Rozdział 78

Nadszedł grudzień, a wraz z nim śnieg, mróz i kolejna seria moich kłopotów. Miałam nadzieję, że po tej aferze z Draconem, Pansy i moją metamorfozą, wszystko wróci do normy, ale jednak nie wróciło… Oczywiście, powrót do mojej dawnej diety był dla mnie katorgą, ale jakoś sobie z nią poradziłam i starałam się nie patrzeć na krew. Miałam w tym jedno pocieszenie – Victor przechodził to samo. Tylko że on nie miał pod nosem tyle smakowitych kąsków z czystą krwią, co ja. Starałam się jak najrzadziej całować Dracona, aby przez przypadek go nie ukąsić.
Ten problem ciągnął się za mną przez kilka dni, ale powoli odzyskałam panowanie nad sobą. Następnym, bardziej uciążliwym problemem, stała się bezsenność. Kiedy w końcu udawało mi się zasnąć, dręczyły mnie koszmarne sny. Chodziłam więc przez cały dzień, jak wstawiona.
*
Szłam jakimś ciemnym korytarzem. Na ścianach oprócz szarej tapety, nie było nic. Skądś znałam to pomieszczenie, ale nie mogłam sobie przypomnieć skąd.
Przeszłam więc na jego koniec i otworzyłam drewniane, rozlatujące się drzwi. Uderzyła mnie jeszcze większa ciemność, niż na korytarzu, przerywana co chwilę rozbłyskami różnokolorowego światła, a ciszę rozdzierał co chwilę czyjś krzyk i bieganina. Nagle w pokoju rozjaśniło się i zobaczyłam ludzi, walczących ze sobą. Większość z nich bardzo była mi znajoma i z pewnością wygrywała bitwę. Ta mniejszość była zakapturzona, ubrana w czarne szaty, niektórzy z nich leżeli w bezruchu na zakurzonej podłodze. Wśród zamieszania zauważyłam znajomą twarz z jasnymi lokami, sięgającymi ramion. Sięgnęłam po różdżkę, ale z rozpaczą stwierdziłam, że kieszeń jest pusta. Nie ma jednak się czym martwić… Nie potrzebuję różdżki, by pokonać tą nieprzyjazną większość wrogo nastawionych posłańców z ministerstwa.

-Sophie, Czarny Pan nie byłby rad, gdyby cię tu zobaczył! – krzyknęła postać z jasnymi lokami.
-Evan, uważaj! – zawołałam tylko, ale zanim Rosier się zorientował, został trafiony szkarłatnym promieniem i padł porażony na podłogę. Jakaś inna postać, również dobrze mi znajoma, uchyliła się przed zielonym ogniem i pochyliła głowę nad Evanem.
-Za długo załaziłeś mi za skórę – wycharczał Moody, ale zamiast skierować na niego różdżkę, spojrzał w moją stronę i dodał: - Ty również.
Otworzył usta, by wypowiedzieć zaklęcie, ale Rosier podniósł się z ziemi i krzyknął:
-Sectusempra!
Krew trysnęła z twarzy Moody’ego, który chwycił się za nos i zawołał:
-Avada kedavra!
Rosier padł na podłogę, a ja wrzasnęłam i machnęłam rękami. Żadne zaklęcie jednak nie podziałało, a Szalonooki roześmiał się i wycelował we mnie różdżką.
-To za zdradę Zakonu, Dark Lady – powiedział. Zobaczyłam tylko błysk zielonego światła…

Zerwałam się z krzykiem z łóżka. Moje oczy, które przywykły już od dawna do ciemności, od razu spostrzegły Sapphire, Pansy, Celestynę i Emmę. Zauważyłam, że pościel na moim łóżku jest całkiem poskręcana. Otarłam z czoła zimny pot i spuściłam wzrok. Jeszcze nigdy nie czułam się tak głupio, głównie z tego powodu, że Parkinson, która niegdyś lękała się mnie, teraz była świadkiem, jak pannę Serpens nękają koszmary nocne.
-Wszystko dobrze? – zapytała Sapphire. Po raz pierwszy byłam jej wdzięczna za jej zatroskany ton.
-Sapphire, ja już tego nie zniosę dalej – jęknęłam. – Nie mogę spać, nie mogę jeść, nie mogę trzeźwo myśleć… w nocy nękają mnie koszmary… co noc patrzę, jak Alastor morduje Evana…
Ukryłam twarz w dłoniach, pozwalając łzom płynąć po policzkach. Sapphire objęła mnie ramieniem.
-A wy nie macie nic innego do roboty? – warknęła do pozostałych dziewczyn.
-Zostaw mnie, nie rób ze mnie kaleki – powiedziałam do Sapphire, uwalniając się z jej objęć. – Idźcie spać, dajcie mi spokój…
Padłam na łóżko i przewróciłam się na bok twarzą do ściany. Nie chciałam widzieć ani mściwego uśmieszku Pansy, ani zatroskanej miny Sapphire. Chciałam po prostu zasnąć i już się nie obudzić…
*
-To tylko taki skutek uboczny – mówiła po raz setny Sapphire na drugi dzień.
-To nie przypadek – rzekłam, kiedy szłyśmy na śniadanie. – Śni mi się jakaś bitwa w znanym mi miejscu, jest tam Evan, który walczy z Moodym. Rosier ginie, a Alastor mówi, że to za zdradę Zakonu. Sapphire, on mówi do mnie Dark Lady… Myślisz, że to jakaś wizja, czy coś…?
-Absurd – prychnęła Szafir i usiadła na swoim krześle.
-Przecież miałam już tego rodzaju wizje – upierałam się.
-Więc idź do Dumbledore’a i przyznaj się, że zdradzasz Za…
-Nie drzyj się tak! – syknęłam, rozglądając się dookoła. – I wcale nie spiskuję przeciw niemu. Jestem tylko wierna wujowi. Jak Snape.
-Więc idź do niego – powiedziała Sapphire, tym samym kończąc temat, za co byłam jej bardzo wdzięczna. Rozprawiania na temat snów miałam już serdecznie dosyć, wystarczyły mi lekcje wróżbiarstwa, które były po prostu tragedią. Umbridge była teraz na każdych zajęciach profesor Trelawney. Prosiła ją, by przepowiadała jej, jaka będzie następnego dnia pogoda, jaka będzie odpowiedź ucznia na zadane pytanie. Nic więc dziwnego, że Trelawney w końcu dopadła depresja. W sumie, nie dziwię się jej… Też bym się załamała, gdybym codziennie musiała prawie cały dzień spędzać z Umbridge…
Na szczęście, uczniowie widywali ropuchę tylko dwa razy na tydzień, chyba że natknęli się na nią na korytarzu [te spotkania nie były miłym doznaniem].

