Rozdział 370

         Przed oczami latały mu czarne plamy, kiedy wlókł się opustoszałym korytarzem w kierunku swojej sypialni. Gdy mijał drzwi, zza których dobiegł go smród padliny, oparł się pokusie zajrzenia do środka, choć ręce go świerzbiły, aby chwycić za klamkę. W głowie miał mętlik, a plecy nieznośnie bolały go od wielogodzinnego stania nad stołem. Barty pozostawił na małym ogniu eliksir, który teraz leniwie bulgotał w kotle; Crouch nareszcie mógł pozwolić sobie pozwolić na kilka godzin snu. Wciąż mdliło go od intensywnych zapachów unoszących się nad kociołkiem, ale czarodziej szybko orzeźwił się szklaneczką ognistej whisky, którą wlał sobie do ust, kiedy tylko znalazł się w swoim pokoju. Trunek zapiekł go w gardle, ale Barty powstrzymał kaszel, bo w tym samym momencie poczuł, jak żołądek skręcił się i chyba zrobił salto. Picie alkoholu nie było najlepszym pomysłem, zważywszy na to, że czarodziej nie jadł od kilkunastu godzin. Czując się jeszcze gorzej niż przed zaplanowanym drinkiem, rozsunął lekkie, na wpół prześwitujące kotary otaczające łóżko i zapadł się w pościeli; miękka kołdra rozkosznie wypełniła każdą szczelinę między nim a materacem. Barty nie potrzebował wiele, aby zasnąć – podczas gdy on odpływał, w sypialni Snape’a ciężka aura snu opadła, a Armand był już na nogach. Odmówił sobie dzisiaj tej niebezpiecznej zabawy w podglądanie słońca, ale tylko wyjątkowo, ponieważ miasto tętniło życiem, dając mu tym samym zaproszenie na ucztę. Kraków ociekał krwią śmiertelnych. Krwią, której Armand pożądał; już dawno przestał sobie wmawiać, że zabijanie złoczyńców miało służyć czemuś wznioślejszemu, ale w tej chwili naprawdę czuł, jak wypełnia go boże powołanie. Miał odebrać życie jednemu, aby ofiarować je drugiemu. Perspektywa polowania już dawno nie przyprawiała go o tak nabożne dreszcze.

         Stojąc na szerokim parapecie, stwierdził ze śmiechem, że w tym miejscu do opuszczenia domu częściej używano okien. Wychylił się do przodu i już go nie było. Śmiertelne oko mogłoby wychwycić jedynie błysk szmaragdowozielonej kamizelki wampira – takie prędkości nie były przeznaczone dla każdego. Ułamek sekundy i Armand już stał na popękanym chodniku w najbardziej – jego zdaniem – parszywej dzielnicy miasta. Tak bardzo nie pasował do tego miejsca, jak to tylko możliwe, ale żaden człowiek nie miał prawa go zauważyć; szary tłumek mijał go, nie zaszczycając spojrzeniem, jakby wampir stał się niewidzialny. I tak w istocie było.

         Ruszył powoli w stronę bloku z numerem trzynaście wymalowanym na ścianie - tynk poodpadał w wielu miejscach, ukazując resztki brudnego styropianu i siatki. Takich bloków było w okolicy więcej, ale uwagę Armanda zwróciła akurat trzynastka. Położył dłoń na metalowej gałce, a drzwi otworzyły się w momencie, gdy tylko pomyślał, że chciałby wejść do środka. Kiedy znalazł się na klatce schodowej, w nos natychmiast uderzył go rozkosznie intensywny smród potu i przetrawionego alkoholu. Zrobił krok do przodu, a światło zapaliło się automatycznie; w tej samej chwili Armand ujrzał ubranego w jakieś brudne łachy mężczyznę. Zmysły go nie zawiodły. Śmiertelnik kiwał się sennie pod drzwiami prowadzącymi do piwnicy, a Armand natychmiast spotkał się z siatką napływających od niego nieskładnych myśli i obrazów. Na klatce aż gęsto było od gorąca i smrodu, ale wampir zamruczał cicho, sunąc w stronę mężczyzny. Serce zabiło mu szybciej z podniecenia, kiedy pijak zaczął się szamotać, ale wampir miał go już w swoich ramionach. Przycisnął go do piersi jak wyjątkowo brzydkie, wyrośnięte dziecko, wtulając twarz w otłuszczoną szyję, przez którą z trudem wymacał zębami tętnicę. Miał kilkusetletnią wprawę, więc mężczyzna nawet nie poczuł ukłucia, ale i tak wrzasnął na tyle głośno, na ile pozwalała mu wielka alabastrowo biała dłoń przyciśnięta do jego twarzy. Kiedy usta Armanda wypełniła gorąca krew, w głowie mu zawirowało. Przez ciągnącą się nieśmiertelność pił z wielu ciał i za każdym razem towarzyszyły temu te same doznania. Tak samo silne, niezmienne, sprawiające, że kolana miały ochotę ugiąć się pod ciężarem rozkosznie gorącej cieczy płynnie przenikającej każdą komórkę w jego organizmie. Zaciągnął się słodkim smrodem żula, podczas gdy szorstkie, brudne dłonie wplątały się w miękką kotarę jego czarnych włosów, usiłując w ostatnich rozpaczliwych ruchach obronić się przed parą kłów. Armand przymknął oczy, a fala wspomnień zalała go z jeszcze większą intensywnością. Całe zacharkane, nędzne życie mężczyzny w jednej chwili stało się migającą serią obrazów nasycanych ogłuszającym dudnieniem. Oboje to słyszeli – napierające na bębenki rytmiczne huki, które najpierw zrównały się w rytmie, ale za chwilę zaczęły się rozmijać. Serce Armanda waliło coraz mocniej, napędzane świeżą ludzką krwią, a serce mężczyzny gasło. Jedno uderzenie, drugie uderzenie…

         Ciało opadło delikatnie na podłogę, a wampir wyciągnął z kieszeni małą chusteczkę, którą wytarł usta. Zrobił to czysto instynktownie, lubił ten ludzki gest oznaczający zakończenie posiłku, choć na jego ustach nie pozostał żaden krwawy ślad. Jeszcze przez kilka sekund czuł, jak kręciło mu się w głowie; pomyślał, że mężczyzna musiał pod wieczór dogodzić sobie butelką taniego wina, bo we krwi czuć było cierpki smak alkoholu. Armand pochylił się nad stygnącym trupem i z troską podniósł go, podtrzymując głowę, aby nie podskakiwała na zwiotczałej szyi, kiedy wampir biegł bo schodach na najwyższe piętro bloku. Bez trudu wspiął się po szczeblach prowadzących na dach, gdzie pozostawił ciało. Zanim odszedł, zakropił ranki na szyi nieboszczyka krwią z własnego języka, aby pozbyć się śladów. Kiedy odlatywał, czuł, że był już syty, ale postanowił, że tej nocy zasługuje na prawdziwą ucztę. A przecież znalezienie ofiary w tak dużym mieście nie stanowiło najmniejszego problemu. Wystarczyło wyciągnąć rękę i zerwać kolejne śmiertelne serce.

         Powrócił rozgrzany, syty i odprężony, wiedząc, że za moment będzie musiał pożegnać się z tym przyjemnym mrowieniem tuż pod skórą. Z przyjemnością przymknął powieki, kiedy przelatywał przez barierę ochronną nad apartamentem. Poczuł, jak przez jego ciało przechodzi delikatny impuls energii i wpuszcza go na teren posesji. Choć okno, z którego wcześniej korzystał, było zamknięte (skrzaty musiały mieć z tym coś wspólnego), wystarczyła jedna myśl, aby mógł bezszelestnie dostać się do środka. Korytarz, jak i zresztą reszta zamku, pogrążony był w ciemności. Armand nie bywał tu zbyt często, ale nie miał większego problemu z odnalezieniem sypialni swego pisklęcia, które z pewnością leżało teraz samotne i opuszczone. Groteska goniła groteskę, ale Armand polubił bywanie w jej centrum. W pokoju Sophie czekało na niego jeszcze jedno widowisko, którego nie przewidział. Dziewczynie nie towarzyszył żaden śmiertelnik, owszem, ale kręciło się tam mnóstwo skrzatów domowych. Wszedł do środka, pozwalając sobie na znaczące chrząknięcie i pobłażliwy uśmieszek, który jeszcze bardziej rozgrzał jego zaczerwienione usta. Skrzatom wydał się aniołem, więc te bardziej przesądne popadały na twarze, aby nie patrzeć na to błyszczące oblicze. Doprawdy boskie. Armand zaśmiał się w duchu, ale kiedy je odprawiał, był najzupełniej poważny. W głębi pokoju na łóżku leżała czarownica – tak, jak ją położył zeszłej nocy, tak ją teraz zastał: z porozrzucanymi pod dziwnymi kątami kończynami i nienaturalnie odchyloną głową, a w pomieszczeniu panował słodkawy odór rozkładającego się mięsa. Wampir rozłożył się na szerokim materacu, jakby był u siebie, nie zważając na to, że obute lakierki pozostawiły na pościeli ślady kurzu. Dopiero teraz poczuł prawdziwy smród buchający z zaropiałych ran. Zielonkawy zarys łusek przebijał się przez kleistą mieszaninę wszystkich obrzydliwości, które mogło wytworzyć ciało, które toczyło walkę z chorobą. A już to ciało stało się prawdziwym pobojowiskiem. Błysnął długi zadbany paznokieć, a na nadgarstku Armanda pojawiła się ciemna linia prowadząca kilka centymetrów wzdłuż głównej żyły. W mdłym świetle kandelabrów zamigotała krew i pierwsze krople skapnęły na czoło i zamknięte oczy czarownicy. Ta nawet się nie poruszyła. Była we własnym świecie i nie wyglądało na to, aby miała prędko z niego wrócić. Krew po zetknięciu z jej twarzą zasyczała cicho i wchłonęła się, roztapiając brunatny klajster.

