Rozdział 28

W najbliższy piątek po Drugim Zadaniu, dostałam list pisany ręką Syriusza:

Czekaj razem z Harrym, Ronem, Hermioną i Sapphire na końcu drogi wylotowej z Hogsmeade w niedziele o 14:00. Pozdrawiam.

Oczywiście poinformowałam o tym liście Harry’ego. Szliśmy właśnie na lekcję eliksirów, gdy tuż pod klasą, osaczyła nas Pansy Parkinson. Towarzyszyło jej kilka Ślizgonek ; wszystkie z czegoś chichotały.

-Znajdziesz tu coś ciekawego, Granger – powiedziała Pansy, rzucając Hermionie kolorowe pismo „Czarownica”. Hermiona złapała je i obrzuciła Parkinson nienawistnym spojrzeniem. Z lochów wyszedł Snape, otworzył klasę i bez słowa wpuścił nas do klasy. Nawet nie raczył na mnie spojrzeć. Nadal był obrażony za to spotkanie z Moodym.
Zajęłam miejsce pomiędzy Sapphire i Hermioną i wyciągnęłam swój podręcznik do eliksirów. Hermiona zaczęła szybko przewracać strony czasopisma, szukając artykułu, który tak rozbawił Pansy i jej Ślizgonki. Przeczytała je szeptem, podczas gdy ja sporządzałam właśnie antidotum na veritaserum.

-Jak Snape zauważy, że nie uważacie na lekcji, to marny wasz los – syknęłam do Hermiony, któro szeptem uskarżała się na Ritę Skeeter. Wzruszyła tylko ramionami, a ja wstałam, aby dać do oceny antidotum. Postawiłam hałaśliwie fiolkę na biurku Snape’a i odwróciłam się na pięcie.
Do końca eliksirów zostało zaledwie 15 minut, przez które po prostu nic nie robiłam. Nagle usłyszałam za plecami cichy głos Snape’a:

-Nie wątpię, że twoje życie uczuciowe jest niezwykle fascynujące, Granger, ale za rozmowy na lekcji będę zmuszony ukarać Gryffindor utratą 10 punktów. Rozdzielę też waszą trójkę. Weasley, ty zostaniesz tutaj. Panno Granger, proszę usiąść obok panny Parkinson, a pana Pottera zapraszam do ławki przed moim biurkiem.

Harry wrzucił rzeczy do swojego kociołka i powlókł się do pierwszej ławki. Ale Snape na tym nie poprzestał.

-Ciebie nie winię, Sophie – dodał. – Ale miło by było, gdybyś upilnowała Pottera i usiadła obok niego.

Obrzuciłam Severusa nienawistnym spojrzeniem i usiadłam obok Harry’ego. Snape podniósł coś z dawnego krzesła Hermiony.

-Oh, widzę, że czytacie sobie kolorowe pisemka podczas lekcji – odezwał się, patrząc po kolei na Harry’ego, Rona i Hermionę – Za to Gryffindor traci kolejne 10 punktów.

Ślizgoni ryknęli śmiechem.

-„Sekretne utrapienia Harry’ego Pottera…” ah, mój Boże, Potter, co ciebie znowu trapi? „Chłopiec tak niezwykły…” – powiedział Snape, wpatrując się w artykuł Rity. Przeczytany przez niego, brzmiał o wiele gorzej, niż był w rzeczywistości. Po między kolejnymi zdaniami robił pauzy, aby Ślizgoni mogli się wyśmiać do woli.
Z artykułu wynikało, że Hermiona przyrządza eliksir miłosny? Jakieś brednie…

-„… sympatycy Harry’ego Pottera muszą się zadowolić nadzieją, że następnym razem powierzy swe serce jakiejś lepszej kandydatce.” Jakie to wzruszające – zadrwił Snape, zwijając magazyn w trąbkę. Wstałam z krzesła z taką siłą, że przewróciło się na oparcie.

-Śmieszny jesteś, Severusie – warknęłam i wyszłam z klasy, trzaskając drzwiami. Oparłam się o kamienną ścianę lochu, oddychając ciężko. Stałam tak przez jakąś minutę, gdy usłyszałam kroki. Po chwili ujrzałam bladą z przerażenia twarz Igora Karkarowa.

-Wyrzucił cię z klasy ten nietoperz? – spytał, dysząc ciężko.

-Nie – odpowiedziałam z mściwą satysfakcją – Sama wyszłam. Miałam serdecznie dosyć oglądania jego buźki. Mam nadzieję, że dziś już jej nie zobaczę.

-Muszę cię rozczarować – odpowiedział Karkarow, kładąc dłoń na klamce – Musimy porozmawiać. Ja, ty i Snape…

Nacisnął klamkę i wszedł do klasy. Cóż miałam robić, pobiegłam za nim.

