Rozdział 343

        Kiedy wróciłam po feriach wielkanocnych do Hogwartu, okazało się, że wszystko wygląda zupełnie normalnie. Musiałam zaakceptować swoje życie, choć w sercu wciąż łudziłam się, że to tylko kolejna sprzeczka. Wszystko będzie, jak dawniej, tylko potrzebujemy trochę czasu, choć to ode mnie zależało. Powinnam pierwszy raz wykazać się odpowiedzialnością i roztropnością. Lepiej było mi wierzyć, że ja również nie potrzebowałam Czarnego Pana tak, jak on nie potrzebował mnie. Przyjęłam to lepiej, niż się spodziewałam.

         Moją uwagę przykuło kolejne, szóste zadanie w Siedmioboju Magicznym. Była to swego rodzaju ulga, ponieważ mogłam znów skupić się na czymś innym. Powiem nawet, że trochę się cieszyłam na tę konkurencję, ponieważ miała mieć miejsce w Hogwarcie. Nie miałam pojęcia, na czym będzie polegać, ale nie potrzebowałam tej wiedzy. Byłam pewna, że co by się nie wydarzyło, dam sobie radę. Domyślałam się, iż będzie to bezpieczniejsze, niż w Albanii, lecz z całą pewnością trudniejsze. Siedmiobój miał wybrać najlepszego, najsprytniejszego i najbardziej uzdolnionego reprezentanta, nie był to może Turniej Trójmagiczny, lecz także i nie prymitywny konkurs. Wiedza z podręczników nie przydaje się w prawdziwym życiu.

Snape nie odzywał się do mnie od momentu, kiedy przyjechałam. Draco również czuł się bardzo niezręcznie w moim towarzystwie, Sapphire również, lecz ona podeszła do mnie kiedyś po transmutacji z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i powiedziała nieśmiało:

- Wszystko się wydało… Przepraszam, wiedziałam, że temu nie podołam.

- Daj spokój, to nie twoja wina – odparłam i uśmiechnęłam się, aby dodać jej otuchy. – Dobrze odegrałaś swoją rolę, to, że mnie złapali… nie przejmuj się.

Poklepałam ją lekko po ramieniu i odeszłam w stronę czekającej na mnie Ashley Pail. Nie przyjaźniłyśmy się, ale lubiłam słuchać jej dziwacznego, zabawnego gadania. Często zastanawiałam się, jak to jest tak nie myśleć, jak ona. Musiała być bardziej szczęśliwa, niż ja, jej życie obracało się w końcu tylko dookoła szkoły, znajomych, pracy domowej i zwyczajnych spraw, jakie może mieć nastolatka. Lubiłam z nią rozmawiać, mimo że pomiędzy mną a Ashley była ogromna przepaść nie tylko intelektualna, ale i poziomową. Pail nie była dziewczyną, którą można było traktować poważnie, choć oczywiście, ludzie woleli spędzać z nią czas właśnie z tego powodu. Cóż za paradoks. Od dawna wiedziałam, że nie byłam stworzona do życia w tej epoce, niejednokrotnie męczyłam się, zmuszona do zaakceptowania zmian, które mnie zabijały. Pod tym względem nie nadawałam się na wampira. Z nieśmiertelnością wiążą się zmiany i łatwość w zaakceptowaniu ich. Ja natomiast tak wiele bym dała, aby cofnąć się zaledwie kilkadziesiąt lat wstecz. Może do lat młodości Czarnego Pana… Albo jeszcze odrobinę wcześniej. Gdzie mogłabym tworzyć prawdziwą muzykę, a to… to, co teraz.

         Było już bardzo ciepło, błonia pokryły się świeżą, soczystą zielenią. Szósta konkurencja miała się odbyć już lada dzień, a ja poświęcałam rozmyślaniu nad nią sporo czasu. Jednak wiedziałam, że sama siebie oszukiwałam. Zapełnianie głowy głupotami dawało pozytywny skutek tylko przez chwilę. Wróciłam po lekcjach do dormitorium. Większość uczniów wyszło tłumnie przed zamek, oczywiście pod nadzorem Śmierciożerców i kilku nauczycieli. Był to wszak jeden  pierwszych ciepłych, naprawdę wiosennych, słonecznych dni. Ja jednak nie paliłam się ani do leniuchowania w cieniu wielkiego dębu, ani do spacerów skrajem Zakazanego Lasu.