         Wtem przy drzwiach coś zachrobotało, a sekundę później w progu stanął Barty. Nie wyglądał na zaskoczonego obecnością wampira, choć nie był zadowolony, kiedy zobaczył, że był sam na sam z jego narzeczoną.

- Esencja póki co ma się dobrze? – zapytał całkiem neutralnie Armand.

- Tak. – Crouch nie krył swojej zjadliwości. – Póki co.

Wyczarował sobie krzesło i usiadł zaraz przy łóżku, ale nie odważył się sięgnąć po rękę dziewczyny, bo od perspektywy dotknięcia znajomego ciała w takim stopniu rozkładu zwyczajnie i ludzko go mdliło. Natomiast wampir zdawał się w ogóle nie zważać na smród i niezbyt przyjemne widoki. Przez chwilę obaj milczeli (Armand cały czas skrapiał krwią twarz dziewczyny), starając się oddychać na tyle płytko, żeby nie zaciągać się wonią zgnilizny, ale Crouch pierwszy się złamał:

- Przyszło mi do głowy… Czemu nie dasz jej krwi tak po prostu? Już raz jej pomogło… kiedy się połamała, więc może teraz…?

Zanim dokończył pytanie, jego towarzysz już zaczął kręcić głową. Jeszcze nie miał okazji tak zwyczajnie porozmawiać z Bartemiuszem, ponieważ odnosił wrażenie, że każde ich spotkanie ograniczało się do krótkich wymian złośliwości, którym Armand z przyjemnością ulegał, jednak zdążył się zorientować, że ten chłopiec – nie, nie mężczyzna, ale jeszcze niedoświadczony chłopiec – był bardzo inteligentny i rozmowa z nim mogła okazać się przyjemna. Wampir liczył na bliższą znajomość z młodym śmierciożercą, lecz dopiero po przekroczeniu granicy nieśmiertelności, do której – miał nadzieję – miało dojść już niebawem.

- To by wiele ułatwiło, ale nie. – Zsunął się z łóżka i podszedł do okna, aby je uchylić. Smród trochę się rozrzedził. – Wyobrażam sobie, że bezpośrednie zetknięcie z tak mocną krwią mogłoby być dla jej organizmu… szokiem?

Chłopak niechętnie kiwnął głową.

- Potrzebuję pierwszej porcji krwi, więc gdybyś mógł… Czekałem, aż będziesz z powrotem. – Barty podniósł się z krzesła, i choć wyglądał na niewyspanego i (jak podejrzewał Armand) troszkę podchmielonego, uczynił to z zaskakującą energią. – Tak podejrzewałem, że cię tu znajdę.

Obaj bez dalszego gadania wyszli z pokoju, gdzie każdy mógł wziąć pierwszy oddech pełną piersią, ale na tyle dyskretnie, by nie zwrócić uwagi drugiego. Śmierciożerca mruknął pod nosem, że z Sophie musi być przynajmniej jeden skrzat domowy, na co wampir tylko się uśmiechnął – dopiero co odprawił całą gromadę tych czarodziejskich stworzeń, nieświadomie ignorując któryś z rozkazów Lorda Voldemorta, lecz nie zrobiło to na nim wrażenia. Cierpliwie czekał w cieniu wysokiej kolumny rozpoczynającej kamienną balustradę, aż Barty przyprowadził kilka skrzatów, poinstruował ich krótko i zamknął drzwi, po czym oboje zeszli do lochów. Laboratorium było tak rzadko używane przez innych mieszkańców tego domu, że chłopak czuł się w nim jak we własnym pokoju. Śmiało zaprowadził towarzysza do niewielkiego, srebrnego kociołka, w którym bulgotała leniwie jakaś błotnista substancja, do złudzenia przypominająca eliksir wielosokowy, natomiast w zimnym, nisko sklepionym pomieszczeniu unosił się intensywny, ziołowy zapach – przyjemna odmiana po wdychaniu gnilnych smrodów, chociaż Armand i Barty woleli odetchnąć powietrzem wolnym od jakichkolwiek wonności.

- Będę cię potrzebował jeszcze dwa razy – mruknął Crouch, zaglądając do kociołka. Pomieszał w nim kilka razy, po czym wręczył wampirowi wcześniej przygotowaną fiolkę. – Napełnij ją, proszę, do tej kreski.

Starał się nie patrzeć, jak wampir z ostentacyjną ostrożnością ponownie rozpłatał sobie nadgarstek, choć wystarczyło nakłuć palec. Podał Crouchowi ampułkę pełną czerwonego płynu – wyglądał całkowicie niepozornie, niczym nie zdradzał ciemnej mocy, która w nim drzemała. Barty jak najszybciej wlał krew do kociołka, uważając przy tym, aby nie uronić ani kropli, a kiedy cała zawartość fiolki znalazła się w eliksirze, pomieszał kilka razy najpierw w jedną, potem w drugą stronę, obserwowany przez Armanda, który nie próbował ukryć znudzenia.

- Nigdy nie byłem fanem sporządzania eliksirów – powiedział, kiedy chłopak wyprostował się i przykrył kociołek srebrną pokrywką z dziurkami. – Zwłaszcza za swych „śmiertelnych” czasów. Byłem ignorantem w tej dziedzinie i uważałem za magię tylko to, co wymaga różdżki.

Choć Esencja nie wymagała już niczyjej uwagi, mężczyźni nadal stali w laboratorium, nie do końca wiedząc, co ze sobą zrobić. Choć pracy było aż nadto, w powietrzu wisiała jakaś dziwna bierność, której poddał się nawet wampir.

- Słyszałem, że byłeś… jesteś czarodziejem.

- Raczej byłem. – Armand zamruczał cicho. – Przejdźmy się.

Śmierciożerca z niechęcią przystał na tę propozycję; nie był zachwycony perspektywą spędzania kolejnych minut w towarzystwie Nieśmiertelnego, choć powoli ulegał przyjemnej chęci poznawania go. Im większą czuł do niego niechęć, tym bardziej pragnął z nim przebywać. Nienawidził tej słabości, której powoli ulegał.

Wyszli najpierw do holu, a później Armand poprowadził ich do ogrodu; rośliny tonęły w mroku, ale nawet śmiertelne oczy mogły dostrzec zarys letniej bujności kwiatów i wysokiej trawy. Woń ciepłej nocy przyjemnie mieszał się z rześkością roślin i nieśmiertelnym zapachem róż, tak że nie sposób było poznać, że całkiem niedaleko znajdowała się śmierdząca rozgrzanym asfaltem ulica.

- Co to znaczy? – zapytał Crouch, starając się zabrzmieć jak najbardziej neutralnie. – Przecież to tylko nieśmiertelność, nic nie może wyplenić czarodzieja z…

- Masz rację. – Wampir wsunął dłonie głęboko do kieszeni błyszczącego surduta i odetchnął głęboko, z przyjemnością chłonąc zapach nocy. – To tylko nieśmiertelność. Kiedy człowiek umiera dla świata i zaczyna konfrontować się z wiecznością, nieśmiertelność faktycznie staje tylko nieśmiertelnością, jednak niewielu to pojmuje, zanim zdecyduje się przyjąć ten wielki dar. I znowu masz rację, nie utraciłem umiejętności posługiwania się czarami… nadal mam swoją starą różdżkę… moce czarodzieja i wampira w pewien sposób się przenikają, będąc jednym i drugim, mogę tak śmiało twierdzić.

- Ale nie używasz już różdżki.

Armand uśmiechnął się. Pomyślał sobie, że gdyby nie incydent z przeszłości, który nadal kierował Bartemiuszem, mogliby stworzyć bardzo interesującą znajomość, jednak wampir wiedział, że dopóki Crouch nie wyzbędzie się ludzkich odruchów, przepaść między nimi będzie nie do zasypania.

- Moc czarodzieja znacznie trudniej okiełznać – odparł. – Jako śmiertelnik byłem bardzo niesfornym uczniem. Utalentowanym, ale niesfornym, sprawiałem swoim nauczycielom wiele kłopotów – zaśmiał się cicho – i nigdy nie miałem wyrzutów sumienia, zwłaszcza wtedy, kiedy przyjąłem Mroczną Krew.

