Rozdział 360

         Słowa Jacquesa zapadły mi głęboko w pamięci. Coraz częściej łapałam się na tym, że rozmyślałam, jak mogłaby zareagować Bes na mój widok, co powiedziałby Sethi… Czy będą radzi, gdy zjawię się w ich domu? Były to myśli zarazem stresujące, jak i podniecające. Bardzo chciałam znów zobaczyć rodzinę, ale bałam się, czy w ogóle będą chcieli ze mną rozmawiać.

Poza tym u Jacquesa mieszkało mi się bardzo dobrze, a i on sprawiał wrażenie zadowolonego z mojej obecności. Był zwykłym śmiertelnikiem, dla którego obecność innych miała wielkie znaczenie. Już zapomniałam, jak można potrzebować towarzystwa ludzi.

Czarny Pan powoli stawał się mglistym wspomnieniem. Mroczny Znak, który jaśniał na moim lewym przedramieniu, milczał. Wcześniej nienawidziłam tego upodlającego, palącego uczucia, teraz zaś oddałabym wszystko, żeby ów ból powrócił.

Dość już tego.

- Odwiedzę rodziców.

Jacques odłożył „Proroka Codziennego”. Na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie moim nagłym pojawieniem się, lecz dojrzałam też cień smutku.

- Cieszę się, że w końcu zdecydowałaś się na konkretny krok – uśmiechnął się blado.

- Nie wiem, jaka będzie ich reakcja… ale jaka by nie była… wrócę.

Uścisnęłam mocno jego dłoń. Byliśmy jak dzieci, które na świecie mają tylko siebie.

*

         Zapukałam, czując w żołądku natarczywy, bolesny skurcz. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, kiedy kroki po drugiej stronie drzwi stawały się coraz głośniejsze. Poznałam. To Bes spieszyła, by mi otworzyć.

- Sophie…

Naturalny uśmiech na jej twarzy zbladł. Ona cała była blada, jej skóra przybrała niezdrowy, szarawy odcień, pod oczami miała ciemne wory, a włosy bardzo się jej przerzedziły. W ciągu tych niewielu dni również sporo schudła. Tak nie wygląda zdrowy człowiek. Widziałam już bieg czasu na jej twarzy, jednak było w jej ciele coś takiego… Czułam od niej smród choroby.

Oczy momentalnie jej się zaszkliły, a sinawe wargi zadrżały. Nawet się nie zorientowałam, kiedy przygarnęła mnie do piersi. Nie minęła sekunda, a ona już przyciskała mnie do serca, szlochając głośno. Jej wzruszenie i mi się udzieliło. Łzy jakoś same popłynęły z oczu, a twarz wykrzywiła się w paskudnym grymasie. Tęskniłam za jej matczynym ciepłem, za jej troskliwością, zainteresowaniem… po prostu za żarem jej uczucia. Jednocześnie wypełnił mnie niepokój związany z chłodem bijącym z jej śmiertelnego ciała. Otarłam dyskretnie łzy w jej szatę i odsunęłam się od matki, by zapytać:

- Czy wszystko jest…?

Ale Bes już pobiegła do kuchni, aby każdemu oznajmić, że wróciłam, że żyję, że nic mi nie jest… Moje serce, pomimo chwilowego zatroskania, uradowało się niezmiernie na widok tak zachwyconej moim nagłym pojawieniem się rodziny. Sethi natychmiast porwał mnie w ramiona. Jego reakcja ucieszyła mnie jeszcze bardziej, niż reakcja jego żony. Ojciec zawsze był dla mnie ukochanym tatusiem. Z nim zawsze miałam lepszy kontakt, on zawsze troszczył się o mnie, jak tylko potrafił najlepiej. Byłam dla niego prawdziwą córką. Victor ucałował mnie tak, jak tylko brat potrafi. Poza rodzicami to z nim właśnie byłam najbardziej związana, zawsze mieliśmy swoje sekrety, razem spędzaliśmy czas… Kiedy byliśmy dziećmi, to on był moim najlepszym przyjacielem, dzieliłam się z nim wszystkim, a on dzielił się wszystkim ze mną.

