Rozdział 74

Nie miałam pojęcia, ile czasu siedziałam zamknięta w tym pomieszczeniu, ale były to chwile, których nie zapomnę do końca życia. Przez kilka godzin próbowałam się jakoś wydostać, ale nic z tego. W końcu odpuściłam. Wcisnęłam się w kąt pokoju i objęłam kolana ramionami. Gdyby ktoś mnie teraz widział, natychmiast nasunęłaby mu się wizja wygłodzonego wampira. Moje niegdyś długie, czarne, schludnie uczesane włosy były rozczochrane i zmieniły się w jeden wielki kołtun, sterczący we wszystkie strony. Paznokcie bolały mnie i krwawiły, ponieważ ze złości, odrapałam całe metalowe drzwi. Szatę miałam w strzępach. Nie panowałam całkowicie nad moimi rękami. Wolałam zaspokoić swoją żądzę mordu, okaleczając sobie twarz i ręce, niż zadbać o wygląd.

Po upływie wielu, bardzo wielu godzin, zauważyłam, że jestem zmęczona. Kiedy tylko sobie to uświadomiłam, urwał mi się film. Z kamiennego snu wyrwał mnie dźwięk zamykanych drzwi. W słabym świetle, które wdarło się na moment do pomieszczenia, zaważyłam stojący przede mną talerz z czymś i szklankę wody. Pomimo głodu, zerwałam się z podłogi, chwyciłam talerz i rzuciłam nim o ścianę. Później dopadłam szklanki i rozmiażdżyłam ją butem.
-Nie potrzebuję twojej łaski! – zawołałam i zaczęłam, jak uprzednio, miotać się po pokoju, jak dziki zwierz w klatce. Złość rozsadzała mnie od środka. Uderzyłam plecami o ścianę i wybuchnęłam płaczem. Pomimo wściekłości, która we mnie siedziała, czułam, że coś dzieje się z moim ciałem. Przez kilka poprzednich godzin strasznie bolały mnie zęby. Teraz zaczęłam odczuwać ból głowy. Po kilku minutach stał się tak dotkliwy, że zsunęłam się po ścianie i usiadłam z powrotem w swoim kącie.

Godziny mijały jedna za drugą, a ja siedziałam, rozmyślając. Co takiego Czarny Pan zataił przede mną? Może gdybym znała tą tajemnicę, nie doszłoby do tego…
Dlaczego Voldemort powiedział Barty’emu?! Czyżby uważał, że jestem niegodna zaufania? Czyżby uważał, że ja, najwierniejsza z jego sług, mogłabym go zdradzić? Owszem, należałam do Zakonu, ale nie byłam zbyt aktywnym członkiem. Spełniałam tylko rozkazy Dumbledore’a, zawsze zgadzałam się z tym, co mówił, ale nigdy nie postawiłabym tego idiotycznego stowarzyszenia ponad Czarnego Pana!

Nagle ciszę panującą w pokoju przerwały kroki, skrzypienie zawiasów, a chwilę później szczęk rygla i metalowe drzwi do mojego więzienia zostały otworzone. Uderzyło mnie oślepiające światło. Wcisnęłam się jeszcze bardziej w kąt i objęłam kolana ramionami. Moje pionowe źrenice rozszerzyły się gwałtownie.
Kiedy mój wzrok przywykł do jasności, zobaczyłam Voldemorta, stojącego w drzwiach. Zapewne nie śmiał podejść bliżej, kiedy zobaczył, w jakiego potwora zmieniła się jego piękna towarzyszka.
Ale Lord podszedł do mnie kilka kroków, ogarnął wzrokiem cały pokój i przykucnął przy mnie. Chwycił moje dłonie i przyjrzał się nadgarstkom.
-Dobrze – mruknął do siebie i przebiegł spojrzeniem po mojej twarzy. – Zawołam Barty’ego, żeby się tobą zajął. Jeśli twoje zachowanie będzie bez zarzutu, wypuszczę cię.
-Nie fatyguj się – warknęłam i doszłam do wniosku, że mój głos stał się metaliczny, podobny do odzewu robota. – Nie narażaj Barty’ego na moje towarzystwo. Chcę wrócić do Hogwartu. Zejdź mi z drogi.
-Nigdzie cię nie puszczę – powiedział spokojnie Voldemort. – I masz rację, nie będę ciągnął tu Barty’ego. Sam się tobą zajmę.
Nie wytrzymałam. Zamachnęłam się i uderzyłam go w twarz. Paznokcie rozcięły mu skórę. 
-Jak ty śmiesz – wycedziłam. – Traktujesz mnie gorzej, niż potraktowałeś Parkinson. W czym ja jestem od niej gorsza? Może wolisz, żebym była plugawą dziwką, tak?
W mojej ręce pojawił się krótki nóż, którym zamachnęłam się i rozcięłam Riddle’owi drugi policzek. Ten chwycił mnie za włosy i podstawił mi pod nos lusterko.
-Spójrz na siebie! – krzyknął rozwścieczony. – Oto, czym się stałaś! A twoja nienawiść do całego świata jeszcze to pogarsza! Spójrz na siebie, wiedźmo!
Spojrzałam w lusterko i zobaczyłam całkiem odmienioną Sophie. Gdybym straciła poczucie siebie, nie poznałabym tej osoby, której przyglądałam się w lustrze. Moje wyobrażenie miało się nijak do rzeczywistości. Włosy były skołtunione i omiatały całą bladą twarz, pokrytą szramami i nie zagojonymi ranami. Wargi miałam czarne, jakby pomalowane czarną szminką, a oczy były jasnoszare z czarnymi obwódkami wokół tęczówek.