Zamilkł, zastanawiając się, czy to już odpowiedni moment, aby podzielić się z nim swymi dramatami ze śmiertelnych lat. Szli bardzo powoli, więc gdy Amand się zatrzymał, Barty nie odczuł w jego ruchu żadnej gwałtowności. Choć było bardzo ciemno, wampir widział każdy szczegół jego twarzy – jasne, mocno podkrążone oczy, piękne łuki jasnych brwi, uroczo piegowaty nos i policzki. Anielska buzia nie pasowała do wszystkich strasznych czynów, które Armand mógłby wyczytać w jego umyśle, i to właśnie było w nim najbardziej intrygujące.

- Nie chciałeś stać się wampirem.

- Nie. – Uniósł wielką, prawie marmurową rękę do szorstkiego policzka Barty’ego, a ten z zaskoczeniem zauważył, jak była przyjemnie ciepła i ludzka. Sparaliżowało go pragnienie dalszego odczuwania tego czułego dotyku. – Nie różnimy się aż tak, jak ci się wydaje.

Atmosfera zgęstniała w mgnieniu oka, choć otulało ich nadal delikatnie wilgotne powietrze. Crouch chciał znaleźć się jak najdalej od tego mamiącego czarującym uśmiechem kształtu pełnych warg, kurtyny czarnych rzęs okalających duże oczy, które były teraz jedynie czarnymi plamami na tle szarej, posągowej twarzy. W tej chwili nie potrafił myśleć o Boskim obliczu inaczej niż o tym, które miał przed sobą; jeszcze nigdy nikt nie obdarzył go tak intymnym dotykiem, choć było to zaledwie muśnięcie smukłych palców na policzku. Barty miał ochotę jednocześnie odtrącić tę rękę i przytrzymać ją przy sobie, ale zdołał tylko nieśmiało okryć ją swoją dłonią, czując bijące od niej gorąco. Przypomniał sobie dreszcz zakazanego pożądania, z którym już przyszło mu się zmierzyć, lecz to naparło na niego z siłą, jakiej nie znał.

Armand również pozwolił sobie na czysto ludzkie rozkoszowanie się tą chwilą, a bliskość słodko rozgrzanego śmiertelnego ciała wzmocniła namiętność – nie tylko chęć wypicia jego krwi, ale i zdobycia jego całego. Podobało mu się to, jak miękł pod wpływem jego dotyku. Z przyjemnością odczuwał drżące palce Barty’ego na swojej dłoni, wchłaniał aurę jego wewnętrznej walki, której brzęczenie prawie można było usłyszeć. Chłopak poddał się silnym palcom wampira, które wsunęły się nieco dalej, musnęły ucho, wplotły się we włosy i przyciągnęły go bliżej, aż Armand poczuł słabą woń ognistej whisky i ziół, którymi przesiąkła szata śmierciożercy. Mógł wdychać tę mieszankę nieskończoną ilość razy, i choć sama w sobie niczego nie znaczyła, stawała się pociągająca dopiero w połączeniu z upartym Bartemiuszem.

Napięcie szybko uciekło z powietrza, ponieważ martwą ciszę zakłóciły czyjeś rozpaczliwe wrzaski. Ciężko było powiedzieć, ile osób krzyczało, ponieważ odgłosy wycia nakładały się na siebie, choć zdecydowanie dominował jeden: chropowaty ryk godny piekielnego stwora. Crouch poczuł, jak zrobiło mu się zimno; jako pierwszy rzucił się do drzwi, nadal cały się trząsł, lecz nie miało to nic wspólnego z hałasem dobiegającym z pokoju jego narzeczonej. Prawie poślizgnął się na schodach, a kiedy zbliżał się do drzwi, z każdym narastającym krzykiem spodziewał się najgorszego. Widok, który tam zastał, zmroził mu krew w żyłach. Pod sufitem wisiała Sophie – spod jej skóry wyraźnie przebijały się już smocze łuski otulone żółtą ropą, oczy wyłaziły z orbit i rozczapierzonymi palcami próbowała dosięgnąć skrzatów domowych; to one narobiły takiego rabanu, a Barty dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że powodem tej paniki było rozczłonkowane ciało jednego z nich, leżące na środku łóżka. Krew zalała nie tylko satynową pościel, ale i podłogę, zbryzgała ściany i pokrywała prawie całą twarz dziewczyny. Czary elfów przyparły ją do sufitu, ale żaden z nich za żadne skarby nie chciał ich cofnąć, więc Armand sam musiał ściągnąć Ślizgonkę na dół, co okazało się dużo trudniejsze, niż obaj z Bartym przypuszczali. Śmierciożerca odkrył na poduszkach ślady skóry i krwi, jakby Sophie rzuciła się do najbliższego skrzata, nie zważając na odrywające się z pleców mięso. Na wyobrażenie tej sceny Crouchowi zrobiło się niedobrze; z trudem powstrzymując wymioty, pomógł wampirowi przywiązać dziewczynę do łóżka, uważając na zęby, którymi próbowała go pochwycić. Ręce nadal okropnie mu się trzęsły.

Zrobiło się małe zamieszanie, chociaż Sophie już bezpiecznie leżała na łóżku, wykręcając ramiona zamknięte w magicznych dybach i wierzgając; choć była całkiem naga, nie zważała na to – oczy miała przekrwione i puste, nie wyzierało z niej nic poza zwierzęcym głodem. Skrzaty domowe nadal drżały pod ścianą, bojąc się spojrzeć na rozerwane zwłoki, które upadły na podłogę, a na korytarzu rozległy się dźwięki przytłumionych rozmowy i kroków.

- Boże… co tu się stało…? – wydyszał Barty, rozglądając się po sypialni. Krew kapała nawet z sufitu.

- Jest głodna. – Armand wyciągnął z kieszeni chusteczkę i otarł z czoła zabarwiony krwią pot. – Ten skrzat musiał podejść za blisko. Długo zajmie ci jeszcze ta Esencja?

- Mówiłem ci – mruknął, patrząc na niego groźnie. - Będę potrzebował jeszcze ze dwie fiolki twojej krwi, po każdej eliksir musi trochę odleżeć… minimum czterdzieści pięć minut, ale im dłużej, tym lepiej. Najlepiej będzie podać go jutro.

Nie czekał już na wampira, tylko opuścił sypialnię, nie patrząc ani na Sophie, ani na skrzaty, ani na plamy krwi. Czuł, jak zwalił mu się na barki ogrom problemów z ostatnich tygodni, tego nieznośnego życia w zamknięciu i ciągnącej się niepewności. Już dawno przyzwyczaił się do nieobecności Czarnego Pana, lecz ostatnio nie mógł się pozbyć wrażenia, że te krótkie podróże mogły być zapowiedzią czegoś wielkiego. Musiały być, a Crouch nie potrafił sobie wyobrazić, że te plany miały pójść jakąś inną drogą. Gdyby runęła wizja Lorda Voldemorta, runąłby cały jego światopogląd.

Minął na korytarzu kilka osób, ale wzrok uparcie wbił w swoje stopy, aby nie musieć patrzeć na tych, którzy - jak on – nastawiali się na jakieś działanie, lecz nie wiedział, dlaczego to właśnie od niego oczekiwali wyjaśnienia zaistniałego impasu. Miał zamiar pójść do swojego pokoju, zamknąć drzwi zaklęciem i położyć się spać, aby nareszcie nie myśleć o Sophie, narastającym niepokoju i Armandzie, który niepotrzebnie (i chyba złośliwie) dołożył mu powodów do rozważań, jednak ktoś go dogonił. Po krokach poznał, że to Rabastan, więc tym bardziej przyspieszył, ale dawny znajomy chwycił go za ramię i zmusił do zatrzymania się.  

- Czekaj no, kolego, siedzimy sobie u mnie z Averym, gadamy o starych dziejach… może byś wpadł?

Crouch zmierzył go chłodnym spojrzeniem. W zimnym półmroku w oczy rzucały się najpierw jego długie, rude włosy, później jasna, piegowata twarz, a na końcu cała reszta Rabastana, którego nie sposób było zobaczyć ubranego inaczej niż na czarno. Kiwał się chwilę na piętach, patrząc na Barty’ego takim wzrokiem, jakby miał osiem lat i próbował wyłudzić od ojca drobne na lody.

- Nie macie żadnych rozkazów?

- Nie wkręcaj mi, przecież wiesz, że czekamy na nowe dokumenty. – Lestrange przysunął się na tyle, że śmierciożerca poczuł lekki zapach alkoholu; domyślał się, że właśnie na tym polegało „gadanie o starych dziejach”. – Olewasz starego kumpla?

