Rozdział 37

Prawie stykaliśmy się nosami.

-Słyszysz mnie? – wyszeptałam najciszej jak mogłam. Barty nieznacznie pokiwał głową.

-Co ze mną zrobią? – spytał.

-Nie martw się, wszystko będzie dobrze… - odpowiedziałam, uśmiechając się blado – Posłuchaj mnie, bo to bardzo ważne. Kiedy ci powiem, chwycisz mnie mocno za ramię i deportujesz się ze mną.

-Dokąd? – zapytał.

-Dumbledore poda ci veritaserum – szepnęłam. Pochyliłam się nad nim jeszcze niżej. – I nie wiem, co by się stało, wyciągnę cię stąd…

Pocałowałam go w czubek nosa. Nic więcej nie mogłam powiedzieć, bo drzwi za mną się otworzyły. Poderwałam głowę i ujrzałam w nich Snape’a.

-Crouch! – krzyknął, cofając się o krok. Zza jego kolan wyjrzała sflaczała twarz Mrużki.

-Panicz Barty! Co ty tu robisz? – zaskrzeczała.
Podciągnęłam Barty’ego, aby mógł usiąść pod ścianą.

-Mrużko, proszę cię, uspokój się – powiedziałam do niej łagodnie, bo skrzatka zaszlochała donośnie. Snape podszedł do Barty’ego, chwycił go za gardło i wlał mu veritaserum do ust.
Dumbledore, który nie odzywał się do tej pory, przemówił spokojnie do Croucha:

-Słyszysz mnie?

-Tak – odpowiedział. Głos miał obojętny, nie zwracał uwagi na nikogo, nawet na Mrużkę, płaczącą u jego boku.

-Chcę, żebyś nam powiedział, jak uciekłeś z Azkabanu – rozkazał Dumbledore.

-Uratowała mnie matka – odpowiedział – Czuła, że umiera. Namówiła ojca, żeby mnie stamtąd wyciągnął. Takie było jej ostatnie życzenie. Kochał ją tak, jak nigdy nie kochał mnie. Zgodził się.

-Barty, ja cię kocham, to wystarczy! – krzyknęłam, ale nawet na mnie nie spojrzał. – Dumbledore, co mu zrobiliście! To nie jest veritaserum!

-Jest – odparł cicho Snape. – Dodałem tylko coś od siebie, żeby zapobiec kolejnej katastrofie.

Pojawiła się McGonagall, która również nie mogła się powstrzymać od okrzyku zdumienia.

-Mów dalej – powiedział Dumbledore.

-Ojciec przybył z matką do Azkabanu, żeby mnie odwiedzić. Dał mi eliksir wielosokowy z włosem mojej matki. Ona wypiła eliksir z moim włosem. Zamieniliśmy się.

Mrużka potrząsnęła głową, aż uszy jej zafalowały.

-Niech panicz nic już nie mówi, wpędzi panicz swojego ojca w kłopoty! – zawołała, dygocząc na całym ciele.

-Dementorzy są ślepi – ciągnął Crouch, nie zważając na pojękiwania skrzata. – Wyczuli, że do Azkabanu wchodzi jedna zdrowa osoba i jedna umierająca. Nie rozpoznali, że to moja matka, nie ja siedzi w celi. Ale do samej śmierci piła eliksir z moim włosem. Pochowano ją jako mnie na terenie Azkabanu.

Zamilkł na chwilę, wpatrując się tępo pustymi oczami w przestrzeń.

-A co zrobił z tobą twój ojciec? – zapytał Dumbledore, równie spokojnym tonem, który mógł człowieka wyprowadzić z równowagi.

-Rozpowiedział, że moja matka również umarła. Zorganizował cichy, prywatny pogrzeb. Grób jest pusty – odpowiedział Barty. – Później zajęła się mną skrzatka. Ojciec użył wielu zaklęć, by mnie sobie podporządkować. Kiedy już odzyskałem siły, pragnąłem tylko odnaleźć swojego pana i wrócić do niego, by mu służyć.

Wziął głęboki oddech i ciągnął dalej:

-Ojciec użył Zaklęcia Imperiusa, ale z czasem zacząłem się mu opierać. Ale skrzatka nie odstępowała mnie na krok. Zdołała nakłonić ojca, żeby zabrał mnie na mecz quidditcha, jako nagroda za dobre sprawowanie.

-Czy ktoś odkrył, że żyjesz? – spytał Dumbledore, przyglądając mu się uważnie.

-Tak. Berta Jorkins. Przyszła kiedyś do mojego ojca, ale nie było go w domu – odrzekła cicho Barty – Usłyszała jednak, jak rozmawiam z Mrużką. Gdy ojciec wrócił, oskarżyła go wprost. Ojciec rzucił na nią zaklęcie zapomnienia.

-Opowiedz mi o finale mistrzostw świata w quidditchu – rozkazał Dumbledore.