-Igorze, nie panikuj! Już o tym rozmawialiśmy! – wysyczałam, nie zważając na fakt, że każdy obecny w klasie przyglądał się nam z najwyższym zainteresowaniem.

-Musimy porozmawiać – powiedział Karkarow, gdy dopadł biurka Snape’a. Ten uniósł brwi.

-Po lekcji… - rzekł Severus. Ledwo to powiedział, a w zamku rozbrzmiał dzwonek. Uczniowie opuścili loch z westchnieniem ulgi, tylko Harry się ociągał. Snape zmierzył go krytycznym spojrzeniem i zwrócił się do Karkarowa:

-Jeśli chodzi ci o ten… incydent z Balu Bożonarodzeniowego, to moje sugestie się nie zmieniły – powiedział cicho, nadal patrząc na Harry’ego, który pakował swoje rzeczy do torby najwolniej jak mógł.

-Ale nie możesz nadal mi wmawiać, że nic się nie dzieje – wychrypiał Karkarow. – Sophie, wiesz, że mam rację! Dobrze wiem, że kilka dni temu bolał cię Znak!

Rzuciłam nienawistne spojrzenie Snape’owi.

-A ty już musiałeś mu wszystko wygadać, tak? – warknęłam, śledząc wzrokiem Harry’ego, który opuszczał loch. – Tak, rozbolał mnie Znak, i co z tego? Ja się nie boję Czarnego Pana. Ty też byłbyś spokojny, gdybyś nie wydawał tylu Śmierciożerców Ministerstwu. Myślisz, że o tym nie wiem? Ha, muszę cię rozczarować. A teraz wybaczcie, muszę iść na transmutację…

Odwróciłam się na pięcie i opuściłam klasę.

$


Dwa dni później, wyszliśmy z zamku. Jak powiedział mi Syriusz, udaliśmy się z Harrym, Ronem, Hermioną i Sapphire w stronę Trzech Mioteł. Ujrzeliśmy tam wielkiego, czarnego psa z gazetą w pysku. Pomachał ogonem i pobiegł w stronę piętrzącej się za pubem skały. Ruszyliśmy za nim.

-Cześć, Syriuszu – powitał psa Harry, gdy ten zatrzymał się u podnóża niewielkiej góry. Pies pomachał energicznie ogonem i zaczął wspinać się na górę. Zmieniłam się w chimerę i pobiegłam za nim. Było mi o wiele łatwiej, bo miałam teraz cztery nogi ^^.
Syriusz wbiegł do jaskini, gdzie zmienił się w człowieka. Zrobiłam to samo.

-Syriuszu, jesteś strasznie chudy! – zauważyłam. Rozejrzałam się po jaskini. Była dość obszerna, pod ścianą uwiązany był hipogryf – Hardodziob.
W jaskini pojawili się zdyszani Harry, Ron, Hermiona i Sapphire.

-To nic, księżniczko – odpowiedział mi Syriusz. Moje policzki lekko poróżowiały, gdy dostrzegłam minę Hermiony. Harry podał Syriuszowi torbę i sam usiadł na kamiennym podłożu.

-Przeważnie żywiłem się szczurami – powiedział Syriusz, pochłaniając pierwsze udko kurczaka. Na te słowa, skrzywiłam się lekko.

-Nie przysyłałam ci dość jedzenie? – spytałam, patrząc na niego z wyrzutem. Syriusz roześmiał się.

-Nie przejmuj się mną – odpowiedział wymijająco. – Jak tam w szkole? Udało się wam przebrnąć przez Drugie Zadanie?

Harry opowiedział w skrócie, jak udało mu się wykonać Drugie Zadanie. Nagle Syriusz zapytał Harry’ego o jego sny dotyczące Voldemorta.

-Nie mówiłeś, że nadal ci się to śni! – warknęłam do Pottera, patrząc na niego groźnie.

-Bo nie śni – odpowiedział – Śniło mi się to zaraz po tym balu i przed mistrzostwami. Ale czy to ważne?

-Tak! To nie jest normalne, że masz ten sam sen kilka razy w roku! – krzyknęłam, zrywając się z podłogi. Zaczęłam krążyć po jaskimi, myśląc intensywnie. Sapphire zaczęła temat Ministerstwa Magii i pana Croucha. Zatrzymałam się nagle, gdy Syriusz wspomniał, że Crouch miał syna, który zmarł w Azkabanie, do którego został zesłany za śmierciożerstwo. Jeśli mnie o to zapytają, nie mogę skłamać, ale też nie mogę powiedzieć prawdy!
Nie myliłam się…

-Sophie, syn Croucha był Śmierciożercą? Na pewno Voldemort ci o tym wspominał – powiedział Harry. Starałam się na niego nie patrzyć.