Rodzeństwo otaczało mnie ze wszystkich stron. Już dawno nie czułam się tak potrzebna i kochana. Poszłam ze wszystkimi do kuchni, która, choć średnich rozmiarów, zdała się nagle kilkakrotnie zmniejszyć. Oczy wszystkich wpatrzony były we mnie jak w obrazek, przez co poczułam się troszkę speszona. Nie widzieli mnie od czasu bitwy, byli świadkiem mojej śmierci i powrotu na Ziemię… Mieli do mnie wiele pytań i pretensji, a ja doskonale to rozumiałam. Poczułam gwałtowny przypływ wyrzutów sumienia. Nie powinnam odchodzić bez żadnego słowa wyjaśnienia na tak długi czas. Zaślepił mnie Czarny Pan i to, co się jego tyczyło. Należało im się choć kilka zdań napisanych w liście. Choć jedna sowa przysłana zaraz po tych tragicznych wydarzeniach. Na usta cisnęło mi się wiele pytań, lecz nie śmiałam zadać ani jednego, dopóki oni wszyscy nie dowiedzą się wszystkiego, czego chcą.

Sethi usiadł najbliżej mnie i wciąż trzymał mnie za rękę, nieustannie gładząc wierzch dłoni. To on odezwał się najpierw:

- Zniknęłaś tak nagle…

- Wiem, przepraszam – przerwałam mu. Nie potrafiłam ukryć już poczucia winy, które mnie trawiło. – Powinnam chociaż napisać, dać znać, że ze mną wszystko w porządku… Nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłam.

Ojciec najwyraźniej już dawno wybaczył mi ten błąd, bo tylko roześmiał się serdecznie. Radość z powrotu córki była większa, niż żal z powodu jej odejścia.

- Nie musisz się tłumaczyć. To już przeszłość. Najważniejsze, że już jesteś. Cała i zdrowa. To, co się stało podczas bitwy… wszyscy myśleliśmy, że nie żyjesz.

- I tak było – mruknęłam. Obawiałam się, że zaczną wypytywać o to, co widziałam po drugiej stronie, jakim cudem udało mi się wrócić… A ja sama przecież nie potrafiłam odpowiedzieć na te pytania! Tak naprawdę nigdy nie łudziłam się, że będę w stanie doświadczyć takiego… cudu! Tak, to najlepsze określenie tego, co się wydarzyło. Wszystko, co stało się po rozpoczęciu bitwy, było dla mnie jakimś czarodziejskim snem, którego nie potrafiłam wytłumaczyć.

- Dlaczego odeszłaś od Jacquesa? – zapytała Bes.

Serce we mnie zamarło. Nie miałam pojęcia, że oni wiedzą o mojej nieoczekiwanej zmianie miejsca zamieszkania. W środku zalało mnie gorąco, jednak moja twarz pozostała blada i niewzruszona. Już sporo czasu minęło od chwili, kiedy Czarny Pan postanowił poważnie traktować to, że staję się dorosłą czarownicą, a Hogwart nie jest w stanie poskromić mojej mocy. Zawsze mi powtarzał, że nie brak mi talentu, jednak w odróżnieniu od niego, nie posiadam za grosz samodyscypliny. Panowanie nad emocjami – to była jego pierwsza lekcja.

- Szczerze mówiąc bałam się, jak mnie tu przyjmiecie, dlatego odciągałam dni mojej wizyty… Jednak nie mogłam tego robić w nieskończoność – odparłam. – A skąd wiecie, że byłam u Jacquesa?

- Wysłał do nas sowę – brzmiała jasna i oczywista odpowiedź.

Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, że być może to sam Dumbledore zjawił się w naszym domu, być może nawet zaraz po opuszczeniu kamienicy Jacquesa i poinformował ich o tym, gdzie aktualnie się znajduję, jednak zaskoczył mnie swoją niesamowitą lojalnością. Tak naprawdę od dnia jego wizyty bardzo często myślałam, że były dyrektor Hogwartu natychmiast nawiąże kontakt z członkami Zakonu, który założył. Jednak na twarzach Ghostów nie było widać choćby cienia niepokoju czy napięcia. Wszyscy byli radośni i rozluźnieni, jakby bitwa o Hogwart nigdy nie miała miejsca. Poczułam się, jak Anioł Gabriel, zwiastujący im wszystkim dobrą nowinę. A przecież nie przyniosłam im żadnej dobrej wiadomości. Przez kilkanaście dobrych sekund miałam ochotę zerwać się z krzesła i natychmiast opuścić ten dom, aby nie kalać go więcej moją obecnością. Wciąż byłam zagrożeniem. Teraz już nie tylko polowali na mnie autorzy oraz członkowie Zakonu Feniksa, lecz także i od strony Lorda Voldemorta nie mogłam już liczyć na obronę. Jedynie Nieśmiertelni byli mi niemymi sojusznikami.

Odetchnęłam cicho.

- A Dumbledore?

Sethi i Bes spojrzeli po sobie. Na ich twarzach nie było ani cienia zaskoczenia, jedynie uprzejme rozbawienie. Pomyśleli, że sobie żartuję, ale kiedy ujrzeli, jak na nich patrzę, blask ich oczu nieco przygasł. Spojrzeli na mnie, jakbym zwariowała. Przez chwilę panowało niezręczne milczenie, które dopiero Livia odważyła się przerwać:

- Dumbledore nie żyje. Zabił go Snape.

- Tak… no tak… - mruknęłam, wpatrując się w podłogę.

Kłamstwa nie było w powietrzu. Ghostowie nie wiedzieli o powrocie Dumbledore’a. Dlaczego? Dlaczego nie powiedział im o swoim powrocie? Być może inni wiedzą, a tylko mojej rodzinie zaoszczędził wyznania tej informacji? W mojej głowie narodziło się tysiące pytań. Dotąd nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale w końcu musiałam to przyznać: cała wojna rozpocznie się na nowo. I to ze świeżą namiętnością, z całkiem nowym zapałem i nienawiścią. Jednak tym razem Czarny Pan wzgardzi moją pomocą. Będę skazana na wieczną tułaczkę. Kiedy zaczynałam podwójną grę z Lordem Voldemortem i Dumbledore’em, nie wiedziałam, że tak się to potoczy. Chciałam być zarówno dobra, jak i zła. Teraz zaś pozostałam wykluczona z gry. Nie mogłam wspierać ani Zakon Feniksa, ani Śmierciożerców. Byłam potępiona przez wszystkich, nawet przez rodzinę, która jedynie przez grzeczność i dawne uczucie do mnie nie pokazywała, jak bardzo jestem jej obmierzła. A Dumbledore… czym sobie zasłużyłam, że to właśnie mnie postanowił się objawić? Czym zapracowaliśmy sobie my, sługi Księcia Ciemności, którym był Lord Voldemort? To my dostąpiliśmy tego zaszczytu, nie ci nieskalani, władający białą magią.

Spojrzałam na Victora. Pośród tych wszystkich serdecznych śmiechów tylko on pozostał poważny.

*

         Widziałam Victora z okna swojego pokoju. Siedziałam na łóżku i zaplatałam dziesiątki maleńkich warkoczyków najpierw na głowie Sonii, później Kitany. Obie były chyba najbardziej zachwycone moim powrotem. Albo po prostu najbardziej to okazywały. Uwielbiały mnie. Poza Livią, która zawsze zajęta była tylko sobą, miały jedynie starszych braci. Nie znałam bardziej kobiecych dziewczynek. Towarzystwo chłopców nie było dla nich odpowiednie.

- Jacques mieszkał we Francji? – zapytała Kitana. Sonya w międzyczasie kiwała się na dwóch nogach mojego krzesła.

