Rozdział 27

Ostatnio Draco mało się pojawiał, więc wcisnę go w ten rozdział xD Ale chyba zmienicie zdanie o zakochanym po uszy w Soph Dracusiu, jak przeczytacie tą notkę. A teraz zapraszam do czytania xD
***

-Powtórz – zażądałam, gdy na drugi dzień na lekcji zaklęć. Profesor Flitwick właśnie obserwował Deana, który starał się zmienić swoją wodę w wino ; jak na razie wychodził mu tylko ocet.
Harry westchnął.

-Szukaj nas tylko tam, gdzie słyszysz nasz głos,
Nad wodą nie śpiewamy, taki już nasz los,
A kiedy będziesz szukał, zaśpiewamy tak
To my mamy to, czego tobie tak brak.
Aby to odzyskać, masz tylko godzinę,
Której nie przedłużymy choćby i o krztynę.
Po godzinie nadzieję przyjdzie ci porzucić,
A to, czego szukasz, nigdy już nie wróci.


Zaklęłam pod nosem, jednym machnięciem różdżki zmieniając wodę w wino.

-Cholera, nie przychodzi mi do głowy żadne proste zaklęcie, które by ci pomogło, i z którym dałbyś sobie radę… Do początku Drugiego Zadania już niewiele zostało – szepnęłam, nie spuszczając wzroku z nauczyciela, który teraz przyglądał się zmaganiom Parvati.

-A więc? – spytał Harry – Co zrobimy? To znaczy… Co JA zrobię? Nie ma jakiejś… no, nie wiem… rośliny?

Wytężyłam pamięć. Snape nigdy o żadnej nie wspominał, ale przecież jest całe mnóstwo takich roślin! No tak, ale żadnej nie posiadam. Zdobycie, na przykład skrzeloziela wymagałby się włamania do gabinetu Severusa, bo przecież Snape nie jest głupi i za żadne skarby nie pomoże Potterowi wygrać Turnieju…

-Nie jestem pewna, ale jeszcze się kogoś poradzę – odpowiedziałam wymijająco.


Na przerwie obiadowej nie poszłam do Wielkiej Sali, ale dopadłam drzwi do pokoju nauczycielskiego i zapukałam. Po chwili ukazała się w nich profesor McGonagall. Poprosiłam, aby wywołała Moody’ego. Uniosła brwi, jakby uważała, że spotkanie z nauczycielem obrony przed czarną magią jest bardzo podejrzane, ale gdy Moody wyszedł, chwyciłam go za przód szaty i wyszeptałam mu do ucha:

-Potter sobie nie poradzi z Drugim Zadaniem! Właśnie mi powiedział…

-Skąd ta pewność, że sobie nie poradzi? Nie znasz Pottera, oparł się zaklęciu Imperius już pod czwartym podejściem – odpowiedział Moody, patrząc z góry na moją przerażoną twarz.

-Tak, ale to nie pomoże mu w przetrwaniu pod wodą przez godzinę! – wysyczałam, mrużąc oczy ze złości.

-Jakoś sobie poradzimy – powiedział Szalonooki, przerywając chwilę milczenia. – Poza tym, jak mniemam, masz zapewne jakiś doskonały pomysł.

-Prawdę powiedziawszy, to mam, ale przecież nie mogę tego zrobić, to by była zdrada przyjaźni… - zaczęłam. – Skrzeloziele. Nie wiem tylko, jak je zdobyć. W gabinecie Severusa zapewne trochę jest, ale nie zrobię tego…

-Nie przejmuj się, sam pójdę i je przyniosę – odpowiedział Moody.

-Chyba sobie żartujesz! – syknęłam. – Harry widział cię na mapie… Wystarczy, że pójdzie do dyrektora i mu powie, a Dumbledore od razu się domyśli! Snape wie, że ktoś przyrządza eliksir wielosokowy, mówiłam ci już, że nie możemy sobie pozwolić na błędy.

Moody zawahał się.

-Coś wymyślę – powiedział, a ja odeszłam na pozostałe lekcje.

Przez resztę czasu, Harry, Ron i Hermiona ślęczeli nad książkami, rozpaczliwie poszukując jakiegoś zaklęcia, które pomogłoby Harry’emu przetrwać pod wodą godzinę. Mnie osobiście to rozśmieszało. Dzień przed Drugim Zadaniem, Hermiona wpadła w prawdziwą panikę.

-Mógłbyś zostać animagiem i zmienić się w złotą rybkę, albo w żabę – zaproponował Ron, gdy zegar wybił 21:00.

-Do tego potrzebna jest siła woli i całe mnóstwo czasu. Przecież to bardzo zaawansowana magia – powiedziała Hermiona, gorączkowo wertując jedną z książek. Bibliotekarka spoglądała na nią spode łba.

-Masz świętą rację – dodałam. Uznałam, że lepiej poprzeć Hermionę, gdyż od kilku dni była jakaś rozdrażniona i łatwo wybuchała. Zza jednej z półek z książkami wyjrzała pulchna twarz Neville’a.

