Rozdział 363

         Obudziły mnie promienie słońca łaskocząc przyjemnie twarz. Idealnie. W sercu czułam rozpierającą mnie radość i, mimo że nie spałam tej nocy zbyt długo, czułam się bardzo wypoczęta. To, co zdarzyło się kilka godzin wcześniej, było niczym piękny sen, lecz wiedziałam, że mogę się spokojnie obudzić, gdyż to wszystko stało się naprawdę. Natychmiast usiadłam na łóżku, a promienie porannego słońca oślepiły mnie, musiałam więc osłonić oczy dłonią. Spodziewałam się ujrzeć wykwintnie wyposażone wnętrze jednej z komnat w rezydencji Czarnego Pana, lecz wciąż znajdowałam się w ponurym pokoju pośród niezbyt wygodnych poduszek, otoczona ulatniającą się wonią dalekich krajów, którą przyniósł ze sobą Armand.

Serce załomotało mi niespokojnie w piersi, a ja poczułam się tak, jakbym stanęła na fałszywym stopniu hogwardzkich schodów. Ale… ale przecież było zupełnie inaczej! To wszystko nie tak…! Rozglądałam się dookoła nieprzytomnym wzrokiem, a radość wyciekała ze mnie niczym powietrze z przekłutego balona. Po prostu nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Z całych sił wytężałam swój zmysł powonienia, lecz nie wyczułam żadnych znajomych zapachów pochodzących z domu Czarnego Pana. Musiałam się pogodzić z myślą, że był to tylko sen.

Odetchnęłam raz jeszcze, aby przywrócić sercu normalny rytm i wtedy to usłyszałam:

- Ale ty jesteś naiwna. To się po prostu w głowie nie mieści.

Srebrzysty, dźwięczny niczym małe, złote dzwoneczki śmiech wypełnił całkowicie moje uszy. Claudia siedziała na odsuniętym krześle, na którym wcześniej spoczął Armand i machała beztrosko nóżkami obleczonymi w kremowe pończochy. Jej sukienka była krótka i groteskowo falbaniasta, blada, jak jej chłodna, pełna buzia. Tak dawno jej nie widziałam, że już prawie zapomniałam, jak wygląda. Poczułam pustkę w sercu. Mimo że się zjawiła, uczyniła to tylko dlatego, aby się ze mnie ponabijać. Jednak w tej jednej sprawie miała rację. Byłam głupia, że uwierzyłam w to, co mi się przyśniło. Rozłożyłam tylko bezradnie ręce i westchnęłam:

- I co mam ci powiedzieć? To prawda.

Wydęłam lekko usta i zaczęłam się ubierać. Pokój wyglądał dokładnie tak, jak wczoraj. Żadnych śladów po Lordzie Voldemorcie, który okazał się być tylko niezwykle realistycznym snem.

- Ale wiesz, nie wszystko jest takie, jak ci się wydaje, a Czarny Pan nie zawsze był tak… „miękki” jak teraz – dodała, a jej głos stał się nagle łagodniejszy.

Parsknęłam tylko śmiechem.

- Jaki by nie był, nie zjawił się – stwierdziłam, wiążąc włosy w koński ogon. – Nie mogę dłużej się łudzić. Lepiej będzie, jeśli nauczę się żyć bez niego i… i bez Barty’ego. Mam rodzinę, która mi pomoże.

Uśmiechnęłam się blado i opuściłam pokój.

         Jacques od dawna już nie spał. Był po śniadaniu i właśnie wietrzył salon. Wszystkie okna były pootwierane na oścież, delikatne firanki lekko falowały, a meble idealnie odkurzono. Trochę mnie to wszystko zaskoczyło, ale postanowiłam pominąć te wielkie porządki w swoim pytaniu:

- Dzień dobry! Jak ci się spało?

Jacques opuścił różdżkę, mówiąc:

- Świetnie, jak zwykle zresztą. Mam dla ciebie list, na pewno się ucieszysz.

Pobiegł do kuchni z szerokim uśmiechem na ustach, a ja zanim. Na kredensie leżała koperta zaopatrzona moim imieniem i nazwiskiem. Natychmiast poznałam pismo, więc rozkleiłam ją jednym ruchem i wydobyłam drżącymi palcami niewielką kartkę papieru. Serce biło mi tak głośno, że słyszałam jego rytm, a wzrok miałam błędny. Wstrzymałam oddech, gdy zaczynałam czytać:

         Moja kochana,

         Nie wiem, jak mam zacząć. Już się wiele razy przymierzałem, by do Ciebie napisać, ale przecież to, co najważniejsze już wiesz. Kocham Cię i tęsknię każdego dnia coraz bardziej.

