Rozdział 79

Do Świąt Bożego Narodzenia został jeszcze co najmniej tydzień, a w Hogwarcie już zaczęły się przygotowania. Był to oczywiście dodatkowy obowiązek dla prefektów.
-Wyobrażasz sobie przez półtorej godziny wieszać z Filchem ozdoby BEZ UŻYCIA CZARÓW i wysłuchiwać jego ględzenia? – skarżyłam się Sapphire.
Oczywiście, od Filcha był tylko gorszy Irytek. Zaraz po nim, były spotkania GD [gdy ja byłam u Czarnego Pana przez te kilka dni, odbyło się pierwsze spotkanie i tajnemu stowarzyszeniu nadano nazwę „Gwardia Dumbledore’a]. Według mnie była to strata czasu, ale większość zapisanych ludzi lubiło te spotkania. Do tej grupy należał również Spajk, Rip i Spirytus. Przyznam się, że nie uszczęśliwiło mnie to.

-Wyobrażacie sobie, co powie mama, jak przez to całe GD wylecicie ze szkoły? – zapytałam kiedyś Spajka i Ripa.
-Nie wyobrażamy sobie, bo nie wylecimy – odpowiedział Rip, ale dostał ode mnie po uszach.
Takie same urwanie głowy miałam również ze Spirydionem.
-Jesteś dopiero w pierwszej klasie – syknęłam. - Jak Umbridge nas przyłapie, możesz się pożegnać z jakąkolwiek pracą w Ministerstwie.
Spirydion podniósł oczy znad książki.
-Dobrze powiedziałaś – odrzekł chłodnym tonem. – Jeśli nas przyłapią. Ty również nie znajdziesz sobie pracy, nie masz nawet SUMÓW.
Roześmiałam się szyderczo.
-Tylko że JA w przeciwieństwie do CIEBIE, mam jakieś oparcie w moim wuju.
Tym razem Spirydion się zaśmiał.
-Nie zapominaj, że jesteś moją siostrą, czyli to też i mój wuj.
Za tą odzywkę i on dostał po uszach, ale za to wpadł mi do głowy pewien pomysł. Spirytus miał rację. Teoretycznie, Voldemort to też i jego rodzina, więc czemu by go w Święta nie zaprowadzić do Toma?

Pięć dni przed Świętami, gdy siedziałam w salonie Ślizgonów i wkuwałam numerologię, ktoś stanął przede mną, rzucając na mnie głęboki cień. Podniosłam głowę znad podręcznika i zmierzyłam chłodnym spojrzeniem postać, którą okazała się Pansy Parkinson.
-Czego chcesz? – spytałam obojętnym tonem, wracając do lektury.
Pansy usiadła obok mnie, zachowując jednak pewną, bezpieczną dla niej odległość i odezwała się:
-Bo widzisz… kilka dni temu miałaś koszmar nocny…
Spojrzałam na nią i uniosłam brwi.
-Śmiej się, idiotko, proszę bardzo – odparłam. – W końcu to jedyna okazja, aby zadrwić sobie z wielkiej Sophie Serpens.
-Nie… po prostu chciałam zapytać, co to za Evan – wyjąkała. Najwyraźniej przeraził ją sam fakt, że rozmawia ze mną.
Roześmiałam się.
-Nie martw się, to tylko stary kumpel twojego taty – odpowiedziałam. – I mój też. Evan Rosier. Co, nie znasz go? Zginął, kiedy miałam 10 lat. Zamordował go Alastor Moody. Ale nie zaprzątaj sobie tym głowy, nie łączyło mnie z nim nic więcej, oprócz biznesu i więzi, łączącej panią i sługę. Tyle, że był dla mnie tym, kim teraz jest Barty. Chcesz jeszcze czegoś?
-Jak wam się układa? – zapytała. – Tobie i Malfoyowi.
Moje wargi wykrzywił cyniczny uśmieszek.
-Nie jest już twoim Dracusiem? – zadrwiłam.
-Sophie, ja myślałam, że już ciebie z nim nic nie łączy…
-Zamilcz – przerwałam jej i trzasnęłam książką. – Jesteśmy ze sobą bliżej, niż kiedykolwiek. I radzę ci się od niego odwalić, zanim Czarny Pan zrobi z ciebie karmę dla Glorii.
Wstałam, ale moją uwagę przykuło ciche pyknięcie i na moim ramieniu zmaterializował się Flagro.
-Co tu robisz? – spytałam go łagodnie. Flagro potrząsnął wspaniałą głową i oddał mi byle jak zwinięty kawałek pergaminu. Rozwinęłam go i przeczytałam:

Cały plan szlag trafił. Muszę wkroczyć do akcji.