W salonie natknęłam się na kilku pierwszoroczniaków, który byli chyba zbyt przerażeni tak niepokojąco bliską i oczywistą obecnością zamaskowanych postaci, że woleli zostać bezpiecznie w zamku. Udałam się szybko do sypialni dziewcząt. Byłam zmęczona nie tylko nauką, ale także obecnością tych wszystkich ludzi. Nie byłam przyzwyczajona do ciągłych kontaktów ze śmiertelnikami. Wolałam samotność, a oni wciąż oblegali mnie ze wszystkich stron. Oczywiście wiedziałam, że to nie jest ich wina, Snape uznał, iż o wiele łatwiej było zapanować nad zwartą grupą, niż rozproszonymi uczniami. Ten tłum mnie przytłaczał.

Sypialnia była całkiem pusta, przynajmniej z pozoru. Na swoim łóżku zastałam Glorię. Siedziała, machając nerwowo ogonem, a jej wielkie, żółte oczy wpatrzone były w drzwi. Opadłam z ulgą na poduszki, czując przyjemne odprężenie w kończynach. Wzięłam kotkę na kolana. Przez moment gładziłam jej ciemne, podpalane futro, a ona wciąż patrzyła mi w twarz, jakby współczuła mi tego, co się ostatnio działo.

- Tylu ludzi mnie otacza, a mimo to nie mam z kim porozmawiać – odezwałam się. Swego czasu często przemawiałam do Glorii, niektórym wydarzyło się to głupie, lecz ja nie. – Wszyscy szpiegują i donoszą sobie nawzajem… Ale wiem, że ty nic nikomu nie powiesz. Teraz mi trudno do tego przywyknąć… Od długiego czasu wszystko między nami było dobrze, a ostatnio ze spotkania na spotkanie się psuje. Tym razem nie zawiniłam w niczym. Pierwszy raz nie powiedziałam niczego, co by mogło tę kłótnię rozpocząć.

Gloria przyglądała mi się tak, jakby wszystko rozumiała. Była inteligentną kotką, spore znaczenie miało zapewne to, że urodziła się jako magiczne stworzenie. To wpływało nie tylko na jej intelekt, ale i długość życia. Cieszyłam się, że dzięki czarom będzie ze mną dłużej, niż zwyczajny, prosty kot, choć wiedziałam, że któregoś dnia opuści mnie na zawsze. Byłam nieśmiertelna, przynajmniej po części, mogłam żyć tyle lat, ile chciałam, a jej pobyt tutaj miał gdzieś koniec.

- Kiedyś często mnie przytulał, a teraz wydaje mi się to tylko moim wyobrażeniem. Nie mogę uwierzyć w to, że znowu się cofamy. Przecież zrozumieliśmy już niektóre sprawy… a on nadal szuka sobie kobiet – to bolało mnie najbardziej, choć sama przed sobą chciałam się wytłumaczyć, że ta sprawa interesuje mnie najmniej.

Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale drzwi otworzyły się raptownie, a do pokoju wpadła Sapphire, Draco zaś obejmował ją i całował, jedną ręką rozpinając sobie już rozporek. Ślizgonka natomiast nie miała już bluzki; wlekła ją za sobą po podłodze jakąś strasznie zmiętą i ubrudzoną. Pieścili się już na korytarzu, chichocząc i wzdychając głośno. Wypuściłam Glorię z uścisku i wyprostowałam się gwałtownie. Zgłupiałam, nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobić, gdzie się schować… Ale nie mogłam tu przecież zostać, nie miałam zamiaru być świadkiem… tego…  

Całe szczęście Sapphire jako pierwsza zdała sobie sprawę z mojej obecności. Stanęła w progu jak wryta, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami, ja natomiast również gapiłam się na nią, równie zszokowana, z rozchylonymi ustami. Draco spłonął rumieńcem, widząc mnie, jego dziewczyna zawstydziła się niesamowicie, spuszczając wzrok. To ja pierwsza odzyskałam głos i czucie w kończynach. Poderwałam się natychmiast z łóżka i przywołałam na twarz wymuszony, sztuczny uśmiech.

