Rozdział 277

Kiedy pojawiliśmy się przed domem, Jacques wyciągnął z kieszeni pęk kluczy, po czym wsunął jeden z nich do zamka i przekręcił go. Drzwi się otworzyły. Na dworze panowała taka ciemność, jakby zbliżała się noc. Uwielbiałam taką pogodę. Jacques poszedł do kuchni, żeby zrobić herbatę, a ja usiadłam na kanapie w salonie. Rozpadał się deszcz. Krople bębniły w szyby, co chwilę niebo rozjaśniała błyskawica.
- Nie wiedziałem, ile słodzisz – usłyszałam za sobą głos.
Jacques trzymał w ręku różdżkę, która kierowała dwoma filiżankami i srebrną cukiernicą.
- Dwie – odpowiedziałam i wzięłam od niego filiżankę. Żołnierz wsypał mi do herbaty dwie łyżki cukru. – Dzięki.
Przez chwilę milczeliśmy, pijąc herbatę, by zająć czymś ręce. Zauważyłam, że pokój od mojej ostatniej wizyty wcale się nie zmienił. Nadal wyglądał na prawie niezamieszkany, plecak stał w tym samym miejscu, był tylko rozpakowany. Kurz na meblach też się nie zmienił, może tylko trochę go przybyło. Okna były brudne, a na dywanie widać było drobniutkie ziarenka piasku.
- Po co właściwie poszedłeś na pogrzeb Dumbledore’a? – zapytałam nagle. – Rozumiem, że chodziłeś do szkoły za jego rządów, ale wyjechałeś do Francji, nie widzieliście się i w ogóle.
- Z tych samych powodów, co ty – odparł, odkładając prawie opróżnioną już filiżankę. – Z sentymentu i szacunku dla niego.
Nie odpowiedziałam, tylko nadal wpatrywałam się w brudną szybę. Na zewnątrz rozhulał się wiatr. Lubiłam patrzeć, jak podrywa liście do góry, a one wirują dookoła, jakby miało się tam wytworzyć tornado. Do tego wszystkiego brakowało jeszcze gradu. Jestem pewna, że Barty nie lubił takiej pogody, zwłaszcza małych, lodowych kulek spadających z nieba. Mogły zniszczyć jego drogocenne kwiaty. Być może teraz okrywa je wszystkie szmatami i płótnami, by je ochronić.

- Siódmego lipca mam siedemnaste urodziny – odezwałam się. – Przyjdziesz? To niedaleko od twojego domu, chyba wiesz, gdzie mieszka Czarny Pan.
- Tak, wiem – odrzekł, kiwając głową. – Przyjdę, jeśli chcesz. Już staniesz się dorosła, gratuluję. A rodziców zapraszasz?
- U Ghostów będę miała osobną imprezę, dzień po urodzinach – odpowiedziałam. – Tam też możesz przyjść, jeśli nie masz co robić.
Jacques uśmiechnął się lekko.
- Nie, chodzi mi o mojego brata i Melanię.
- Ach.
Nic więcej nie odpowiedziałam. Nie miałam pojęcia, czy mam ich też zapraszać. Gdybym to zrobiła, to czułabym się niezręcznie, a Voldemort… Cóż, walnąłby ich. Nie, lepiej ich nie zapraszać. Cóż, Spirydion mógłby przyjść, to nawet wskazane, gdyby się pojawił, ale nie wiem, czy puszczą go rodzice.
- Najwyżej na tę drugą imprezę – odparłam po długiej chwili milczenia. – Gdyby zobaczył ich mój wuj, mogłoby rozpętać się piekło.
Odłożyłam opróżnioną filiżankę na stolik obok cukiernicy.
- Dzięki za herbatę – dodałam, wstając. – Muszę już iść.
Jacques też się podniósł. W tej samotności krótkie chwile spędzone ze mną musiały być dla niego czymś bardzo ważnym. Chciałam go zapytać, czy we Francji ma kogoś, już niekoniecznie dziewczynę, ale znajomych, przyjaciół… Ale czułam, że zbyt słabo się znamy, żeby go o takie rzeczy pytać.
- Kiedy się zobaczymy? – zapytał.
- Na moich urodzinach, pasuje ci?
Skinął głową, ale byłam przekonana, że wolałby wcześniej. Uściskałam go krótko i wyszłam na zewnątrz. Wiatr natychmiast zaplątał się w moje włosy i narzucił mi je na twarz, jak kurtynę. Trochę czasu minęło, zanim doprowadziłam je do porządku. Zaśmiałam się mimowolnie. Całkiem niedaleko stąd był dom Syriusza. Nieuporządkowany i pełen kurzu jak zawsze.