-Eee… widzisz… Voldemort jest świadom tego, że przyjaźnię się z tobą i zadbał o to, bym nie mogła za wiele ci powiedzieć – odpowiedziałam w końcu. Kłamanie Harry’emu nie było niczym przyjemnym, szczególnie wtedy, gdy słuchał tych kłamstw Syriusz.

-Sophie, słyszysz, co do ciebie mówię?

Syriusz przyglądał się mi z zatroskaną miną. Wzdrygnęłam się i przywołałam na twarz sztuczny uśmiech.

-Zamyśliłam się – odpowiedziałam.

-W to nie wątpię – dodał Syriusz. – Crouch myśli, że jak złapie jakiegoś nieodnotowanego Śmierciożercę, to odzyska reputację.

Roześmiałam się.

-Jednego ma tuż pod nosem – powiedziałam. – Ale ostatnio go nigdzie nie widziałam. Na balu i Drugim Zadaniu zastępował go Percy. Podobno jest chory…

To „podobno” miało odwrócić uwagę wszystkich od faktu, że temat omawiania śmierci Barty’ego Croucha Jr. Jest dla mnie dość kłopotliwy. Nigdy nie umiałam dobrze kłamać przed Syriuszem. Potrafiłam oszukać Snape’a, Dumbledore’a, a nawet Voldemorta, ale nie Syriusza…

-Oh, też o tym słyszałem – odpowiedział natychmiast Syriusz.

-Syriuszu, nie zamierzasz lepiej się ukryć? – spytała Hermiona.

-Nie, Dumbledore powiedział mi, że to miejsce jest dla mnie bezpieczne – odrzekł Syriusz, oddając Harry’emu torbę. – Wracajcie już do szkoły.

Pożegnaliśmy się z nim i opuściliśmy jaskinię.

-Biedny Wąchacz – powiedział Ron, gdy wspinaliśmy się przez błonia w stronę zamku.

-Jak pomyślę, że musi żywić się szczurami… - dodała Sapphire, a Hermiona wzdrygnęłam się mimowolnie. Rozdzieliłam się z Harrym, Ronem i Hermioną i razem z Sapphire udałyśmy się w stroną lochów. Tuż przed dormitorium zauważyłam, że rozwiązało mi się sznurowadło.

-Idź, zaraz cię dogonię – odpowiedziałam i uklęknęłam na podłodze. Sapphire odeszła. Po chwili wstałam z podłogi i pobiegłam w stronę dormitorium Ślizgonów. Drzwi do salony były uchylone. Usłyszałam dość interesującą część rozmowy:

-Przestań, Draco, przecież wiem, o co ci chodziło…

To był głos Blaise’a.

-Ale teraz jest inaczej, rozumiesz?! – krzyknął Draco. Uchyliłam szerzej drzwi, by lepiej słyszeć. Zauważyłam, że w salonie są tylko Pansy, Blaise, Crabbe, Goyle, Draco i Sapphire.

-Wiesz, lepiej, żeby Sophie się o tym nie dowiedziała – powiedział Zabini.

-Ale o czym? – zdziwiła się Sapphire. – Myślałam, że nie macie przed sobą tajemnic.

-Bo nie mamy – burknął Draco. – Przecież mnie znasz, Blaise.

-Nie wydaje mi się, żebyś zmienił się nagle w kochającego faceta – zauważył Zabini. Ta rozmowa prowadzi do nikąd! O co w tym wszystkim chodzi! Czego mam się nie dowiedzieć?!

-Taki jestem! – zawołał Malfoy. – A tamto, to przeszłość! Kocham ją, i nawet Parkinson tego nie zmieni.

-A wydawało mi się, że chciałeś tylko ją wykorzystać… no wiesz, o co mi chodzi… i zostawić – prychnęła Pansy. Poczułam, że robi mi się gorąco ze złości.

-Tak było kiedyś… - zaczął Draco.

-Albo przez Sophie dostać się w łaski Czarnego Pana – ciągnęła Parkinson. Poczułam jeszcze większą złość i wdzięczność do Pansy. Gdyby nie ona…

-Do cholery, nie rozumiesz tego, że ledwo udało mi się ją przeprosić za tą szlamę!? Głupia jesteś, myśląc, że nadal chcę ją tylko przelecieć… - krzyknął Malfoy, zrywając się w miejsca. Torba wypadła mi z rąk i z donośnym hałasem upadła na podłogę. Stałam jak spetryfikowana, po woli oswajając się z jedną myślą. Chciał mnie tylko wykorzystać…


$$$



I jak? Mi się podoba xD Ukazuje się nam trzecia strona Dracona ^^ Następna notka już za 2 dni. Z góry mówię, że będzie gorąco xD