-Mrużka namówiła do tego mojego ojca – odpowiedział Barty. – Wszystko zostało dokładnie zaplanowane. Mrużka zaprowadziła mnie do pustej jeszcze loży. Mówiła, że zajmuje mojemu ojcu miejsce. Ale Zaklęcie Imperius zaczęło tracić swoją moc. Nagle stwierdziłem, że jestem w loży honorowej. Po raz pierwszy od wielu miesięcy poczułem się wolny. Zobaczyłem różdżkę, wystającą z kieszeni chłopca. Od czasu wtrącenia do Azkabanu nie pozwolono mi dotykać różdżek. Ukradłem ją. Mrużka tego nie widziała. Ona ma lęk wysokości.

Mrużka zawyła jeszcze głośniej.

-Wróciliśmy do namiotu. Potem usłyszeliśmy Śmierciożerców. Tych, którzy wymigali się od Azkabanu. Tych, którzy zdradzili mojego pana. Nie utracili wolności, wyparli się go – dodał. – A teraz, po raz pierwszy od dawna, miałem różdżkę, miałem świadomość. Postanowiłem nastraszyć tych zdrajców. Uciekłem. Ale Mrużka użyła własnych czarów i przywiązała mnie do siebie. Użyłem więc skradzionej różdżki i wystrzeliłem w niebo Mroczny Znak.

Umilkł na chwilę. Teraz i ja, podobnie jak Mrużka, nie mogłam powstrzymać łez. Kto by pomyślał, że Voldemort może mieć tak wiernego sługę, jakim jest Barty…

-Ojciec oszołomił mnie i Mrużkę, całkiem przypadkowo. Później ją wyrzucił – dodał Crouch, na co skrzatka zaszlochała rozpaczliwie. – Wrócił ze mną do domu. Pewnego dnia przybył do nas mój pan, w ramionach Glizdogona. Ojciec otworzył mu drzwi.

Na jego twarzy rozlał się uśmiech ; tamta chwila musiała być jego najcudowniejszym wspomnieniem w całym jego marnym życiu.

-Teraz mój ojciec był więźniem – wyznał Barty – Mój pan zmusił go do chodzenia do pracy, do zachowywania się normalnie. Rzucił na niego Zaklęcie Imperius. A ja odzyskałem wolność. Poczułem się znowu sobą.

-A co ci kazał zrobić Lord Voldemort? – zapytał Dumbledore.

-Zapytał mnie, czy jestem gotów zrobić dla niego wszystko – odpowiedział. – Powiedziałem mu, że jestem gotów służyć jemu i jego wiernej Dark Lady. Razem z Glizdogonem napadliśmy Moody’ego. Przygotowaliśmy eliksir wielosokowy. Teraz byłem nim. Trzymałem go w kufrze, abym mógł przyrządzać nowe porcje eliksiru.

-Gdzie jest Alastor Moody? – zapytał groźnym tonem dyrektor. Barty wskazał na kufer. Dumbledore machnął różdżką w stronę kufra, który otworzył się. W jednej z siedmiu skrzynek, była dziura na jakieś 4 metry w głąb.
Dumbledore wskoczył do kufra ; po chwili wynurzył się z niego, a za nim wyleciało bezwładne ciało prawdziwego Alastora Moody’ego.

-Sophie, byłbym ci wdzięczny, gdybyś mogła zanieść Alastora do pani Pomfrey – powiedział do mnie.
Spojrzałam niepewnie na Barty’ego i zwróciłam się do dyrektora:

-Wiesz, Albusie, to chyba nie jest najlepszy pomysł…

-Nic mu nie będzie, masz na to moje słowo – odpowiedział Dumbledore. Zawahałam się, ale machnęłam krótko różdżką i nieprzytomny Moody uniósł się pół metra nad podłogą. Wyszłam z gabinety, nawet nie oglądając się za siebie.
Moje kroki dudniły w korytarzu. Po drodze do skrzydła szpitalnego nie napotkałam nikogo. Drzwi same się przede mną otworzyły i zobaczyłam panią Weasley, Bes, Rona, Hermionę i Sapphire.

-Sophie, co się stało?! Dumbledore był taki… - zaczęła Hermiona, ale przemknęłam obok niej, machnęłam różdżką i Moody wylądował miękko na najbliższym łóżku.

-Powiedzcie pani Pomfrey, że to prawdziwy Szalonooki. Nie, mamo, nie teraz – powiedziałam sucho, odwróciłam się na pięcie i odeszłam.
Wróciłam do gabinetu nauczyciela obrony przed czarną magią. Najwidoczniej Dumbledore skończył już wypytywać Barty’ego, bo naradzał się cicho z McGonagall.

-Minervo, zaprowadzę teraz Harry’ego na górę – powiedział dyrektor – Czy mogę cię prosić, żebyś stanęła przez ten czas na warcie?

McGonagall skinęła głową.

-Albusie – odezwałam się. – Może ja…?

Dumbledore zmierzył mnie chłodnym spojrzeniem.

-Po tym, co się dziś stało… nie jestem pewny, czy mogę ci na to pozwolić. – odpowiedział.

-Ale… Albusie, ufasz mi, tak? – zapytałam, zaciskając rękę w miejscu, gdzie powinna być moja szyja. – No i nie możesz tak po prostu skazać go na śmierć!

