Rozdział 173

Barty zaśmiał się i powrócił do rozpakowywania kufra.
- Czuję się zaszczycony – odpowiedział. – Co do Glizdogona… - skrzywił się lekko – wolałbym raczej zostać tutaj, niż wstydzić się za niego tam. Jemu wakacje są potrzebne o wiele bardziej, niż mnie. Nie potrafi się zachować, czasami myślę, że coś nie tak jest z jego…
Nie dałam mu tego dokończyć. Nie chciałam słuchać o Glizdogonie. Jak będę chciała spawiać śniadanie, to po prostu popatrzę na Ashley bez makijażu. Podeszłam do Croucha i zakryłam mu usta dłonią.
- Jak będę chciała się dowiedzieć, czy naprawdę jest takim idiotą, to po prostu pójdę do niego i zapytam. A jestem u ciebie, więc chcę posłuchać czegoś, przy czym nie będzie mi się chciało wyrzygać.
Uśmiechnęłam się i sięgnęłam do zapinki jego koszuli.
- Chociaż z drugiej strony… wcale nie musimy rozmawiać.
Wspięłam się na palce i pocałowałam go w usta. Barty uniósł mnie nad podłogę. Byłam lekka jak Gloria albo podobne zwierze. Czułam jednak, że mogłabym go zabić jakimś nieostrożnym uściskiem.
- To już nie jest nieprzyzwoite? – spytałam. Crouch upuścił mnie na łóżko i sam położył się obok mnie.
- Mogę na to przymknąć oko – odparł.

*

Czarny Pan długo się przyglądał swojemu siostrzeńcowi.
- Jesteś bardzo podobny do mnie, kiedy byłem w twoim wieku – powiedział w końcu. Wyciągnął rękę i dotknął prawego policzka Spirydiona. – Tak, masz takie same oczy jak ja.
- Sophie mi już to mówiła – rzekł cicho. – Jaka ona jest? Ale tak naprawdę. Wiem, że tutaj zachowuje się całkiem naturalnie.
Voldemort zamyślił się.
- To dla mnie dość trudny temat, bo kiedy już mi się wydaje, że wiem o niej wszystko, on wyskakuje z nową rewelacją – odpowiedział.  Na pewno jest ambitna, jeśli coś nie dzieje się po jej myśli, to może być groźna…
- Ale nie ostatnio – przerwał mu Spirydion. – Nie wiem, czy wiesz, panie, ale Draco Malfoy ostatnio… Sophie odpuściła. Pozwala dalej bajerować go tej całej Ashley.
Voldemort machnął lekceważąco ręką.
- Ona już go nie kocha – oświadczył. – To znaczy, może jakieś tam uczucie do niego ma, ale to jest pewne, że to nie miłość. Teraz całkiem straciła głowę do Bartemiusza. Znasz go, prawda? Nie sądzę, żeby to się udało, oboje są z dwóch różnych światów. Zresztą, Sophie zawsze kierowała się uczuciami, czego ja akurat nie popieram.
- Ale to nic złego – zauważył Spirydion. – Byłeś, panie, kiedyś zakochany? Nie wiesz, jakie to uczucie, kiedy najbliższa ci osoba jest całkowicie przeciwna twojemu związkowi.
- Ja bym tego związkiem nie nazwał – Czarny Pan zdawał się być co raz bardziej wściekły, ale i bezsilny. Wystarczyła ta krótka rozmowa z siostrzeńcem by dostrzec, że ma w sobie coś z niego ale i ze swojej siostry. Ma wygląd i charakter Riddle’a, ale rozumowanie Sophie. – Wychodzę ze skóry, żeby jakoś zapobiec katastrofie, która by się wydarzyła, jakby zaczęli ze sobą sypiać. Moja Sophie i sługa – wzdrygnął się mimowolnie – Nie czułbym się bardziej poniżony, niż w chwili, gdybym się o tym dowiedział. Dość już tego tematu. Mam dosyć tej całej miłości. Jak sprawuje się Snape? Nie wpada tu zbyt często. Sądzę, że mój plan nie bardzo się wiedzie.
Voldemort popełnił tu jeden zasadniczy błąd. Rozmawiał ze Spirydionem, jak rozmawiał z Dark Lady. Ale nie zauważył, że Spirytus to nie Sophie. Był przecież jeszcze dzieckiem, mimo że rozumiał bardzo dużo i nie krępował się rozmawiać o wszystkim z samym Czarnym Panem.