Ludzie powoli się rozeszli, tak że słychać było tylko przerażone skrzaty domowe. Barty już wiedział, że to Avery napuścił na niego Rabastana, żeby samemu czegoś się dowiedzieć – był jednym z tych śmierciożerców, którym Crouch nie ufał, bo pilnowali jedynie swojego interesu, więc i to zaproszenie musiało mieć podobne konotacje. Mimo to zgodził się pójść za Lestrange’em, zaciekawiony, co mógł knuć Avery. Udali się na trzecie piętro, gdzie znajdowały się pokoje w większości zamieszkiwane przez śmierciożerców. Było już grubo po północy, więc korytarze świeciły pustkami, a z komnat nie dochodziły żadne dźwięki; kiedy mężczyźni dotarli do pożądanych drzwi, Barty usłyszał stłumione mruczenie muzyki. Okazało się, że w przepastnej sypialni panował taki bałagan, jakby właśnie odbyło się w niej małe przyjęcie. Niechlujnie zaścielone łóżko przesunięto do kąta, tak że zasłaniało do połowy zamknięte okno, stojące na szafce nocnej radio grało stare mugolskie hity z lat osiemdziesiątych, choć bez wątpienia była to czarodziejska stacja, a okrągły stół ustawiony na środku pokoju zawalono drobnymi monetami, kartami i kieliszkami po wódce. Przy nim właśnie siedział Avery i liczył to, co najprawdopodobniej wygrał.

- Co to były za wrzaski? – zapytał, a Lestrange przysunął do stolika trzecie krzesło, jednocześnie instruując różdżką opróżnioną do połowy flaszkę.

Bitwa odcisnęła na twarzy Avery’ego piętno, którego Barty się nie spodziewał, choć nadal miał o nim takie samo fatalne zdanie. Choć udało mu się uniknąć śmiertelnego zaklęcia czy złapania przez któregoś z aurorów, przez twarz ciągnęła mu się długa, szeroka blizna rozpoczynająca się na środku czoła, kończąc na kobiecym podbródku. Mężczyzna miał sporo szczęścia, ponieważ udało się uratować jego nos, ale od czasu bitwy stał się jeszcze bardziej zgryźliwy i męczący.

- Nic takiego – mruknął Crouch i przyjął od Rabastana napełniony wódką kieliszek.

Choć na początku był sceptyczny co do spędzania czasu z tą dwójką, teraz pomyślał, że należała mu się chwila odpoczynku, choć Lestrange nigdy nie kojarzył mu się ze spokojem. Usiadł naprzeciwko Avery’ego, który zaczął tasować karty.

- Ten cały Armand nadal tu się kręci? – zapytał.

- Tak. I jeszcze przez jakiś czas będzie, jest mi potrzebny – odparł Bartemiusz. Wypił jednym haustem to, co miał w kieliszku, a butelka podleciała i wypełniła go wódką.

Najstarszy śmierciożerca rozdał karty do remika, tak się przy tym krzywiąc, że blizna stworzyła na jego pokiereszowanym nosie wielką, różową fałdkę. Natomiast Rabastan miał zdecydowanie inne podejście do przystojnego wampira; choć w pokoju panował półmrok, jego ciemne oczy błysnęły figlarnie.

- Zastanawiam się, czy nasz pan nie ma w planach jakiegoś paktu z tymi Nieśmiertelnymi – mruknął Avery. – Co myślisz, Crouch?

Chłopak przez chwilę myślał, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w swoje karty. Liczył, że śmierciożerca przynajmniej na początku postara się stworzyć pozory normalnej dyskusji do wódki i niewymagającej gry. Wszyscy trzej jeszcze raz wypili, a butelka ponownie zrobiła rundkę wokół stołu.

- Obawiam się, że nie mam aż takiego wpływu na Czarnego Pana, Avery. – Wyłożył na stół dziesiątkę trefl i zebrał wszystkie cztery karty. – Chociaż faktycznie moglibyśmy w takiej sytuacji sporo zyskać…

- I stracić. Nie wiemy, co takiemu wampirowi siedzi w głowie – przerwał mu. – Zjawia się, potem znika na pół roku, znów się zjawia…

- Dla mnie Armand może się tutaj kręcić, ile tylko chce. To w końcu całkiem ładna głowa – wtrącił się Rabastan, wykładając damę pik, którą od razu zwinął Avery. – Jeśli czegoś nie rozumiesz, nie znaczy, że – czknął – że to bez sensu. Zaufaj Czar-Czarnemu Panu.

Jeszcze raz czknął, a Barty spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami; zostawił podziw dla siebie, choć na początku chciał powiedzieć dokładnie to samo. Już dawno nie słyszał, aby z ust Lestrange’a padły tak mądre słowa, i to skierowane do Avery’ego, z którym w gruncie rzeczy się lubili. Najstarszy śmierciożerca wyglądał przez moment na zbitego z tropu, ale szybko nadrobił to miną i pogardliwym prychnięciem:

- Masz pedalskie podejście, ot co. I do tego jeszcze powierzchowne. Taki z ciebie stary koń, Lestrange, a dalej nie możesz się zdecydować: dupy czy dupki. Biorę piątkę.

- Bo ja hołduję pięknu, podobnie jak nasz Barty, więc nie musisz się mar-martwić. Jesteś bezpieczny.

Na ułamek sekundy w pokoju zapadła niezręczna cisza, po czym dwaj śmierciożercy popatrzyli po sobie i zamruczeli w pijackim śmiechu. Obaj byli już mocno podchmieleni, a Crouch, choć przyzwyczajony do takich rozmów i towarzystwa, dziś pierwszy raz poczuł się bardzo niezręcznie. Powoli zaczynał się domyślać, do czego pił Rabastan, choć zdecydowanie wolał zostać przy deliberowaniu o zamiarach ich pana, jednocześnie rad, że mężczyźni nie widzieli go w ogrodzie z Armandem.

- Nie gadaj, rozdawaj – ponaglił Avery’ego Barty, ale tamten tylko rozsypał karty po podłodze.

- Regulus faktycznie… miał wszystko: ładną buźkę, rozum, poukładane w głowie… ale chyba nie dość ufał naszemu panu – mówił Lestrange; już nie potrafił utrzymać kontaktu wzrokowego, choć bardzo próbował mówić wprost do Croucha. – Ty go n-nie pamiętasz, Avery, co? Bardzo fajny chłopak… no i ten…

Bartemiusz zacisnął wargi i odłożył swoje karty; domyślił się, że z gry już nic nie będzie, bo obaj śmierciożercy zaczynali przysypiać nad stołem. Nie pierwszy raz widział Rabastana w takim stanie, ale doskonale wiedział, że następnego dnia żaden z nich nie będzie pamiętał tej rozmowy, mimo to postanowił zachować chłód do końca, choć nie było to łatwe. Od oficjalnej śmierci Regulusa minęło prawie dziesięć lat, a dla Croucha nadal był to temat na tyle delikatny, że nie mógł spokojnie o tym mówić. Najwygodniej było mu wyrzucić z pamięci Blacka i wszystko, co z nim związane, lecz na tę noc zapowiadała się ekspozycja wszystkich scen i tęsknot, które pamiętał i łączył z tamtym niesfornym Ślizgonem.

*

         Dopiero wrócił, ale nie było czasu na przyjemności, bo Czarny Pan nigdy nie odpoczywał. Kiedy przekroczył granicę kraju, było już grubo popołudniu, więc rozmowa z Armandem musiała poczekać, ale nic nie szkodzi – miał dużo innych rzeczy do roboty, a wampir nie był nawet w połowie listy jego priorytetów.

Użył okna, aby dostać się do środka. Na pierwszym piętrze nie spotkał nikogo, ale usłyszał dźwięki beztroskich rozmów dochodzących z góry; uśmiechnął się do siebie na myśl, że już za chwilę zaburzy spokój tych obiboków, bo nareszcie nadszedł czas, aby wyłożyć karty na stół. Już prawie nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć miny swoich popleczników. Lata temu wpadł mu do głowy pomysł z Przysięgą Wieczystą, ale idiotycznie postawił na zaufanie, jednak teraz musiało się to zmienić. Nie ukrywał, że liczył na kilka trupów, bo niektórzy śmierciożercy coraz poważniej działali mu na nerwy. Wystarczył pretekst. Zamknął się w Sali Tronowej, głuchy na rzężenie dochodzące zza ściany, ślepy na ziejące pustką kamienne krzesło po jego prawicy. Powinien je już dawno zlikwidować, ale jakoś nie miał okazji. Kiedy spoczął na swoim tronie, podwinął lewy rękaw szaty i dotknął różdżką białego przedramienia – nie miał zamiaru się powtarzać, lecz doskonale wiedział, że nie będzie musiał, bo wszyscy w tym pałacu czekali na jakąś informację jak na zbawienie. Prawie miesiąc w zamknięciu zrobił swoje. Zaledwie chwilę po wysłaniu sygnału na korytarzach rozległy się przyspieszone kroki dziesiątek stóp i zabarwione niepokojem głosy; drzwi same się rozwarły, a do wysoko sklepionej komnaty wtoczyli się śmierciożercy. Choć nie było tu okien, w sali panowała jasność i Voldemort doskonale widział każdą bladą, napiętą twarz. Patrząc na prawie pięćdziesiąt zdenerwowanych postaci, kolejny raz docenił swoją decyzję o odizolowaniu ich od świata.

