Rozdział 176

Usiadłam pod drzwiami. Czułam, że on też tam jest, tylko po drugiej stronie. Słyszałam szum jego krwi w żyłach, dźwięczenie myśli, rozbijających się w jego głowie jedna o drugą. Płakał. To też słyszałam. Ale nie wiedziałam, czy jego łzy są szczere. Czy bał się tylko o własną skórę, jak kiedyś Draco. Czy każdy mój związek musi się tak kończyć? Nieszczerymi łzami i strachem przed Czarnym Panem tej drugiej osoby, która rzekomo jest moją bratnią duszą? Gdybym wiedziała, że tak będzie się kończyła każda moja przygoda z miłością, to już wolałabym nie mieć tych wszystkich mocy. Chociaż… po głębszym zastanowieniu, wolę moce. Bo ludzie szanują mnie. No, dopóki ta cała magia we mnie działa.

Siedziałam tak wiele, bardzo wiele minut. Może nawet z godzinę, albo i dwie. Już nie płakałam, bo łzy same płynęły mi po policzkach. I to nie takie zwykłe łzy. Ciemnoczerwone, krwawe łzy pobrudziły mi już szatę i część dywanu. Już nie mogłam wyczuć obecności Croucha. Albo znalazł ukojenie w ramionach Sharpey, albo szum krwi w moich uszach zagłuszał wszystko.
Bałam się wyjść z pokoju. Nie dla tego, że bałam się Lorda Voldemorta. Nie chciałam spotkać Barty’ego. Nie mogłabym mu spojrzeć w oczy. A obecność Czarnego Pana właśnie byłaby wskazana, już mniejsza o to, czy powie swoje słynne „a nie mówiłem”.

W końcu się przemogłam. Byłam już pewna, że Barty’ego nie ma pod drzwiami. Po co miałby tu sterczeć. Co z Sharpey? Przecież ktoś musiał jej wyjaśnić wszystko. I na pewno Crouch nie poprosił o to Czarnego Pana.
Otworzyłam drzwi i zrobiłam krok na przód, jednak prawie natychmiast zastygłam w bezruchu, bo o ścianę opierał się Barty. Czego ode mnie chciał? Jeśli usłyszę, że „to nie tak, jak myślisz” i „proszę, daj mi drugą szansę”, to mu chyba urwę głowę.
- Myślałem, że już nigdy stamtąd nie wyjdziesz – odezwał się. Nie chciałam go słuchać. Odwróciłam się i zrobiłam krok w kierunku komnaty Voldemorta. On jednak chwycił mój nadgarstek w ten sposób, który bardzo mnie denerwował. Wyszarpnęłam się z jego uścisku.
- Czego jeszcze ode mnie chcesz? – zapytałam. – Powiedz, czego. A twoja ukochana? Idź do niej, a mnie zostaw w spokoju.
- Nie jest moją ukochaną – zaprzeczył natychmiast. – Jestem głupi, że ją pocałowałem, jestem totalnym idiotą.
- Dobrze, że to jest jasne – warknęłam.
- Ale to nic nie znaczyło…
- A więc całowanie dla ciebie nic nie znaczy, tak? – przerwałam mu. – No tak, skoro robicie coś o wiele więcej, niż tylko się całujecie. Brzydzę się tobą.
Zrobiłam kolejny krok, ale on przycisnął mnie do ściany. Poczułam się skrępowana. Jeszcze nigdy nie pragnęłam tak mocno, żeby ode mnie się odsunął. Jego dotyk parzył moją skórę, chociaż tak naprawdę nie pozostawiał na niej żadnego śladu.
- Dlaczego jeszcze każesz mi patrzeć na siebie?! – zawołałam. – Puść mnie!
Barty pocałował mnie w policzek. Wzdrygnęłam się z obrzydzenia. Jak sobie tylko przypomniałam, że jego usta dotykały ust tej całej… musiałam użyć całej swojej siły woli, żeby nie wyrzygać się na niego. Zaparłam się obiema rękami, ale nie mogłam go od siebie odepchnąć. Ta dieta, trwająca już prawie pół roku wywarła w mojej sile fizycznej dużą zmianę. Byłam tak samo słaba, jak zwykła dziewczyna w moim wieku.
- Wysłuchaj mnie – poprosił Barty. – Błagam, daj mi chociaż minutę.
- Nie dam ci już ani minuty, ani nawet sekundy – wysyczałam. – Puść mnie! Widziałam dość, żeby się domyślić, że jesteś taki sam, jak wszyscy faceci.
Rozległy się kroki, bardzo mi znajome. Można powiedzieć, że nawet odczułam ulgę, kiedy zobaczyłam na schodach Czarnego Pana. Najwidoczniej musiał być w swojej sypialni, albo gdzieś na wyższych piętrach, a usłyszał albo moją piosenką, albo moje krzyki. To uczucie ulgi na jego widok zostało jednak szybko stłumione przez ostry odgłos stukotu szpilek po wypolerowanej niczym szkło, czarnej podłodze.
- Sophie! – w głosie wuja usłyszałam zdziwienie, graniczące z przerażeniem. – Co tutaj się dzieje!
Wyciągnął w moją stronę rękę. Barty natychmiast mnie puścił, z czego cym prędzej skorzystałam i chwilę później znalazłam się już przy Riddle’u. Za plecami Croucha pojawiła się sylwetka Sharpey Pail. Miałam ochotę wydłubać jej oczy.
- Ona musi mnie wysłuchać – powiedział Bartemiusz.
- Nic nie musi – warknął Voldemort. – Zejdź mi z oczu. Nie chcę cię widzieć.
Objął mnie ramieniem i zaprowadził do swojej komnaty. Kątem oka zauważyłam tylko, jak Sharpey obejmuje Croucha w pasie i pyta zdziwionym, ale spokojnym tonek:
- Co się stało, kochanie?
Odpowiedziałabym jej, gdyby tylko Czarny Pan nie zatrzasnął za nami drzwi. Posadził mnie na moim stronie, po czym sam zajął miejsce na swoim. Ukrył twarz w dłoniach. Wyglądał na zażenowanego i rozczarowanego.
- Co się znowu stało? – zapytał. – Dlaczego, do cholery, masz całą twarz we krwi i czemu mówisz Bartemiuszowi, że się go brzydzisz? Kochałaś go przecież.
Resztka nadziei, która pozostała gdzieś wewnątrz mnie, całkowicie wyparowała. Myślałam, że to Czarny Pan kazał mu się zacząć spotykać z tą blondynką Pail. Jednak okazało się, że on to robił bo chciał. A mnie tylko podle wykorzystał.