Ale Umbridge też Hagrida obsmarowywała. Od kiedy na swoją pierwszą lekcję opieki nad magicznymi stworzeniami przyprowadził Testrale, Umbridge postanowiła i jego się uczepić. Oczywiście, chciała się go pozbyć ze szkoły dla tego, że jest mieszańcem i murem stoi za Dumbledore’em.

-Ah, te wszystkie skrzaty, których jeszcze nie uwolniłam, będą musiały zostać tu na Boże Narodzenie – westchnęła Hermiona podczas jednego z wieczorów, spędzonych ze mną i Sapphire w bibliotece.
-Ciesz się, że Ron tego nie słyszy – mruknęłam do niej sponad podręcznika obrony przed czarną magią.
-Jak ty możesz to czytać – prychnęła Hermiona, wskazując na moją książkę.
-Ja mam zamiar przejść do 6 klasy – odpowiedziałam. – Jeśli wolisz powtarzać SUMY z obrony przed czarną magią, nie wchodzę ci w drogę.
Hermiona westchnęła i odłożyła pióro, którym coś pisała w jakimś zeszycie.
-Masz rację – przyznała i zatrzasnęła mi zeszyt przed nosem, bo próbowałam do góry nogami odczytać treść w nim zawartą.
-Daj sobie spokój z tą wszą, dobrze? – poprosiłam znudzonym tonem. – Skrzaty są po to, aby PRACOWAĆ, a nie wyjeżdżać na wakacje.
Hermiona, która właśnie sięgała po swój podręcznik obrony przed czarną magią, spojrzała na mnie, a jej ręka zawisła nieruchomo ponad książką.
-Myślałam, że jesteś po MOJEJ stronie – powiedziała rozjuszona. – Nie czujesz żalu, kiedy patrzysz na te smutne skrzaty, tęskniące do równouprawnień?
-Ona nic nie czuje, odkąd jest… - wtrąciła się Sapphire, ale umilkła, gdy spostrzegła moją minę. Schowała więc twarz za książką, mając nadzieję, że Hermiony nie objedzie jej zdanie. Myliła się jednak.
-Odkąd Sophie jest czym? – dopytywała się Miona.
-Dziękuję za porównanie do przedmiotu – prychnęłam.
-Dobra, ale kim się stałaś? – naciskała.
Westchnęłam ciężko.
-Wiesz, kim są Ghostowie, prawda? – zapytałam. – Więc, każdy dzieciak z tej rodziny przechodzi fazę, w której zmienia się w dojrzałego wampira. To spotkało i mnie.
Hermiona cofnęła rękę od książki, sądząc po raz pierwszy w życiu, że coś może być ciekawszego od nauki.
-Czyli żywisz się krwią, jesteś nieśmiertelna i potrafisz latać? – spytała.
Roześmiałam się.
-Zachowujesz się jak dziecko – stwierdziłam. – Nie, nie jestem nieśmiertelna, potrafię latać, a krwią się nie żywiłam, bo siedziałam w zamknięciu przez kilka dni.
-Kto cię zamknął?
Wstałam i zagarnęłam do torby ze stolika wszystkie swoje książki.
-I tak już za dużo wiesz – odpowiedziałam. – Módl się więc, żebym nie zaspokoiła swojego głodu, pijąc twoją krew.
Mrugnęłam do niej i opuściłam bibliotekę. A jednak mogę rozmawiać z kimś takim jak Hermiona Granger, nie wpadając przy tym w złość…

^.^.^.^

Uff, koniec xD Nareszcie. Ten rozdział z dedykacją dla Clumsy :* Mam nadzieję, że rozdział ujdzie, w końcu trochę się nad nim namęczyłam… coś leń wziął górę nad weną xD Ale w następnym odcinku nie będę już nudzić, może dam trochę akcji xD