Rozdział 165

Obudziłam się nagle rankiem. Mimo że w pokoju panował półmrok, czułam, że słońce już wzeszło. Musiałam zasnąć, a byłam na tyle zmęczona, że przespałam spokojnie całą noc. Spokojnie albo niespokojnie. Byłam sama w pokoju, pewnie Barty’ego znudziło pilnowanie mnie. Nic z resztą dziwnego, bo kto chciałby cały dzień siedzieć z pomarszczonym niczym rodzynka potworem, spragnionym krwi? Poza tym, mogłam przez przypadek, całkiem nieświadomie, udusić Barty’ego. Tak, właśnie, moja ręka mogłaby drgnąć w geście obronnym i skręcić mu kark, gdyby podszedł za blisko. Żałowałam, że nie byłam w Hogwarcie. Sapphire podpuściłaby Ashley, żeby ta podeszła do mojego łóżka, gdy ja bym spała, a ja bym złamała jej parę kręgów i kark przy odrobinie szczęścia. Sądzę jednak, że do niczego by jej nie trzeba było podpuszczać. Ona chętnie by przyjrzała się bliżej mojemu poparzonemu ciału.

Za drzwiami usłyszałam stukanie butów, a po chwili ktoś wszedł do pokoju. Odwróciłam głowę i zauważyłam Barty’ego. Och, przyniósł mi śniadanie, jakie to słodkie. Szkoda tylko, że przy tak marnym moim wyglądzie.
- Wybacz, że cię obudziłem – powiedział i położył srebrną tacę u mojego łokcia.
- Nie obudziłeś – mruknęłam. – Wstałam wcześniej.
Nie miałam ochoty na jedzenie, wręcz mnie od niego odrzucało. Ale zjadłam wszystko ze względu na Barty’ego. Napracował się, albo też zrobił to Stworek, który postanowił może tu wpaść na kilka dni…
- Przyszło wczoraj wieczorem – rzekł Crouch, wyciągając z wewnętrznej kieszeni szaty jakąś kopertę. – Nie mówiłem Czarnemu Panu, że to dostałaś, bo by się wściekł.
Zrozumiałam, dlaczego Barty tak zaryzykował. Ostatnio nie poszła Voldemortowi jakaś misja, więc chodził przez dwa dni wściekły jak osa. A na kopercie było wypisane zielonym atramentem: Albus Dumbledore. Tak, Czarny Pan bardzo by się ucieszył, gdyby zobaczył, z kim pisuję. A humor poprawiłaby informacja, że Barty ukrywa przed nim listy do mnie.
- Ciekawe, skąd Dumbledore wiedział, gdzie do mnie wysłać sowę – powiedziałam, biorąc od Croucha kopertę. Ten wzruszył tylko ramionami.
Dumbledore nie mógł wiedzieć, gdzie mieszka Voldemort. Na pewno nie wiedział, bo od razu by tu wparował ze wszystkimi aurorami, stworzeniami magicznymi i nawet mugolami, nie mówiąc już o Zakonie Feniksa. Zrobiłby tu rzeź, godną zburzenia Bastylii.

Otworzyłam kopertę i wyciągnęłam z niej list. Napisany był charakterystycznym dla dyrektora Hogwartu pismem. Czasami, kiedy patrzyłam na jego podpis, do głowy przychodziło mi, że charakter pisma ma raczej dziewczęcy.

Sophie
Wiem, że obecnie przebywasz u wuja. Życzę ci powrotu do zdrowia, mam nadzieję, że szybko wrócisz do Hogwartu.
Piszę do Ciebie jednak z innych powodów. Mimo że tak otwarcie jesteś przeciwko nam, chciałbym zaprosić Cię na uroczystość pożegnalną Syriusza. Nie miał pogrzebu, więc przydałoby się zorganizować taką imprezę. Przybądź proszę za dwa dni o godzinie szesnastej trzydzieści do Kwatery Głównej.
Z poważaniem,
Albus Dumbledore