- Nie będę wam… pójdę już sobie – udało mi się wykrztusić i momentalnie minęłam ich, starając się nie dotykać ich ciał. Usłyszałam jeszcze, jak Draco woła mnie po imieniu takim tonem, jakby chciał się usprawiedliwić, ja jednak już przebiegłam przez salon, oddychając swobodniej. Poczułam się idiotycznie, za żadne skarby świata nie chciałam ich przyłapać w tak intymnej sytuacji. Nikogo nie chciałam zastać praktycznie w połowie stosunku. Starałam się nawet nie myśleć o tym, gdzie oni to będą robić. Pozostała mi jedynie nadzieja, że nigdy nie skorzystali z mojego łóżka.

*

         Ostatniego dnia miesiąca udaliśmy się na błonia Hogwartu, gdzie został wybudowany ogromny, prostokątny podest wyścielony grubym, tureckim, purpurowym dywanem, dookoła którego ustawiono kilkunastometrowe, drewniane trybuny oraz nakryty śnieżnobiałym, lśniącym w ciepłych promieniach słońca stół jurorski. Na siedmiu wysokich, heblowanych kijach wywieszono flagi z herbami siedmiu szkół: pierwszy należał do Hogwartu, a była na nim duża, złota litera H z lwem, wężem, orłem i borsukiem oraz łacińskim zawołaniem Draco dormiens nunquam titillandus,  Akademia Magii Beauxbatons miała dwie skrzyżowane różdżki strzelające gwiazdami na błękitnym tle, Durmstrang smoka z rozdwojoną głową i jakimś bułgarskim hasłem, którego nie potrafiłam zrozumieć, Wizard’s College posiadał na granatowym tle okrąg z białych gwiazd, w środku zaś znajdował łeb szkarłatnego gryfa. Piątą szkołą była Reigi Sakusha z błękitno złotym smokiem rzygającym pomarańczowym ogniem, który układał się w idealny prostokąt. Parashikon Ne Pyll, w przeciwieństwie do japońskiej uczelni, miał bardzo regularny i stonowany kocioł tryskający iskrami. Ostatni herb wyglądał chyba najbardziej malowniczo i efektownie ze wszystkich. Były to srebrne hipogryfy walczące dookoła liter ME wysadzane rubinami, których blask aż bił po oczach. Wszystkie te flagi powiewały delikatnie na leciutkim, wiosennym wietrze, a ja natychmiast przypomniałam sobie drugą klasę i klub pojedynków z Gilderoyem Lockhartem. Na to wspomnienie aż uśmiechnęłam się z rozczuleniem. Już odkryłam, co będzie tematem kolejnego zadania.

Tylko z kim będziemy walczyć?

         Odpowiedź na moje pytanie nadeszła kilka godzin później, a dokładniej po obiedzie. Nadjechali reprezentanci pozostałych szkół ze swoimi opiekunami i sekundantami, a każdy czuł już ducha walki. To był decydujący moment. Od tej konkurencji mogło zależeć wszystko, ponieważ następna była już ostatnią.

Zebraliśmy się wszyscy na brzegu drewnianego podestu, naprzeciwko stołu jurorskiego. Wszystkie miejsca na trybunach były już zajęte, a każdy wpatrywał się w nas wzrokiem pełnym napięcia. Snape, jako gospodarz, powstał i przemówił płynną angielszczyzną:

- Witam was w Hogwarcie na szóstym zadaniu Siedmioboju Magicznego. Jak zapewne już zdążyliście się zorientować, będzie ono polegało na pojedynkach, a walczyć będziecie ze sobą nawzajem. Zostaliście już podzieleni na pary. Bez zbędnego przeciągania zapraszam reprezentantów Magia Escola i Beauxbatons.