-Profesor McGonagall prosi Rona i Hermionę do swojego gabinetu – powiedział, patrząc przepraszająco na Harry’ego. Ron i Hermiona wstali, pożegnali się z nami i odeszli. Ja też wstałam.

-A ty gdzie!? – spytał z rozpaczą Harry. Uśmiechnęłam się tylko tajemniczo i powiedziałam:

-Zanim nadejdzie ranek, na pewno wszystko się wyjaśni. A teraz radzę ci się trochę przespać, bo jutro Drugie Zadanie. Dobranoc

To mówiąc, odwróciłam się na pięcie i odeszłam. 

Na drugi dzień, obudziła mnie Sapphire. Gdy tylko zerwałam się z łóżka, przeszył mnie dreszcz paniki.

-Spokojnie, nie spóźnisz się – powiedziała Sapphire, obserwując, jak zmagam się z ubraniem. Po kilku minutach, biegłyśmy już do Wielkiej Sali na śniadanie. Gdy byłyśmy już na progu, potknęłam się o niego. Zacisnęłam powieki, spodziewając się wstrząsu i bólu, ale to się nie stało. Otworzyłam oczy i ujrzałam mojego wybawcę – Malfoya. Czy on zawsze musi ratować mnie przed upadkiem?

-Eee… dzięki – wybełkotałam, gdy stałam już na pewnym gruncie.

-Jak zwykle spóźniona, co? – spytał Draco. Sapphire uznała, że jest to chwila, aby zostawić nas samych, bo uśmiechnęła się i odeszła do stołu Ślizgonów.

-No to… ja chyba już pójdę, nie chcę chociaż spóźnić się na Drugie Zadanie – powiedziałam, wykręcając sobie palce. Postawiłam krok do przodu, ale Draco chwycił mnie za ramię.

-Powiedz mi coś – rzekł poważnym tonem. Nie przypominał już tego Malfoya, który zachowuje się jak ostatni kretyn i dzieciak. Wręcz przeciwnie, wyglądał na starszego. Nie ukrywam,  ten poważny ton jego głosu trochę mnie przeraził.

-Chodźmy stąd – dodał, zerkając w stronę wszystkich czterech stołów. Duża część uczniów z wyraźnym zainteresowaniem obserwowało tą scenę. Bez słowa wyszłam z nim z Wielkiej Sali. Malfoy poprowadził mnie do lochów. Oparł się plecami o kamienną ścianę, wsunął ręce do kieszeni i przez chwilę przyglądał mi się uważnie.

-Chciałeś porozmawiać – powiedziałam cicho.

-Tak, chciałem – odparł, nadal świdrując mnie wzrokiem. – Muszę wiedzieć… co właściwie jest między nami?

Zamurowało mnie. Kto jak kto, ale Malfoy nie powinien zadawać mi takiego pytania.

-Eee… a co masz na myśli? – spytałam niepewnie.

-Nie udawaj, wiesz, co mam na myśli – warknął. – Co jest między nami. Kochasz mnie jeszcze?

-Draco, nie wymagaj aż tyle ode mnie! Mam 14 lat i… wiesz, kto mnie wychowywał – jęknęłam. – Nie jestem stała w uczuciach!

Malfoy przycisnął mnie do zimnej ściany lochu. Biła od niego taka sama temperatura, jak od niej.

-Powiedz mi, dlaczego raz mnie całujesz, a raz bijesz mnie po twarzy – wysyczał mi do ucha. – Powiedz mi, dlaczego raz jest wszystko dobrze, a innym razem nie!?

Patrzyłam na niego z przerażeniem. Przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby chciał mnie uderzyć.

-DLACZEGO?! – Krzyknął. Wzdrygnęłam się mimowolnie, co chyba otrzeźwiło Dracona. Puścił mnie i odwrócił się ode mnie plecami.

-Wybacz mi, trochę mnie poniosło – mruknął po chwili. Nie mogłam już na niego patrzeć. Ale nie dlatego, że przez chwilę rozważał możliwość podbicia mi oka. Nie. Nie mogłam patrzeć na jego skruchę. Poczułam ukłucie bólu. Szkoda, że niektórzy nigdy nie okażą skruchy…

-Wiesz, że mam pewne uprzedzenia z przeszłości – odezwałam się i położyłam rękę na jego ramieniu. – Daj mi jeszcze trochę czasu, muszę to… przemyśleć…

Draco odwrócił się. Jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej. Słyszałam bicie jego serca…

-Nie – szepnęłam, odpychając go delikatnie. Odwróciłam się i wybiegłam z lochu. Nie poszłam już na śniadanie. Udałam się nad jezioro. Ludzie już powoli zbierali się na trybunach. Gdzieś w tłumie ujrzałam jadowicie zielone pióro Rity Skeeter, cytrynowo zielony melonik Korneliusza Knota… Strzeliłam palcami, transmutując sobie płuca. Wskoczyłam do wody i zniknęłam pod powierzchnią wody.
Nie wiedziałam, czy Barty coś wymyślił czy nie. Ale on nie zawiódłby Czarnego Pana. Nie zawiódłby mnie…

Postanowiłam najpierw popłynąć do miasta trytonów, aby zorientować się, kto jest czyim wisielem. Droga zajęła mi najwyżej dwie minuty. Do ogona posągu trytona przywiązane były cztery postacie. Gdy podpłynęłam bliżej, rozpoznałam rude włosy Rona i znajomą sylwetkę Hermiony. Oboje byli pogrążeni we śnie ; z ich ust wydobywały się bąbelki powietrza. Pomiędzy Ronem i Hermioną, do kamienia przywiązana była Cho Chang, a obok niej, mała dziewczynka, o blond włosach, bardzo podobna do Fleur. Gdzieś z góry dobiegł mnie gwizdek, a po chwili plusk wody. Zawodnicy musieli już wystartować.