*

Odwróciłam głowę w stronę drzwi. Były jednak zamknięte, jak zwykle. Zaśmiałam się.
- Chyba zwariowałam – powiedziałam. – Gdyby wszedł tu teraz Czarny Pan, żeby ci przekazać pod opiekę Spirydiona, umarłabym ze strachu.
- A ja umarłbym zaraz po tobie, ale raczej z ręki Czarnego Pana – dodał Barty. Oparłam policzek o jego ramię i utkwiłam wzrok w jego legendarnym kolczyku.
- Ja dodałabym do tego jeszcze jakiś tatuaż – mruknęłam. – Na przykład z wizerunkiem Voldemorta na znak poddania.
Barty podniósł nieco lewe przedramię, na którym widniał Mroczny Znak.
- Wystarczy mi ten – odparł.
Nie odpowiedziałam, tylko sięgnęłam po różdżkę, którą położyłam wcześniej na szafce obok łóżka. Machnęłam nią, a ubrania posłusznie przyleciały do mnie. Zaczęłam ubierać się w pośpiechu. W każdej sekundzie mógł się tu pojawić Voldemort, albo co gorsza, Spirydion. Co prawda, Czarny Pan by nas pozabijał, ale Spirytus z kolei powiedziałby rodzicom, co zobaczył i byłoby jeszcze gorzej.

Gotowa do wyjścia byłam już po kilku sekundach.
- Tobie też bym się radziła ubrać – poradziłam Crouchowi. – Bo wyglądasz raczej jednoznacznie… Może jeszcze się zobaczymy przed Bożym Narodzeniem. I nie daj się tak mu pomiatać.
Pochyliłam się jeszcze i pocałowałam go w usta. W następnej chwili byłam już za drzwiami. Chyba nie skorzystamy z całego zwolnienia, ale nie chciałam już tu był. Wolałam wrócić do Hogwartu. No, chyba że Spirydion będzie chciał zostać… a przecież może tu przychodzić o każdej porze dnia i nocy.
Do komnaty Voldemorta weszłam bez pukania. Nie zauważyłam dziur w ścianie, czyli mogę sądzić, że rodzinna pogawędka się udała i nie było żadnych ofiar śmiertelnych. Spirydion siedział na moim tronie, a Voldemort zajmował miejsce w swoim. No, będzie już niedługo trzeba dorobić trzeci taki fotel.