Dumbledore westchnął.

-Nie, nie mogę – odpowiedział – Ale pan Minister na pewno będzie chciał go przesłuchać osobiście.

Roześmiałam się ochryple.

-Przesłuchać! – prychnęłam. – Dobre sobie! On go od razu wyda w ręce dementorów, jak nie szybciej!

-Sophie, jestem pewien, że nic mu nie zrobi – powiedział spokojnie Dumbledore – Nie wyraziłem zgody na przyprowadzenie tu dementorów.

Zawahałam się, ale cofnęłam się o krok.

-To co ja mam teraz zrobić? Gdzie mam iść? – zapytałam z goryczą.

-Idź do skrzydła szpitalnego. Bądź łaskawa wyjaśnić to pani Pomfrey i Bes. Chyba jesteś  jej to winna – rzekł Dumbledore. Zerknęłam na Barty’ego i ponownie opuściłam gabinet.
W skrzydle szpitalnym opowiedziałam wszystko ze szczegółami. Powrót Voldemorta, częściowe przesłuchanie Barty’ego, nasz plan, dotyczący Harry’ego…

-To niewiarygodne – powiedziała sucho Molly [pani Weasley] – Jak mogłaś coś takiego zrobić?

-Molly, ja musiałam! Wcale nie chciałam, żeby Voldemort próbował zabić Harry’ego! Przecież nie pozwoliłabym mu na to! – zawołałam z rozpaczą w głosie – Ja po prostu chciałam, żeby żył normalnie… żeby miał ciało…

Opadłam na krzesło ze zwieszoną głową.
Sapphire otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale drzwi do skrzydła szpitalnego otworzyły się i wszedł Harry, Dumbledore i czarny pies.
Dyrektor kazał Harry’emu od razu położyć się spać. Pani Pomfrey podała mu eliksir, po którym od razu zasnął.

-Albusie – mruknęłam. – Ale co z…

-Croucha przesłuchuje pan Knot – przerwał mi dyrektor – Jest z nimi Minerva.

Spuściłam oczy. Nie chciałam patrzeć na twarze wszystkich moich przyjaciół i widzieć na nich zadziwienia. Nie chciałam widzieć, że są zawiedzeni.

Dumbledore opuścił skrzydło szpitalne. Pies podszedł do mojego krzesła i położył włochaty łeb na moich kolanach. Przynajmniej on się ode mnie nie odwrócił…

*O*


Nie miałam zamiaru cały czas siedzieć w skrzydle szpitalnym, narażając się na nieprzyjemne spojrzenia i uwagi Rona. Kilka minut później opuściłam zamek. Długo przechadzałam się błoniami Hogwartu, zastanawiając się nad tymi wydarzeniami.
Do zamku wróciłam dopiero po kilku godzinach. Jeszcze było ciemno, ale czuło się w powietrzu nadchodzący poranek.
W skrzydle szpitalnym zastałam Dumbledore’a, McGonagall i te pozostałe osoby, od których uciekłam na błonia.

-Dlaczego nie pilnujesz Barty’ego, Minervo? – zapytałam ją z lekkim niepokojem w głosie. McGonagall i Dumbledore wymienili szybkie spojrzenia.

-Nie wiem, jak ci to powiedzieć – odpowiedziała McGonagall, a dyrektor za nią dokończył:

-Pan minister uznał za stosowne wezwać dementora dla swojego bezpieczeństwa. Ale ten, gdy tylko zobaczył Croucha… Rozumiesz mnie, prawda?

Zwracał się do mnie, jak do małego dziecka…
Roześmiałam się histerycznie.

-Obiecałeś mi, Dumbledore – wycedziłam, a moją twarz rozjaśnił uśmiech szaleńcy. – Obiecałeś, Albusie… Zaufałam ci, a ty mnie wykiwałeś…

Znów się roześmiałam, ale ten przerażający śmiech zmienił się po chwili w histeryczny płacz.

-D-dlaczego odbieracie mi moje najbliższe… - wybełkotałam, ale nagle głos utkwił mi w gardle. Nie mogłam słowa wydobyć. Nagle poczułam się bardzo dziwnie… Przemówiłam ochrypłym, mechanicznym głosem, jakbym to nie ja mówiła:

-Taki słaby...
Jak dziecko, bezbronny…
Ale w rocznicę śmierci
Kiedy wiatr od lasu powieje,
Otrzyma moc,
Której ten drugi zawsze się lękał.
Deszcz gwiazd z nieba spadnie
I ten pierwszy zmądrzeje…
Oddać się za bliskich
To będzie jego pragnienie…

Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza, znów poczułam, że mogę nad sobą zapanować. Spojrzałam na każdego znajdującego się w skrzydle szpitalnym – patrzyli na mnie z nieukrywanym przerażeniem.


*O*O*O*O*O*O*



Według mnie nie jest to moja najlepsza notka, ale ogólnie wyszła mi całkiem OK xD Jak na razie net działa, więc może uda mi się dodać jutro coś na selene-snape xD