         Po tym, jak odeszłaś, nic już nie jest takie, jak wcześniej. Nawet dla Czarnego Pana. On również się zmieniło, mimo że próbuje to ukryć. Z początku bałem się cokolwiek wspominać, ale nie mogę już sobie znaleźć bez Ciebie miejsca. Jeżeli nie masz mi za złe tego potwornego tchórzostwa… Spotkaj się ze mną. Nie wiem, gdy teraz mieszkasz, ale mam nadzieję, że sowa Cię znajdzie.

         Odpisz, jeśli odczytasz ten list.

         Barty

Z rozchylonymi w niemym okrzyku wargami wciąż i wciąż odczytywałam te niedbale, pospiesznie nakreślone zdania, a myśli wyciekały mi z głowy niczym woda z rozbitego naczynia.

- I co?

Uniosła wzrok na Jacquesa i przełknęłam ślinę.

- To Barty. Chce się spotkać – odparłam krótko. Nie miałam pojęcia, na co patrzeć. W głowie miałam mętlik.

- A ty tego chcesz?

Też pytanie. Oczywiście, że tak! Kiedy tylko ujrzałam znajome pismo narzeczonego, moje serce krzyknęło z radości, a ja chciałam lecieć prosto do niego. Tak naprawdę nie minęło wcale aż tak dużo czasu od naszego ostatniego spotkania, jednak tęsknota wzmagała się z dnia na dzień coraz mocniej. Teraz bardziej, niż normalnie brakowało mi jego ciepłych, ludzkich ramion, świeżego, bijącego serca i po prostu jego samego. Był niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju, nie byłabym tą samą osobą, którą jestem teraz, gdybym go nie spotkała.

- Jeśli byłaby tylko taka możliwość…

Przycisnęłam list do piersi. Jedyne, o czym teraz myślałam, to spotkanie z Bartemiuszem. Całe moje ciało i duch aż rwały się ku niemu, lecz wiedziałam, że musimy to inaczej rozegrać. Potajemnie. Tak, jak dawniej, kiedy Czarny Pan był nam przeciwny. Teraz musiałam jak najprędzej wysłać odpowiedź.

         Patrzyłam, jak sowa z listem do Croucha znika na tle świecącego mocno majowego słońca. Potworny zawód, który spotkał mnie rano, został wyparty przez palącą nadzieję. Po prostu nie mogłam lecieć. I choć dzieliła nas mniejsza odległość, niż sam Bartemiusz myślał, każda minuta dłużyła się przeraźliwie. Próbowałam znaleźć sobie jakieś zajęcie, ba, nawet usiłowałam pomóc Jacquesowi w wielkich porządkach, ale ni potrafiłam się na niczym skupić. Wciąż kręciłam się niespokojnie i zerkałam przez okno, choć wiedziałam, że dzięki temu sowa szybciej do mnie nie dotrze. Zaczęłam się obawiać, że mimo oczywistych chęci Barty’ego, nie dojdzie do żadnego spotkania.

Mimo moich obaw, sowa przyniosła mi upragnioną wiadomość jeszcze tego samego dnia. Popołudniowe słońce grzało mocno, kiedy ptak wleciał przez otwarte okno w salonie i upuścił ciasno zwinięty rulonik prosto na mój podołek. Z bijącym mocno sercem rozprostowałam kawałek karteczki i przeczytałam możliwie jak najprędzej:

         Nawet nie wiesz, jaką radością napełnia mnie wieść o Twoim przebaczeniu. Nie mogę już dłużej czekać. Proszę, spotkajmy tak szybko, jak się tylko da. Proponuję dzisiejszy wieczór, godzina dziewiętnasta? Przyjdź pod dom rodzinny Syriusza, to chyba teraz najbardziej neutralne miejsce.

         Czekam z niecierpliwością, moja kochana.