- Zaraz spadniesz i stłuczesz sobie głowę – skarciłam ją, nie odrywając wzroku od czubka głowy jej siostry bliźniaczki. Moje palce przesuwały się błyskawicznie po ciemnych kosmykach, tworząc długie warkoczyki. – Tak. Służył w armii. Teraz mieszka sam w wielkiej kamienicy. Trochę mu współczuję samotności. Wy chyba nie potrafiłybyście zostawić matki i ojca samych i wyprowadzić się gdzieś daleko od domu.

Sonya i Tania wymieniły szybkie, znaczące spojrzenia. Nie umknęło to mojej uwadze. Uśmiechnęłam się zachęcająco, patrząc na bujającą się na krześle Gryfonkę.

- Livia chyba bardzo chciałaby mieć taką kamienicę, żeby przesiadywać w niej w samotności – odparła, patrząc mi prosto w oczy. – Znika na całe dni i jest jeszcze bardziej nadęta, niż wcześniej.

Nie spostrzegłam w tym niczego dziwnego, jednak Sonya i Kitana były tym faktem nieco oburzone. Wiedziałam, że dziewczynki nie powiedzą mi zbyt wiele, więc o tym musiałam porozmawiać z kimś starszym. Wzruszyłam więc tylko ramionami i odparłam:

- Nie przejmujcie się, może Livia ma jakiegoś chłopaka, ale wstydzi się go przedstawić rodzicom? Jest już dorosła, wie, co robi.

Sonii to najwyraźniej wystarczyło, jednak Tania odwróciła głowę w moją stronę. Jej wielkie oczy były przyćmione, niczym niebo burzową chmurą, a na twarzy malował się niepokój, gdy pytała:

- A co, jeśli nas wszystkich zdradzi?

         Victor oddalał się w stronę lasu. Kiedy tylko dziewczynki oddaliły się do swoich zajęć, natychmiast za nim pobiegłam. Wydawało mi się, że Vipi specjalnie wlecze się tak powoli, bym mogła go dogonić, jednak nie musiał tego czynić. Zrównałam się z nim bardzo prędko.

- Tak naprawdę nikt tu się nie boi o twoje życie – rzekł.

- To bardzo miłe, bracie.

- Nie to miałem na myśli… Wszyscy są przekonani, że nic ci nie grozi. Że nigdy nie umrzesz. Tylko ja tak nie uważam – powiedział szybko, chwytając mnie za rękę. Jego oczy przepełnione były troską i obawą. – Podczas bitwy bałem się, że już nie wrócisz.

- Wiem. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Ale rodzice chyba mają rację. Nie tak łatwo jest się mnie pozbyć z tego świata – zaśmiałam się cicho pod nosem, ale brat spojrzał na mnie tak srogo, że szybko na powrót spoważniałam. Pozwoliłam, by mnie objął i pogładził po włosach. Kiedy już się od niego odsunęłam, dodałam nieśmiało: - Mogłabym wyznać ci sekret? Tak, jak za dawnych lat. Nie zdradzisz mnie?

Oczy Victora rozbłysły ciekawością. Szybko przytaknął, oczekując z niecierpliwością na to, co mu rzeknę.

- Pewnie się za to na mnie obrazisz, ale… nie mam wyboru – zaczęłam, błądząc wzrokiem po koronach drzew. Kwitnące jabłonie otaczały nas ze wszystkich stron, woniejąc słodkim, przecudownym zapachem. – Gdyby nie to, co się zdarzyło, pewnie nieprędko bym was odwiedziłam. Kilka dni po bitwie, kiedy znajdowaliśmy się wszyscy na dworze Czarnego Pana, odwiedził nas Dumbledore. Najprawdziwszy, żywy Dumbledore! To wszystko było jak sen, myślałam, że bitwa rozgorzeje na nowo tutaj, w naszym domu, że wszyscy stracimy dach nad głową, jeśli Czarny Pan zacznie z nim walczyć… Ale on oświadczył, że to moja wina, bo to ja ściągnęłam go z zaświatów, kiedy sama powracałam. Natychmiast mnie odprawił. Straciłam Barty’ego, boję się, że więcej go nie zobaczę… Nie miałam dokąd pójść, a bałam się do was wrócić. Przygarnął mnie Jacques. U niego odwiedził mnie Dumbledore. Myślałam, że to on do was napisał.