Opowiedziałam wujowi wszystko, począwszy od Dracona, zakończywszy na Bartym. To było zupełnie tak, jakbym przeżywała na nowo wydarzenia w Sali Śmierci i oglądała te sceny, o których mówiłam Riddle’owi. Kiedy skończyłam, liczyłam na jakieś słowa otuchy, ale dostałam tylko drwiące prychnięcie.
- A mówiłem ci – rzekł. – Mówiłem, że to się źle skończy. Ale nie, ty wiedziałaś lepiej. I trzeba było postawić na swoim spotykać się za moimi plecami z Bartym. Mówiłem ci, żebyś się nie przejmowała Blackiem. Nie posłuchałaś mnie. I co z tego wyszło? Draco znalazł sobie nową, weselszą dziewczynę, Barty również. I zostałaś na lodzie.
- Wiem – przyznałam. Teraz nie mogłam opanować ani łez, ani drżenia głosu. – Wiem, miałeś rację.
Ukryłam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Voldemort pochylił się i przytulił mnie.
- Nie płacz już – usłyszałam jego uspokajający głos tuż przy uchu. – Daj im już spokój. Miłość nie jest ani dla mnie, ani dla ciebie.
- Jak mam dać spokój, skoro Barty powiedział, że mnie kocha? – spytałam stłumionym głosem.
- On cię nie kocha – zaprzeczył Czarny Pan. – Czuje do ciebie respekt, ale cię nie kocha. Dlatego nie chciałem się zgodzić na ten związek. Wiesz, już prędzej Draco darzył cię jakimś cieplejszym uczuciem. Teraz to się zmieniło, niestety… Chociaż może to i lepiej. A Barty… on woli dziewczyny w swoim wieku, dla niego jesteś tylko głupiutkim dzieckiem. Możesz sobie wmawiać, że jest inaczej, ale taka jest prawda i lepiej, żebyś to zrozumiała.
Pociągnęłam głośno nosem. Tych spraw było jak na jeden dzień za dużo. Straciłam dwie osoby, na których zależało mi najbardziej na świecie.
- Ale nie martw się, nie jesteś sama – dodał pogodniejszym tonem Voldemort. – Zawsze masz mnie, kochanego wujka, który cię nigdy nie zostawi. A teraz masz.
Odsunął się ode mnie i wyczarował coś różdżką, po czym wcisnął mi tą rzecz do ręki.
- Mikrofon? – spytałam. – Od kiedy wiesz, co to jest?
- Od kiedy zacząłem się bardziej interesować twoją karierą – odparł. – Wiem, że po tym lepiej się czujesz. Ja sobie stąd pójdę, i tak mam okropnie dużo spraw na głowie.
Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo był już przy drzwiach. Jeszcze raz przyjrzałam się mikrofonowi. Był zwykły, czarny… I po co ja mam do tego śpiewać, skoro mój głos jest wystarczająco silny?
Wyciągnęłam różdżkę, aby go trochę podrasować. Wyczarowałam kasetę i stojak. Nie lubiłam, kiedy coś mi sterczało w ręce, kiedy tworzyłam.
Czułam się naprawdę okropnie. I Riddle rzeczywiście miał rację, jak zawsze zresztą. Ta gorączka, która mnie ogarnęła, pomogła mi stworzyć muzykę:

- There's so much life I've left to live*
And this fire burning still
When I watch you look at me
I think I could find the will
To stand for every dream
And forsake this solid ground
And give up this fear within
Of what would happen if they ever knew
I'm in love with you

'Cause I'd surrender everything
To feel the Chance to live again
I reach to you
I know you can feel it too
We'd make it through
A thousand dreams I still believe
I'd make you give them all to me
I'd hold you in my arms and never let go
I surrender

I know I can't survive
Another night away from you
You're the reason I go on
And now I nees to live the truth
Right now, there's no better time
From this fear I will break free
And I'll live again with love
And no they can't take that away from me

'Cause I'd surrender everything
To feel the Chance to live again
I reach to you
I know you can feel it too
We'd make it through
A thousand dreams I still believe
I'd make you give them all to me
I'd hold you in my arms and never let go
I surrender

Every night's getting longer
And this fire is getting stronger, babe
I'll swallow my pride and I'll bw alive
Can't you hear my call
I surrender all

'Cause I'd surrender everything
To feel the Chance to live again
I reach to you
I know you can feel it too
We'd make it through
A thousand dreams I still believe
I'd make you give them all to me
I'd hold you in my arms and never let go
I surrender

Right here, right now
O give my life to live again
I'll break free, take me
My everything, I surrender all to you

Right here, right now
O give my life to live again
I'll break free, take me
My everything, I surrender all to you

To teoretycznie miało mi pomóc. A jeszcze pogorszyło sprawę. Od owego zdarzenia w Sali Śmierci odczuwałam jakiś dziwny wstręt do śpiewu i ogólnie do muzyki. Zawiodła mnie. Po raz pierwszy muzyka mnie zawiodła. Ta, którą ukochałam ponad wszystko. Nie mogłam szczęśliwie się zakochać, skoro moje serce już do kogoś należało. Należało właśnie do muzyki, która, zdawało się, że wszystko da radę. Jednak nie dała rady przywrócić życia. Syriusz nawet w moim sercu był martwy.

