Rozdział 26

W połowie stycznia miał być wypad do Hogsmeade. Dzień przed nim, Harry oświadczył nam w bibliotece, że się wybiera.

-Zwariowałeś? – syknęła Hermiona, trzaskając o stół podręcznikiem do eliksirów. – A co z tym jajem?

-Już chyba wiem, jak sobie z nim poradzić – mruknął Potter. Uniosłam brwi.

-Tak? Więc dlaczego JA o tym nie wiem? – spytałam. Harry nie dopowiedział. Uśmiechnęłam się kpiąco i opuściłam bibliotekę. A więc Harry z łaski swojej ruszył swój święty tyłek i postanowił rozwiązać zagadkę wyjącego jaja…

*

W sobotę Filch sprawdził wszystkie zgody i pozwolił nam odwiedzić Hogsmeade. Poszliśmy tylko na chwilę do Trzech Mioteł i musieliśmy wracać z powrotem do szkoły. Po drodze natknęliśmy się jednak [niestety] na Ritę Skeeter. Jej nieodłączne samo notujące pióro zaczęło od razu coś pisać na pergaminie.

-Harry! – zawołała, uśmiechając się promiennie, ukazując kilka złotych zębów. – Jak idzie ci przygotowanie do Drugiego Zadania? Czy zechciałbyś coś opowiedzieć na ten temat?

Harry już otwierał usta, aby wyrazić swoje zdanie na temat jej wywiadów, ale uprzedziłam go:

-Ty wstrętna babo, nie waż się mieszać w sprawy Harry’ego, a już na pewno w to, jak mu idzie rozwiązywanie zagadki jaja!

Rita zrobiła urażoną minę, ale po chwili się opamiętała i powiedziała:

-Oh, Sophie znalazła swoją miłość! Co za historia!

Nie wytrzymałam. Podeszłam do nie i wymierzyłam jej siarczysty policzek, po czym odwróciłam się do niej plecami i pociągnęłam Sapphire za sobą. Za nami ruszyli w stronę zamku Harry, Ron i Hermiona.

Przez resztę dnia byłam bezwstydnie wesoła, nie mówiąc już o Ronie i Harrym. Najwyraźniej spoliczkowanie przeze mnie Rity sprawiło im jeszcze większą uciechę, niż mi. O godzinie 00:30 przypomniałam sobie, że miałam omówić z Moodym Drugie Zadanie. Zerwałam się z fotela w salonie Ślizgonów i opuściłam lochy. Nikogo w dormitorium nie było, więc mogłam bez problemu wyjść, unikając niewygodnych pytań.
Szybkim krokiem wspięłam się schodami na pierwsze, potem drugie piętro. Na moje nieszczęście, na schodach prowadzących na trzecie piętro, natknęłam się na Filcha. Trzymał w ręce złote jajo. Sześć stopni od niego leżała mapa Huncwotów. Od razu skojarzyłam fakty.

-Co pani tu robi o tej porze, panno Serpens? – spytał ochryple Filch.

-Nie twoja sprawa, Filch – warknęłam. – Profesor Moody chciał bardzo pilnie mnie widzieć, choć mniemam, że ktoś znów czyha na jego życie. Skąd to masz, Filch?

-Znalazłem – odpowiedział. – Irytek ukradł to jednemu z reprezentantów. Teraz nareszcie go wywalą…

-Co się tu dzieje?

To Snape nadszedł. Minę miał raczej nieprzyjemną.

-Spokojnie, Severusie – powiedziałam. – Filch powiedział mi, że Irytek ukradł wskazówkę jednemu z reprezentantów, ale ja…

Urwałam, widząc oburzoną minę Filcha.

-Ktoś włamał się do mojego gabinetu – oświadczył Snape. Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, ale nadszedł jeszcze ktoś.

-Co to, przyjęcie w piżamach? – Zagrzmiał Moody, patrząc po kolei na mój szlafrok, szarą koszulę nocną Snape’a i płaszcz Filcha, spod którego wystawała brązowa piżama. Spłonęłam rumieńcem.

-Profesor Snape i ja usłyszeliśmy hałasy – oświadczył Filch. – A Irytek ukradł to jajo uczniowi, oj, będzie mieć kłopoty… A panienka mówi, że miała się spotkać z panem, panie profesorze.

Co za stary konfident! >=(

-Bo miała – odparł Moody, patrząc groźnie na Filcha. Snape sprawiał wrażenie, jakby miał zamiar wydrzeć się n mnie, więc wyjaśniłam:

-Eee… To sprawy Turnieju, Severusie… głównie ochrony, rozumiesz…

-O 01:00 w nocy?! – zawołał Snape. Skinęłam głową. Starałam się na niego nie patrzyć.

Wracaj do łóżka, Snape – warknął Moody. 