Tak, jak się spodziewałam. Nie miałam jednak pojęcia, że pojedynkować będziemy się między sobą. Zostaliśmy odesłani do specjalnego namiotu, gdzie mieliśmy czekać na swoją kolej, mogąc jednocześnie obserwować poczynania występujących właśnie uczniów. Podeszłam natychmiast do towarzyszącego mi Bartemiusza, aby to wszystko omówić.

- Myślisz, że mogą mnie zdyskwalifikować za użycie jakiegoś zaklęcia? – zapytałam szeptem, zerkając ukradkiem na konwersujących ze swoimi nauczycielami reprezentantów z pozostałych szkół. Oni również układali już taktykę.

- Sophie, nie chcę cię martwić, ale obawiam się, że możesz użyć mniej zaklęć, niż więcej – odrzekł Crouch, przygryzając nieświadomie wargi. Wyglądał na nieco zestresowanego, choć z całą pewnością, gdyby tylko chciał, mógł pokonać każdego obecnego w tym namiocie śmiertelnika za pomocą jednego, co więcej, legalnego zaklęcia.

Parsknęłam śmiechem, słysząc to.

- Mam nadzieję, że trafię na tę siksę z Wizard’s College – mruknęłam. – Wtedy jej pokażę, ja co tak naprawdę mnie stać. Wszystko będzie dobrze, nie martw się.

Uśmiechnęłam się, aby go jakoś pocieszyć. Zapowiadał się bardzo udany pojedynek.

Na swoją kolej nie musiałam długo czekać. Powiem więcej, trafiłam nawet na partnerkę, której tak bardzo chciałam. Reprezentantka Wizard’s College wystąpiła naprzeciwko mnie z podniesioną głową i zaciętą miną. Była dumna i pewna siebie. Jej różdżka wycelowana była w moim kierunku jak szabla. Ja nie miałam różdżki. Wyszłam na drewniany podest, a później na wykładzinę z opuszczonymi rękami, lecz ze złośliwym uśmieszkiem przyklejonym do warg. Była w nim groźba, którą jasnowłosa dziewczyna rozszyfrowała bez problemu. Snape zapowiedział nas, obie ukłoniłyśmy się sobie, a właściwie, to ja to uczyniłam, moja rówieśnica ledwo skinęła głową. Kiedy się wyprostowałam, wszystko się zaczęło.

Blondynka uniosła różdżkę i zawołała:

- Drętwota!

Jej szkarłatny promień pomknął w moim kierunku z szybkością światła, ja jednak wystrzeliłam w powietrze. Nie był to jakże krytykowany przez nią wcześniej lot, lecz wyskok. Wylądowałam bezpiecznie po środku podestu i zamachnęłam się obiema dłońmi, w których pojawiła się ogromna, bladoniebieska kula energii. Jeden ruch, a skumulowana siła ugodziła w tarczę, którą wyczarowała blondynka. Zaczęła się bronić, co oznaczało, że ów pojedynek potrwa krótko. Uśmiechnęłam się, a kły błysły pomiędzy moimi wargami niczym dwa długie, złote, wilcze zęby. Już zwyciężyłam, choć miałam nadzieję, że walka potrwa dłużej. Bardzo brakowało mi takiej rozrywki.

Fale szafirowo niebieskich pióropuszy raz po raz uderzały w wyczarowaną przez blondynkę tarczę. Podchodziłam coraz bliżej, machając rękami jak drewniana lalka na sznurkach, a czułam tylko gorąco. Przerażenie, które wystąpiło na twarz mojej przeciwniczki było dla mnie niczym emocje dla dementorów. Mój śmiech mieszał się ze świszczącymi odgłosami zaklęć, którymi bombardowałam reprezentantkę Wizard’s College. Kiedy te rozpryskiwały się o słabnącą tarczę, lśniły dookoła niej niczym szafirowe strumienie wody, tryskające na wszystkie strony. W końcu wszystko ustało, a ochrona blondynki zniknęła. Cofnęłam się nieco, chcąc, aby dziewczyna również trochę ze mną powalczyła. Nie pragnęłam tak prymitywnej wygranej. Pojedynek był niczym taniec, a świsty różnobarwnych, przypominających płynne diamenty zaklęć brzmiały jak muzyka.