Spojrzałam na dłonie. Paznokcie, niegdyś zadbane, były wyłamane w niektórych miejscach i całe we krwi.
Wyrwałam Voldemortowi lusterko z ręki i cisnęłam nim z całej siły o ścianę.
-7 lat nieszczęść – odezwał się cicho, patrząc na szczątki lusterka.
-Chrzanię to! – warknęłam.
W ręce Czarnego Pana pojawiła się srebrna taca.
-Pomyślałem, że jesteś głodna – dodał.
Ryknęłam z wściekłości, porwałam tacę i rzuciłam w Voldemorta jej zawartością.
-Ty bezwstydny śmieciu! – zawołałam. – Nienawidzę cię! Zostaw mnie w spokoju!
Drzwi zatrzasnęły się i znów ogarnęła mnie ciemność.
-Naprawdę chciałem cię wypuścić, ale za ten policzek jeszcze trochę tu posiedzisz – usłyszałam głos wuja, dobiegający zza drzwi. Po chwili rozległy się kroki i odgłos zamykanych drzwi.
Oparłam głowę o zimną ścianę i zamknęłam zmęczone oczy. Nie mogłam uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Czarny Pan nie mógłby mnie tak potraktować. To nie moja wina, że coś się ze mną dzieje. Wcale tego nie chcę…

I znów upłynęło kilka godzin, podczas których nikt mnie nie odwiedzał. Siedziałam sama pośród ciemności, a moim towarzyszem była samotność. Całkowicie straciłam poczucie czasu… Mogłam siedzieć tu dzień, może dwa… a może tydzień…
Zaczęłam się zastanawiać, czy moje oczy widzą jeszcze, czy już nie. Ciemność ogarniała mnie ze wszystkich stron. Po chwili jednak, drzwi cicho się otworzyły i znów ujrzałam światło. Wcisnęłam się w kąt i podniosłam dzikie, wylęknione spojrzenie ku górze. Zobaczyłam ciemny zarys postaci, który uklękła przy mnie.

-To ja – powiedział Barty.
-Mógłbyś przymknąć drzwi? – zapytałam cicho.
Barty spełnił moją prośbę. Mój wzrok po chwili wyostrzył się nieco i zobaczyłam jego twarz. Uśmiechnęłam się, a Crouch poruszył się niespokojnie.
-Co? Przeszkadzają ci moje nowe kły? – zapytałam wyzywającym tonem.
-Nie, ale napawają mnie przerażeniem.
Cały Barty, szczery aż do bólu. Pod tym względem bardzo przypominał Lunę…
-Jeśli coś ci nie pasuje, to wyjdź z mojego… apartamentu – powiedziałam z wyższością.
Barty roześmiał się.
-Chyba nie mówisz o tym? – spytał.
Odwróciłam się do niego plecami.
-Nie mam zamiaru na ciebie patrzeć – warknęłam. Tak naprawdę nie chciałam, by on patrzył na mnie. Zawsze byłam dla niego wzorem, autorytetem, a teraz upadłam tak nisko…
Barty obrócił mnie twarzą do siebie.
-Przyszedłem tu w tajemnicy przed Czarnym Panem – powiedział. – Mam nadzieję, że teraz nie rozbijesz talerza.
Machnął różdżką i przede mną pojawiła się taca z jedzeniem. Byłam zbyt głodna, żeby odmówić. Chwyciłam szklankę z wodą i wypiłam jej zawartość.
Kiedy opróżniłam już całą tacę [a nie trwało to długo], zapytałam:
-Co Czarny Pan przede mną zataił?
Barty odwrócił wzrok i zaczął się nerwowo wiercić na swoim miejscu.
-Nie powinien cię tu zamykać… - zaczął, ale zasyczałam gniewnie.
-Nie zmieniaj tematu! – upomniałam go. – Mogłabym się dowiedzieć od ciebie wszystkiego, czego tylko bym chciała! Ale szanuję twoją prywatność i nie będę grzebać ci w mózgu. A teraz mów.
-Nie ja powinienem ci to powiedzieć – odparł.
Roześmiałam się histerycznie.
-Tak, oczywiście – prychnęłam. – Jak nie ty, to Czarny Pan! Ale on ma gdzieś moją prywatność. Włazi mi z buciorami w życie i bez powodu zamyka w ciemnej komórce! Parkinson tylko zamknął w lochu, a mnie trzyma całymi godzinami tutaj i nie raczy ruszyć swojego świętego tyłka, żeby mi wyjaśnić, co się ze mną dzieje! Barty, ja zwariuję! Sama się tu zamorduję, jeśli…
-Jesteś wampirem, do cholery! – przerwał mi Barty, po czym umilkł, przerażony tym, co powiedział.
W duchu rozbawiło mnie to, jak późno się zorientował. Czy faceci są aż tak prymitywni, żeby nie zauważyć pewnych szczegółów, które aż za bardzo rzucają się w oczy? Bo skąd niby u mnie te długie kły, żółte oczy i mordercze skłonności? Nie lubiłam zabijać. Uwielbiałam za to znęcać się w niezwykle wyszukany i bolesny sposób nad ich nędznymi ciałami…