-Nie będziesz mnie nigdzie wysyłał – odgryzł się Snape. – Mam prawo grasowania po tej szkole po nocy, jak ty!

-Noto grasuj stąd – dodał Szalonooki. – A na wiasę mówiąc, coś upuściłeś…

Severus spojrzał na mapę Huncwotów, wskazaną sękatą ręką przez Moody’ego.

-Accio pergamin! – zawołał szybko Alastor. – Pomyliłem się, to moje…

Ale Snape nie dał się oszukać. Szybko skojarzył oba fakty, bo mruknął:

-Potter…

-Co? – zdumiałam się. – Co ty wygadujesz?! Harry jest w łóżku!

-Nie – odpowiedział i zaczął wolno wspinać się po schodach z wyciągniętą przed siebie ręką.

-Severusie, nie ufasz mi? – spytałam. – Myślałam, że…

Urwałam, bo poczułam na lewym przedramieniu piekący ból. Krzyknęłam i złapałam się za nie. Snape zatrzymał się, wpatrując się we mnie. Wyrwał Filchowi jajo i kazał mu odejść. Gdy woźny zniknął nam z oczu, podszedł do mnie. Podałam mu lewą rękę, podciągając rękaw szlafroka. Mroczny Znak był całkiem czarny. Opuściłam rękaw, patrząc na Severusa ze strachem.

-Chyba wrócę do łóżka – powiedział Snape i podał jajo Moody’emu. Gdy i on zniknął nam z oczu, odetchnęłam z ulgą.

-Harry, co ci przyszło do głowy?! – syknęłam, ściągając z niego pelerynę-nieidkę. Szalonooki pomógł mu się wydostać z fałszywego stopnia, a Harry powiedział:

-Już wiem, co z tym jajem, ale jutro ci wyjaśnię…

-Na brodę Merlina… to dopiero jest mapa… - mruknął Moody. – Kogo widziałeś?

-Pana Croucha – odpowiedział, zniżając głos do szeptu. – Co on tam robił?

-Ujmijmy to tak – powiedział ochryple Szalonooki – Mówią, że stary Moody ma bzika na punkcie wyłapywania czarnoksiężników, ale nic nie może się równać z Bartym Crouchem.
Harry wytrzeszczył oczy.
-Nienawidzę Śmierciożercy na wolności – dodał - No, może nie wszystkich… A teraz zadam ci pytanie, Potter.

Harry sprawiał wrażenie wystraszonego.

-Czy mógłbym to od ciebie pożyczyć? – spytał w końcu, przyglądając mu się bacznie.

-T-tak, jasne – odpowiedział Harry. Moody schował mapę do wewnętrznej kieszeni płaszcza.

-Dobry z ciebie chłopak – powiedział. – A teraz, wracaj do łóżka, Potter.

Oddał mu jajo i ruszył schodami do góry. Pobiegłam za nim.
Usiadłam na krześle w jego gabinecie i zaczęłam nieśmiało:

-Eee… Barty… Wiesz, dawno nie widziałam twojej prawdziwej twarzy…

Moody usiadł naprzeciwko mnie i wzruszył ramionami.

-Jeśli to twoje życzenie, Dark Lady… - powiedział, wyjmując magiczne oko i drewnianą nogę. Wziął z biurka fiolkę z eliksirem i wypił jej zawartość. Po chwili, oko i noga odrosły, siwe włosy zanikły, na miejscu których wyrosła czupryna, koloru słomy. Nie przypominał już Moody’ego, z pooraną zmarszczkami i pokiereszowaną twarzą, ale piegowatego Barty’ego Croucha Juniora. Uśmiechnęłam się szeroko na widok jego twarzy. Pochyliłam się nad nim i pocałowałam go w policzek.

-Barty, Czarny Pan będzie z ciebie taki dumny! – powiedziałam. – Wyniesie cię ponad wszystkich swoich zwolenników.

-Tak sądzisz? – spytał, przyglądając mi się uważnie.

-Oczywiście – odpowiedziałam. – Wiesz przecież, że ZAWSZE byłeś moim ulubionym Śmierciożercą.

Barty uklęknął przede mną. Zrobiłam to samo.

-Wiesz, jak dawno cię nie widziałam… to znaczy, w twojej normalnej postaci i… - zaczęłam, ale usłyszałam na korytarzu kroki. Barty zerwał się na nogi, wypił eliksir z drugiej fiolki, leżącej na biurku i znów stał się Alastorem Moodym. Wstałam z podłogi i zniknęłam. Pożegnałam się z nim i udałam się do dormitorium Ślizgonów. Ten dzień był rzeczywiście dość udany. Po tym wieczorze nawet Rita nie jest tak wnerwiająca…


***



I jak się podobało? Wg mnie nawet całkiem nieźle mi wyszło. Myślałam, że spaprzę ten początek, ale chyba się zrehabilitowałam tą końcówką xD Jak sądzicie?