Usłyszałam podniesione głosy, dochodzące zza drzwi. A właściwie jeden, rozbrzmiewający w całym korytarzu, i drugi, próbujący coś powiedzieć, ale cały czas był zagłuszany przez ten pierwszy.
Podeszłam i zerknęłam przez szparę w drzwiach.
- Więc dlaczego ona śpiewa, że się poddaje?! – zawołał Voldemort. – To wszystko przez ciebie!
Zamachnął się i uderzył Barty’ego w twarz. Ten przyjął cios spokojnie. Gdy na to patrzyłam, czułam mściwą satysfakcję, rozlewającą się po moich wnętrznościach. Zasłużył sobie nie tylko na ten jeden policzek. Najchętniej obrzuciłabym go cegłówkami.
- Wiem o tym, to tylko moja wina – rzekł Crouch. – I dlatego chciałbym to wszystko wyjaśnić. Proszę cię tylko o kilka minut.
- Nie ma mowy – warknął Czarny Pan. – Nie będziesz się już z nią widywał. Jeszcze mi tego brakuje, żeby się jej odechciało żyć. Nie dość, że muszę pilnować tych wszystkich niepoprawnych, ciamajdowatych Śmierciożerców, to jeszcze musiałbym mieć ją cały czas na oku.
- Jeśli takie jest twoje życzenie, już nie będę nawet szukał jej towarzystwa – powiedział Barty. – Ale proszę o te kilka minut.
Voldemort milczał przez chwilę, myśląc intensywnie. W końcu odrzekł:
- Dobrze więc. Jeśli zgodzi się ciebie przyjąć, to idź.
Barty uklęknął przed swoim panem, ucałował jego pierścień, znajdujący się na środkowym palcu i podszedł do drzwi. Ja wróciłam na tron. Miałam zamiar, kiedy tylko podejdzie, rzucić na niego jakieś zaklęcie. Najlepiej lecą te, wymierzone z daleka. Mają większy zapłon.
Barty zapukał. Milczałam. Znów pukanie. Tym razem nie czekał na odpowiedź, tylko wszedł do środka. Już uniosłam różdżkę, ale on powiedział:
- Wysłuchaj mnie. Później zrób ze mną, co zechcesz.
- Zrobię to, bądź pewny – odparłam lodowatym tonem. Dość już słabości. Nie okażę mu już więcej, jak bardzo mnie zranił.
- Czarny Pan pozwolił mi… - zaczął, ale przerwałam mu:
- Wiem, słyszałam. Dobrze, masz moje pozwolenie. A teraz do rzeczy, bo nie mam całego dnia.
Crouch ukląkł przede mną. Trochę żenujący był to widok, i mimo mojej bezgranicznej złości na niego, jego pokara wywołała we mnie jakieś cieplejsze uczucie.
- Chciałem powiedzieć ci, że… - urwał. – Już sam nie wiem, co.
- Może to, że jesteś zwykłym, podłym idiotą, nie wart ani jednego mojego spojrzenia? – zapytałam.
- Tak, myślę, że to właściwy początek – odparł. – Czarny Pan zabronił mi cię kochać. Ale nie mogę go posłuchać. Nie wypełnię tego rozkazu.
Ujął moją dłoń i ucałował ją. Chciałam ja wyrwać, ale jakoś nie mogłam tego zrobić.
- I nie wstyd ci? – wyszeptałam. Czułam, że łzy podchodzą mi do oczu. – Najpierw gzić się z Pail, a później przychodzić tutaj i prosić o przebaczenie?
Wyszarpnęłam rękę z jego uścisku i wstałam z kamiennego tronu. Już mogłam przeżyć, że Czarny Pan ważniejszy był dla niego niż ja. Ale że inna kobieta mogła zająć moje miejsce w jego sercu… Na samą myśl chciałam porwać jakiś tasak z kuchni najpierw zabić Barty’ego, potem siebie.
Zaczęłam krążyć po komnacie. Nie mogłam siedzieć spokojnie, bo mogłabym jeszcze rozsadzić ze złości połowę domu.
- Otwieram przed tobą duszę – wysyczałam. – Oddałam ci moje serce… i całe ciało. A ty tak mnie traktujesz? Jak nic nie wartą k**wę?
Barty wstał i odwrócił się do mnie twarzą.
- Jeśli nie dasz mi tego wyjaśnić, to… - zaczął.
- To co – warknęłam. – Co mi zrobisz? Zbijesz mnie?
- Nie. To pójdę i utopię się w Wiśle – odpowiedział. - Nie żartuję.
Nie wzruszył tym argumentem mojego serca. Zbyt płytkie i powierzchowne. Nauczyła go tego Sharpey Pail, czy ma też kontakt z jej kuzynką?
- A co z twoją blondynką? – spytałam. – Gdzie ona teraz jest? Czeka na ciebie półnaga w twoim pokoju, aż wyjaśnisz wszystko ze mną?
Parsknęłam wariackim śmiechem, ale Crouchowi wcale nie było do śmiechu. Patrzył na mnie tak poważnym wzrokiem, że aż mnie zmroziło.
- My tylko się przyjaźnimy – brzmiała odpowiedź.
- Proszę cię! – krzyknęłam, aż szklane kieliszki, stojące na stole w kącie zabrzęczały. – Nie mów mi, że to tylko przyjaźń, bo już raz to przerabiałam! I co, przyjaciele całują się tak, jakby byli małżeństwem? Ja nie chcę tego słuchać, wyjdź!
Wskazałam palcem na drzwi, ale Barty nie ruszył się z miejsca.
- Wtedy, zanim Sharpey mnie pocałowała – powiedział. – Chciałem jej powiedzieć, że jesteś słońce w Układzie Planetarnym.
- Tak, wszystko kręci się wokół mnie – warknęłam. – Ale kiedy już się wypalę, to eksploduję. A moje paliwo właśnie się kończy.
- Ale zanim to nastąpi, jest dla mnie najważniejsza – dodał. – Proszę cię, daj mi jeszcze jedną szansę.

~*~

To był długi rozdział. I nawet udany. Dziś właśnie mój drugi blog, Selene-Snape, ma rocznicę, dlatego rozdział pojawił się tutaj tak późno. Mam nadzieję, że się podobało. To już przedostatni odcinek przed końcem wakacji, więc chciałam uprzedzić, że rozdziały będą już najprawdopodobniej nie tak regularnie. Ale póki co… cieszmy się ostatnimi dniami wolności xD

* Celine Dion "I surrender" ; TU tłumaczenie.