Uśmiechnęłam się dobrotliwie.
-Barty, kochanie… nie jestem tak mało spostrzegawcza, za jaką mnie uważasz – powiedziałam łagodnie. – Bo jak niby miałabym nie być wampirem, skoro matka Bes nim jest… Wszystkie dzieciaki Ghostów, a co za tym idzie, moje przyrodnie rodzeństwo, wyglądają na stworzenia tej rasy…
Barty wstał i odezwał się:
-Nie o wygląd tu chodzi. Kiedy mnie ugryzłaś w kark, powiedziałem o tym Czarnemu Panu. Wściekł się. Powiedział mi o tych wszystkich genetycznych pierdołach, o tym jak bardzo jesteś zżyta z Ghostami. Ty ucierpiałaś przez ich miłość do ciebie.
Przez chwilę stał w miejscu i wodził wzrokiem po ścianach. Nagle odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając uchylone drzwi. Podczołgałam się do nich i położyłam się na podłodze. Po kilku minutach ogarnęła mnie senność. Zamknęłam oczy i nic już później nie pamiętałam…

Obudziłam się tak nagle, jakby ktoś krzyknął mi w ucho, ale nie wiedziałam co wybiło mnie ze snu. Leżałam przez moment na ziemi, czując jej chłód. Skóra wprost piekła mnie od jej dotyku.
Poderwałam się z miejsca i wcisnęłam się w kąt, jak spłoszony królik, szukający schronienia w norce. Wbiłam wylękniony wzrok w białe światło, wpadające do mojej komórki. Serce tłukło mi się o żebra, a ja sama drżałam ze strachu. Nie miałam jednak pojęcia, co mnie wystraszyło.
Po chwili drzwi otworzyły się powoli i stanął w nich Voldemort. Nic nie powiedział, tylko zmusił mnie, bym usiadła.
-Ile tu już jestem? – spytałam spokojnie.
-Trzy dni – odpowiedział.
Westchnęłam.
-Będę miała duże zaległości, kiedy wrócę w końcu do Hogwartu – dodałam i oparłam się o ścianę. Pomimo tego, że przespałam większość mojego pobytu w tym więzieniu, czułam się zmęczona.
-Wrócisz, jak tylko powrócisz do sił – odrzekł Czarny Pan i pomógł mi wstać. – Ale najpierw musisz mi udowodnić, że nie jesteś niebezpieczna dla otoczenia.
-A odkąd interesuje cię los innych – prychnęłam. Voldemort nie odpowiedział, tylko wyprowadził mnie z komnaty. W sali wejściowej uderzyło mnie oślepiające światło. Było tak bolesne dla mojego ciała, że padłam na kolana i wrzasnęłam.
-To tylko przejściowa faza… - usłyszałam głos Czarnego Pana i poczułam, że unoszę się w powietrze.
-Dlaczego tak się dzieje? – spytałam.
-W tym wieku zapewne każde dziecko twoich rodziców to przechodzi – odrzekł Voldemort.
-Livia tego nie miała – prychnęłam. – Kłamiesz. Łżesz jak pies.
Voldemort zaniósł mnie do swojej komnaty. Było tam zwykle o wiele ciemniej, niż w pozostałych pomieszczeniach, więc nie opierałam się zbytnio. Miałam jednak do niego żal o to, że w tak trudny dla mnie czas nie było go przy mnie. Oczywiście, wolał mnie zamknąć w ciemnym pomieszczeniu i całkowicie się ode mnie odizolować. Jeszcze nigdy mnie tak nie zawiódł, jak dziś…

~*~

Męczę się nad tym rozdziałem już dobrych kilka godzin. To ktoś do mnie na gg zagada, to mama czegoś chce… Zwariować można. Mam nadzieję, że nie zanudziłam jednak xD