Odwróciłam głowę w stronę, w którą szło się do domu Blacków. Przez chwilę myślałam, że to tylko przywidzenie. Ale kiedy przyjrzałam się lepiej, zobaczyłam znajomą sylwetkę mężczyzny.
- Syriusz! – zawołałam i pobiegłam w jego stronę.
Mężczyzna odwrócił się gwałtownie. Bardzo szybko znalazłam się przy nim, zanim zdążył się zorientować, co się stało. Ze zdziwieniem pozwolił mi się objąć.
- Nie rób tak nigdy więcej – odezwał się zadziwiająco łagodnym tonem.
Domyśliłam się, że chodzi mu o tak szybkie pojawianie się obok niego. Nie różniło się to zbytnio od teleportacji, więc nie wiedziałam, co mu w tym przeszkadzam, ale zgodziłam się. Pogłaskał mnie po głowie.
- Dlaczego się tu kręcisz? – zapytał, kiedy już go puściłam.
- Byłam u Jacquesa. Mieszka tu niedaleko – wyjaśniłam. – A ty co tu robisz?
- Przyszedłem po resztę moich rzeczy – odparł.
- A więc przeprowadzasz się na stałe do Weasleyów?
Syriusz uśmiechnął się lekko, tajemniczo, jakby właśnie miał zamiar wyjawić mi jakiś sekret. Nigdy nie czytałam w jego myślach. Nawet nie próbowałam ich słyszeć. Miałam do niego zbyt duży szacunek.
- Nie słyszałaś o tym, bo trzymałaś się tylko ze Śmierciożercami – rzekł. – Kupiłem osobny dom, już dawno temu. Ale nie tu w Polsce. Teraz mieszkam w Anglii.
Radość, jaką poczułam, kiedy dowiedziałam się o zmianie miejsca zamieszkania Blacka musiała mi się pojawić na twarzy, bo Syriusz uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nie była to jednak pełna radość, bo Black będzie odtąd mieszkał bardzo daleko stąd. Nie chciałam się też ze sobą zgodzić, ale poczułam lekkie ukłucie zazdrości. Wszyscy powoli wracają do swojej ojczyzny, tylko nie ja. Myślałam, że teraz, kiedy już skończyłam szóstą klasę, Voldemort prawie zwyciężył, coś się zmieni. Niestety, nadal było tak samo.
Black chwycił moją dłoń i poprowadził mnie w stronę domu z numerem dwanaście. Różdżką otworzył drzwi i wszedł do środka. Przez chwilę wahałam się, czy nie powiedzieć mu o tym, że czasami sypiał tutaj Marius, ale w końcu zrezygnowałam z tej pokusy. Kiedy obeszliśmy dom, nigdzie go nie było.
- Mój Boże – mruknął Syriusz, kiedy światło oliwnych lamp oświetliło hol. – Co tu się stało?
Przedpokój zaśmiecony był jeszcze bardziej, niż zwykle. Kiedy weszliśmy do jego pokoju, zastaliśmy go w jeszcze gorszym stanie, niż bywał zwykle. Kartki książek i pergaminów plątały się pod nogami, butelki pełne starego, kleistego atramentu leżały w tych wszystkich śmieciach porozbijane. Kilka zielonych poduszek było rozdartych. Podejrzewałam, że byli tu Śmierciożercy, w poszukiwaniu jakichś planów dotyczących Zakonu Feniksa, ale wolałam tego nie wypowiadać głośno.
- I tak już tu nie mieszkasz – powiedziałam cicho, przyglądając się, jak Black usiłuje odczepić od ściany pokrytej plakatami i innymi tkaninami o barwie złota i czerwieni zdjęcia oprawione w prostą, drewnianą ramkę.
Podeszłam bliżej. Magicznie ruchome zdjęcie przedstawiało czwórkę przyjaciół, mniej więcej w moim wieku. Syriusz i James obejmowali się ramionami, Remus stał trochę z boku, z miną uprzejmie zaskoczoną. Natomiast Pettigrew uśmiechał się niezbyt przekonująco, jakby był co najmniej trochę niezrównoważony.
- Może i tak – mruknął Black, siłując się z obrazkiem. – Przyczepiłem je Zaklęciem Trwałego Przylepca.
- Poczekaj, pomogę ci – wyciągnęłam różdżkę, podeszłam do ściany i obrysowałam nią ramkę zdjęcia zgodnie z jej kształtem. Rozległ się cichy syk, jakby ktoś wylał na podłogę butelkę bardzo żrącego kwasu. Chwilę potem obrazek odkleił się od ściany. Wręczyłam mu go, a ten schował zdjęcie do wewnętrznej kieszeni szaty.
- Możemy już iść – odezwał się. – Chcesz zobaczyć, jak mieszkam?