         Barty

Moja pierś falowała szybko i nierównomiernie, a palce biegały po ładnych, acz w pośpiechu pisanych słowach. W moim liście do Croucha nie wspomniałam o miejscu, w którym obecnie przebywałam. Na wszelki wypadek, gdyby moja wiadomość trafiła w jakieś niepowołane ręce. A teraz… Teraz mieliśmy się spotkać.

- Jakieś ciekawe nowiny? – Zapytał Jacques, wchodząc spacerowym krokiem do salonu.

- O siódmej wychodzę – poinformowałam go, chowając liścik do kieszeni. – Barty przyjdzie. Trochę się boję tego spotkania, bo tak naprawdę nie wiem, co mi powie. Widzę, że za mną tęskni, ale Czarny Pan… Jeśli on ustanowi jakieś prawo, nie ma możliwości go złamać.

Westchnęłam zrezygnowana i rzuciłam wujowi smutne spojrzenie. Czułam się podle. Oddałabym wszystko, żeby sen, w który tak mocno wierzyłam, okazał się być prawdą. To rozwiązałoby niemalże wszystkie moje problemy. Po raz kolejny zostałam brutalnie sprowadzona na ziemię i zdałam sobie sprawę, że poza łaską Lorda Voldemorta jestem niczym.

         Z niecierpliwością oczekiwałam godziny dziewiętnastej. Słońce pięknie zachodziło, kreśląc na niebie pomarańczowe i złote kręgi, promienie zaś zalewały krwawo delikatne chmurki, za którymi za moment miały zniknąć. Prawie biegłam na spotkanie z ukochanym. Nie mogłam uwierzyć, że za chwilę go zobaczę. Chwilami nawet myślałam, że te listy od Croucha również były snem, a w momencie, kiedy zatrzymam się pod domem Syriusza, nie zastanę nikogo.

Jednak los zaoszczędził mi już dzisiaj zawodu. Do kamienicy Blacków zostało mi jeszcze sporo kroków, lecz już z daleka rozpoznałam samotną, odzianą w czerń postać. W piersiach zaparło mi dech, a ja puściłam się pędem chodnikiem z wyszczerbionej w wieku miejscach kostki. Rzuciłam mu się w objęcia, a on poderwał mnie w powietrze. Przylgnęliśmy do siebie, jakbyśmy nie widzieli się całymi miesiącami. Nie mogłam uwierzyć, że to się działo, moje serce waliło tak, jakby chciało wyskoczyć mi z piersi, nie wiedziałam, czy z wysiłku, czy z radości. Nie czułam niczego poza jego silnym uściskiem. Świat się zatrzymał i zupełnie nic już się nie liczyło.

- Byłam przekonana, że nie przyjdziesz – wyznałam drżącym głosem.

- Myślisz, że mógłbym się nie zjawić? Przez te wszystkie dni myślałem tylko o tobie, nie mogłem spać, normalnie funkcjonować…

Zalał się łzami, choć próbował to dyskretnie przede mną ukryć. Ja również nie mogłam się powstrzymać. Przepełniała mnie mieszanina radości i goryczy, złości na Czarnego Pana i desperacji, aby wszystko znów było tak, jak dawniej.

Barty postawił mnie, choć wciąż z całych sił ściskał moje dłonie. W ogóle się nie zmienił Był piękny i trochę roztrzęsiony, jak zwykle. Teraz, kiedy czułam jego ciepło, widziałam jego twarz, która wciąż nawiedzała mnie w snach, otaczał mnie jego zapach, nie miałam pojęcia, jak mogłam przetrwać bez niego tyle czasu.

- Mieszkam u Jacquesa – poinformowałam go, gdy ruszyliśmy powoli w kierunku centrum. Wiedziałam, że mugolski świat był w obecnej sytuacji dla nas o wiele bezpieczniejszy. – Ale nie mam kontaktu z nikim z Zakonu. Wiesz coś? Nie mam pojęcia, co się dzieje, ta bezradność jest nie do zniesienia…

Spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem, ale jego wyraz twarzy nie mógł mi zbyt wiele, jakby on sam był w takiej samej sytuacji, jak ja.

- Sophie, nie wiem, co się dzieje, ale obawiam się, że Czarny Pan chyba nie mówi mi wszystkiego – odparł, a jego błękitne, ładne oczy przyćmiła mgiełka smutku.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że to, co się wydarzyło między mną a Voldemortem miało też negatywny wpływ na stosunki Barty’ego i mego wuja.