- Prawdą jest, że wiele utraciliśmy. Ja utraciłem. – Wstał, a śmierciożercy słuchali go w takim podekscytowaniu, że gdy zamilkł na chwilę, w komnacie słychać było tylko ochrypłe krztuszenie się tłumione przez ścianę. – Udało się nam powrócić do stabilności, ale znowu znaleźliśmy się w punkcie wyjścia, jednak tym razem nie pozwolę sobie na klęskę. Jednak zmiany należy zacząć od siebie i tak też postąpimy. Pamiętajcie, że tylko nasze przekonania są słuszne, a głupotę ciężko wyplenić, ponieważ jest łatwiejsza.

Zszedł na dół po szerokich schodach, aby zrównać się ze swoimi poplecznikami, lecz wzrok miał utkwiony w jednym. Mężczyzna, choć słuchał równie uważnie, co reszta, nie wyglądał na zachwyconego. Voldemort w mgnieniu oka dostrzegł skutki nocnej popijawy, choć śmierciożerca już dawno uporał się z porannym rzyganiem.

- Chcesz coś powiedzieć, Avery? – zapytał go Czarny Pan, i choć nie podniósł głosu, budził w zgromadzonych grozę.

- Nie, panie, po prostu… - Przełknął ślinę. – Naszły mnie wątpliwości, to wszystko. Bo który to już raz próbujemy… czyż nie…

Resztę zachował dla siebie, ale Voldemort i tak poznał te myśli. Wargi drgnęły mu niepokojąco, lecz uformowały się w ironiczny uśmiech, który byłby nawet do zniesienia, gdyby nie te żarzące się oczy. To diabelskie spojrzenie spowodowało, że Avery i stojący najbliżej czarodzieje struchleli. Choć prawie każdy w tej sali mocno wątpił w powodzenie nowego planu przecięcia kontroli nad magiczną częścią świata, w obliczu tak piekielnego wzroku nie miał już nic do gadania. Ich pan zawsze stawiał na swoim i teraz nie zapowiadało się inaczej.

- W takim razie może ty i twoje wątpliwości zechcecie potowarzyszyć Lucjuszowi? – zapytał, a w jego dłoni zmaterializowała się różdżka. – Jak powiedziałem, zanim przejdę do rzeczy, oczekuję od każdego z was deklaracji, a sami wiecie, że po zdradzie Malfoyów nie mogę ryzykować. Zacznę od ciebie, Avery, lepiej, by wątpliwości opuściły cię do wieczora.

Popatrzyli sobie w oczy – Lord Voldemort niezmiennie się uśmiechał, natomiast śmierciożerca już wiedział, że czeka go Przysięga Wieczysta i nic nie mógł na to poradzić. Propozycja jego pana była jak zwykle nie do odrzucenia.

Czarnoksiężnik wrócił na miejsce i usiadł na tronie, wyłowiwszy wzrokiem Croucha, który wmieszał się w tłum tuż u wejścia do sali, jakby domyślał się roli, którą miało przyjść mu pełnić. Voldemort wskazał na niego różdżką i dodał:

- Macie czas do dziewiętnastej, kiedy to rozpocznie się ceremonia. Niezmiennie oczekuję od każdego z was lojalności. Bartemiusz zostanie mym Gwarantem.

- To zaszczyt, mój panie.

Czarny Pan skinął głową, dając tym samym zgodę na opuszczenie komnaty. Śmierciożercy niecierpliwie ruszyli do wyjścia, lecz odczekali, aż znajdą się na korytarzu, aby zacząć dyskutować, było wszak o czym. W tej chwili w każdej głowie narodziła się myśl: niezależnie od decyzji skończyć się to mogło śmiercią, lecz jedynie dla tych, którzy nie mieli czystych zamiarów wobec swego pana.

- Bellatriks – zagrzmiał z tronu, a kobieta natychmiast się zatrzymała. – Pozwól ze mną.

Lestrange odczekała, aż Voldemort zejdzie do niej, po czym oboje opuścili salę. Nigdzie się nie spieszył, czego nie można było powiedzieć o czarownicy, która wyglądała na bardzo podekscytowaną. Wciąż była bardzo piękna, nosiła się w identyczny sposób jak przed bitwą, nie straciła też pewności siebie, choć jej siostra i szwagier popadli w niełaskę.

- Jak się ma twój syn? – Skręcił w kierunku schodów prowadzących na piętro. – Anzelm? Czy magia już się w nim ujawniła?

Zza ich pleców rozległa się kolejna fala wrzasków, lecz tym razem dużo bardziej ochrypłych i rozpaczliwych. Bellatriks po raz kolejny okazała zaniepokojenie, natomiast Czarny Pan wyglądał na niewzruszonego. Patrzył na jej zniszczoną twarz i, widząc malujące się na niej bezgraniczne oddanie, zastanawiał się, jak wiele było w tym prawdy.

- Tak jest, mój panie – odparła żarliwie, wytrzeszczając oczy. – Codziennie znajduję go na szczycie szafy, no i zdarza mu się lewitować Rudolfa. Czasami.

Wypełniła ją duma, gdy ujrzała na twarzy Voldemorta uznanie, lecz już nic więcej nie powiedziała; nauczyła się częściej milczeć, mówić tyle, ile jej pan od niej wymagał, aby zasłużyć na kolejne łaskawe spojrzenie. Kolejny krzyk zamącił ciszę panującą na korytarzach, ale teraz oboje zwrócili głowy w jego kierunku.

- Nie wątpię w twoją wierność, Bellatriks – rzekł, przystając na pierwszym stopniu. Sięgnął dłonią do jej policzka, który natychmiast przybrał barwę karmazynu. – Jednak spodziewam się, że chętnie złożysz Przysięgę.

- Wszystko, co rozkażesz, mój panie.

Wstrzymała oddech, starając się nie spłonąć pod intensywnym spojrzeniem Czarnego Pana. Trwała w bezruchu, rozkoszując się tą krótką i nic nieznaczącą chwilą, która była dla niej największą nagrodą za lojalność. Chciała pokornie przystąpić do Wieczystej Przysięgi, aby dać pozostałym przykład.

- Udasz się teraz do swojej siostry i przekażesz, że zakończył się jej areszt domowy – powiedział Voldemort i odwrócił się, aby odejść do swoich spraw. – A potem zaprowadzisz do pokoju Sophie. Będzie się nią zajmować… oczywiście zaraz po złożeniu Przysięgi. Wolałbym nie stracić kolejnego skrzata domowego.

Lestrange skinęła głową, puszczając mimo uszu tę upokarzającą uwagę, pochyliła się we wdzięcznym ukłonie i pobiegła na najwyższe piętro, gdzie znajdowała się wygodna cela Narcyzy Malfoy – bogato urządzona komnata z zabitymi oknami, do której wtrącono omdlewającą kobietę, aby nie musiała znosić trudów obskurnego lochu. Bellatriks śmiało nacisnęła klamkę, a zaklęcie ustąpiło i drzwi się otworzyły. Choć pogoda była tego dnia wyjątkowo słoneczna, w dużej sypialni panował ciężki mrok rozświetlany przez tylko jedną świecę. Czarownica zastała swoją siostrę siedzącą na zwojowanym łóżku, w rozpaczy, odzianą w kilkudniową szatę. Kiedy Bella zapaliła wszystkie świece, prawie jej nie poznała – zaczerwienione oczy okolone plamami rozmazanego tuszu do rzęs patrzyły z nieznanym jej dotąd przerażeniem, przetłuszczone włosy miała spięte w rozpadający się kok, a po dawnym chłodzie i dumie nie było już śladu.

- Ach, to ty – wychrypiała zaskakująco mocnym głosem.

- Ogarnij się i zabieraj się stąd. – Lestrange wkroczyła żywiołowo do pokoju, łopocząc szatą. – No chodź, Czarny Pan okazał ci wielką łaskę.

Chwyciła panią Malfoy za ramię i zmusiła do wstania z łóżka. Mocne światło ujawniło przeraźliwą szczupłość Narcyzy, która przez ostatnie tygodnie niewiele jadła, choć skrzaty dostarczały jej posiłki trzy razy dziennie. To ona w całym zamku najgorzej znosiła niepewność, gryząc się z samotnością; byłaby w stanie podpisać wszystko, byle ocalić męża i syna.

- A co z Draconem? – zapytała. – Lucjusz żyje? Na Boga, powiedz coś!

Bellatriks patrzyła na siostrę z chłodem, jakiego się po sobie w takiej chwili nie spodziewała. Postawa Narcyzy wydała jej się żałosna, i choć po części rozumiała troskę o dwie najważniejsze osoby, cały czas wstydziła się za dwulicowość Malfoyów i prawdę od lat powtarzaną przez Snape’a – Lucjusz zawsze troszczył się przede wszystkim o swoje interesy. Lestrange była pełna podziwu dla Czarnego Pana, który kolejny raz okazał niespotykaną łaskę.

- Tak – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Obaj żyją, ale chyba się nie spodziewałaś, że dostaną tutaj własne pokoje? Są w lochu, nikt nie ma prawda się z nimi kontaktować.