Patrzyłam ogłupiała na list. A może to jakiś podstęp? I skąd Dumbledore wie, że jestem u Voldemorta? Nie no, to można się domyśleć, nawet Potter byłby w stanie wymyśleć, że pomieszkuję u wuja. Ale skąd myśl, że jestem chora? Przecież to jakaś pomyłka. Chociaż w sumie, to mogę zaliczyć słońce do śmiertelnych chorób dla wampirów. Ale skąd Dumbledore o tym wie? Nie jest aż tak mądry, a przecież sam Voldemort mu o tym nie doniósł.
- I co, pójdziesz? – zapytał Barty, który odczytał do góry nogami list.
- Oczywiście, to przecież uroczystość poświęcona Syriuszowi – odparłam oburzona. – Jak możesz o to pytać.
- Pytam – powiedział Crouch. – Bo może to być jakaś pułapka. I nawet mi nie mów, że tak nie pomyślałaś, bo wiem, że tak.
- No dobra, myślałam nad tym – mruknęłam. – Ale mimo wszystko i tak pójdę. To za dwa dni, a ja czuję się już całkiem dobrze. Podaj mi lusterko.
Barty zrobił, co kazałam. Spojrzałam na swoje dłonie. Nie wyglądały już tak okropnie, jak wczoraj. Gdy spałam, krew Barty’ego zrobiła, co trzeba. Miałam rację. Całkowicie przestałam się martwić o Dracona, z głowy całkowicie wyleciała mi Ashley Pail i jej wymalowana morda.
Moja twarz też wyglądała o niebo lepiej. Oczy nie były już przekrwione, zęby wróciły do dawnego odcienia bieli, a włosy odrosły na dawną długość. Nadal miałam takie same cienie pod oczami, skóra nadal była w kiepskim stanie, ale to od niedoboru krwi. To się załatwi.
- No, to mogę iść na tą imprezę – powiedziałam i wyciągnęłam rękę, a różdżka, leżąca na toaletce po drugiej stronie pokoju, przyleciała ku swej właścicielce, jak przyciągnięta magnesem. – Muszę znaleźć tylko dawcę krwi… Nawet o tym nie myśl, ty już się dla mnie poświęciłeś.
Barty, który wyciągnął z kieszeni ten sam krótki, srebrny nożyk, popatrzył na mnie ze zdziwieniem.
- Ale czemu nie? – spytał. – Potrzebujesz krwi. Jestem jedyną osobą w tym domu, która byłaby w stanie oddać ci trochę krwi.
Uśmiechnęłam się i zaczęłam się przebierać ze szmat, które pozostały z mojej szkolnej szaty, w zwykłą szatę Śmierciożerców. Parsknęłam śmiechem.
- Tak, ale mogę sprawić, że nawet Czarny Pan da mi trochę krwi – powiedziałam. W tym samym momencie na korytarzu rozległy się przyspieszone kroki. Od razu poznałam, że należą one do Voldemorta. Rzuciłam się w stronę łóżka, aby schować pod poduszkę kopertę i list. Kiedy tylko to zrobiłam, drzwi się otworzyły i wkroczył Czarny Pan. Na twarzy malował mu się niepokój, ale kiedy zobaczył mnie na nogach, uspokoił się.
- Wybacz, że nie odwiedzałem cię – powiedział i przycisnął mnie do piersi. – Tak mi przykro.
- Będzie ci przykro, jak mnie udusisz – wymamrotałam. Wuj puścił mnie i przyjrzał mi się wzrokiem godnym Bes.
- Marnie wyglądasz, jadłaś śniadanie? – zapytał.
- Ano właśnie – gładko podjęłam temat i objęłam go ręką w pasie. – Dobrze by było, gdybyś mnie wsparł…
Spojrzałam znacząco na Barty’ego i wyprowadziłam Riddle’a z pokoju. Poprowadziłam go do jego komnaty, znajdującej się niedaleko mojej.
- Przydałoby się, żebyś mnie wsparł paroma kroplami swojej krwi – mówiłam spokojnie.
- Zapomnij – Voldemort zatrzymał się gwałtownie w progu Sali Tronowej.
- Chcesz, żebym wyglądała tak przez cały czas? – spytałam. – Chcesz, żebym poszła tak do szkoły? Ano właśnie, mam ci coś do powiedzenia, ale to później.
Usiadłam na swoim tronie, Czarny Pan zajął miejsce w swoim.
- Przemyśl to, od Barty’ego nigdy nie przyjmę krwi, przecież to tylko śmiertelnik – dodałam.
Voldemort podparł brodę pięścią.
- I co ja mam na to odpowiedzieć? – spytał.
- Najlepiej się zgódź – podpowiedziałam mu.
- Co z tego będę miał?
Uśmiechnęłam się tajemniczo.
- Powiem ci o czymś, co na pewno chciałbyś wiedzieć – odparłam.
Po kilku sekundach oczekiwania, Voldemort westchnął ciężko i podsunął mi pod nos swój nadgarstek.
- Nie mam gwarancji, że powiesz mi to, co masz powiedzieć, ale niech już stracę – mruknął.
Nic nie odpowiedziałam. Wbiłam kły w żyłę. Nie byłam już tak wygłodniała. Słuchałam, jak serce pompuje krew ku mnie. Czułam, jak wypełnia moje poparzone komórki, prawie słyszałam, jak włosy regenerują się. Po długiej chwili, sama oderwałam się od przegubu wuja. Oblizałam wargi i uśmiechnęłam się.
- To wiele dla mnie znaczy – odezwałam się. Voldemort wzruszył ramionami. Nie widziałam różnicy pomiędzy Czarnym Panem sprzed ofiarowania mi krwi, a tym, który teraz siedział ze znudzoną miną i przyciskał wyczarowaną przez siebie chusteczkę do rany.
Wstałam z kamiennego fotela i podeszłam do ściany. Mogła wybornie zastąpić lustro. Moje włosy nie przypominały już sfilcowanych kłaków, takich, jak u lalek Barbie. Były jak zwykle, gładkie, jednak nie wyglądały lepiej od tych, które miałam jeszcze przed śmiercią Syriusza. Moje obecne włosy ścinałam na krótko, tak że kilka pierwszoroczniaków pomyliło mnie kiedyś ze Snape’em. Skóra wygładziła się, miała jednak ten sam, szarobrązowy kolor. Tu wystarczy parę kropel eliksiru przywracającego i po problemie. Spojrzałam na dłonie i odetchnęłam z ulgą. Nie przypominały już rąk starszej pani.

