Rozdział 177

Zmrużyłam czarne oczy ze złości. Niemożliwe! Co za chamstwo! Jak po tym, co się stało, on śmiał prosić mnie o nową szansę? Jednak, mimo mojej bezgranicznej wściekłości, poczułam, jak po moim sercu rozlewa się jakieś ciepło. Kochałam go nadal i bardzo chciałam mu przebaczyć, ale nie zniosłabym kolejnej zdrady z jego strony.
- Och, Barty… - szepnęłam i objęłam go za szyję. – Kocham cię, ale… nie mogę ciągle przebaczać. Moja cierpliwość skończyła się wraz z tym, co zrobił mi Draco.
Pocałowałam go w szyję i szybko odsunęłam się od niego. To bardzo smutne i przygnębiające, że tak dobrze zapowiadający się związek musi się skończyć przez głupią idiotkę.
- Przecież jestem zupełnie inną osobą, niż on – powiedział. – Mamy jeszcze szansę. Przecież mnie znasz. Przemyśl to chociaż.
Nie odpowiedziałam. Nawet, gdybym chciała, to i tak bym nie zdążyła. Do komnaty wszedł Lord Voldemort, chłodny i śmiertelnie poważny. Całe szczęście, że nie pojawił się tu kilka sekund wcześniej, bo zrobiłoby się gorąco.
- Już? Porozmawialiście sobie? – spytał ze złością. – No to zajmij się swoimi sprawami, Barty.
Ten bez słowa skłonił się i szybkim krokiem opuścił komnatę. Opadłam na swój tron całkiem bez sił. Przymknęłam oczy. Chłód, który przyniosły mi zamknięte powieki, nieco ostudził gorączkę, która mnie ogarnęła po kłótni z Crouchem. Nienawidziłam gorąca. Po prostu nie mogłam znieść tego ciepła, które zawsze rozchodziło się po moim ciele, kiedy chorowałam. A chora bywałam bardzo rzadko.

- No, skoro już sobie wszystko wyjaśniliście… - zaczął Voldemort.
- Tom – przerwałam mu, nie otwierając oczu. – Kup mi koronę. Najdroższą, najpiękniejszą i najbardziej królewską, jaką uda ci się znaleźć.
- Dobrze, jak sobie życzysz – w głosie wuja wyczułam lekkie zdziwienie. – Dla ciebie wszystko.
- Chodź tu – zażądałam. – No podejdź.
Otworzyłam oczy. Czarny Pan posłusznie spełnił moją prośbę. Chwyciłam go za przód szaty i pocałowałam go w usta. Ale chciałam zupełnie czegoś innego. Odchyliłam kołnierz jego czarnej szaty i wbiłam zęby w białą skórę. Usta natychmiast wypełniły mi się krwią. Przełknęłam z najwyższą rozkoszą. Trwałam w ekstazie. Smak i zapach owego życiodajnego płynu przyniósł mi ulgę w chwilach bezbrzeżnego cierpienia.

- Co ty… - zaczął Voldemort, ale urwał.
Czułam, że tracił siły. Ale ja przecież nic nie robiłam. To jego serce wykonywało lwią pracę, z jednej strony utrzymując go przy życiu, a z drugiej sprawiając mu ból, bijąc zawzięcie w piersi. Teraz miałam już dość siły, aby utrzymać jego słabnące z każdą chwilą ciało. Ale nie robiłam tego. Pozwoliłam, aby osunął się na kolana. Zaparł się rękami, ale objęłam go kolanami w pasie, aby nie mógł się wyswobodzić. Oto, co najbardziej podnieca wampiry. Walka ofiary o życie. Ale przecież nie mogłam pozbawić go Czarnego Pana. Oderwałam więc kły, unurzane w krwi, od jego karku. Nie mogłam się powstrzymać od nikłego uśmiechu. W ustach miałam jeszcze smak krwi, ale gdybym spróbowała ponownie się do niego zbliżyć w ten sposób, z pewnością by mnie uderzył.