Zaczęłam pływać po jeziorze, szukając wzrokiem Harry’ego. Około 10:30 wypatrzyłam go, jak oszołamia jednego z druzgotków. Uśmiechnęłam się do siebie i popłynęłam dalej. Kilka minut później, dobieg mnie chlupot i skrzek druzgotków. Szybko odgoniłam je od Fleur, która pokręciła głową. Chwyciłam ją pod ramiona i podholowałam do brzegu.

-Druzgotki – wyjaśniłam krótko pani Pomfrey i znów zniknęłam pod wodą. Popłynęłam w stronę miasta trytonów. Wszystkie cztery wisiele nadal przymocowane były do kamiennego posągu. Po minucie zjawił się Harry. Uśmiechnęłam się szeroko i wskazałam na Rona. Harry znalazł na dnie jeziora ostry kamień i przeciął więzy, łączące Rona z kamiennym ogonem. Chciał uwolnić też Hermionę, ale jeden z trytonów odpędził go włócznią.
Po chwili zjawił się Cedrik, machnął różdżką i uwolnił Cho, z którą popłynął do góry. Pomachałam nerwowo rękami, ale nagle pojawił się Krum. Transmutował głowę w łeb rekina… Harry wcisnął mu do rąk kamień. Po sekundzie i Hermiona była wolna. Postukałam się palcem w czoło, a Harry podniósł odrzucony przez Kruma kamień i przeciął więzy siostry Fleur. Kilka trytonów zaczęło machać włóczniami, ale odpędziłam je i kazałam Harry’emu wracać.
Gdzieś w tył głowy ugodziła mnie okropna myśl. Harry zdobył ostatnie miejsce, tragedia… Wynurzyłam się z wody ; zaraz po mnie, na powierzchni wody ukazał się Ron, siostra Fleur i Harry. Podholowałam małą Delacour do brzegu i sama wyszłam z wody. Moje ubrania i włosy natychmiast wyschły, a płuca znów mogły pobierać normalny tlen.

Kilka minut później, gdy pani Pomfrey zajęła się reprezentantami, Dumbledore ogłosił:

-Znamy już wyniki Drugiego Zadania. Pierwsze miejsce otrzymuje pan Cedrik Diggory…

Rozległy się brawa i aplauzy. Gdy znów zrobiło się cicho, dyrektor dodał:

-Pan Harry Potter otrzymuje drugie miejsce, pomimo tego, że wypłynął jako ostatni, ale jako pierwszy dotarł do wisielów…

Tłum zawył z radości, do czego i ja się dołączyłam.

-Następnie pan Wiktor Krum zdobył trzecie miejsce… i panna Fleur Delacour czwarte, pomimo, że nie ukończyła Drugiego Zadanie – powiedział Dumbledore. – Trzecie Zadanie odbędzie się 24 czerwca. Życzę wszystkim miłego dnia.

Ludzie zaczęli się rozchodzić. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam, to pogratulowałam Harry’emu i postanowiłam odszukać Moody’ego. Nie musiałam specjalnie się wysilać, bo znalazłam go w pobliżu chatki Hagrida.

-Jak zdobyłeś to skrzeloziele, bo do cholery, nie przypominam sobie, abym pozwoliła ci po raz kolejny włamywać się do gabinetu Snape’a – spytałam, gdy upewniłam się już, że nikt nas nie podsłuchuje.

-Czyżbym całkowicie tobie podlegał? – zapytał. Zachichotałam, obnażając kły.

-Nie wiedziałeś? Z resztą, nieważne… Co z tym skrzelozielem?

-W pokoju nauczycielskim wdałem się w głośną rozmowę z tą kocicą, McGonagall, na temat Drugiego Zadania. Spytałam, czy uważa, że jeden z reprezentantów użyje skrzeloziela. Przed tym, wezwałem skrzata Zgredka, by wziął jakieś szaty do prania, więc słyszał całą rozmowę. Założę się, że od razu poleciał do gabinetu Snape’a i ukradł skrzeloziele – odpowiedział. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

-No patrz… nie miałam pojęcia, że wykorzystasz tego skrzata – powiedziałam, przyglądając mu się uważnie. – Jesteś naprawdę perfidny… Czarny Pan to doceni, a teraz… bywaj!

Mrugnęłam do niego i wróciłam do zamku.


***



Mam nadzieję, że się podobało. Wg mnie wyszło mi całkiem OK. Jak sądzicie?