- Jeśli chcesz, to możemy już wracać – zwróciłam się do brata. Ten wstał.
- Tak, idźcie już – wtrącił się Lord. – Nie możecie zaniedbywać nauki.
- Dzięki za pozwolenie – mruknęłam pod nosem, po czym dodałam już o wiele głośniej. – To chodź, Spirytus.
Brat zerknął na Voldemorta, po czym szybkim krokiem ruszył w moim kierunku. Gdy opuściliśmy już pokój Czarnego Pana, on oddalił się lekko od drzwi i powiedział bardzo cicho:
- Półtorej godziny w towarzystwie samego Lorda Voldemorta. To bardzo dziwne uczucie.
Zaśmiałam się.
- Ja spędziłam w jego towarzystwie więcej czasu, niż ty żyjesz na świecie – powiedziałam. – I co o nim sądzisz?
Spirytus wzruszył ramionami.
- Jest w porządku, jak się mu lepiej przyjrzeć – odparł. – A ty co, byłaś u Barty’ego?
Moje policzki lekko poczerwieniały.
- A skąd wiesz? – spytałam.
- Koszule masz ubraną na lewą stronę.
Spojrzałam na rękawy. Rzeczywiście, w tym pośpiechu nie zauważyłam, że wyglądam jak głupia w bluzce, z której wystają wszędzie szwy i sznurki. Machnęłam w jej stronę różdżką, a koszula sama przewróciła się na odpowiednią stronę.
- To żaden dowód – powiedziałam. Po jego spojrzeniu poznałam jednak, że dobrze wie, co robiłam. – No dobra, tak, byłam u Croucha. Ale nie mów o tym Czarnemu Panu, obdarłby mnie ze skóry.
Spirydion milczał przez chwilę. No, chyba nie rozważał nad tym, czy powiedzieć, czy nie. To żaden wybór, ja nigdy nie wydałabym brata w tak ważnej sprawie.
- Dobrze, ale wiedz, że igrasz z ogniem – odrzekł w końcu. – Byłaś jednym z naszych tematów w rozmowie. Nie byłby szczęśliwy, gdyby się dowiedział. Przynajmniej teraz.
- Chyba raczej przynajmniej w ogóle – poprawiłam go. – Nigdy nie przyjmie do wiadomości, że nie jestem już dzieckiem. Chodź.
Chwyciłam go za ramię i teleportowałam się. Trochę mnie zniosło, bo wylądowaliśmy niedaleko chatki Hagrida. Na domiar złego, podczas naszej nieobecności, rozpadał się deszcz, więc wylądowaliśmy w ogromnej kałuży błota.

Jakoś dotarliśmy do zamku, przeklinając i mamrocząc pod nosem. Cali ociekaliśmy wodą i błotem. Filch nie będzie zachwycony, kiedy znajdzie w holu i w lochach ogromne ślady błota. Bo ja nie miałam zamiaru po sobie sprzątać. Jestem tu uczennicą i moim obowiązkiem jest nauka, czego ostatnio praktycznie nie robię, ale Filchowi nic do tego.
W dormitorium Slytherinu znajdowała się niewielka grupka ludzi. Praktycznie była to trójka siódmoklasistów i mała garstka szóstoklasistów. Zauważyłam wśród nich Dracona. Na mój widok uśmiechnął się. Za to ja spojrzałam na niego z nieukrywaną pogardą i ruszyłam w stronę sypialni dziewczyn. Malfoy wstał z fotela i dogonił mnie.
- Gdzie byłaś? – zapytał.
- Byłam w domu ze Spirydionem – odpowiedziałam sucho.
- Myślałem, że się nie lubicie z waszymi rodzicami – mruknął Draco.
Nie odpowiedziałam. Skoro Malfoy był tak głupi, żeby uwierzyć, że chodzi mi o dom Serpensów, to nie miałam z nim o czym rozmawiać. Położyłam dłoń na klamce, ale Draco ucałował mnie w tył karku i objął mnie ramieniem. Zareagowałam tak nagle, że aż sama się wystraszyłam.
- Nie dotykaj mnie – syknęłam. Nie byłam przyzwyczajona i też nie lubiłam, aby dotykali mnie dwaj inni mężczyźni jednego dnia. Chociaż w sumie, to Draconowi brakowało do męskości tyle, co Armandowi do przybycia tutaj, czyli bardzo dużo.
Malfoy uniósł brwi ze zdziwienia.
- Jestem mokra, chcę się przebrać – dodałam, by go trochę uspokoić, ale wątpię, żebym osiągnęła pożądany skutek. – Mam dużo do nadrobienia, zobaczymy się później.
I zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem. W korytarzu poczułam się już bezpiecznie, ale serce nadal waliło mi w piersi jak oszalałe. Ciekawe, co się stało, że Draco stał się nagle taki miły. Czyżby pokłócił się z Ashley?

~*~

Ten rozdział nie wyszedł jakoś najlepiej, ale pogodę mam podłą, więc Wenę też. Żeby nie zanudzać, dedykacja dla Kady113 :*