List pisany był ręką Voldemorta, najwyraźniej ten bardzo się spieszył, po litery był nabazgrane i trudne do odczytania. Wrzuciłam więc kartkę do kominka i ryknęłam ze złości, ściągając na siebie spojrzenia innych Ślizgonów. Chwyciłam swój podręcznik do numerologii i cisnęłam nim przez cały salon. Zaczęłam nerwowo targać swoje czarne włosy i chodzić tam i z powrotem przed kominkiem.
-Cholera – mruczałam. – Jeśli on ma zamiar się pojawić w Ministerstwie, to tym bardziej spieprzy cały plan.
-Co się stało? – zapytała Pansy.
-A co cię to obchodzi? – warknęłam. – Idę spać.
Kazałam Flagro się wynosić i poszłam do sypialni. Chłód, panujący na klatce schodowej, ukoił nieco moje nerwy. Przecież Voldemort za nic nie chciał się ujawniać, dopóki nie zdobędzie proroctwa. Z resztą, wiedziałabym o tym pierwsza.
Te myśli uspokoiły mnie trochę. Położyłam się więc do łóżka, mając w pamięci spotkanie GD, które odbyło się tego dnia. Nie powiem, było całkiem fajnie…
*
Znajdowałam się w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Po lśniącej podłodze pełzł ogromny, czarny wąż. Nagini wysunęła język, badając nim drogę. Zmierzała korytarzem w stronę drzwi, aż za bardzo mi znajomych, pod którymi kulił się jakiś człowiek. Okulary zsunęły się mu na czubek nosa. Nagini podpełzła do niego jeszcze bliżej, a mężczyzna obudził się. Chwycił srebrną pelerynę, która zsunęła się z niego, wyciągnął różdżkę… Wąż skoczył na niego. Całą podłogę po minucie pokryła ciepła, szkarłatna krew mężczyzny.
Zerwałam się z łóżka z wrzaskiem. Jak kiedyś, zauważyłam pochylającą się nade mną Sapphire i inne lokatorki sypialni.
-Nie ma czasu – powiedziałam stanowczo i wylazłam z łóżka.
-Sophie – zaczęła Sapphire. – Mamrotałaś coś o Nagini…
-Dosyć – przerwałam jej stanowczo, a moja piżama zmieniła się w czarną szatę. – Idziemy do Dumbledore’a. Miałam wizję.
Chwyciłam przyjaciółkę za rękę i wyprowadziłam ją z dormitorium Ślizgonów. Nasze kroki dudniły w ciemnym korytarzu.
-Wyjaśnij mi to! – zażądała Sapphire, gdy opuściłyśmy lochy.
-Później – rzuciłam tylko, wspinając się po schodach. Pobiegłyśmy do gabinetu dyrektora. Wpadłam do pomieszczenia i krzyknęłam, dysząc ciężko:
-Artur jest w niebezpieczeństwie…
Dumbledore wstał ze swojego krzesła, obszedł biurko i stanął przede mną.
-Artur? – zapytał. Otworzyłam usta, by odpowiedzieć, ale drzwi ponownie się otworzyły i stanęli w nich Harry z McGonagall. Za nimi czaił się Ron.
-Panie profesorze, Potter miał… eee, nocny koszmar – powiedziała McGonagall.
-To nie był nocny koszmar! – przerwał jej szybko Harry.
-Opowiedz panu dyrektorowi – odrzekła McGonagall.
-To było coś w rodzaju wizji – mówił Harry. – Śniło mi się, że wąż atakuje tatę Rona…
Dumbledore zwrócił wzrok na mnie.
-To była ta wizja, tak? – zapytał.
Skinęłam głową.
-Idź obudzić swoje rodzeństwo i pozostałych Weasleyów – odparł Dumbledore. Ponownie pokiwałam głową i opuściłam gabinet. Poszłam więc do dormitorium Gryfonów, obudziłam Ghostów i Weasleyów, a po drodze opowiedziałam im wszystko, co mi się śniło. Kiedy wróciliśmy do gabinetu dyrektora, Dumbledore postawił właśnie na stole jakiś zardzewiały czajnik i powiedział:
-Ten świstoklik przeniesie was do domu Syriusza.
Otoczyliśmy ciasno czajnik, Dumbledore policzył do trzech, poczułam szarpnięcie w okolicy pępka i pojawiliśmy się nagle w brudnej kuchni domu przy Grimmauld Place.
-Stworek, wynoś się! – krzyknął Syriusz. Podźwignęłam się z ziemi i usiadłam na najbliższym krześle. Kiedy znalazłam się w jednym pomieszczeniu z Wąchaczem, od razu odechciało mi się z nim rozmawiać. Podparłam więc głową ręką i wbiłam wzrok w zakurzoną podłogę.
-Co się dzieje? – zapytał Syriusz. – Fineas Nigellus był tu i powiedział, że coś nie tak z Arturem.
-Zapytaj Harry’ego – powiedział George.
-Miałem coś w rodzaju wizji – odrzekł Potter. – W której widziałem, że jakiś wąż atakuje pana Weasleya. To ja byłem…
-Dość tego – przerwałam mu stanowczo i wstałam z krzesła. – Harry, powinieneś się przespać. To był tylko zły sen. Widziałeś to przez przypadek. Wszyscy powinniście wracać do łóżek.
-Ty chyba nie wiesz, co mówisz – prychnął Fred. – Nasz tata został zaatakowany i może umrzeć!
-Nie wiem, co mówię, tak? – zapytałam jadowitym tonem. – Artur dobrze wiedział, co mu grozi i sam ponosi tego konsekwencje.
Ruszyłam w stronę drzwi, ale Syriusz złapał mnie za rękę.
-Nigdzie cię nie puszczę – powiedział chłodno.
-Założymy się? – zapytałam i zasyczałam, jak rozjuszona kotka. Machnęłam ręką, a paznokcie rozcięły Syriuszowi rękę.
-Nie poznaję cię – powiedział. Uśmiechnęłam się.
-Dawna Sophie już nie żyje – odpowiedziałam i kopniakiem otworzyłam drzwi, za którymi teleportowałam się.

~*~

Eh, nie chciało mi się dzisiaj pisać… Wesołych Świąt życzę wam wszystkim xD I już nie zanudzam xD