- Powinienem cię za to zamknąć na miesiąc w komórce – oświadczył Riddle, wstając. Widziałam jednak, że ledwo trzyma się na nogach. To była prawdziwa satysfakcja, oglądać jego słabość. Opadł na swój tron i dotknął długimi, białymi palcami krwawiącej obficie rany. To bardzo dziwne, że jest biały jak śnieg, a krwi ma w sobie mnóstwo. I to bardzo dobrej krwi, prawie całkiem podobnej do tej, którą obdarzył mnie Armand. Voldemort był nieśmiertelny, ale w innym sensie.

Wyczarowałam kremową, koronkową chusteczkę i podałam mu ją.
- Niestety, nie mogę ci jeszcze podać mojej krwi, bo byś zamienił się w wampira – wyjaśniłam. Voldemort przycisnął chusteczkę do krwawiącej rany. – Chociaż poczekaj…
Wstałam ze swojego tronu i usiadłam na kolanach wuja. Przegryzłam swój język i upuściłam jedną kroplę krwi na ranę, która zaczęła się zrastać. Uśmiechnęłam się i powróciłam na swoje miejsce.
- Jesteś nieśmiertelny. Nic by ci się nie stało, no chyba że dałabym ci trochę tej krwi – podniosłam nadgarstek. Jakoś nie mogłam sobie wyobrazić Czarnego Pana jako wampira, z długimi, białymi kłami, twarzą nienaturalnie białą i bez jakiejkolwiek zmarszczki… No dobra, tego drugiego nie miał już od dawna. A właśnie powinien. Jakoś nigdy nie zapytałam, ile ma lat. A powinnam. Na pewno jest młodszy od mojej matki, która liczy sobie lat około czterdzieści pięć. On był młodszy.

- Zastanawiałam się właśnie – zaczęłam. – Ile możesz mieć lat…
- A czy to ważne?
- Noo… - zawiesiłam głos. – Teoretycznie tak. Obracam się wśród ludzi o wiele ode mnie starszych. Z jednej strony Śmierciożercy, z drugiej członkowie Zakonu… Nawet wampiry są o wiele ode mnie starsze, mimo że ich nie widziałam już całą masę czasu.
Voldemort wzruszył ramionami.
- Mój wiek nie ma tu nic do rzeczy. Zresztą, mam czterdzieści dwa lata, jeśli już musisz wiedzieć – odrzekł. – Ale przejdźmy do ważniejszych spraw.
- Na przykład?
- Widzę, jak patrzysz na Barty’ego. Ty nadal go kochasz, mimo że zaczął spotykać się ze starszą i… eee… niezbyt inteligentną dziewczyną… - zaczął.
- Po prostu głupią – przerwałam mu. – Nazywajmy rzeczy po imieniu. Ja jestem brzydka, ona głupia. Barty to facet, jest wzrokowcem. Ale mów dalej.
- Tak, właśnie – ciągnął Czarny Pan. – Dlatego zastanawiałem się już od kilku tygodni nad wyborem męża dla ciebie. Nie możesz zostać sama, jeśli to sprawia ci ból. Wiem, że wampiry lubią przebywać ze śmiertelnikami.
Chyba się przesłyszałam. To niemożliwe! I on śmie jeszcze wybierać mi życiowego partnera! Mogłam odsączyć go do cna.
Skrzyżowałam ręce na piersiach.
- Nie – brzmiała moja krótka odpowiedź. – Nie będziesz mnie swatał. Teraz kocham Barty’ego, poza tym mam dość facetów. Dosyć. Wracam do Hogwartu.
Wstałam i ruszyłam w stronę drzwi. Będąc w połowie drogi do celu, zatrzymałam się gwałtownie.
- Och, kiedy już będziesz miał tą koronę, to wyślij mi sowę – dodałam i zniknęłam za drzwiami. Tak. Od chwili, kiedy dostanę tą koronę, będę się z nią dumnie obnosić nawet na meczach quidditcha.
No właśnie, quidditch! Musiałam zrobić trening!