Victora nie zaskoczyły moje słowa, choć byłam pewna, że nie miał pojęcia o nagłym „zmartwychwstaniu” byłego dyrektora Hogwartu. W napięciu słuchał, jak mówiłam, gdy zaś zamilkłam, nie potrafił za bardzo znaleźć słów, by to skomentować:

- Wiesz… gdybym cię nie znał, ciężko byłoby mi w to uwierzyć, ale w tej sytuacji… Zamierzasz coś z tym zrobić?

Pokręciłam głową.

- Nie mam pojęcia, co mam teraz zrobić ze swoim życiem – odparłam, wzruszając ramionami. – Pobędę z wami jeszcze trochę i wrócę do Jacquesa, żeby was nie narażać. Teraz muszę chronić się nie tylko przed gniewem Zakonu, ale i Czarnego Pana. Przyszło mi podporządkować się losowi.

Victor nieco posmutniał, szukając w głowie słów, które mogłyby mnie jakoś pokrzepić.

- Jeśli cię to choć trochę pocieszy… Od zakończenia bitwy nie mamy kontaktu z nikim. Wiem, że Hogwart jest w opłakanym stanie, podobno trwa jego odbudowa, lecz każdy lęka się tego, że Sama-Wiesz-Kto może znów zaatakować. Tak naprawdę nic się nie zmieniło, wszyscy żyją w ciągłym strachu – powiedział. – Pojawienie się Dumbledore’a z pewnością dużo zmieni, ale chyba nie na tyle, aby wszystko wróciło do normy.

Oboje westchnęliśmy głęboko. Przez kilka minut szliśmy powoli pośród kwitnących jabłoni, nie odzywając się do siebie, każde pogrążone we własnych myślach. Zerknęłam na brata. Rozważał to wszystko, o czym chwilę temu mówiliśmy. Być może próbował znaleźć jakieś rozwiązanie mojego problemu… jednak tak naprawdę nie mógł tego uczynić. Nawet ja nie potrafiłam sama sobie pomóc, choć znałam siebie i Czarnego Pana najlepiej. Gdyby przygarnął mnie z powrotem, wszystko by się ułożyło. Wyszłabym za Barty’ego, bylibyśmy szczęśliwi i znów moglibyśmy planować przejęcie kontroli nad ministerstwem, które stało się teraz z całą pewnością ostrożniejsze.

Ciepły, wonny wiaterek rozwiewał nasze włosy i tańczył z połami szat, którymi zamiataliśmy wydeptaną, polną dróżkę. Czułam już lato, kiedy oddychałam pełną piersią i napawałam się czystym powietrzem, czego nie mogłam uświadczyć w mieście, siedząc na dachu kamienicy Jacquesa. Kiedy teraz o tym myślałam, zdało mi się to wszystko idiotyczne i niezrozumiałe, jednak wiedziałam, że na tamtą chwilę tego właśnie potrzebowałam. Podświadomie szukałam czegoś, co ukoi moje złamane serce. Nie chciałam już rozmawiać z bratem o przeszłości. Pragnęłam oderwać się od mojego nieszczęśliwego życia i skierować swą uwagę na problemy innych. Z całą pewnością je mieli. Matka nikła w oczach, a Livia zaczęła coś knuć. Nie miałam pojęcia, dlaczego ignorowali to. Nie mieliśmy przecież niczego poza sobą.

Tym razem postanowiłam pierwsza zagaić rozmowę.

- Dziewczynki powiedziały mi, że Livia ostatnio gdzieś znika – zagadnęłam Victora. – Myślisz, że to ma coś wspólnego z bitwą?

Gryfon wzruszył tylko ramionami. Nie miał najlepszych kontaktów z siostrą. Nie znosił jej dumy i wiecznego wymądrzania się. Od zawsze był świadomy tego, kim jest i nigdy nikogo nie udawał, Livia zaś była inna. Lubiła wyobrażać sobie, że jest kimś wielkim, kimś z wysokim pochodzeniem. Pod tym względem bardzo przypominała mi Śmierciożerców, choć oni mogli pochwalić się swoimi tytułami. Ona – nie. Jednak kochałam jej uczynność i dobroduszność. Nie znam osoby, która potrzebowałaby pomocy, a ona odmówiłaby jej.