- Mów, o co chodziło – usłyszałam zza pleców zniecierpliwiony głos Czarnego Pana.
- Spokojnie, dotrzymam słowa – zaśmiałam się, siadając z powrotem na swoim tronie. – Za kogo mnie masz?
- Za moją siostrzenicę – warknął. – Która kłamie i oszukuje…
- Jak jej wuj – dokończyłam za niego. – Dobrze. Dziś dostałam list od Dumbledore’a.
Na samo nazwisko dyrektora Hogwartu, Voldemort wzdrygnął się. Nie ze strachu jednak. Drgnął z obrzydzeniem, a okropny grymas wykrzywił mu twarz.
- I co ci napisał? – spytał.
- Zaprosił mnie na uroczystość pożegnania Syriusza – powiedziałam. – Za dwa dni, o szesnastej trzydzieści, w Kwaterze Głównej.
Voldemort wstał z tronu i zaczął krążyć po komnacie. Jego kroki odbijały się echem od ścian. Myślał gorączkowo, widziałam to po jego twarzy.
- Musisz jakoś spartaczyć to głupie przedstawienie – rzekł.
- Zapomnij! – oburzyłam się. – To tak jak pogrzeb Syriusza, nigdy bym mu tego nie zrobiła!
- Obiecałaś, że…
- Że powiem ci, co zaplanował Dumbledore – przerwałam mu, patrząc na niego ostrzegawczym wzrokiem. – Nie mówiłam, że jakoś zakłócę tą imprezę. I nie zapominajmy, że gdyby nie twoja zwariowana trupa aktorów, Syriusz nadal by żył. I nie byłoby całej sprawy z moją dietą, ze samospaleniem i krwią. Może odnalazłabym nieśmiertelnych… a, właśnie, miałam nadzieję, że ktoś przybędzie, żeby zobaczyć, co ze mną. Najwyraźniej ich pocałunki były wtedy nieszczere… cóż, trudno. Ale to wszystko jest tylko twoją winą.
Voldemort przekrzywił głowę i patrzył na mnie z mieszaniną złości i zdziwienia.
- Moja wina – powtórzył. – Miło to słyszeć po tym, co dla ciebie zrobiłem.
Uśmiechnęłam się złośliwie. Było mi obojętnie, czy Voldemort się na mnie wkurza, czy też nie. Już mnie nudziło jego irytujące zachowanie.
- Przestań się już denerwować, nie możesz odpuścić? – spytałam. – Wyluzuj. Zrób sobie wolne od tej heroicznej pracy.
Voldemort opadł na swój tron z cieniem zmęczenia na twarzy.
- Masz rację, ale dopiero, kiedy wszyscy zrozumieją, że mają słuchać się mnie, a nie podporządkowywać się tym ohydnym mugolom.
Nie odpowiedziałam mu. Bo co miałam powiedzieć? Było mi obojętne, co myśli o nie magicznych. Ja byłam aż przesycona magią, nie mógł mnie odtrącić. Choć już kiedyś to zrobił, to przeprosił ładnie, jak grzeczny chłopiec.
- Był ktoś do ciebie – dodał.
Podniosłam głowę.
- Tak? – spytałam. – A kto?
Prawdę mówiąc, nie spodziewałam się nieśmiertelnego. Było raczej oczywiste, że to Bes, dowiedziawszy się od Dumbledore’a o mojej „chorobie”, natychmiast przybyła.
- Draco Malfoy.
Parsknęłam śmiechem.
- Myślałam, że to Bes – mruknęłam. – Już prędzej spodziewałabym się Armanda, niż Malfoya.
- Czemu?
Znów się roześmiałam. Nie chciałam zawracać mu głowy moimi kłopotami z Malfoyem. Znów by się wkurzył i Draco dostałby naprawdę wyrok śmierci. Malfoy irytował mnie, ale nie chciałam jego śmierci. A gdyby Voldemort dowiedział się o krzywdzie, którą mi wyrządzał swoją ignorancją, nie mogłabym już powstrzymać egzekucji.
- Nieważne – odparłam. – Kiedy był?
- Wczoraj w nocy – powiedział Czarny Pan. – Powiedziałem, żeby przyszedł dziś wieczorem.
Pokiwałam w milczeniu głową.
- Świetnie, mam z nim kilka tematów do omówienia – ucieszyłam się. – Nie zostaje mi nic, tylko odpowiedzieć Dumbledore’owi i zamknąć się w bibliotece.