Nie mogła patrzeć na drgającą w nerwach twarz pani Malfoy; czarownica odwróciła się na pięcie i ruszyła z powrotem do schodów. Kiedy Voldemort ogłosił koniec aresztu dla jej siostry, ucieszyła się, że to ona miała przekazać tę radosną nowinę, lecz kiedy zobaczyła Narcyzę w takim stanie, poczuła do niej ogromną niechęć.

- Bella, zaczekaj! – Kobieta pobiegła za nią, ale nie śmiała podnieść głosu bardziej niż do głośnego szeptu. – Co ja mam zrobić?

- Dziś wieczorem złożysz z innymi Przysięgę Wieczystą – poinformowała ją Bellatriks, prując schodami w dół na pierwsze piętro. – Masz szansę odkupić swoje winy, ale nie obiecuj sobie zbyt wiele, bo bardzo go wszyscy zawiedliście. Znowu. Będziesz się zajmowała Sophie. 

- Coś jeszcze?

- To byłoby dość nawet jak dla mnie – prychnęła, a kiedy otworzyła drzwi do sypialni, uderzył ją w twarz mdlący odór zgnilizny.

Pani Malfoy zakryła usta i noc dłońmi, ale niewiele to pomogło. Ostrożnie wsunęła się za siostrą do ciemnego pokoju, lecz bez trudu zauważyła wijącą się na łóżku postać dziewczyny. Bellatriks zapaliła różdżką kilka świec z przytwierdzonego do ściany żyrandola, ale Narcyza dzielnie zniosła odrażający widok. Uwierzyła, że to mogła być jedyna droga do ocalenia Lucjusza i Dracona. Odwróciła wzrok od syczącej i rzucającej się w niewidzialnych dybach czarownicy, aby ostatni raz spojrzeć na siostrę, która już szykowała się do wyjścia. Obie przez chwilę chciały coś powiedzieć, podziękować, wesprzeć tę drugą, ale nie potrafiły znaleźć odpowiednich słów – jak wszystkie kobiety Black.

*

         Narcyza podeszła do opieki nad Sophie z oddaniem, ale na tyle ostrożnie, że udało jej się nie podzielić losu skrzata domowego, natomiast wieczorem – porządnie uczesana i ubrana w czystą szatę – pokornie złożyła Przysięgę Wieczystą, cały czas mając przed oczami twarz jedynego syna. Po wszystkim Glizdogon pozwolił jej udać się do starej komnaty, którą zajmowała z mężem, zanim popadli w niełaskę, ponieważ słońce już zaszło, a noc wywabiła Armanda z wygodnej nory. Lord Voldemort domyślał się, że ten wieczór mógł być jednym z ostatnich, kiedy wampir gościł w jego domu, więc postanowił nareszcie się z nim rozmówić.

         Spotkali się nad łóżkiem Ślizgonki, nie zwracając uwagi na jej warczenie – przez całonocne wrzaski doszczętnie zdarła gardło i teraz mogła jedynie przewracać pustymi oczami i bez końca wić się w czarodziejskich więzach. Kiedy Armand wszedł do ciemnego pokoju, Czarny Pan już na niego czekał. Stał przy otwartym oknie i patrzył na pogrążony w mroku ogród, myślami będąc daleko w swoim świecie. Wiedział, że i tak uczyni wszystko, co sobie zaplanował, niezależnie od tego, co miał mu odpowiedzieć wampir. Zjawił się tak cicho, że czarnoksiężnik usłyszał dopiero ciche trzaśnięcie drzwi.

- Eliksir jest już gotowy, Barty dobrze się spisał – powiedział Voldemort, odwracając się do gościa; w długich, białych palcach dzierżył sporą fiolkę wypełnioną prawie czarną substancją. Gdy uniósł ją do słabego światła, błysnęła czerwienią. – Dużo ci zawdzięczam, Armandzie.

Wyciągnął rękę i uścisnął nią zimne dłonie wampira – były jak z kamienia, co oznaczało, że potrzebował udać się na polowanie.

- Robię to dla niej i myślę, że w końcu wynagrodziłem jej moją nieobecność – rzekł i westchnął cicho, patrząc z troską na swoje pisklę. – To tylko kilka lat, lecz dla niej aż kilka.

Przez chwilę milczeli, każdy wpatrzony w inny punkt pokoju, aż Czarny Pan przerwał tę nostalgiczną ciszę, sycząc pogardliwie:

- Daj spokój tym śmiesznym sentymentom.

Odkorkował buteleczkę i zbliżył się do siostrzenicy, która od razu wystrzeliła do przodu, próbując go ugryźć, ale czarnoksiężnik bez trudu chwycił ją za gardło, aby nie mogła w żaden sposób dosięgnąć go zębami, odchylił jej głowę i wlał w rozwartą paszczę miksturę, która zasyczała po zetknięciu z zakrwawionym językiem. Mężczyźni usłyszeli, jak głośno przełknęła, a jej gardło opuściło niskie westchnienie; przez chwilę wydawało się, że teraz nareszcie miało być tylko lepiej, ale kilka sekund później czarownica zaczerpnęła głęboko powietrza i zwróciła całą zawartość fiolki razem ze świeżą, jasną krwią, krzywiąc i szarpiąc się tak, jakby przeżywała straszliwe katusze, lecz nie mogąc zawyć dla zaznania ulgi. Spierzchnięte wargi pokryła czerwona piana, wypełniła jej usta, a oczy wylazły na wierzch – dziewczyna wyraźnie się dusiła i trzeba było przewrócić ją na bok, aby wyrzuciła z siebie wszystko, co zalegało jej w przełyku. Czarny Pan beznamiętnie się temu przypatrywał, podczas gdy Armand trzymał głowę Sophie, dopóki ta nie odzyskała oddechu i osunęła się na poduszki. Ciężko było stwierdzić, czy straciła świadomość, czy zwyczajnie opadła z sił, gdyż wciąż przewalała oczami pod zaropiałymi powiekami. Voldemort bez słowa wyciągnął z kieszeni drugą fiolkę, tym razem opatrzoną długą, grubą igłą. Wampir przypuszczał, że czarodziej zakładał właśnie taki skutek podania eliksiru, ale nic nie powiedział, tylko obserwował spod okna, jak igła wbiła się w wystającą na przedramieniu żyłę, a Esencja powoli zmieszała się z krwią, zmotywowana zaklęciem. Dziewczyna nawet nie drgnęła.

- I to by było na tyle – mruknął, odwracając się do wampira.

- Tak bez Croucha? – zapytał i oparł się biodrem o niski parapet. – Przypuszczam, że chciałby przy tym być, w końcu to on sporządził eliksir.

- Niech śpi. Odnoszę wrażenie, że mam w nim najbardziej oddanego sługę. Jest mi doprawdy jak syn, u żadnego śmierciożercy nie widziałem takiego zaangażowania, nawet u Bellatriks.

Nie dokończył, bo na korytarzu rozległy się ciężkie kroki, a chwilę potem do pokoju wpadł czarodziej. Bartemiusz wyglądał tak, jakby dopiero się obudził, włosy miał zmierzwione, a spod długiego, kaszmirowego szlafroka wystawał kawałek białej koszuli nocnej. Pokłonił się pospiesznie, niedbale, po czym okrążył łóżko, aby zajrzeć narzeczonej w twarz.

- Nie było problemów? Czy Esencja… udała się? – wydyszał, patrząc to na swego pana, to na Armanda, nie śmiał jednak dotknąć dziewczyny.

Voldemort złożył dłonie na jego ramionach, a chłopak natychmiast się wyprostował, zaskoczony tym serdecznym gestem. Spuścił wzrok, gdy Czarny Pan przysunął do niego twarz i wysyczał tak cicho, by żadne ludzkie ucho nie mogło dosłyszeć tych słów:

- Drogi Barty, ty jeden zasługujesz w pełni na moje zaufanie. Dotrzymałeś słowa, mówiąc o swej lojalności, dlatego jesteś mi bliższy niż ktokolwiek w tym domu. Jestem z ciebie zadowolony. Zostań z nią.

Puścił chłopaka, skinął na Armanda i obaj opuścili mroczny pokój, aby udać się na przechadzkę po jeszcze ciemniejszych korytarzach zamku. Żaden ze śmierciożerców nie śmiał odmówić złożenia Przysięgi, lecz po ceremonii w posiadłości zapanowała przytłaczająca niezręczność. Wszyscy w milczeniu powrócili do swoich pokojów, aby przemyśleć zaplanowaną przez ich pana przyszłość. Jednak Lord Voldemort był temu rad. Wizyty wampira nigdy nie trwały długo, a ta wyjątkowo się przeciągała, co znaczyło, że jego gość mógł zniknąć lada dzień. Armand czekał na tę dyskusję już jakiś czas.

- Pomówmy otwarcie – zaczepił go, zerkając na wężowy profil swego towarzysza.

- Tak, to odpowiedni moment – przyznał. – Jesteś nie tylko Nieśmiertelnym, ale za swoich czasów zasłynąłeś jako utalentowany czarodziej, więc zapewne słyszałeś o Zmieniaczu Czasu. Jeśli chodzi o śmiertelników, wiem o ich podróżach tyle, ile to możliwe, natomiast lecący w przeszłość wampir… to działa na wyobraźnię.