- Oddalamy się od siebie – zauważyłam, kiedy schodziliśmy po schodach. – Powinnam pierwsza o tym wiedzieć. A tak, dowiaduję się ostatnia.
- Dla mnie i tak jesteś najważniejsza, księżniczko – odpowiedział, obejmując mnie ramieniem. – I nie ważne, czy będziesz po stronie Zakonu czy… jego. Zostaniesz ze mną przez te kilka dni? Bo chyba jestem zaproszony na twoją imprezę, prawda?
- Jasne.
Wyszliśmy na zewnątrz. Deszcz nie był już taki silny.
- Masz lęk wysokości? – zapytałam.
- Nie bardzo.
Chwyciłam go za szatą na piersiach, po czym wystrzeliłam w powietrze, jak korek z butelki szampana. Wiatr rozwiał mi włosy. To było coś cudownego. Poczułam się nareszcie wolna, nieprzytłoczona żadnymi problemami. Zupełnie, jakbym nie miała ciała. Wleciałam w jakąś chmurę. Zrobiło się bardzo zimno. Nie odczułam tego tak, jak powinnam odczuć, ale wiedziałam to. Dookoła nas błyskały pioruny.
- Już wystarczy? – krzyknęłam do Syriusza.
- Tak! – ryknął. Chyba nigdy nie był tak wysoko w powietrzu, nawet lecąc na miotle. – Ląduj!
Nie chciałam go już więcej straszyć. Wylądowałam całkiem niedaleko miejsca, z którego wzbiliśmy się w powietrze. Black wyglądał na roztrzęsionego, ale i zafascynowanego.
- Nie wiem, czy teraz dam radę się teleportować – odpowiedział. Ręce wciąż mu drżały.
- Ja to zrobię – zaproponowałam i chwyciłam go za nadgarstek.
Nie miałam pojęcia, gdzie dokładnie znajduje się dom Syriusza i jak się nazywa. Ale skoncentrowałam się mocno na tym i deportowałam się.

Kiedy wylądowaliśmy w bardzo wysokiej trawie, rozejrzałam się szybko dookoła. Nie byłam pewna, czy to tutaj, ale Syriusz uśmiechnął się i wskazał na dom na wzgórzu.
- To tutaj – odezwał się.
- Harry miał rację – zauważyłam. – Wtedy, kiedy cię uratował. Mówił, że będziesz wolał zamieszkać na wsi. Ale nie wiedziałam, że tak daleko od nas wszystkich.
- Zawsze możesz tu przylecieć – stwierdził.
Zaczęliśmy się przedzierać przez wysoką trawę. Dom Syriusza nie wyglądał jak prawdziwa, wiejska chałupa. Nie był też typowym, klockowatym mieszkaniem. Wyglądał na mały, stary dworek. Z pewnością był stary. Ale ja znałam Syriusza, był tak samo sentymentalny, jak ja.
Otworzył drzwi różdżką i wpuścił mnie do środka. Salon i wszystkie pokoje urządzone były podobnie jak dormitorium Gryfonów w Hogwarcie. Skórzane fotele, kanapa, starodawny dywan w kwiatowe wzory… Tylko obrazy się nie poruszały.
- Czyli zostaniesz tu? – zapytał ponownie.
- Ja… dobrze – zgodziłam się z uśmiechem.
Pokazał mi mój pokój. Była to mała sypialnia na poddaszu, jak sobie życzyłam. Nie chciałam zajmować mu dużo miejsca. I tak już wystarczająco dużo przeze mnie przeszedł.
Tu pogoda była o wiele gorsza niż w Polsce. Niebo było bardzo ciemne, mimo że była dopiero dziewiąta. A deszcz i wiatr wzmagały się z każdą minutą. Położyłam się do łóżka bardzo wcześnie. Byłam zmęczona i trochę przybita tym pogrzebem. A sen był dla mnie najlepszym lekarstwem na wszystkie problemy.

~*~

Ostatnio nie miałam czasu, żeby opublikować ten rozdział, ale cóż. Już ponad połowa wakacji za nami, więc korzystam z nich, jak się da. Wczoraj na basenie byłam. A teraz idę kupić zeszyty do szkoły, bo później nie będę mieć czasu. Zmieniłam szablon na krwisty, choć nie bardzo do tematyki pasuje, ale cóż. Dedykacja dla Caitlin :*