- Przepraszam, to moja wina – westchnęłam, wlepiając wzrok we własne stopy. – Powinnam to załatwić z wujem, nie możesz cierpieć przez nasze konflikty, to ciebie w ogóle nie dotyczy.

Bartemiusz mocniej ścisnął moją dłoń.

- Nie rozmawiajmy o tym, tylko chodźmy coś zjeść.

         Po kolacji w małym, mugolskim barze mlecznym wynajęliśmy pokoik w średniej jakości hotelu, który stał w bardzo niegościnnej okolicy bloków zamieszkanych przez… po prostu przez mugolską patologię. Wszędzie sterczały jakieś podejrzane typy, które łypały podejrzliwie i wyzywająco na pozostałych, ubogich i zmęczonych codziennością mieszkańców, a towarzyszące im niewiasty bardziej przypominały mężczyzn z tymi swoimi mysimi włosami, wygolonymi bokami głowy, odziane w przybrudzone mocno dresy i z fajkami w zębach. Przerażające i smutne zarazem.

Byłam przyzwyczajona do luksusów, lecz tym razem rozsądniej było porzucić przyzwyczajenia i poszukać hotelu taniego i umiarkowanie obskurnego. To nie miało najmniejszego znaczenia, jeśli ceną była noc z Bartym. To było warte największych poświęceń.

         Leżeliśmy w dwuosobowym, choć wąskim łóżku całkowicie nadzy, przykryci tylko cienką, sztuczną kołderką w pstrokate wzorki, a Crouch gładził w milczeniu moje włosy. Pokój, którym nam przydzielono, miał okno wychodzące bezpiecznie na niewielkie, wylane betonem podwórko, na którym stały dwa wielkie, plastikowe śmietniki. Poza wątpliwej jakości dwudrzwiową szafą i okrągłym stolikiem w pomieszczeniu nie było nic więcej. Jedne drzwi prowadziły na długi, opustoszały korytarz, drugie zaś – do maleńkiej łazienki z prysznicem, pod którym później ujrzałam drewniane krzesło, które chyba powinno stać przy stole w sypialni. Ściany były tu nagie, pociągnięte dokładnie białą farbą, podłogę zaś wyłożono szarą wykładziną. Ot, zwyczajny motelik z identycznymi, ubogimi pokoikami. Wydawał mi się jednak przepięknym, wykwintnym pałacem, ponieważ mogłam tutaj ukryć się razem z Bartym i spędzić kilka najpiękniejszych godzin.

Zachwycałam się jego ciepłym, żywym ciałem, do którego tuliłam twarz i pochłaniałam ludzki zapach jego skóry, poddawałam się hipnotyzującej mocy lazurowych tęczówek, z których biła tylko czysta miłość do mnie.

         Zmrok zapadł łagodnie, wypędzając na aksamitne, czarne niebo tysiące gwiazd. Słońce schowało się już całkowicie, ustępując miejsca srebrnemu księżycowi. Kiedy kładłam się wczoraj spać, nie przypuszczałam,, że następną noc spędzę u boku ukochanego.

- Jacques nie będzie się o ciebie martwił? – Głos Barty’ego wyrwał mnie z otchłani myśli, która mnie pochłonęła.

- Wie, że miałam się z tobą spotkać – mruknęłam. – O mnie się nie martw. Czarny Pan musi się chyba zainteresować twoim zniknięciem.

- Jeśli będzie trzeba, wszystko mu powiem – odparł stanowczo. – Sophie, co z nami będzie?

Westchnęłam ciężko, a w oku zakręciła mi się łza, którą dyskretnie otarłam wierzchem dłoni. Bardzo bałam się tego pytania, na które musiałam w końcu odpowiedzieć.

- Będziemy musieli to jakoś przetrwać.

~*~

         Udało mi się dzisiaj wyrobić z rozdziałem, choć na PF wciąż posta nie ma i najprawdopodobniej pojawi się on dopiero w ten piątek. Większość z Was chyba ma już za sobą pierwszy dzień szkoły, cóż, jest czas przyjemności i czas cierpienia. Ja mam wakacje jeszcze przez miesiąc, więc… Datę rozdziału wybrałam bardzo dokładnie, ponieważ chciałam opublikować go w siedemdziesiątą piątą rocznicę wybuchu Drugiej Wojny Światowej. Pamiętajmy o tym wydarzeniu.