Mężczyzna uśmiechnął się, niby przypadkiem prezentując swoje wspaniałe kły, choć już wieki temu nauczył się robić to bez ujawniania śmiercionośnych zębów. Domyślał się, że Czarny Pan nie będzie chciał rozmawiać o błahych sprawach, lecz o takich, które przypuszczalnie wpłyną na rozwój jego planów, choć nie łudził się, że ten zatwardziały czarnoksiężnik cenił zdanie, które odbiegało od jego własnego. Miał to na uwadze, formułując odpowiedź.

- Owszem. Niestety muszę cię zasmucić, żaden krwiopijca nie wyruszył w przeszłość dalej niż do swojego przeistoczenia… o ile to w ogóle możliwe. Niewielu jest takich, którzy chcą eksperymentować z czasem… z prostego powodu: w obliczu nieśmiertelności mają go aż nadto.

- Mądrze powiedziane – rzekł Voldemort i obaj wymienili mocne spojrzenia, w każdej chwili spodziewając się ostrej wymiany zdań. – Jednak sama podróż w przeszłość to nie wszystko, wyobraź sobie wampira, który nie dopuszcza do swojej przemiany, na przykład zabijając swojego stwórcę… I zapomnij o tych pięciu godzinach, to tylko umowne.

Armand milczał przez chwilę, zastanawiając się, jak zinterpretować słowa czarnoksiężnika. Sam nigdy nie interesował się Zmieniaczami Czasu na tyle, aby powiedzieć mu coś, co zaspokoiłoby jego ciekawość, lecz wiedział dość, żeby móc się spierać o tę „umowność”. Zaczął podejrzewać, że rozmawiali o dwóch zupełnie różnych metodach podróży w czasie, z tym wyjątkiem, że Voldemort mówił o czymś całkowicie nowym, a myśl o tym, co by się wydarzyło, gdyby naprawdę udało mu się zostać Władcą Czasu… była mu zupełnie obojętna. Wszakże Czarny Pan na powrót stał się śmiertelnikiem. Obaj się zatrzymali, lustrując się przenikliwie wzrokiem.

- W takim wypadku wydaje mi się, że zmiany byłyby mniejsze – i dla wampira, i dla świata. W trakcie swojego życia człowiek dokonuje dużo większego spustoszenia niż niejeden Nieśmiertelny.

- Nie sposób się nie zgodzić.

*

         Zaczynało świtać, ale w Hogwarcie ludzie już uwijali się jak mrówki. Nastała już pełnia lata, a do nowego semestru pozostało jeszcze sporo czasu, lecz zdecydowanie dużo więcej do zrobienia. Dziedziniec niewiele zmienił się od czasu Wielkiej Bitwy, podobnie boisko do quidditcha, a Hagrid nadal musiał mieszkać w jednej z nieużywanych klas na parterze, ponieważ po jego chatce wciąż nie było śladu (nie licząc okopconych szczątków fundamentów), lecz wnętrze szkoły wyglądało z dnia na dzień coraz lepiej. Byli tam wszyscy: nauczyciele, uczniowie, ich rodzice, nowi absolwenci, mieszkańcy Hogsmeade i ci, którzy znaleźli odrobinę czasu pomiędzy odbudową ministerstwa a tworzeniem młodego rządu, lecz najmilej się na nich patrzyło, kiedy współpracowali – jak równy z równym, aby jak najbardziej zatrzeć miesiące podkreślania podziałów.

         Neville spędził w Hogwarcie już drugą noc z rzędu, usiłując wraz z Weasleyami doprowadzić do porządku sowiarnię, z której z początku nie było co zbierać – kupa gruzu, piór i kilka martwych ptaków, które nie zdążyły odlecieć, zanim jakieś ciemne zaklęcie uderzyło w dach i obróciło maleńką wieżyczkę w stos kamienia i połamanych dachówek. Kiedy minął pierwszy szok po uświadomieniu sobie skali zniszczeń w szkole, Obrońcy Hogwartu zabrali się za pracę z ogromnym zapałem, licząc, że przy pomocy czarów raz-dwa odbudują zamek, może nawet jeszcze przed rozpoczęciem się wakacji, lecz okazało się, że niektóre szkody były spowodowane przez klątwy, których skutków nie przewidzieli nawet najstarsi nauczyciele. Jednak prace powoli szły do przodu, a ludzie starali się nawzajem nie zniechęcać, widząc postępy, ciesząc się z kolejnej zwerbowanej do odbudowy osoby czy przełamanego zaklęcia.

- No, do obiadu chyba się wyrobimy, co, tato? – zapytał Ron, który właśnie wynurzył się spod kurtyny gruzu pewnie utrzymywanej półtora metra nad głową.

- Ty jak zwykle o obiedzie – mruknęła Ginny; choć od początku rwała się do pomocy, fizyczna, całonocna praca tym razem nie najlepiej wpłynęła na jej humor. – Chociaż nie jedliśmy jeszcze śniadania.

- To ty nie wiesz, że dla Rona doba ma cztery części? – zagadnął ją George, dokładając do stosu najmłodszego brata kilkanaście kilogramów piachu. – Śniadanie, obiad i kolacja.

- A ta czwarta?

- Podjadanie. – Przez dziurę imitującą wejście wkroczył właśnie Fred, lewitując nad głową kolejny pakiet nowych kamiennych bloczków. – Wieczne podjadanie.

- Hej! Ja tutaj dalej jestem, pył nie zatkał mi uszu – obruszył się Ron i z trudem przyjął od ojca mieszaninę kurzu, odłamków dachówek i połamanych desek. – W odróżnieniu od niektórych mam oba. To już ostatnie, tato, muszę się tego pozbyć, bo skonam.

Stękając cicho, poczłapał w stronę schodów, z trudem manewrując całkiem imponującą górą gruzu; dopiero po północy panu Weasleyowi udało się pokonać zaklęcie, które przykleiło resztki sowiarni do podłogi – to był pierwszy z ich sukcesów w tym tygodniu. Po usunięciu zwyczajnych usterek i zlikwidowaniu prostszych klątw pozostało kilka miejsc, przy których przydałby się profesor Snape albo ktoś inny znający się na takich sprawach (Ron często sugerował, aby wezwać Lockharta), lecz każdy był dobrej myśli – perspektywa rozpoczynających się we wrześniu zajęć niesamowicie motywowała.

Przez kilkanaście minut wszyscy pracowali w milczeniu, myślami będąc już przy swoich sprawach, a słońce powoli rozświetlało fioletowe niebo. Nadchodził kolejny poranek, kolejny dzień pełen nadziei. Artur Weasley stawiał kamień na kamieniu, choć nigdy nie pracował jako murarz, ale dzięki czarom wszystko było łatwiejsze. Percy zaproponował zespolić bloczki za pomocą Zaklęcia Trwałego Przylepca, ale ojciec zdecydowanie mu to odradził, ostrzegając, że ten zabieg uniemożliwi ewentualną przebudowę.

- Trzeba być gotowym na wszystko – mówił, rozglądając się za pasującym do reszty kamieniem. – Widzisz? Wszystkie mają różne kształty, więc trzeba je dobrze dopasować. Pod tym względem cegły trochę lepiej się sprawdzają, ale wiesz… to jest Hogwart, nie?

Percy, któremu praca fizyczna była całkowicie obca, skinął tylko głową, próbując nie przewracać oczami; nudziło go porównywanie kamiennych bloków, wynoszenie gruzu i sadzenie roślin w zniszczonych cieplarniach, lecz zachował to dla siebie ze względu na świeżo odratowane stosunki z rodziną – nie chciał znowu wyjść na tego marudzącego.

         Nagle monotonny dźwięk pracy przerwało tupanie na schodach i głos zdyszanego i podekscytowanego Rona:

- McGonagall załatała tą dziurę w klasie do transmutacji! Chodźcie zobaczyć!

Weasleyowie popatrzyli po sobie szeroko otwartymi oczami, po czym rzucili się do wyjścia; zostawili Neville’a w tyle, bo ten potknął się o własne nogi na przedostatnim stopniu i prawie się przewrócił. Prawie wszystkie korytarze wyglądały identycznie jak przed bitwą, nawet zbroje lśniły w ciepłym świetle pochodni przytwierdzonych do ścian – zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Po drodze do sali nie spotkali prawie nikogo, ponieważ większość pomagała na zewnątrz pani Sprout. Choć cieplarnie odbudowano w niecałe dwa dni, sprowadzenie i posadzenie roślin wymagało dużo wysiłku, odrobiny umiejętności i ogromnej cierpliwości.

Kiedy szóstka rudzielców i trochę spóźniony Neville wpadli do klasy, ogromna dziura w podłodze właśnie zarastała kamiennymi płytkami i deskami, nadzorowana przez nauczycielkę transmutacji. Tutaj nie było już tak porządnie, jak na korytarzach: krzesła i stoliki, które udało się naprawić, stłoczono na miejscu katedry, a gablotki, gdzie profesor McGonagall trzymała różne przybory i rekwizyty, świeciły pustkami, jednak brakujące meble były już w drodze do Hogwartu, a potrzaskane szyby i urwany żyrandol naprawiono prostym zaklęciem.