*

Przybyłam do Hogwartu, lodowata i dumna, zupełnie inna niż ta Sophie, którą wszyscy znali. Z lubością patrzyłam, jak Ślizgoni znęcają się nad dzieciakami z młodszych klas. Kiedy pierwszoroczni lecieli do mnie na skargę, że Crabbe i Goyle wkładają im głowy do sedesów, ja tylko wybuchałam śmiechem i pytałam: 
- Woda smakowała?

Tak minął tydzień. Podczas treningów quidditcha, o których wcześniej wspominałam, nawet nie raczyłam patrzeć na Dracona. Podczas rozgrzewek nie podawałam mu piłki, nawet nie reagowałam na jego wygłupy. Dopiero kiedy było już bardzo źle, gdy wygłupiał się tak, że najchętniej bym go utopiła w jeziorze, wyjmowałam różdżkę i strzelałam oszałamiająco głośnym zaklęciem w niebo, aby przywołać go do porządku.

Pewnego dnia, kiedy wróciłam z treningu, cała uwalana błotem i okropnie wykończona, opadłam na fotel, najbardziej oddalony od centrum pokoju wspólnego. Zamknęłam na chwilę oczy. Miałam ochotę zasnąć tak gdzie siedziałam, brudna od błota i ziemi, ale mój spokój trwał krótko.
- Sophie, mogłabyś nas wysłuchać?
Drgnęłam i otworzyłam oczy. Zobaczyłam przed sobą grupkę chłopaków, w tym mojego ścigającego, owego nieznanego czwartoklasistę o imieniu Kamil Paszczaszewski. Polak, ale za to był świetnym członkiem drużyny. Nie to, co Malfoy i jego goryle, którym najchętniej sprzedałabym zdrowego kopa.

Uniosłam brwi.
- A to co, jakiś strajk? – warknęłam. – Co, zabieram wam powietrze?
- Nie do końca – na przód wyszedł Nott. – Za tydzień jest mecz, więc chcielibyśmy, żebyś przyjęła do drużyny Ash.
Furia eksplodowała we mnie z siłą większą od bomby atomowej. Poczerwieniałam na twarzy ze złości.
- A co, nie chcecie, żebym oddała jej swoje łóżko? – zapytałam.
- Nie, chociaż przydałaby się jej druga szafka – powiedział Nott. – Może jej użyczysz swojej?
Ryknęłam ze złości, a moje włosy stanęły dęba i zapłonęły szmaragdowozielonym ogniem. Chłopcy cofnęli się o kilka kroków. Nie zważałam na to, że cały pokój wspólny rzucił swoje zajęcia i wpatrzył się w ową scenę.
- Ja tu jestem królową, zapamiętajcie to sobie! – krzyknęłam. – Ja, i mnie macie się słuchać. A jeśli nie, to – wbiłam paznokcie w podłokietnik fotela i wyrwałam go – każdego jak leci.
Zapanowała wibrująca cisza. Słyszałam tylko ogień trzaskający w kominku i na mojej głowie. Mimo że włosy płonęły, nie paliły się. Chwilę później potrząsnęłam lekko głową, aby przywrócić je do normalnego wyglądu.
- Jeszcze raz usłyszę o tej idiotce – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – To odsączę cię tak, że nie pozostanie w tobie ani kropla krwi.
Ukazałam Nottowi moje długie, lśniące kły i opuściłam salon. Poszłam do sypialni. Musiałam wziąć długi, lodowaty prysznic, aby ochłonąć. Kiedy pierwsza struga zimnej wody wytrysnęła mi na głowę, nawet nie drgnęłam. Nadal czułam gorącą złość, pulsującą mi w skroniach. Następnego dnia, jeśli tylko uda mi się zasnąć, włożę koszulkę „Nienawidzę Ashley Pail, bo jest zwykłą dziwką”. Tak, to był dobry pomysł.

~*~

Wybaczcie, że może rozdział trochę krótki, ale mam jeszcze coś do napisania na Selene-Snape. To ostatnia notka na tych wakacjach, bo dobiegł już kres tej przerwy, niestety. Wybaczcie mi, jeśli rozdziały nie będą teraz regularnie, ale nauka. I jeszcze hasło na komputer. Dlatego dedykuję ten rozdział moim wszystkim czytelnikom xD