Amerykanka odetchnęła kilkakrotnie i na nowo uniosła różdżkę, widząc mój zachęcający wzrok. Tym razem nie uniknęłam pędzącej w moim kierunku klątwy. Pozwoliłam, aby Expelliarmus uderzył we mnie. Poczułam, jak zaklęcie odpycha mnie z całej swojej mocy, a ja oczywiście unoszę się w powietrze i upadam kilka metrów dalej. To wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Gdy jednak moje plecy zetknęły się z drewnem, nie poczułam bólu. Momentalnie poderwałam się na nogi, a wraz ze mną, pofrunął w kierunku blondynki szmaragdowozielony promień. Wszyscy zerwali się ze swoich miejsc, a do moich uszu dotarły okrzyki dobiegające nie tylko z widowni, ale i stołu jurorskiego. Okrzyki pełne przerażenia i zaprzeczenia. Miałam ich w garści. Tego właśnie pragnęłam. Znów nad kimś panować, grać na czyichś uczuciach…

Oślepiająca błyskawica uderzyła swą zielenią prosto w pierś mojej przeciwniczki, zwalając ją z nóg. Snape dopadł mnie dopiero w momencie, kiedy ciało dziewczyny z głuchym hukiem uderzyło o deski podestu, na którym walczyłyśmy. Poczułam silny uścisk profesora na swoim nadgarstku; jeszcze nigdy nie widziałam takiego przerażenia w jego czarnych, pustych, przepełnionych mrozem oczach, co wywołało tylko mój donośny śmiech. Brzmiał okropnie.

W tej chwili przypomniał mi się rzekomy śmiech królowej Anglii, Anny Boleyn, odbijający się echem od murów Tower, a była to ostatnia rzecz w jej życiu. Ten właśnie śmiech. Znałam to z opowieści Armanda i nigdy nie przypuszczałam, że będę w ten sam sposób rechotała.

Natomiast blondynka podźwignęła się na drżących straszliwie nogach, blada z przerażenia. Jej różdżka leżała porzucona kilka metrów od niej. Przez trybuny przebiegło doskonale słyszalne westchnienie. Znów wygrałam, lecz musiałam za to zapłacić wysoką cenę.

- Uważasz to za śmieszne? – wysyczał Snape tak, aby nikt więcej nas nie usłyszał.

- Oczywiście – odparłam, wciąż dumna ze swojego wyczynu.

Nie było to nic niesamowitego, jednak fałszywa mordercza klątwa była moim genialnym pomysłem, który narodził się w mojej głowie kilkanaście sekund przed jego zrealizowaniem, jak większość fenomenalnych konceptów, których dokonałam.

Jednak nie był to prawdziwy pojedynek. Okazało się, że Barty miał rację. Owszem, była to kolejna konkurencja, którą wygrałam, lecz nie bez ujemnych punktów. Nie tylko Snape wykazał się swoim brakiem humoru w tych sprawach. Pozostali jurorzy pomyśleli tak samo jak on i odjęli mi punkty za niesmaczne żarty. Byłam tego dnia w tak wyśmienitym nastroju, że nawet to niesprawiedliwe traktowanie nie zrobiło na mnie najmniejszego wrażenia. Byłam szczęśliwą kandydatką do tytułu kolejnej zwyciężczyni Siedmioboju Magicznego.

~*~

Kolejnego rozdziału możecie się spodziewać tego samego dnia, kiedy rocznica na DF, czyli we czwartek. Mam nadzieję, że owe dary zostaną przed moją pielgrzymką przez Was szczęśliwie przyjęte. Pragnę Was też zaprosić na moją pierwszą miniaturkę (jest to Dramione), tutaj macie mojego nowego bloga. Proszę, bądźcie dla mnie wyrozumiali xD 

A do bitwy coraz mniej czasu…