- No, no! – Pan Weasley zagwizdał pod nosem. – Jedna dziura mniej. Jak ci się to udało, Minerwo? Może da radę w ten sposób odczarować tę brakującą ścianę w lochach…

- To zasługa panny Granger, bez niej nie szłoby nam tak gładko. Gryffindor zdobyłby dzięki tobie z dwieście punktów, gdyby był rok szkolny, jesteś naprawdę… nieoceniona.

Za prostokątnymi okularami w oczach czarownicy błysnęły dyskretnie łzy, lecz nikt ich nie zauważył, natomiast Hermiona zarumieniła się pod piegami, słysząc tyle miłych słów z ust surowej nauczycielki, ale nie udawała fałszywej skromności. W końcu udało jej się już to i owo podczas odbudowy szkoły.

- To wyglądało jak nietypowe zapętlenie. Rzuciłam Finite, potem próbowałam wszystkich zaklęć niszczących… trochę to trwało… aż trafiłam na to właściwe. I na koniec znów Finite – powiedziała z uśmiechem, ale nie wszyscy ją zrozumieli. Artur krótko jej pogratulował, a Percy – jak zwykle z miną wszechwiedzącego – skinął sztywno głową.

Pan Weasley podszedł do znikającego powoli otworu i przykucnął, żeby mu się przyjrzeć, to samo zrobili pozostali rudzielcy i Neville, a Ron wykorzystał moment, kiedy mógł być ze swoją dziewczyną w miarę sam na sam, więc odciągnął ją kilka kroków pod jedno z wypełnionych witrażami okiem.

- Super, że ci się udało – powiedział szczerze, chwytając Hermioną za rękę. Okazywanie czułości nadal wychodziło mu bardzo nieporadnie, choć Gryfonka zawsze przyjmowała je z uśmiechem, ponieważ sama nabrała do niego nieśmiałości. – Właściwy człowiek na właściwym miejscu, nie? Dlatego ja wynoszę gruz, a ty jesteś prawą ręką McGonagall…

- Daj spokój! – przerwała mu, obawiając się, że chłopak wpadnie w melancholię. Ścisnęła go mocniej za rękę i dodała żarliwie: - W zeszły czwartek wyciągnąłeś profesora Slughorna z diabelskich sideł. Noo, to było dopiero coś… w końcu to Slughorn.

Ron był jeszcze trochę skwaszony, ale po prostu nie mógł nie odwzajemnić uśmiechu. Przez chwilę gryzł się z myślą, czy jej nie pocałować, kusiła go tymi błyszczącymi, radosnymi oczami, ale z przerażeniem myślał o tym, że bracia mogliby go zobaczyć w takiej sytuacji właśnie z Hermioną, więc tylko pogłaskał ją niezręcznie po ramieniu i zaproponował powrót do reszty. Natomiast przy zarastającej dziurze rozgorzała już kolejna dyskusja, którą pobudziły najprawdopodobniej narastające na korytarzach kroki i dźwięki rozmów, co oznaczało, że ludzie powoli zaczynali zbierać się do roboty.

- To co, jakaś kawka, śniadanko i możemy zabierać się za lochy? – zaproponował Fred, zacierając komediancko ręce.

- Nie tak szybko, skończmy najpierw sowiarnię – przypomniał mu ojciec.

Kawka i śniadanko musiały więc poczekać. Profesor McGonagall poszła do lochów, gdzie pracował Slughorn, żeby podzielić się z nim pomysłem Hermiony, a reszta wróciła na rozwaloną wieżyczkę. Choć wszyscy byli pozytywnie zmotywowani po powodzeniu Gryfonki, widok wszędobylskiego pyłu, wielkiego stosu kamiennych bloków i rozłożonego na podłodze planu odbudowy ścian i dachu starł niektórym uśmiechy z twarzy. Percy miał już serdecznie dość wiecznie zakurzonej szaty i kichania, bliźniacy byli myślami w swoim sklepie, który musieli tymczasowo zamknąć, choć wiedzieli, że mieliby teraz pięć razy więcej klientów niż kiedykolwiek wcześniej, tylko Ron wyglądał na dużo bardziej zadowolonego, w końcu Hermiona cały czas na niego zerkała. Mimo że od wielu dni prawie codziennie pracowali w jednym budynku, widywali się bardzo rzadko, a o wspólnym spędzeniu wolnego czasu nie było mowy.

- Wiecie co, tak mi przyszło do głowy – zagadnął ich, podając ojcu wybrane kamienie. – Gdyby Dumbledore żył, to by pewnie nam pomógł, co nie?

- Na serio wierzysz w te plotki? – zapytał sceptycznie Ginny. – Chyba nie muszę przypominać, od kogo wyszły.

Wypowiedziała bezgłośnie słowo „Victor” i uniosła brwi. Wszyscy przez chwilę milczeli, było tylko słychać świstające w powietrzu materiały, postukiwanie młotków i mruczane pod nosem zaklęcia. Ron tylko wzruszył ramionami, zawiedziony, że nikt nie pociągnął tematu, którym od jakiegoś czasu bardzo się interesował. Dopiero kilka minut później odezwał się Neville, przemyślawszy to, co chciał powiedzieć:

- Ja tam wierzę, bo to przecież Dumbledore. Na serio. Syriusz też mówił, że to nie jest wykluczone.

- Wiesz, teoretycznie Knot miał szansę zostać Ministrem Magii – wtrącił się pan Weasley, a Percy poruszył się niespokojnie, wystraszony, że rozmowa dotknęła tematu, którego nie chciał ani słuchać, ani się wypowiadać. – Oczywiście nie możemy zakładać, że jeśli czegoś nie rozumiemy, to to nie istnieje, a Ghostowie nie mieli powodów, żeby coś takiego zmyślać. Jeśli już chcemy o tym dyskutować, warto rozważyć za i przeciw.

- Raz sobie z nimi pogadałeś i już wielce uwierzyłeś…

- Ginny, co cię ugryzło? – zapytał cicho Neville, żałując, że w ogóle się odezwał.

Fred zaśpiewał coś do George’a (Ron był pewien, że brzmiało to jak „Te dni…”), Hermiona nadal udawała, że niczego nie słyszała, jednocześnie walcząc ze sobą, żeby się nie odezwać, ponieważ sama – podobnie jak większość Obrońców Hogwartu – ukrywała przed innymi, że w duchu miała nadzieję, iż plotki powtarzane przez Victora Ghosta były prawdziwe, natomiast pan Weasley krótko upomniał córkę za sposób, w jaki się ostatnio do każdego zwracała.

- Po prostu mi się nie wydaje, że gdyby Dumbledore przeżył, olałby bitwę i ten cały koszmar, a wróciłby poprzewalać z nami łopatą – zadrwiła Ginny, zrywając się z klęczek na równe nogi, a ręka z różdżką drgnęła jej tak, jakby chciała rzucić jakieś zaklęcie na chichoczących bliźniaków. – Przecież widzieliście pogrzeb, co jest z wami? Harry też ostatnio tylko o tym…!

Nie dokończyła, bo odwróciła się na pięcie i wybiegła z sowiarni, powiewając peleryną długich, sięgających jej już do pasa rudych włosów. Fred i George popatrzyli po sobie i wykrzywili się w identyczny sposób, ale parsknęli jeszcze większym śmiechem, gdy usłyszeli propozycję Rona wypowiedzianą z takim entuzjazmem, że nie zabrzmiała ani trochę poważnie:

- Słuchajcie, gdyby jego grób dalej był na błoniach, można byłoby spróbować go otworzyć i sprawdzić, czy…

- Ron! – syknęła Hermiona, a chłopak natychmiast zamilkł. – Chyba oszalałeś!

- To tylko takie hipotetyczne…

- Dość już – przerwał mu pan Weasley, który również powoli zaczynał się denerwować tą rozmową. – To jasne, że wszyscy chcielibyśmy widzieć profesora Dumbledore’a z nami, ale mamy teraz dużo ważniejszych tematów, pamiętasz? Wrzesień, wrzesień!

~*~

         Długo kazałam czekać na ten rozdział i nie jest on chyba aż taki dupourywający, żeby powiedzieć, że było warto, ale pomyślałam, że warto by było napisać coś związanego ogólnie w HP, przedstawić tę nową sytuację po bitwie, bo za chwilę znowu będzie Sophie, dużo Voldka (o ile mogę tak powiedzieć), sytuacje z jego domu, a Obrońcom Hogwartu warto poświęcić chociaż ze dwie sceny. Chociaż z tego, co mówi mi mój plan ramowy, kolejne odcinki nie będą już takie rozproszone (trzecia osoba nieskupiona na jednej postaci jest bardzo męcząca), więc pewnie dodam coś szybciej, zwłaszcza że zależy mi na w miarę dynamicznej publikacji, ale z regularnymi postami trzeba będzie poczekać do końca DLR.

Zapraszam na mojego potterowskiego tumblra i w miarę świeżą miniaturkę Hagmione.