisz, że jakbym okazywał uczucia, to miałbym to wszystko? – zawołał, już całkowicie wyprowadzony z równowagi. Oh, jak ja uwielbiam, gdy się złościł…
- A co ty masz? – spytałam spokojnie. – Płaską gębę.
Voldemortowi drgnęła szczęka, na co wybuchnęłam śmiechem.
- I pamiętaj, że nie wolno ci wpadać w furię – dodałam. – Możesz wystraszyć Spirydiona, a poza tym… podskoczy ci ciśnienie.
Wstałam i ruszyłam ku drzwiom, chichocząc. Voldemort złapał mnie za ramię i przyłożył mi różdżkę do gardła.

+.+

Mam nadzieję, że nie będziecie narzekać, że za krótka. Myślę też, że nie przynudzałam, ale to tylko moje wewnętrzne mniemanie xD Teraz by pewnie pasowało, żeby Spirytus wszedł w tym „intymnym” momencie, prawda?

Wiem, że napiszę jeszcze jedną notkę przed 2009 rokiem, ale już teraz, na wypadek, gdybym zapomniała, życzę wam udanego i szalonego Sylwestra. Bawcie się więc do rana i nie przedawkujcie ogórki kiszone xD