Zaraz po opuszczeniu komnaty wuja, poszłam do swojej sypialni, żeby podrwić sobie z Barty’ego.
- Mówiłam, że go przekonam? – rzuciłam z progu i zajęłam się do pisania odpowiedzi.
- Ciekawe, jak to zrobiłaś – ten podejrzliwy uśmiech na ustach Croucha bardzo mi się nie spodobał.
- Co sugerujesz? – spytałam. – Powiedziałam mu o tej imprezie, którą organizuje Zakon. Nie martw się, w rozmowie nie padło nawet twoje imię. I Czarny Pan pozwolił mi na kilka łyków…
Zaadresowałam kopertę, przywołałam Flagro i wysłałam go do Dumbledore’a.
- Był tu Malfoy – odezwałam się. – Nie powiedziałeś mi.
- Nie chciałem cię martwić, z resztą, nie widziałem się z nim osobiście – odparł. – Zabiłby mnie.
- Przesadzasz – mruknęłam. – Idę do biblioteki, nie będę cię więcej razić moją obecnością.

W bibliotece zajęłam się czytaniem książek Anzelma. Stał się on moim ulubionym pisarzem. Znalazłam kilka dzieł, bardzo mało znanych. Wśród czarodziejów niewielu było magów, piszących powieści. Anzelm był jednym z nich. Jego książki przepełnione były akcją, w każdym słowie czuć było jakąś emocję. Chciałabym tak samo śpiewać, jak on umiał pisać. Był wielkim talentem, czułam się zaszczycona, że mam takiego dziadka. No, miałam, bo już niestety nie żyje. Ale może Glace kiedyś powie mu, jak jego wnuczka za nim tęskni…

~*~

Postanowiłam coś zmienić w moich rozdziałach. Otóż, zauważyłam, że są ona bardzo krótkie. Obiecałam też akcję. Może nie było jej tyle, ile chciałam, ale w następnym odcinku, wraz z przybyciem Dracona Malfoya do domu Voldemorta, będzie się działo. Dedykacja dla Nadine :*