- Chyba nie. Wiem, że Tania obawia się, że Livia przejdzie na Ciemną Stronę, ale to są raczej takie… dziecięce, naiwne strachy na Lachy. Pewnie ma jakiegoś nowego chłopaka. Ostatnio skacze z kwiatka na kwiatek… jakby cała ta sytuacja z wilkołakiem sprawiła, że chciałaby poznać wszystko, co życie ma do zaoferowania – stwierdził beztrosko.

- Tak samo im powiedziałam, jednak obawiam się, że wielu spraw tutaj po prostu nie zauważamy – mruknęłam, patrząc znacząco w oczy Victora. – A propos ignorowania… Spostrzegłam to już jakiś czas temu, ale stwierdziłam, że to po prostu bieg czasu, jednak Bes wygląda coraz gorzej. Nie dostrzegacie tego z ojcem?

Twarz Gryfona zbladła, po czym wystąpił na nią strach, który nie zwiastował niczego dobrego. Jakby Vipi od momentu mojego przybycia obawiał się, że poruszę ten temat. Spuścił wzrok, aby uniknąć srogiego spojrzenia moich wpatrzonych w niego oczu, przyspieszył też kroku. Ja jednak nie mogłam dać mu tak szybko się ulotnić.

- Nie widzieliśmy się od tak dawna, a ty chcesz tak szybko mnie pożegnać? – zawołałam za nim, idąc z nim ramię w ramię. – Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć?

Victor gwałtownie zatrzymał się, a jego twarz stężała, wargi zaś zacisnęły się mocno, jakby brat toczył wewnątrz jakąś zaciętą walkę o to, czy wyznać mi prawdę, czy też nie. Nie był jedynym, który czegoś się obawiał. Moje serce również zaczęło walić mi w piersiach jak oszalałe, a żołądek skurczył się boleśnie. Nie znosiłam takiego oczekiwania. Niepewność była tym gorsza, im bardziej kochałam osobę, której się tyczyła.

- Mama jest chora, ale myślisz, że pozwolilibyśmy jej tak po prostu umierać? – zapytał z pretensją, jakbym to jego oskarżyła o wszystkie niepowodzenia, które spotkały mnie w życiu. – Ojciec wielokrotnie nalegał, żeby poszła do Świętego Munga, przebadała się… Ale ona ciągle powtarza, że czuje się dobrze, że nie potrzebuje się dołować wynikami… Myśli, że samo jej przejdzie, a jeśli nie, to nie chce umierać, przykuta do łóżka w szpitalu.

Westchnął ciężko, a w oczy zaszkliły mu się niebezpiecznie. Zamrugał szybko i odwrócił wzrok. Wcale nie poczułam się lepiej w chwili, kiedy brat wyznał mi prawdę. Stało się zupełnie odwrotnie. Wcześniej myślałam, że decyzja Czarnego Pana o odprawieniu mnie była najgorszym moim problemem, okazało się jednak, że los może wszystko odwrócić. Nie ja teraz stałam w centrum, lecz Bes. Przytuliłam Victora tak mocno, jak tylko mogłam. Wypłynął nowy problem, na który nie mogliśmy nic poradzić.

~*~

         Mimo że nie jest jakoś rewelacyjnie długo albo interesująco, lubię ten rozdział. Lubię te zdarzenia, które teraz nastąpią, bo będę mogła w końcu odpocząć od wiecznego, pustego biadolenia Sophie. No i w końcu napatoczy się jakaś ciekawsza akcja. Zachęcam Was do głosowania w sondzie, do której link znajdziecie TUTAJ; piszę teraz na SCP oraz na Proroku, a chciałabym już też zacząć tworzyć coś na pozostałe blogi. Ale na który będę dodawać regularnie posty? To zależy tylko od Was.

Dedykacja dla Caitlin :*